“Μακάρι να ξεκαθαριζόταν το μυθικό και να έβγαινε από αυτό με την λογική μια ιστορική πραγματικότητα…”
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ
Ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε κάποιους από τους μύθους και τον συμβολισμό τους. Ο Διόνυσος είναι υιός του Δια και της Σέμελης, της θνητής μητέρας. Η Ήρα ζηλεύοντας για την απιστία του Δία με την Σέμελη προτρέπει τους Τιτάνες εναντίων του Διονύσου τον οποίο τεμαχίζουν. Η θεά Αθηνά σώζει την καρδιά του και την φέρνει στον Δια , από όπου γεννιέται για δεύτερη φορά ο Διόνυσος.
Η αλήθεια που περικλείει ο μύθος είναι η γέννηση του θείου και το πεπρωμένο της ανθρώπινης ψυχής.
Μόλις το θείο και Διονυσιακό στοιχείο σκιρτήσει σε αυτήν (ψυχή), αισθάνεται μια νοσταλγία. Η κοινή συνείδηση η οποία αντιπροσωπεύεται στον μύθο από την Ήρα, ζηλεύει τον τοκετό του θείου. Για αυτό λοιπόν προτρέπει τους Τιτάνες- την κατώτερη δηλαδή φύση του ανθρώπου να κατασπαράξουν την θεία φύση του .Έτσι το θείο είναι παρόν στον άνθρωπο αλλά με τις αισθήσεις και την γνώση τεμαχισμένη.
Αλλά εάν η ανώτερη σοφία (ο Ζευς) είναι αρκετά ισχυρός στον άνθρωπο τότε αυτή (η ανώτερη συνείδηση) θα ξαναγεννηθεί ως δεύτερος θεός. Έτσι από την γνώση η οποία είναι η τεμαχισμένη στον άνθρωπο γεννιέται η σοφία, που είναι ο λόγος , ο υιός του θεού και μιας θνητής μητέρας, δηλαδή του φθαρτού μέρους της ψυχής, η οποία ανυψώνεται ασυνείδητα προς το θείο. Ο Διόνυσος ήταν μια από τις σημαντικότερες θεότητες , που διατηρούσε το μεθύσι της ζωής, δηλαδή τη θεία μέθη για δημιουργία, η οποία βρήκε την συνέχεια της μέσα από την μορφή του Χριστού. Εξάλλου το αμπέλι το κυριότερο σύμβολο του Διονύσου είναι και σύμβολο του Ιησού.
Στα σπουδαιότερα ελληνικά μυστήρια τα Ελευσίνια, πρωταγωνιστές ήταν η θεά Δήμητρα, η κόρη της Περσεφόνη και ο Θεός του κάτω κόσμου Πλούτωνας.
Ο μύθος της Δήμητρας αναφέρεται στην περιπέτεια της Κόρης και έχει ως εξής: Ο Πλούτων, ο θεός του Άδη, ερωτεύθηκε την ανιψιά του Περσεφόνη και -με την άδεια του αδελφού του, Δία- αποφάσισε να την απαγάγει και να την οδηγήσει στο σκοτεινό βασίλειό του. ΄Έτσι κάποια μέρα που η Κόρη βρισκόταν στους αγρούς με την Αθηνά, την Αρτέμιδα και τις κόρες του Ωκεανού, και ετοιμαζόταν να κόψει έναν νάρκισσο ή κρίνο , άνοιξε ένα χάσμα και από μέσα πρόβαλε ο Άδης επάνω στο άρμα του. Ο Θεός άρπαξε την Κόρη και, παρά τις φωνές της, την πήρε μαζί του στον Κάτω Κόσμο. Όταν η Δήμητρα πληροφορήθηκε την εξαφάνιση της κόρης της, πήρε δύο δάδες στα χέρια και άρχισε να περιπλανάται παντού σε αναζήτησή της. Η περιπλάνησή της κράτησε εννέα μέρες και εννέα νύχτες, αλλά δεν είχε κανένα αποτέλεσμα.
Μόνο ο Θεός Ήλιος είδε τι είχε συμβεί: και όταν ενημέρωσε τη θεά, η Δήμητρα θύμωσε τόσο πολύ ώστε αποφάσισε να μην ξαναγυρίσει στον Όλυμπο και να απέχει από την κοινότητα των θεών όσον καιρό η κόρη της θα ήταν αιχμάλωτη του Άδη. Περιπλανώμενη στη γη και μεταμορφωμένη σε γριά, έφτασε στην Ελευσίνα και κάθισε αμίλητη σε έναν βράχο (που αργότερα ονομάστηκε Αγέλαστη Πέτρα), δίπλα σε ένα πηγάδι (το Καλλίχορον φρέαρ) για να ξαποστάσει. Εκεί την συνάντησαν γυναίκες της πόλης και ανάμεσά τους η Ιάμβη, κόρη του βασιλιά της Ελευσίνας Κελεού, που με διάφορα αστεία την έκανε να γελάσει έπειτα από τόση θλίψη. Οι Ελευσίνιοι προσέφεραν φιλοξενία στη Δήμητρα, η οποία με τη σειρά της προσφέρθηκε να γίνει τροφός του γιου του Κελεού και της Μετάνειρας, και αδελφού της Ιάμβης.
Θέλοντας μάλιστα να τον κάνει αθάνατο, τον τάιζε κρυφά θεϊκή τροφή και κάθε νύχτα έκαιγε τα θνητά του μέλη επάνω σε φωτιά. Μια νύχτα όμως που η Μετάνειρα παραξενεμένη παραφύλαξε και είδε τι έκανε η θεά-τροφός, έβαλε τις φωνές και άρπαξε από τα χέρια της το βρέφος. Τότε η Δήμητρα αποκαλύφθηκε με όλη της τη μεγαλοπρέπεια και ζήτησε από τους Ελευσίνιους να της κτίσουν ναό και βωμό κοντά στο Καλλίχορον φρέαρ και την Αγέλαστη Πέτρα όπου την είχαν πρωτοσυναντήσει. Όταν το έργο ολοκληρώθηκε, η θεά κλείστηκε στο εσωτερικό του ναού αγνοώντας τις εκκλήσεις των θεών να επιστρέψει κοντά τους.
Όσο καιρό η θεά έμενε στη γη, κανένας καρπός δεν φύτρωνε και το ανθρώπινο γένος κινδύνευε να αφανιστεί από τη ξηρασία και την πείνα. Βλέποντας την κατάσταση αυτή, οι θεοί ανησύχησαν. Τότε ο Δίας διέταξε τον Πλούτωνα να στείλει την Κόρη στον Επάνω Κόσμο. Ωστόσο, η Περσεφόνη είχε ήδη γευτεί σπόρους ροδιάς (σύμβολο της γονιμότητας και του γάμου, αλλά και του Κάτω Κόσμου) και, σύμφωνα με τους θεϊκούς νόμους, όποιος έτρωγε αυτόν τον καρπό έμενε δεσμευμένος στον Άδη. Τελικά, συμφωνήθηκε να ανεβαίνει η Περσεφόνη στη Γη για οκτώ μήνες, ενώ τους υπόλοιπους τέσσερις να μένει με τον Πλούτωνα στον Κάτω Κόσμο. Ικανοποιημένη η Δήμητρα, γύρισε και πάλι κοντά στους θεούς και έκανε τη γη να ανθίσει ξανά. Αλλά όσο διάστημα η Κόρη ξαναγύρισε στον Άδη, η φύση μαράζωνε. Για να ευχαριστήσει τους Ελευσίνιους που την φιλοξένησαν όταν ήταν δυστυχισμένη, η θεά τους δίδαξε την καλλιέργεια του σίτου και την τέλεση των μυστηρίων. Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αντιληφθούμε τον συμβολισμό του μύθου σε ανθρώπινο και θείο επίπεδο.
Η Δήμητρα (Δα-μάτηρ-μητήρ η μητέρα της Γης ) που συμβόλιζε την καρδιά του κόσμου -την παμμήτορα Φύση-, γέννησε την Περσεφόνη τις ανθρώπινες ψυχές δηλαδή, οι οποίες ενσαρκώνονταν στην Γη για να καλλιεργήσουν το πνεύμα τους και να διαδώσουν την αγάπη αφού έχουν θεια καταγωγή. Η Περσεφόνη με την παραμονή της κατά το ένα τρίτο του έτους στον Όλυμπο και την μητέρα της και τα δύο τρίτα στον κάτω κόσμο και τον σύντροφο της Ποσειδώνα αποκάλυπτε τον κύκλο της γέννησης και της μετενσάρκωσης. Η ανθρώπινη ψυχή δεν κατοικεί διαρκώς στην θεϊκή μήτρα , είναι αναγκασμένη να επιστρέφει στο βασίλειο των σκιών. Όπως ο σπόρος περιμένει υπομονετικά να έρθει το κάλεσμα της φύσης για να αναπτυχθεί και να φέρει τους σπόρους της ζωής, έτσι και οι ψυχές μετά τον θάνατο επιστρέψουν στη θεϊκή μήτρα για να ξαναεπιστρέψουν.
