Μην αφήσετε το μέγεθος του Θεού, το άπειρό του, να σκοτεινιάσει, ή να εκλείψει την προσωπικότητά του!

«Δεν θα ακούσει εκείνος που σχεδίασε το αυτί; Δεν θα δει εκείνος που έφτιαξε το μάτι;» Ο Συμπαντικός Πατέρας είναι η ακμή της θείας Προσωπικότητας. Είναι η απαρχή και το πεπρωμένο της Προσωπικότητας σε ολόκληρη την δημιουργία.

Ο Θεός είναι τόσο άπειρος όσο και ατομικός. Είναι μία άπειρη Προσωπικότητα. Ο Πατέρας αληθώς είναι προσωπικότητα, παρ’ όλο που το άπειρο του προσώπου του τον τοποθετεί για πάντα μακράν της απόλυτης κατανόησης των υλικών και πεπερασμένων υπάρξεων.

Ο Θεός είναι κάτι πολύ περισσότερο από μία προσωπικότητα, όπως η προσωπικότητα γίνεται κατανοητή από τον ανθρώπινο νου! Είναι ακόμα, πολύ μεγαλύτερος από οποιαδήποτε δυνατή θεώρηση μιας Υπερπροσωπικότητας.

Είναι όμως εντελώς μάταιο να συζητούμε τέτοιες ακατανόητες θεωρήσεις της θείας προσωπικότητας με την διάνοια των πλασμάτων της ύλης των οποίων το μέγιστο της αντίληψης για την Πραγματικότητά του συνίσταται στην ιδέα και το ιδανικό της προσωπικότητας.

Η υψηλότερη δυνατή θεώρηση του Συμπαντικού Δημιουργού από τα πλάσματα της ύλης περικλείεται εντός των πνευματικών ιδεωδών της εξυψωμένης θεώρησης της θείας προσωπικότητας. Για τον λόγο αυτόν, αν και μπορεί να γνωρίζετε ότι ο Θεός πρέπει να είναι κατά πολύ μεγαλύτερος από την ανθρώπινη θεώρηση της Προσωπικότητας, το ίδιο καλά γνωρίζετε ότι ο Συμπαντικός Πατέρας δεν μπορεί να είναι τίποτε λιγότερο από μία αιώνια, άπειρη, πραγματική, καλή και αγαθή Προσωπικότητα.

Ο Θεός δεν κρύβεται από κανένα από τα πλάσματά του. Είναι απλησίαστος σε τόσες πολλές τάξεις υπάρξεων μόνο διότι «κατοικεί σε ένα φως, το οποίο ουδέν υλικό πλάσμα δύναται να πλησιάσει!» Το άπειρο και το μεγαλείο της θείας προσωπικότητας βρίσκεται πέραν της αντίληψης της ατελούς διάνοιας των εξελικτικών θνητών. Εκείνος «μετρά τα νερά με την χούφτα του χεριού του, μετρά το σύμπαν με το άνοιγμα της παλάμης του. Είναι εκείνος που κάθεται στον κύκλο της γης, που τεντώνει τους ουρανούς σαν παραπέτασμα και τους απλώνει σαν σύμπαν για να κατοικήσει εκεί».

«Ανασηκώστε τα μάτια στα ύψη και κοιτάξτε ποιος δημιούργησε όλα αυτά τα πράγματα, ποιος απαριθμεί τους κόσμους τους και τους φωνάζει με το όνομά τους!» Και είναι επίσης αληθές ότι: «Τα αόρατα πράγματα του Θεού γίνονται εν μέρει κατανοητά από τα πράγματα που φτιάχτηκαν.

Σήμερα, και όπως είστε, πρέπει να διακρίνετε τον αόρατο Κατασκευαστή μέσω της πολύμορφης και πολυποίκιλης δημιουργίας του, αλλά και δια της αποκάλυψης και της φροντίδας των Υιών του και των πολυάριθμων βοηθών τους.

Έστω και εάν οι εκ της ύλης θνητοί δεν μπορούν να δουν το Πρόσωπο του Θεού, πρέπει να χαίρονται με την διαβεβαίωση ότι εκείνος είναι Πρόσωπο. Δια της πίστης να αποδεχθούν την αλήθεια σύμφωνα με την οποία ο Συμπαντικός Πατέρας τόσο πολύ αγάπησε τον κόσμο ώστε να φροντίσει για την αιώνια πνευματική πρόοδο των κατώτερων κατοίκων του, ότι αγαλλιάζει με τα παιδιά του. Δεν λείπει από τον Θεό καμία από τις υπεράνθρωπες και θείες ιδιότητες οι οποίες συνιστούν την προσωπικότητα ενός τέλειου, αιώνιου, στοργικού και άπειρου Δημιουργού.