Η Δήμητρα επιθυμεί να κάνει τον άνθρωπο αθάνατο, αλλά λόγω της αμάθειας και της φοβίας αποτυγχάνει, και έτσι η Δήμητρα ιδρύει μία λατρεία διαμέσου της οποίας ο άνθρωπος θα μπορεί αν συμμετάσχει του Θείου. Ο Πλούτωνας ήταν ο Βασιλιάς του κάτω κόσμου όπου οι ψυχές των πεθαμένων μεταβαίνανε για να κριθούν από τους τρεις δικαστές . Ανάλογα με την κάθαρση των ψυχών οι άδικες παραπέμπονταν στα Τάρταρα για να διαλυθούν από τον Κέρβερο, ενώ οι δίκαιες ψυχές μεταβαίνανε στα Ηλύσια πεδία.. Ο Άδης λοιπόν δεν ήταν ο τόπος κολάσεως των ψυχών, αλλά τόπος κρίσεως του ανθρώπινου επί της Γης βίου. Είναι η νάρκωση της σάρκας και η κάθαρση της ψυχής από τον κόπρο του Αυγείου , που κατοικεί στην ανθρώπινη ψυχή. Το όνομα Πλούτωνας δόθηκε στο Θεό γιατί παρείχε πλούτο αφού από τα έγκατα της Γης ανέρχονται όλα τα αγαθά. Ενώ το όνομα Άδης έκφρασε το αόρατο (αεδές ) και την άγνοια και τον φόβο που προκαλούσε η μεταθανάτια ζωή.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει για την φύση της ψυχής ο μύθος της όπως τον περιγράφει η ελληνική μυθολογία.
H ψυχή ήταν κόρη βασιλιά εξαίσιας ομορφιάς, και είχε δύο αδελφές. Οι αδελφές της ψυχής είχαν βρει συζύγους, ενώ η ίδια λόγω της σπάνιας ομορφιάς της φόβιζε τους άντρες. Ο πατέρας της απελπισμένος ρώτησε το μαντείο τι έπρεπε να κάνει για να βρει γαμπρό στην κόρη του Ψυχή, και το μαντείο απάντησε ότι θα έπρεπε να την στολίσουν σαν νύφη και να την αφήσουν σε ένα βράχο, όπου θα ερχόταν ένα τέρας να την κάνει δική του, όπως και έγινε.
Η Ψυχή μόνη στον βράχο αισθάνθηκε ένα άνεμο να την σηκώνει ψηλά και να την παρασύρει στον ουρανό, σε μία κοιλάδα όπου την πήρε ο ύπνος. Όταν ξύπνησε κατάλαβε ότι βρισκόταν σε ένα παλάτι από χρυσό και μάρμαρο. Επισκέφτηκε όλα τα δωμάτια και εκεί την δέχονταν φωνές που της αποκάλυπταν ότι ήταν σκλάβες της. Το βράδυ αισθάνθηκε δίπλα της μία παρουσία. Ήταν ο σύζυγος της για τον οποίο είχε μιλήσει το μαντείο, και ο οποίος δεν φαινόταν τελικά τόσο τερατώδης όσο φοβόταν, παρότι δεν μπορούσε να τον δει. Την προειδοποίησε μάλιστα ότι εάν προσπαθούσε να τον δει θα τον έχανε για πάντα. Αυτό συνεχίστηκε για αρκετές εβδομάδες , δηλαδή την ημέρα ήταν μόνη στο γεμάτο φωνές παλάτι, ενώ το βράδυ αντάμωνε τον άντρα της. Ήταν πολύ ευτυχισμένη , κάποτε όμως πεθύμησε την οικογένεια της, οι οποίοι νόμιζαν ότι είχε πεθάνει.
Ζήτησε την άδεια από τον σύζυγο της και αυτός της επισήμανε τους κινδύνους της απουσίας της, η Ψυχή όμως επέμενε και τελικά τα κατάφερε. Ο άνεμος την ξαναμετέφερε στον βράχο και κατόπιν επέστρεψε στο πατρικό της. Όταν οι αδελφές της διαπίστωσαν την ευτυχία της αδελφής τους ζήλεψαν, και όταν έμαθαν ότι δεν είχε δει ποτέ το πρόσωπο του συζύγου της, την έπεισαν να κρύψει την νύχτα όταν θα επέστρεφε κοντά του και να κοίταγε κρυφά το πρόσωπο του. Όταν η ψυχή έπραξε τα συμφωνηθέντα, έκπληκτη ανακάλυψε ότι δίπλα της κοιμόταν ένας όμορφος έφηβος ο Έρωτας. Τρέμοντας από την συγκίνησε μία σταγόνα από το λάδι του λύχνου έπεσε πάνω στον Έρωτα και τον ξύπνησε.. όπως την είχε όμως προειδοποιήσει ο Έρωτας έφυγε αμέσως και δεν ξαναγύρισε ξανά.
Χωρίς την προστασία του συζύγου της και λόγω της ομορφιάς της η Αφροδίτη την έκλεισε στο παλάτι της και την βασάνιζε με διάφορους τρόπους, και στο τέλος την υποχρέωσε να κατέβει στον κάτω κόσμο και να ζητήσει από την Περσεφόνη ένα φιαλίδιο με το νερό την νιότης. Στον δρόμο της επιστροφής όμως η Ψυχή άνοιξε το απαγορευμένο μπουκάλι με το νερό της νιότης και αμέσως έπεσε σε βαθύ ύπνο. Ο σύζυγος την έρωτας όμως δεν μπορούσε να την ξεχάσει και όταν την είδε την ξύπνησε με τα βέλη του και ζήτησε από τον Δία να παντρευτεί την θνητή Ψυχή, όπως και έγινε για να ζήσουν μαζί για πάντα…….
ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΚΑΙ ΨΥΧΗ
“Λέγουν ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατος και άλλοτε μεν τελειώνει, οπότε λέγομε ότι ο άνθρωπος αποθνήσκει, άλλοτε δε πάλιν γεννάται, ποτέ όμως δεν χάνεται”
ΜΕΝΩΝ-ΠΛΑΤΩΝΑΣ
“Εκείνο που η κάμπια θεωρεί το τέλος του κόσμου, ο δημιουργός το ονομάζει πεταλούδα…” .
Ρ. ΜΠΑΧ
Για τους Έλληνες όπως φαίνεται και από τον μύθο των Ελευσίνιων μυστηρίων, η μεταθανάτια ζωή ήταν δεδομένη , λόγω του αιώνιου τμήματος που υπήρχε μέσα στον άνθρωπο.
Χαρακτηριστικό είναι το υπέροχο παρακάτω απόσπασμα του Εμπεδοκλή:
“Άφρονες και αγνοούντες είναι και με την σκέψη τους μακριά δεν φτάνουν,
Αυτοί που υποθέτουν πως εκείνο που δεν υπήρχε μπορεί να υπάρξει,ή πως εντελώς να πεθάνει κάτι μπορεί , και παντελώς να εξαφανιστεί.
Αδύνατον αρχή να γίνει από την Μη ύπαρξη.
Αδύνατον επίσης η ύπαρξη στο τίποτε να σβήσει, διότι εκεί όπου μία ύπαρξη οδηγείτε, εκεί θα συνεχίσει να είναι.
Ποτέ κανένα μην πιστέψετε που καθοδηγούμενος εις τα θέματα αυτά υπήρξε, ότι τα πνεύματα των ανθρώπων ζουν μόνο όσο η αποκαλούμενη ζωή κρατά.
Ότι μονάχα τότε ζούνε, όσοι απολαμβάνουν τις χαρές και τις λύπες τους, ή ότι προτού να γεννηθούν και αφού πεθάνουν, αυτοί είναι ένα τίποτα…”.
Πιο περιεκτικά ο Ηράκλειτος έλεγε:
” Το αθάνατο είναι θνητό. Το θνητό είναι αθάνατο Ο θάνατος είναι αθάνατη ζωή για τους θνητούς, για τους αθάνατους, η θνητή ζωή είναι θάνατος..”,
ενώ σε έναν από τους διάλογους του ο Ερμής ο Τρισμέγιστος αναφέρει:
“-Δεν πεθαίνουν πατέρα τα ζωντανά όντα στον κόσμο, μολονότι αποτελούν τμήματα του κόσμου;
-Σώπα, παιδί μου, γιατί κινδυνεύεις να παραπλανηθείς από την ονομασία του φαινομένου. Τα ζωντανά όντα δεν πεθαίνουν.. Απλώς καθώς είναι σύνθετα σώματα , διαλύονται. Η διάλυση αυτή δεν είναι θάνατος, αλλά διάλυση ενός μίγματος. Και αν πρόκειται να διαλυθούν, δεν καταστρέφονται, αλλά ανανεώνονται . Τι είναι στα αλήθεια, η ενέργεια της ζωής: Δεν είναι η κίνηση; Ή τι υπάρχει στον κόσμο που μένει ακίνητο; Τίποτε, παιδί μου.
-Αλλά πατέρα η Γη τουλάχιστον δεν φαίνεται να είναι ακίνητη;
-Όχι παιδί μου. Κατά αντίθεση προς όλα τα όντα, που φαίνεται σταθερή , αυτή υπόκειται σε πλήθος κινήσεων. Δεν θα ήταν ανόητο να υποτεθεί ότι η τροφός όλων των όντων θα πρέπει να είναι ακίνητη, αυτή που είναι η αιτία της γέννησης όλων των όντων , αυτή που γεννάει όλα τα πράγματα; Χωρίς κίνηση πράγματι είναι αδύνατον εκείνο που γεννάει να γεννήσει οτιδήποτε…Μάθε λοιπόν ότι όλα τα πράγματα στον κόσμο μηδενός εξαιρουμένου βρίσκονται εν κινήσει, είτε ελαττούμενα είτε αυξανόμενα. Και ότι εκείνο που βρίσκεται σε κίνηση, βρίσκεται στην ζωή, χωρίς να είναι ανάγκη κάθε ζωντανό ον να διατηρεί την ταυτότητα του. Χωρίς αμφιβολία παιδί μου, ο κόσμος όταν τον δεις στο σύνολο του είναι ακίνητος, αλλά τα μέρη του βρίσκονται όλα σε κίνηση, χωρίς ωστόσο, τίποτε να χάνεται ή να καταστρέφεται…”
Σύμφωνα με τον Πυθαγόρα, η μονάς είναι η έννοια της ατομικότητας, μια συστατική σταγόνα του χωρίς ακτές Ωκεανού του ευρύχωρου Όντος. Αντίστοιχα, η ανθρώπινη ψυχή είναι μια προεκβολή της Μοναδικής Ουσίας.
Για τον Πλωτίνο, η Ψυχή έχει τρεις υποστάσεις. Ζει με τον Νου και μέσω του Νου ενώνεται με το Ένα. Το άλλο τμήμα της αυτό που κοιτάζει προς τον βυθό, είναι υπεύθυνο για τη δημιουργία των σωμάτων. Όμως και αυτό το τμήμα ποτέ δεν χάνει την επαφή του με τον Νου. Βρίσκεται ανάμεσα στον Νου και τις αισθήσεις. Είναι η ενδιάμεση αιτία των αισθήσεων και ο εκπρόσωπος του Νου. Τα χαρακτηριστικά αυτού του τμήματος, που λέγεται και ατομική ψυχή και κοιτάζει προς τις αισθήσεις, είναι ο επαγωγικός συλλογισμός, αφού μπορεί και συμπεραίνει από τις αιτίες τα αποτελέσματα. Μπορεί όμως να υπερυψώνεται πάνω από τη λογική, εφόσον ένα τμήμα της παραμένει πάντοτε στον Νου ή στην Παγκόσμια Ψυχή και έτσι να συμμετέχει στην Κοσμική Ζωή μέσω της διαισθητικής σκέψης…..
Η ψυχή ως ενότητα που αντιπροσωπεύει τη ζώσα και παραγωγική δύναμη του κόσμου, ενεργεί σε διαφορετικά επίπεδα και με διαφορετικούς τρόπους, παράγοντας έτσι διαδοχικά πυκνότερες εικόνες ή αντανακλάσεις του εαυτού της, εμψυχωμένες όμως με όλο και λιγότερη δύναμη. Φθάνει λοιπόν στο χαμηλότερο σημείο του κόσμου και σχηματίζει τον κόσμο των φαντασμάτων και των σκιών, όπου η δύναμη της συνείδησης είναι ανύπαρκτη, βυθισμένη στην αδράνεια και στον λήθαργο της ύλης.
Σε αυτό το επίπεδο της ζωής, οι ατομικές ψυχές έχουν έντονη την τάση της χωριστικότητας και της απομόνωσης, το ίδιο όπως και όλα τα πράγματα είναι εξωτερικά και αποκομμένα και μεταξύ τους και από την εσωτερική τους υπόσταση. Αυτή η χωριστικότητα, για τον Πλωτίνο, είναι το αμάρτημα της ανθρώπινης ψυχής, το οποίο και πληρώνει αφενός στον μεταθανάτιο Άδη και αφετέρου μετενσαρκούμενη σε σώματα που ταιριάζουν όσο το δυνατό καλύτερα στις ποιότητές της.
Για τον Πλάτωνα, η ψυχή είναι αθάνατη, επειδή ό,τι κινείται αιώνια είναι αθάνατο, και πραγματικό. Αντίθετα ότι είναι κινούμενο από κάτι άλλο, όταν παύει να έχει κίνηση, παύει να έχει και ζωή. Αυτό όμως που κινείται από τον εαυτόν του, είναι και η πηγή και η αρχή της κίνησης, επομένως ενέχει την αρχή της ζωής…..Η δε ψυχή ως κάτι το αυτοκινούμενο, είναι η αρχή της κίνησης και είναι αθάνατη και άφθαρτη. Σήμερα η επίσημη χριστιανική εκκλησία δεν αποδέχεται την μετενσάρκωση σύμφωνα με την απόφαση του συμβουλίου της Νίκαιας το 325 μ.χ , με το οποίο αποφασίστηκε ποια βιβλία θα αποτελούσαν την Βίβλο που ξέρουμε σήμερα, ενώ πλήθος άλλων χριστιανικών βιβλίων καταστράφηκαν για να μην υπάρξει σύγχυση.
Ήταν όμως έτσι και κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους;
Ο Χριστός είπε ότι εάν κάποιος δεν γεννηθεί ξανά , δεν μπορεί να γνωρίσει την βασιλεία του Θεού. Όταν ο Νικόδημος μην καταλαβαίνοντας τον ρώτησε εάν είναι ποτέ δυνατόν ένας άνθρωπος μπορεί να μπει δεύτερη φορά σε μήτρα ο Χριστός του απάντησε:” εκτός και εάν κάποιος γεννηθεί από νερό και πνεύμα , δεν μπορεί να εισέλθει στο βασίλειο του Θεού. Αυτό που γεννήθηκε από σάρκα είναι σάρκα, και αυτό που γεννήθηκε από πνεύμα είναι πνεύμα.”.
Tα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού οι Πατέρες της εκκλησίας δεν συμφωνούσαν οι μεταξύ τους σχετικά με τη φύση και το πεπρωμένο της ψυχής. Εξετάζοντας τις απόψεις των πρώτων Χριστιανών θεολόγων διαπιστώνουμε πως υπάρχει σαφή επίδραση του Πλάτωνα και του Πυθαγόρα.
Ο μάρτυρας Ιουστίνος (100-165 μ.Χ.), δέχεται ότι οι ψυχές ενσαρκώνονται πολλές φορές σε διάφορα ανθρώπινα σώματα, χωρίς κάθε φορά ο άνθρωπος να θυμάται τις προηγούμενές του ενσαρκώσεις. Αν η ζωή του ανθρώπου είναι ζωώδης, έλεγε, η ψυχή μπορεί στην επόμενή της ενσάρκωση, να ενσαρκωθεί στο σώμα κάποιου ζώου.
Ο Κλήμης Αλεξανδρείας (150-220 μ.Χ.), ήταν Πλατωνιστής και έλεγε ότι υπάρχει μια Εσωτερική Χριστιανική διδασκαλία που δεν είναι για όλους. Βάσει αυτής, έλεγε ότι και εμείς προϋπήρξαμε σαν ψυχές και ο Χριστός προϋπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα πάνω στη Γη.
Ο Ωριγένης (185-254 μ.Χ.) ήταν υπέρμαχος της Πλατωνικής φιλοσοφίας και έλεγε ότι “οι ψυχές που έχουν οι άνθρωποι, είναι αθάνατες και προϋπήρξαν”. “Τα περί αναστάσεως των ψυχών” έλεγε, “είναι σκέψεις αυτών που δεν έχουν εσωτερικές εμπειρίες και χρησιμοποιούν την ανθρώπινη λογική για πράγματα που δεν υπάγονται στο φυσικό πεδίο γνώσης. Οι ψυχές, προϋπήρξαν σε άλλους πνευματικούς κόσμους και μετά από έναν μεγάλο αριθμό ενσαρκώσεων, θα ξαναεπιστρέψουν σ’ αυτούς τους ανώτερους κόσμους “.
Η καταδίκη του Ωριγένη γι αυτές του τις ιδέες, από το Πέμπτο Οικουμενικό Συμβούλιο, το 553 μ.Χ., αναθεωρήθηκε από τους μεταγενέστερους, οι οποίοι και βεβαιώνουν την πλαστογράφηση ορισμένων γραπτών του, προκειμένου οι εχθροί του να τον παρουσιάσουν σαν επικίνδυνο αιρετικό άτομο.
Ο Άγιος Αυγουστίνος (354-430 μ.Χ.), Καθολικός επίσκοπος που ποτέ δεν αρνήθηκε τις Νεοπλατωνικές του ιδέες, σε σημείο που να λέει ότι ο Πλωτίνος ήταν μετενσάρκωση του Πλάτωνα. Η διδασκαλία του ήταν ένα μείγμα μυστικιστικής ευλάβειας, Νεοπλατωνικής φιλοσοφίας, αλληγορικής θεώρησης των Γραφών, Καθολικής αλλά συγχρόνως και Προτεσταντικής παράδοσης και αυστηρής λογικής. “Οι ψυχές θα έλθουν κατά την ανάσταση στο σώμα που κάποτε κατοίκησαν” έλεγε, “αλλά δεν πηγαίνουν από ένα ανθρώπινο, σε κάποιο άλλο μη ανθρώπινο σώμα”.
Ο Συνέσιος (370-430 μ.Χ.) επίσκοπος Πτολεμαϊδας, υποστήριζε : “Η ψυχή, έλεγε, έρχεται στη Γη και κατοικεί μέσα στο σώμα κάποιου ζώου, όπως κάποιος από μας μπαίνει σε ένα πλοίο για να ταξιδέψει. Με τον ίδιο τρόπο κατοικεί και μέσα σε σώματα ανθρώπων Με αυτόν τον τρόπο, η ψυχή παίρνει εμπειρίες μέσα σε διάφορα σώματα στον υλικό κόσμο και τελικά επιστρέφει στο λιμάνι από το οποίο άρχισε το ταξίδι της, που είναι η Αγκαλιά του Πατέρα, το Βασίλειο των Ουρανών”.