Χωρίς τον Θεό και χωρίς την χάρη του μεγαλειώδους και κεντρικού Προσώπου του, δεν θα υπήρχε Προσωπικότητα, σʼ ολόκληρο το αχανές σύμπαν των συμπάντων. Ο Θεός είναι Προσωπικότητα.

Παρά το γεγονός ότι ο Θεός είναι μια δύναμη αιώνια, μια παρουσία μεγαλειώδης, ένα ιδεώδες υπερβατικό και ένα πνεύμα θαυμάσιο, παρά το ότι είναι όλα αυτά και άπειρα περισσότερα ακόμη, παρ’ όλα ταύτα, είναι αληθινά και αιώνια μία τέλεια Δημιουργική Προσωπικότητα, ένα Πρόσωπο που μπορεί «να γνωρίσει και να γνωριστεί», που μπορεί «να αγαπήσει και να αγαπηθεί», κάποιος που μπορεί να γίνει φίλος μας, ενώ κι εσείς μπορείτε να γίνετε γνωστοί, όπως έχουν γίνει και άλλες ανθρώπινες υπάρξεις, ως φίλοι του Θεού. Είναι ένα πνεύμα αληθινό και μία πραγματικότητα πνευματική.

Όπως βλέπουμε τον Συμπαντικό Πατέρα να αποκαλύπτεται σε ολόκληρο το σύμπαν του, όπως τον διακρίνουμε να ενοικεί στις μυριάδες των πλασμάτων, όπως τον βλέπουμε στο πρόσωπο των Κυρίαρχων Υιών του, όπως εξακολουθούμε να νοιώθουμε την θεία του Παρουσία εδώ και εκεί, κοντά και μακριά, ας μην αμφιβάλλουμε, ας μην αναρωτιόμαστε για την ανωτερότητα της Προσωπικότητάς του. Παρ’ όλες αυτές τις εκτεταμένες κατανομές, παραμένει ένα πραγματικό πρόσωπο και αιώνια διατηρεί προσωπική επαφή με τα αμέτρητα πλήθη των διασκορπισμένων στο σύμπαν των συμπάντων πλασμάτων του.

Η αντίληψη της Προσωπικότητας του Συμπαντικού Πατέρα αποτελεί μια διευρυμένη και αληθέστερη θεώρηση του Θεού, η οποία έφθασε στην ανθρωπότητα κυρίως δια αποκαλύψεως. Η λογική, η σοφία και η θρησκευτική εμπειρία, εννοούν και αναφέρονται στην Προσωπικότητα του Θεού, αλλά δεν την αποδεικνύουν πέρα για πέρα.

Ακόμη και ο ενοικών Προσαρμοστής της Σκέψης είναι προ-ατομικός. Η αλήθεια και η ωριμότητα κάθε θρησκείας είναι ευθέως ανάλογη με την αντίληψή της για την άπειρη Προσωπικότητα του Θεού. Η ιδέα ενός προσωπικού Θεού γίνεται μετέπειτα το μέτρο της θρησκευτικής ωριμότητας της διαμορφώσεως από την θρησκεία της έννοιας της ενότητας του Θεού.

Η πρωτόγονη θρησκεία είχε πολλούς προσωπικούς θεούς και όλοι ήταν φτιαγμένοι κατ’ εικόνα του ανθρώπου. Η αποκάλυψη επιβεβαιώνει την αξιοπιστία της θεώρησης της Προσωπικότητας του Θεού, η οποία είναι απλά δυνατή στο επιστημονικό αξίωμα μιας Αρχικής Αιτίας και προσωρινά μόνο υποδηλώνεται στη φιλοσοφική ιδέα της Συμπαντικής Ενότητας.

Μόνο δια της μεθόδου της Προσωπικότητας μπορεί κάποιος να αρχίσει να αντιλαμβάνεται την ενότητα του Θεού. Η άρνηση της Προσωπικότητας της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου δεν αφήνει σε κάποιον παρά την επιλογή δύο φιλοσοφικών διλημμάτων: του υλισμού και του πανθεϊσμού.