Ο Χαλκίδιος, ένας χριστιανός φιλόσοφος, έλεγε ότι “οι ψυχές που δεν κατόρθωσαν σε μια τους ενσάρκωση να αποκτήσουν τη Θέωση, έρχονται και ξανάρχονται μέσα σε διάφορα ανθρώπινα σώματα, μέχρι να την αποκτήσουν”.
Στην συνέχεια, και με την παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με τις καταστροφές των γραπτών κειμηλίων και τη θανάτωση φιλοσόφων και πνευματικών ανθρώπων, η άγνοια που επακολούθησε κατά την εποχή του Μεσαίωνα, επέτρεψε να κυριαρχήσουν οι απόψεις των Ιερατείων, να διαστρεβλωθούν οι διδασκαλίες, σε βαθμό που να χαθεί το Εσωτερικό τους νόημα, και σήμερα τα Ευαγγέλια να περιέχουν πολλές αντιφάσεις και ασάφειες.
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ
“Η Αληθινή ιστορία δεν είναι αυτή που μας διδάσκουν”
ΡΕΝΕ ΓΚΡΟΥΣΣΕ
Από τους πιο γνωστούς και αμφισβητούμενους μύθους είναι αυτός της Ατλαντίδος του Πλάτωνα. Πρόκειται όμως για μύθο ή κάποια μέρα θα αποκαλυφθεί όπως έγινε και με την Τροία ότι η Ατλαντίδα υπήρξε και ότι η συμβατική ιστορία πρέπει να αναθεωρήσει τις απόψεις της ; Σύμφωνα με την επίσημη ιστορία ο άνθρωπος έχει να επιδείξει έναν στοιχειώδη πολιτισμό από την νεολιθική εποχή γύρο στο 6000 π.χ., όσον αναφορά δε τους πρόγονοι μας αυτοί προέρχονται από τους Ινδο-ευρωπαίους… Σύμφωνα με τον Πλάτωνα 9500 χρόνια πριν από αυτόν (421 π.χ), έγινε μεγάλη καταστροφή που είχε σαν αποτέλεσμα την βύθιση της Ατλαντίδος.
Ο ίδιος επίσης μας αναφέρει ότι μετά από κάθε καταστροφή (που μάλλον συνέβαινε συχνά τα αρχαία χρόνια , χαρακτηριστικό είναι ότι οι Έλληνες περιγράφουν τρεις κατακλυσμούς του Ωγύγου, του Δαρδάνου, και του Δευκαλίωνα), όσοι επιζούσαν ήταν οι αγράμματοι βουνίσιοι που είχαν ακούσει μόνο τα ονόματα των παλαιών ηγετών αλλά γνώριζαν ελάχιστα πράγματα για αυτούς. Επειδή δε επί πολλές γενιές δεν είχαν τα αναγκαία μέσα για αν επιζήσουν, σκέφτονταν συνεχώς τα πράγματα που τους έλειπαν, χωρίς να δίνουν καμία σημασία για όλα που είχαν συμβεί τα προηγούμενα χρόνια.
Μας περιγράφει λοιπόν τι έμαθε ο Σόλων όταν ταξίδεψε στην Αίγυπτο:
“Εκεί λοιπόν (στην Αίγυπτο) όταν επήγαν ο Σόλων, καθώς είπε τιμήθηκε με εξαιρετικές τιμές από τους κατοίκους και ζητώντας πληροφορίες για την παλαιά ιστορία της χώρας από τους ιερείς εκείνους που την γνώριζαν πολύ καλά, ανακάλυψε ότι ούτε αυτός ο ίδιος ούτε άλλος κανείς Έλληνας γνώριζε τίποτε σχεδόν για τα παλαιά. Και όταν κάποτε ηθέλησε να τους παρασύρει σε συζήτηση για τα παλαιά άρχισε να τους λέει για τις αρχαιότατες παραδόσεις των Αθηνών, για τον Φορωνέα, ο οποίος θεωρήθηκε ως ο πρώτος άνθρωπος, και για την Νιόβη, διηγήθηκε επίσης για τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα πως επιβίωσαν μετά τον κατακλυσμό και για τους απογόνους των και προσπάθησε να καθορίσει πόσα έτη είχαν περάσει από όσα έλεγε και να τα χρονολογήσει. Κάποιος από τους ιερείς πολύ ηλικιωμένος του είπε τότε:
΄΄Σόλων, Σόλων, σεις οι Έλληνες είσθε αιωνίως παιδιά, κανείς Έλλην δεν είναι γέρων”. Ο Σόλων όταν άκουσε αυτά, του είπε: “Πώς γίνεται αυτό, τί εννοείς με αυτά που λες;”.
Και εκείνος απάντησε: “Όλοι είσθε νέοι κατά την ψυχή, διότι δεν έχετε μέσα εις την ψυχή σας καμία παλαιά γνώσιν δια την αρχαία παράδοση, ούτε και κανένα μάθημα παλαιό από την πολυκαιρία. Αιτία αυτού του φαινομένου είναι η εξής: Πολλές καταστροφές ανθρώπων έχουν γίνει και θα γίνουν από πολλά αίτια, οι πλέον μεγαλύτερες από πυρκαγιές και κατακλυσμούς και οι μικρότερες από αμέτρητα άλλα αίτια.
Π.χ. η παράδοση που επικρατεί εις την χώρα σας, ότι δηλαδή κάποτε ο Φαέθων o υιός του Ηλίου, αφού έζευξε το άρμα του πατρός του, επειδή δεν είχε την ικανότητα να ακολουθήσει τον ίδιον με τον πατέρα τον δρόμο και τα επί γης πυρπόλησε και αυτός κτυπηθείς από κεραυνό εφονεύθη, αυτό λέγεται ως μύθος, ενώ η πραγματικότης είναι η “παράλλαξις” των πέριξ της γης περιφερόμενων ουρανίων σωμάτων και η καταστροφή από το άφθονο πυρ κατά μακροχρόνια διαστήματα των επί της γης ευρισκομένων όντων.
Τότε λοιπόν όσοι κατοικούν εις τα όρη και εις υψηλούς και εις ξηρούς τόπους καταστρέφονται περισσότερο από εκείνους που κατοικούν πλησίον των ποταμών και της Θαλάσσης. Εις την χώρα μας όμως ο Νείλος, ο οποίος και κατά τα άλλα είναι σωτήρ μας, μας σώζει και εις τοιαύτας περιπτώσεις αμηχανίας υπερεκχειλίζων. Όταν εξάλλου οι Θεοί, καθαρίζοντας την γη, την καταπλημμυρίζουν με νερά, όσοι ευρίσκονται εις τα όρη σώζονται, όπως π.χ. οι βουκόλοι και οι βοσκοί, όσοι όμως κατοικούν εις τας πόλεις σας παρασύρονται από τους ποταμούς εις την Θάλασσαν.
Εις την χώρα μας όμως εδώ ούτε τότε ούτε άλλοτε πίπτει εκ των άνω νερό επάνω εις την γη, αλλά αντιθέτως φυσικότατα αναδύεται εκ των κάτω προς τα άνω. Εξ’ αιτίας αυτών λοιπόν των αιτιών οι παραδόσεις της χώρας μας λέγεται ότι είναι παλαιότατες. Η αλήθεια όμως είναι ότι εις όλα τα μέρη, όπου ο χειμώνας ή η ζέστη δεν είναι υπερβολικά, υπάρχει πάντοτε το γένος των ανθρώπων, άλλοτε πολυάριθμο και άλλοτε ολιγάριθμο.
Όσα ωραία ή μεγάλα ή καθ’ οιονδήποτε τρόπον αξιόλογα έχουν γίνει εις την χώρα σας ή εις την ιδική μας ή εις άλλον τόπον από όσους γνωρίζομε εξ ακοής, όλα αυτά είναι από παλαιούς χρόνους γραμμένα εδώ εις τους ναούς μας και έχουν διασωθεί.
Εις την χώρα σας όμως καθώς και εις άλλες χώρας, όσα κάθε φορά έχουν διοργανωθεί ώστε να είναι κατάλληλα δια τα γράμματα και δια τα άλλα όσα είναι αναγκαία εις τας πόλεις, έρχεται κατά καθορισμένα χρονικά διαστήματα σαν φοβερά ασθένεια εναντίον τους ρεύμα από τον ουρανό και αφήνει ζωντανούς μόνον τους αγράμματους και αμόρφωτους από σας, ώστε γίνεστε εξ αρχής πάλι σαν νέοι, χωρίς να γνωρίζετε τίποτε από τα παλαιά που τυχόν έγιναν είτε εις την δική μας είτε εις την δική σας χώρα.
Όσα λοιπόν είπες προηγουμένως, Σόλων, δια τας δικές σας παραδόσεις περί γενεαλογιών, ελάχιστα διαφέρουν από παιδικά παραμύθια, διότι σεις ενθυμείσθε μόνον ένα κατακλυσμό της γης μολονότι προηγουμένως έχουν γίνει πολλοί, κατόπιν δε γνωρίζετε ότι εις την χώρα σας έζησε το πλέον ωραιότερο και το πλέον καλύτερον ανθρώπινο γένος, από το οποίον κατάγεσαι και εσύ και οι συμπολίτες σου, διότι τέλος πάντων διεσώθη ολίγον σπέρμα, Εσείς όμως το ξεχάσατε, διότι και οι απόγονοι των διασωθέντων επί πολλές γενεάς πέθαιναν χωρίς να γνωρίζουν να γράφουν.
Διότι κάποτε Σόλων, πριν από τον μεγάλο κατακλυσμό, η σημερινή πόλις των Αθηναίων υπήρξε αρίστη εις τον πόλεμο και γενικώς εις την διακυβέρνησίν της ήτο τελεία. Εις την πόλιν εκείνη λέγεται ότι έγιναν κάλλιστα έργα και διεμορφώθησαν τα πλέον άριστα πολιτεύματα από όσα ημείς έχομε ακούσει ότι υπήρξαν επί της γης”. Όταν άκουσε αυτά ο Σόλων, όπως μου είπε, θαύμασε και έδειξε πολύ μεγάλη προθυμία να μάθη περισσότερα, παρακαλών τους ιερείς να του διηγηθούν όλα γενικώς και με κάθε λεπτομέρεια δια τους αρχαίους συμπολίτες του.
Ο ιερεύς λοιπόν του είπε: “Δεν υπάρχει λόγος να μη το κάμω, Σόλων, αλλά Θα σου τα ειπώ και προς χάριν σου και χάριν της πόλεώς σας, προ πάντων όμως προς χάριν της θεάς, η οποία και την δική σας και την δική μας χώρα προστάτευσε και ανέθρεψε και μόρφωσε, την δική σας χίλια χρόνια πρωτύτερα, αφού επήρε το σπέρμα δια σας από την γη και τον Ήφαιστο και αργότερα την δική μας.
Εις τα ιερά μας βιβλία είναι γραμμένο, ότι η διοργάνωση της πόλεως εδώ έγινε προ οκτώ χιλιάδων ετών. Θα σου διηγηθώ λοιπόν με λίγα λόγια για τους νόμους που είχαν και για το πλέον ωραιότερο που έκαναν οι προ εννέα χιλιάδων ετών συμπολίτες σου, άλλοτε, όταν θα έχουμε την ευκαιρία, Θα πούμε τις λεπτομέρειες δι’ όλα αυτά αφού θα έχωμε εμπρός μας τα ίδια τα κείμενα.
Τους νόμους λοιπόν της πόλεως εκείνης εξέτασέ τους εν αντιπαραβολή προς τους εδώ.
Διότι θα εύρης εδώ πολλά παραδείγματα των νόμων που υπήρχαν τότε εις την πόλιν σας, εν πρώτοις θα ίδης ότι το ιερατικό γένος είναι τελείως ξεχωριστό από τα άλλα, ύστερα απ’ αυτά και η τάξις των τεχνιτών είναι ξεχωριστά οργανωμένη, διότι εργάζεται απομονωμένη από τας άλλας, χωρίς να αναμειγνύεται με αυτάς, το ίδιον και η τάξις των βοσκών, των κυνηγών και των γεωργών. Ασφαλώς έχεις αντιληφθεί ότι και η τάξις των πολεμιστών εδώ είναι ξεχωριστή από τας άλλας και ότι εις αυτούς κατά νόμον δεν επιτρέπεται να ασχολούνται εις τίποτε άλλο εκτός από τον πόλεμο. Θα παρατήρησες εξ’ άλλου, ότι ο οπλισμός τους είναι ασπίδες και δόρατα, με τα οποία πρώτοι ‘απ’ όλους τους Ασιάτες οπλιστήκαμε εμείς, διότι μας τα δίδαξε η Θεά, όπως είχε διδάξει και σας πρώτους εις εκείνους τους τόπους.
Όσον αφορά την μόρφωση , βλέπεις βέβαια πόση φροντίδα κατέβαλε εξ αρχής ο νόμος δια την τακτοποίηση των πάντων μέχρι της μαντικής και της ιατρικής που ασχολείται με την υγεία, αφού εφήρμοσε τας Θείας αυτάς επιστήμας εις τας ανθρωπίνας ανάγκας και συστηματοποίησε όλας τας γνώσεις που προέρχονται από αυτάς. Η Θεά λοιπόν ίδρυσε πρώτη την δική σας πόλιν, αφού εφήρμοσε όλη αυτήν την οργάνωση και τακτική, διάλεξε τον τόπον όπου γεννήθηκε, αφού πρόσεξε καλά την ευκρασία των εποχών του έτους και κατενόησε, ότι Θα αναδείξει ανθρώπους πολύ συνετούς. Ζούσαν λοιπόν εις την πόλιν τους χρησιμοποιούντες τοιούτους νόμους και διοικούμενοι πάρα πολύ καλά και είχον υπερβάλει όλους τους ανθρώπους εις κάθε είδος αρετής, όπως ήτο φυσικόν, αφού ήσαν γέννημα και θρέμμα Θεών. Θαυμάζονται λοιπόν πολλά και μεγάλα έργα της πόλεώς σας γραμμένα εδώ, ένα όμως υπερέχει κατά το μέγεθος και την αρετήν.
Λέγουν δηλαδή τα βιβλία μας, πόση εχθρική δύναμιν κατέστρεψε κάποτε η πόλις σας, δύναμιν, η οποία με αλαζονεία, αφού εξώρμησεν από έξω, από τον Ατλαντικόν ωκεανόν, επήρχετο ταυτοχρόνως κατά της Ευρώπης και της Ασίας. Διότι τότε το εκεί πέλαγος ημπορούσε κανείς να το περάσει, επειδή εις την είσοδο του, την οποίαν σεις ονομάζετε στήλας του Ηρακλέους, είχε μίαν νήσον, η νήσος αυτή ήτο μεγαλύτερα από την Λιβύην και την Ασίαν ηνωμένας και απ’ αυτήν εκκινούντες οι τότε άνθρωποι ηδύναντο να αποβιβασθούν εις τας άλλας νήσους και από αυτάς κατόπιν εις ολόκληρον την απέναντι ήπειρον την , ευρισκόμενη γύρω από τον αληθινό εκείνον ωκεανό. Διότι τα μέρη αυτά που ευρίσκονται εντεύθεν του στομίου που αναφέραμε, φαίνονται σαν λιμήν με κάποια στενή είσοδο και η ξηρά που το περικλείει πολύ δικαιολογημένα και αληθώς δύναται να ονομαστεί ήπειρος.
Εις την νήσον λοιπόν αυτήν Ατλαντίδα ωργανώθη μεγάλη και αξιοθαύμαστος δύναμης βασιλέων, η οποία εκυριάρχει εις ολόκληρον την νήσον καθώς και εις πολλάς άλλας νήσους και τμήματα της ηπείρου εκτός τούτων οι βασιλείς εκείνοι εξουσίαζον, από τα εντεύθεν του στομίου μέρη, την Λιβύην μέχρι της Αιγύπτου και την Ευρώπην μέχρι της Τυρρηνίας. Ολόκληρος λοιπόν η δύναμις αυτή, αφού συνεκεντρώθη και ενοποιήθη, επεχείρησε τότε με μίαν εξόρμησίν της να υποδουλώση και τον ιδικόν μας τόπον και τον ιδικόν σας και ολόκληρο τον εντεύθεν του στομίου.
Την εποχή εκείνη, Σόλων η δύναμις της πόλεώς σας ανεδείχθη εξαιρετική μεταξύ όλων των ανθρώπων και εξ’ αιτίας της αρετής της και εξ’ αιτίας της ανδρείας της. Διότι αφού εξεπέρασεν όλους κατά την ανδρεία και τας πολεμικάς τέχνας, είτε αρχηγεύουσα των Ελλήνων είτε και τελείως μόνη της, κατ’ ανάγκην, διότι οι άλλοι την εγκατέλειψαν, αφού έφθασε εις το χείλος της καταστροφής, κατανίκησε τους επιδρομείς, έστησε τρόπαια εναντίον των επόδισε να υποδουλωθούν όσοι ακόμη δεν είχον υποδουλωθεί και απελευθέρωσε χωρίς καμία αξίωση, όλους ημάς τους άλλους που είμεθα εντεύθεν των Ηρακλείων στηλών.
Μετά παρέλευσιν αρκετού χρόνου όμως έγιναν φοβεροί σεισμοί και κατακλυσμοί και εντός ενός τρομερού ημερονυκτίου ολόκληρος ο στρατός σας ετάφη εις την γην και εξηφανίσθη επίσης βυθισθείσα εις την Θάλασσαν η νήσος Ατλαντίς.
Δι’ αυτό ακριβώς και τώρα το μέρος εκείνο του ωκεανού είναι αδιάβατον και αδιερεύνητον, διότι εμποδίζει ο πολύ ολίγον υπό την επιφάνειαν της Θαλάσσης πηλός, τον οποίον εδημιούργησεν η νήσος, όταν κατεβυθίσθη”….”
Εκτός όμως του Πλάτωνα υπάρχουν αναφορές σε πλήθος άλλα αρχαία κείμενα διαφόρων λαών, αλλά και ανεξήγητα ευρήματα που δημιουργούν τεράστια ερωτήματα και προβληματισμό….
· Στην Αίγυπτο σε ιερογλυφικά κείμενα που βρέθηκαν σε πυραμίδα, υπάρχει αναφορά για τους ΖΕΠ ΤΕΠΙ (η πρώτη φορά), τους επτά σοφούς που ήρθαν από ένα νησί που καταποντίστηκε, και έφεραν μαζί τους στην χώρα του Κέμ (Αίγυπτο) έναν ανεπτυγμένο πολιτισμό . Ήταν πεπεισμένοι ότι τα θεμέλια του πολιτισμού τους εδραιώθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της ασυνήθιστης και ένδοξης εποχής.