Στον στοχασμό περί Θεότητας, η θεώρηση της Προσωπικότητας πρέπει να διαχωριστεί από την ιδέα της σωματικής ύπαρξης. Ένα υλικό σώμα δεν αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Προσωπικότητας είτε του ανθρώπου είτε του Θεού.

Το σφάλμα της σωματικής ύπαρξης φαίνεται στα δύο άκρα της ανθρώπινης φιλοσοφίας. Στον υλισμό, εφ’ όσον ο άνθρωπος χάνει το σώμα του πεθαίνοντας, παύει να υπάρχει ως Προσωπικότητα. Στον πανθεϊσμό, εφ’ όσον ο θεός δεν έχει σώμα, δεν είναι πρόσωπο. Ο υπερανθρώπινος τύπος της Προσωπικότητας που προοδεύει, λειτουργεί σε μια ένωση διάνοιας και πνεύματος.

Η Προσωπικότητα δεν είναι απλά μία ιδιότητα του Θεού. Ισχύει, μάλλον, για το σύνολο της συντονισμένης άπειρης φύσης και της ενοποιημένης θείας βούλησης η οποία εκδηλώνεται στην αιωνιότητα και την συμπαντικότητα της τέλειας έκφρασης. Η Προσωπικότητα, υπό την υπέρτατη έννοια, είναι η αποκάλυψη του Θεού στο σύμπαν των συμπάντων.

Ο Θεός, όντας αιώνιος, συμπαντικός, απόλυτος και άπειρος, δεν μεγαλώνει σε γνώση, ή αυξάνει σε σοφία. Ο Θεός δεν αποκτά εμπειρίες, όπως ο θνητός άνθρωπος μπορεί να εικάσει, ή να κατανοήσει, μπορεί ωστόσο, εντός των πεδίων της ίδιας του αιώνιας Προσωπικότητας, να απολαύσει τις συνεχείς αυτές επεκτάσεις της αυτοπραγμάτωσης, οι οποίες είναι, κατά κάποιο τρόπο, συγκρίσιμες και ανάλογες με την κατάκτηση νέων εμπειριών από τα πεπερασμένα πλάσματα των εξελικτικών κόσμων.

Η απόλυτη τελειότητα του άπειρου Θεού θα τον έκανε να υποφέρει τους τρομερούς περιορισμούς της ανεπιφύλακτης τελικότητας της τελειότητάς του, αν δεν ήταν γεγονός ότι ο Συμπαντικός Πατέρας συμμετέχει άμεσα στον αγώνα της προσωπικότητας κάθε ατελούς ψυχής μέσα στο απέραντο σύμπαν που αναζητά, με την θεία βοήθεια, να ανέλθει στους πνευματικά τέλειους κόσμους πάνω ψηλά.

Αυτή η προοδευτική εμπειρία κάθε πνευματικής ύπαρξης και κάθε θνητού πλάσματος σ’ ολόκληρο το σύμπαν των συμπάντων, είναι μέρος της αεί επεκτεινόμενης Θείας συνειδητοποίησης του μηδέποτε λήγοντος θείου κύκλου της ακατάπαυστης αυτοπραγμάτωσης.

Είναι κυριολεκτικά αληθές: «Σε όλα σας τα πλήγματα, πλήγεται». «Με όλους τους θριάμβους σας, θριαμβεύει εντός σας και μαζί σας»

Το προ-ατομικό του θείο πνεύμα είναι ένα αληθινό κομμάτι από εσάς. Το Νησί του Παραδείσου ανταποκρίνεται σε όλες τις φυσικές μεταμορφώσεις του σύμπαντος των συμπάντων.

Ο Αιώνιος Υιός περιλαμβάνει όλα τα πνευματικά ορμέμφυτα ολόκληρης της δημιουργίας. Ο Συνδεδεμένος Δρων περιβάλλει κάθε διανοητική έκφραση του διευρυνόμενου κόσμου.

Ο Συμπαντικός Πατέρας πραγματώνεται στην πλήρωση της θείας συνειδητοποίησης κάθε ατομικής εμπειρίας του προοδευτικού αγώνα των διευρυνόμενων διανοιών και των ανελισσομένων πνευμάτων κάθε οντότητας, ύπαρξης και προσωπικότητας, ολόκληρης της εξελικτικής δημιουργίας του χρόνου και του διαστήματος. Και όλα τούτα είναι κυριολεκτικά αληθή, αφού, «εν Αυτώ όλοι ζούμε και λειτουργούμε και υπάρχουμε!»