Ο R. T. Rundle Clark, καθηγητής Αιγυπτιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ σχολίασε πάνω στις αρχαίες αρχές της Πρώτης Εποχής: “Κάθε τι του οποίου η ύπαρξη ή η αυθεντία πρέπει να δικαιολογηθεί ή να εξηγηθεί πρέπει να αναφέρεται στην Πρώτη Εποχή. Αυτό ήταν πραγματικότητα για τα φυσικά φαινόμενα, τις ιεροτελεστίες, τα βασιλικά εμβλήματα, τα σχέδια των ναών, τις μαγικές ή ιατρικές φόρμουλες, το ιερογλυφικό σύστημα, το ημερολόγιο – όλα τα εφόδια του πολιτισμού… Όλα όσα ήταν καλά ή αποτελεσματικά ιδρύθηκαν στις αρχές της “Πρώτης Εποχής” – η οποία ήταν, επομένως, μια χρυσή εποχή απόλυτης τελειότητας…”.Η Πρώτη Εποχή φαίνεται πως ήταν η περίοδος κατά τη διάρκεια της οποίας ο Όσιρις βασίλευε σαν πρώτος βασιλιάς της Αιγύπτου. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν που δημιούργησε το νόμο (Μάατ) και ξεκίνησε τη λατρεία προς τον Ρα, το μονοθεϊστικό Θεό της Αιγύπτου.
Ο Rundle Clark εξήγησε: “Η βασιλεία του Όσιρη ήταν μια χρυσή εποχή, μοντέλο για τις μετέπειτα γενεές.”. Η Μάατ και ο μονοθεϊσμός, το μοντέλο για τις μετέπειτα γενεές που διατυπώθηκε από τον Όσιρη, ήταν η δύναμη που οδηγούσε, πίσω από την Αιγυπτιακή κουλτούρα, για χιλιάδες χρόνια.”
Στην Σουμερική πόλη Νιπούρ, βρέθηκαν αρχεία που περιγράφουν τον καιρό πριν τον κατακλυσμό, όταν ο Θεός του Ουρανού συνωμότησε με τον Θεό του βροχής να καταστρέψουν την ανθρωπότητα. Ο Θεός της Γης προειδοποίησε τον βασιλιά για τον επερχόμενο κατακλυσμό. Πριν τον κατακλυσμό ο Βασιλιάς ζούσε σε ένα νησί στον Ωκεανό που είχε μεγάλες πόλεις και υπέροχα βουνά, ενώ οι Αζτέκοι στην Αμερική μιλάνε για ένα μυστηριώδες νησί από όπου είχαν έρθει οι πρόγονοι τους που λεγόταν Αζτλάν.
Ο χάρτης του Τούρκου Ναυάρχου Πίρι Ρέις αποτελεί ένα ακόμη μυστήριο για τις γνώσεις που είχαν οι αρχαίοι πολιτισμοί. Ο χάρτης του Piri Reis εμφανίζει τη Βόρεια Αμερική, τη Νότια Αμερική, τη Γροιλανδία και Ανταρκτική, υπείρους που το 1513 δεν είχαν ακόμα ανακαλυφθεί. Ειδικοί υποστηρίζουν ότι είναι τόσο τέλειος που θα μπορούσε μόνο να έχει γίνει από πολύ τις φωτογραφίες υψηλού ύψους.!!!. Ο χάρτης του Piri Reis ανακαλύφθηκε το 1929, ενώ το παλάτι Topkapi Serai μετατρεπόταν σε ένα μουσείο. Το σωζόμενο μέρος του χάρτη είναι περίπου 90επί 65 εκ.
· Μια από τις επιγραφές προσδιορίζει τις πηγές που χρησιμοποιήθηκαν από τον Piri Reis: οκτώ χάρτες του Πτολεμαίου , τέσσερις σύγχρονοι (του Reis) πορτογαλικοί χάρτες, ένας αραβικός χάρτης της νότιας Ασίας, και ένας χάρτης του Κολόμπου για τα μέρη του νέου κόσμου. Σύγχρονες έρευνες αποκάλυψαν ότι το έδαφος που απεικονίζει ο χάρτης στο νότο του Ατλαντικού Ωκεανού είναι μια απεικόνιση της Ανταρκτικής κάτω από τον πάγο , που προηγείται χρονικώς της ανακάλυψης της ηπείρου το 1820, και υποστηρίζουν ότι η προϊστορική Ανταρκτική έχει αντιγραφεί από αρχαίους χάρτες δεκάδες χιλιάδων, ακόμη και εκατοντάδες χιλιάδων, ετών….·Στο αρχαίο Ινδικό έπος Μαχαμπχαράτα περιγράφεται μία μάχη που μοιάζει με πυρηνική σύγκρουση..: “Eνα μοναδικό βλήμα φορτισμένο με όλη την δύναμη του σύμπαντος. Μια πυρακτωμένη στήλη από καπνούς και φλόγες φωτεινή όσο χίλιοι ήλιοι υψώθηκε σε όλο της το μεγαλείο.. Ήταν ένα άγνωστο όπλο, ένα σιδερένιο αστροπελέκι, , ένας γιγάντιος αγγελιοφόρος θανάτου, που έκανε στάχτες ολόκληρη την φυλή των Βρισνίς και των Αντχάκας. Τα πτώματα ήταν τόσο καμένα που δεν αναγνωριζόντουσαν . Τα μαλλιά και τα νύχια τους είχαν πέσει, πήλινα αντικείμενα είχαν σπάσει χωρίς εμφανή αιτία, ενώ τα πουλιά είχαν γίνει άσπρα. Μετά από λίγες ώρες όλες οι τροφές είχαν μολυνθεί. Για να ξεφύγουν από την φωτιά , οι στρατιώτες έπεφταν στο ποτάμι για να πλυθούν τόσο αυτοί, όσο και ο εξοπλισμός τους….”.Όταν τον 19ο αιώνα έγιναν εκσκαφές σε περιοχή της Ινδίας οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν μία πόλη στους δρόμους της οποίας υπήρχαν οι πιο ραδιενεργοί σκελετοί που έχουν μετρηθεί , έως την έκρηξη της Χιροσίμα.
Σε μία άλλη περίπτωση το 1969 σοβιετικοί επιστήμονες του Πανεπιστήμιου του Λένιγραντ , ανακάλυψαν ένα πλήθος από σκελετούς. Διαπιστώθηκε πως είχαν ηλικία 100.000 χρόνων. Ορισμένοι από τους σκελετούς αυτούς είχαν πάνω στο στήθος τους σημάδια από χειρουργικές επεμβάσεις. Ειδικοί οστεολόγοι μελέτησαν τα ευρήματα και κατάληξαν στο εξής συμπέρασμα: “η χειρουργική επέμβαση είχε απόλυτη επιτυχία γιατί το περιόστεο αναπτύχθηκε κανονικά πάνω από το σημείο της εγχείρησης. Αν ο άνθρωπος πέθαινε αμέσως, το περιόστεο δεν θα μπορούσε να αναπτυχθεί. Κρίνοντας από το πάχος του, σε μία από τις περιπτώσεις ο άνθρωπος που υποβλήθηκε στην λεπτή αυτή επιχείρηση θα πρέπει να έζησε πέντε τουλάχιστον χρόνια…”
Το 1873 το βρετανικό ωκεανογραφικό πλοίο Τσάλεντζερ διαπίστωσε πως το βάθος του ωκεανού κοντά στην ευρωπαϊκή και την Αμερικανική ακτή ξεπερνά τα 3600 μέτρα, ενώ το μέσο βάθος στο κέντρο του είναι μόλις 1800 μέτρα.
Το 1968 μια ομάδα από Αμερικανούς και Αιγυπτίους επιστήμονες προσπάθησαν να φωτογραφήσουν μα ακτίνες Χ το εσωτερικό των πυραμίδων. Το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό και ανεξήγητο . Για κάποιο λόγω το φωτογραφικό είδωλο στις ίδιες θέσεις άλλαζε συνεχώς “μορφή”….
Είναι επιστημονικά αποδεκτό ότι οι πυραμοειδείς κατασκευές έχουν την ιδιότητα συσσώρευσης ενέργειας, η οποία επιδρά τόσο σε οργανικά σώματα αλλά και σε ανόργανα. Είναι γνωστά τα πειράματα που έγιναν με πτώματα ζώων τα οποία διατηρούνται για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να αποσυντίθενται, με τον ίδιο τρόπο που δεν αναπτύσσονται μικροοργανισμοί σε νερό που έχει τοποθετηθεί μέσα σε πυραμίδες, ενώ μικρά αντίγραφα πυραμίδων χρησιμοποιούνται για ακόνισμα λεπίδων….
Κλιμακούμενη Πυραμοειδή κατασκευή τύπου Ζιγκουράτ βρέθηκε κάτω από την θάλασσα στο νησί Γιοναγκούνι της Ιαπωνίας , και σύμφωνα με τον καθηγητή Μασάκι Κιμούρα γεωλόγο στο πανεπιστήμιο της Οκινάουα χρονολογείται τουλάχιστον από το 8000 π.χ..
Τον Σεπτέμβριο του 1989 ανακαλύφθηκε στο Ξηροχώρι Θεσσαλονίκης από τους Παλαιοντολόγους Γεώργιο Κουφό του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, και Λουί ντέ Μπονίς του Πανεπιστημίου Πουατιέ της Γαλλίας, το κρανίο ανθρωποειδούς – προγόνου του ανθρώπου της ομάδας των ραμαπιθήκων , ηλικίας 11 με 9 εκατομμυρίων ετών. Οι επιστήμονες το ονόμασαν “Ουρανοπίθηκο Μακεδονικό” και είναι κατά 7-5 περίπου εκατομμύρια έτη αρχαιότερος απ’ τον Αυστραλοπίθηκο τον Αφρικανικό, ο οποίος παρουσιάσθηκε στην περιοχή του Ισημερινού πριν 3,18 εκατομμύρια χρόνια (κατ’ άλλους πριν 5 εκ.) και βάσει αυτού του ευρήματος εθεωρείτο κοιτίδα του ανθρώπου η Αφρική.
Η ανακάλυψη του κρανίου του Αρχανθρώπου, των εργαλείων του, των ιχνών της πρώτης φωτιάς και των λοιπών ευρημάτων από το σπήλαιο των Πετραλώνων Χαλκιδικής , αποτελούν επίσης μία από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις που έγιναν στον Ελλαδικό χώρο και μας έδωσαν πολυτιμότατα στοιχεία για την προέλευση του ανθρώπου στον Ελλαδικό, αλλά και στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο. Η Ανακάλυψη στο σπήλαιο των Πετραλώνων της Χαλκιδικής από τον κο Άρη Πουλιανό ενός ανθρώπινου σκελετού, που χρονολογήθηκε το 700.000 π.χ.
Ο αρχάνθρωπος που ανακαλύφθηκε έχει ύψος 1,5 μέτρο , σκελετό όρθιο , όγκο εγκεφάλου 1220 κ.εκ. και είναι ορθογναθικός δηλαδή λευκός,ενώ ο Αυστραλοπίθηκος είναι 1,2 μ. ύψος , είναι ημιόρθιος και έχει όγκο εγκεφάλου 600 – 800 κ.εκ. Στο σπήλαιο βρέθηκαν πολλά οστέινα εργαλεία καθώς και τα ίχνη της αρχαιότερης φωτιάς που άναψε ποτέ ανθρώπινο χέρι στον πλανήτη (1.000.000 π.Χ.).
Οι Ινδιάνοι Χόπι της Αμερικής έχουν ένα θρύλο σύμφωνα με τον οποίο ” ο Σοτούκνουγκ, πρωτόπλαστος και Αντιπρόσωπος του δημιουργού, κατάστρεψε τον δεύτερο κόσμο διατάζοντας τους δίδυμους γίγαντες να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους στα άκρα του άξονα, στο Βόρειο και Νότιο πόλο, όπου βρίσκονταν για να κάνουν τη Γη να γυρνάει. Όταν έφυγαν από τις θέσεις τους, ο κόσμος έχασε την ισορροπία του, στριφογύρισε πέρα δώθε και αναποδογύρισε δύο φορές. Τα βουνά κατρακύλησαν στις θάλασσες με παφλασμό, θάλασσες και λίμνες ξεράθηκαν και καθώς ο κόσμος στριφογύριζε στο νεκρωμένο χάος καταψύχθηκε σε ένα κομμάτι πάγο. Αυτό ήταν το τέλος του δεύτερου κόσμου…ότι είχε αποτελέσει τον δεύτερο κόσμο ήταν κατεψυγμένο …νεκρό, εκτός από τους ανθρώπους στον υπόγειο κόσμο τους…”
Ο Ηρόδοτος (Ιστορία βιβλίο β’) βεβαιώνει ότι οι ιερείς των Θηβών της Αιγύπτου του έδειξαν 341 κολοσσιαία αγάλματα αρχιερέων που το καθένα αντιπροσώπευε μια γενιά από το παρελθόν και καλύπτουν όλα μαζί ένα διάστημα από 11340 χρόνων. Και του είπαν μάλιστα ότι πριν από αυτές τις γενιές “οι θεοί ζούσαν ανάμεσα στους ανθρώπους”
Ξύλινη ενεπίγραφη πινακίδα στο Δισπηλιό της Καστοριάς που χρονολογήθηκε με τη μέθοδο του ραδιενεργού άνθρακα (C14), και βρέθηκε ότι είναι ηλικίας 7250 ετών.
Ο μηχανισμός των Αντικυθήρων , ένα αστρονομικό όργανο μεγάλης ακρίβειας που έδινε πληροφορίες για τις κινήσεις του Ήλιου της Σελήνης και των πλανητών στον Ζωδιακό κύκλο. Πρόκειται για ένα αστρονομικό μηχάνημα , με εκπληκτική μηχανική τελειότητα , τοποθετημένο σε ένα ξύλινο κιβώτιο με διαβαθμισμένες πλάκες στο εξωτερικό του . εσωτερικά αποτελείτο από 30 αλληλοεμπλεκόμενους οδοντωτούς τροχούς , έκκεντρα τοποθετημένους . Τους τροχούς , που ήταν οργανωμένοι επικυκλοειδώς , έθετε σε κίνηση , με διαφορετική ταχύτητα τον καθένα , ένας περιστρεφόμενος χειροκίνητος άξονας . Δείκτες σύμφωνα με τις επιγραφές έδειχναν την πορεία του Ήλιου την πορεία και τις φάσεις της Σελήνης και των πλανητών στον ζωδιακό κύκλο. Κατασκευάστηκε το 80 π.χ. (τουλάχιστον), και είναι ο πρώτος υπολογιστής στην παγκόσμια ιστορία.
Από το 1991 έως το 1993 σε γεωλογικές και σεισμικές έρευνες στον χώρο γύρω από την σφίγγα της Αιγύπτου από τον Αιγυπτιολόγο Antony West, ton Robert Scoch, και Τον Tomas Dobecki, αποκάλυψαν ότι σύμφωνα με τις γεωλογικές φθορές της σφίγγας κατασκευάστηκε περίπου το 12000 π.χ., ενώ εντοπίστηκαν με τον σεισμογράφο κάτω από την σφίγγα πολλοί διάδρομοι και τούνελ Όπως φαίνετε εξάλλου και από τις φωτογραφίες η σφίγγα δείχνει να είναι το επάνω μέρος μιας πολύ ψηλής κατασκευής, κάτι που εξάλλου συμβαίνει και με τον Παρθενώνα , του οποίου οι πρώτες συστηματικές ανασκαφές άρχισαν το 1833 , έγιναν πιο εντατικές το 1885-1890 και συνεχίστηκαν περιοδικά έως το 1973.
Στις πρώτες ανασκαφές αποκαλύφθηκε η ύπαρξη μίας ογκώδους θεμελίωσης πάνω στον οποίο είμαι χτισμένος ο Παρθενώνας ύψους 11 μέτρων. Στην συνέχεια έγινε ξανά επιχωμάτωση της βάσης …….
Σύμφωνα με την εσωτερική παράδοση η Γη υπέστη και θα υποστεί στο μέλλον πολλές αλλαγές, το ίδιο και η ανθρωπότητα. Οι Άτλαντες αποτελούσαν την τέταρτη ρίζα φυλή , των οποίων οι επιζήσαντες αποτέλεσαν την βάση για την δικιά μας πέμπτη ρίζα φυλή. Ο Ησίοδος ονομάζει τις πέντε ρίζες φυλές ως Χρυσή, Ασημένια, Χάλκινη, των Ημίθεων και Ηρώων , και την δική του-και δική μας- την πέμπτη σιδερένια. Μετά από την δική μας (την πέμπτη) θα ακολουθήσει η έκτη και η έβδομη. Η κάθε ρίζα φυλή (σύνολο επτά) υποδιαιρείται ξανά σε επτά υποφυλές.Οι επτά υποφυλές της δικής μας πέμπτης φυλής είναι οι ακόλουθες:
1η Η αρχαία Ινδική εποχή πολιτισμού
2η Η αρχαία Περσική εποχή πολιτισμού
3η Η Βαβυλω-Χαλδαιο-Αιγυπτιακή εποχή πολιτισμού
4η Η Ελληνο-Λατινική εποχή πολιτισμού
5η Η Σύγχρονη εποχή πολιτισμού
6η Εποχή πολιτισμού
7η Εποχή πολιτισμού
Το κλειδί για την αποκάλυψη του Ιωάννη βρίσκεται στην αριθμοσοφία , τις ρίζες φυλές, την θεωρία των κύκλων, και τα επτά σώματα του ανθρώπου (φυσικό, αιθερικό αστρικό ,εγώ, εαυτός- πνεύμα, πνεύμα-ζωής , άνθρωπος-πνεύμα).Το βασικότερο,
ίσως σημείο στην εξέλιξη του ανθρώπου έλαβε μέρος στην τρίτη ρίζα φυλή όταν έγινε ο διαχωρισμός των φύλων σε αρσενικό και θηλυκό…
ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ ΚΑΙ ΜΥΗΣΗ
“Ανάγκη απόλυτος αυτός ο κόσμος να είναι απεικόνισης κάποιου άλλου κόσμου..”
ΤΙΜΑΙΟΣ -ΠΛΑΤΩΝΑΣ
Όπως είδαμε η μύηση στα μυστήρια δεν ήταν εύκολη, και ο υποψήφιος έπρεπε να περάσει στάδια εξαγνισμού ,και δοκιμασιών ώστε να καταστεί ικανός να λάβει την σοφία και να την μεταδώσει με την σειρά του . Όπως παραδέχεται και ο Πλάτωνας: “Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι φέροντες τον πυρσό, λίγοι όμως είναι οι μύστες”.
Η σοφία η οποία προσφερόταν στον μύστη δεν μπορούσε να έχει αποτέλεσμα , εάν πρώτα δεν είχε καταφέρει να μεταμορφώσει τον εσωτερικό του κόσμο.
“Τώρα, το να ανακαλύψεις το Δημιουργό και Πατέρα του σύμπαντος είναι πραγματικά δύσκολο, και τότε, έχοντας ανακαλύψει αυτόν , έτσι ώστε όλοι να μπορούν να κατανοήσουν, είναι αδύνατο” μας αποκαλύπτει ο Πλάτωνας στον Τίμαιο. Η έννοια του Θεού δεν είναι ξεκάθαρη μιας και δεν πρόκειται μόνο για την ύπαρξη ή τη μη-ύπαρξη του Θεού, αλλά για την υπόστασή Του, για το τι είναι και πώς λειτουργεί.
Οπωσδήποτε οι μονοθεϊστικές θρησκείες έχουν παίξει έναν αρνητικό ρόλο ως προς τούτο, επειδή παρουσίασαν τη Θεότητα μέσα από ένα προσωποποιημένο θεϊκό σχήμα αποκλείοντας κάθε ερμηνεία και ανάλυση της υπόστασής Της. Οι πολυθεϊστικές θρησκείες βρίσκονται πλησιέστερα στη φύση της Θεότητας, καθώς μέσα από μια σειρά θεών συμβόλιζαν τις Θείες Δυνάμεις, οι οποίες απορρέουν από τη Θεότητα.
Η Θεογονία του Ησίοδου αλλά και η Ορφική κοσμογονία είναι από τα αρχαιότερα κείμενα της Ελληνικής ιστορίας-θεολογίας, και που προφανώς μάθαιναν οι μυημένοι κατά την διάρκεια της μυήσεως τους. Η θεογονία του Ησιόδου σύμφωνα με τον ίδιο, είναι ένα κείμενο που του ενέπνευσαν οι Ελικωνιάδες Μούσες, κόρες του Δία, δίνοντας του ταυτόχρονα την εντολή για το τι πρέπει να πει κα ποίον να υμνήσει, κάτι παρόμοιο έγινε και στην αποκάλυψη του Ιωάννη μόνο που την θέση των Μουσών “πήρε” ο Θεός. Η κοσμογονία ή αλλιώς η “Ιερά Ιστορία των Ελλήνων” του Ησιόδου, ήταν τόσο σημαντικό έργο σύμφωνα με τον Πλάτωνα((Πολιτεία) ώστε γράφει για αυτό : ” Τα έργα πάλι του Κρόνου και όσα έπαθε από τον γιο του (Δία), έστω και αν ήταν αληθινά, νομίζω πως δεν έπρεπε να λέγονται έτσι στους νέους, αλλά μάλιστα να αποσιωπούνται. Κι αν είναι ανάγκη να ειπωθούν, να τα ακούν με μυστικότητα όσο δυνατόν λιγότεροι…”
Συνοπτικά η θεογονία του Ησίοδου θεωρεί ως πρώτο στοιχείο το Χάος, από όπου προκύπτουν η Γαία, ο Έρως, το Έρεβος και η Νύχτα και έπονται εκατοντάδες τέκνα και οι Ολύμπιοι Θεοί. Το Χάος είναι το αδρανές στοιχείο, η Γαία η έκφραση της γονιμότητας του κόσμου του επιστητού και των φυσικών φαινομένων- η ύλη η θηλυκή ενέργεια , ο Έρως είναι το δυναμικό στοιχείο, η ελκτική δύναμη που ενώνει τα στοιχεία της ύλης και τα ωθεί στην δημιουργία. Από την Γαίας, με παρθενογεννήση, προέκυψαν ο Ουρανός, τα Όρη, η Θάλασσα και ο Τυφών από την ενώσεως της Γαίας και του Ουρανού γεννώνται, μεταξύ άλλων, ο Κρόνος και η Ρέα και εξ αυτών ο Δίας, η Δήμητρα (Γη μήτηρ) και τρία ακόμη αδέλφια.
Το σύμβολο των ορφικών Μυστηρίων ήταν ένα φίδι που ήταν τυλιγμένο γύρω από ένα αυγό, που συμβόλιζε τον κόσμο που περιβάλλεται από το Δημιουργικό πνεύμα. Στο επίπεδο της μύησης και της φιλοσοφίας, συμβόλιζε τον νεόφυτο που την στιγμή της μύησης έσπαγε το κέλυφος του αβγού και ένας καινούργιος πνευματικός άνθρωπος γεννιόταν.. .
Ο χρόνος φανερώνει την έννοια της δημιουργίας σε σχέση με το άλλο συστατικό της δημιουργίας του χώρου που οι Ορφικοί ονόμαζαν Χάος. Έχουμε δηλαδή την κίνηση στον χωροχρόνο. Τα αίτια της δημιουργίας είναι αφενός μεν η μονάδα το ένα ου περικλείει τα πάντα στην μήτρα του και η πολλαπλότητα που εκπορεύεται από αυτό. Με την κίνηση των στοιχείων δημιουργείται μία περιδίνηση που σχηματίζει το κοσμογονικό αυγό , το πρώτο μορφικό φανέρωμα της δημιουργίας, από το οποίο δημιουργήθηκαν οι κόσμοι με την επέμβαση του Φάνη , του Έρωτα που ενώνει τα στοιχεία μεταξύ τους.
Με το σχίσιμο λοιπόν του αβγού, έχουμε την πρώτη δύναμη του Αιθέρα-Δία στην τρισυπόστατη μορφή του Φάνητα που δονήθηκε σε αιθερινή δύνη, που είναι ο Νούς-μήτις. Στον καθοδικό στροβίλισμα του σε αυξάνουσα συνεχώς ταχύτητα συνακολούθησε η γονιμοποιός δύναμη-Έρως. Μετά από αυτόν ακολούθησε με επιταχυνόμενο ρυθμό δίνης, το φως ο δεύτερος δηλαδή Φάνης των ορφικών. Το φως όμως όχι το υλικό αλλά εκείνο το αίτιο των νοητικών όντων, που στην αριθμητική δυναμική του εξέλιξη του στις ζώσες μορφές ονομάζεται από τους φιλοσόφους και τους Αλχημιστές οντογονικό ζωντανό φώς.-φιλοσοφική λίθος.
Την τριδύναμη αυτή αιθερική ενέργεια, η Χριστιανική διδασκαλία συνεχίζουσα και δανειζόμενη ίδια φυσική και πνευματική αλήθεια της αρχαίας φιλοσοφίας και Θεολογίας την ονομάζει Αγία Τριάδα, όταν διδάσκει Πατήρ , Υιός και Άγιο πνεύμα, ομοούσιος και αχώριστος. Αυτό δηλαδή που ο Ορφέας το είχε πει πολύ νωρίτερα, γιατί στα Ορφικά του Όττο Κέρν γράφονται τα Εξής:
“Και όλα αυτά τα είχε εκθέσει ο σοφότατος χρονογράφος ο Τιμόθεος(5ος αιώνας π.χ) αναφερόμενος στον Ορφέα ότι είπε ότι η Τριάς η ομοούσιος έχει τα πάντα δημιουργήσει..”.
Όσο αφορά την Ορφική κοσμογονία και για την χρονολογική προσέγγιση της, ο αστρονόμος Κ. Χασάπης με βάση τον στίχο : “ΜΙΞΑΣ ΧΕΙΜΩΝΟΣ ΘΕΡΕΟΣ Τ’ ΙΣΟΝ ΑΜΦΟΤΕΡΟΙΣΙΝ” (ύμνος Απόλλωνος ) που γίνεται λόγος περί ισότητας των εποχών , υπολόγισε (με βάση την μετάπτωση των εποχών) τις δύο ημερομηνίες που θα μπορούσε να είχε συμβεί αυτό το φαινόμενο :
1. 1.366π.Χ. ή 11.835 π.Χ
Υποστηρίζεται ότι τα Ορφικά πρέπει να έχουν γραφτεί το 11.835 π.Χ. εφόσον ο Ορφέας ( που συμμετείχε στην Αργοναυτική εκστρατεία ) έζησε πολλές γενιές πριν τον τρωικό πόλεμο ο οποίος με τις νεότερες χρονολογήσεις τοποθετείται το 1450 π.Χ. Συνεπώς είναι αδύνατον στα κείμενα που συνέλεξε ή και συνέθεσε ο Ορφέας να περιγράφεται γεγονός του 1366 π.Χ.
Για να θεωρήσουν οι συγγραφείς του στίχου την ισότητα των εποχών ως κάτι αξιοσημείωτο (και θα έπρεπε να είναι σίγουροι ότι πρόκειται για κάτι αξιοσημείωτο για να το καταχωρήσουν και σε θρησκευτικό ύμνο) θα πρέπει η ισότητα αυτή να έχει ξαναπαρατηρηθεί στο παρελθόν.
Τέλος ο πελασγικός μύθος της κοσμογονίας αναφέρει ότι Εν αρχή η Ευρυνόμη η Θεά των Πάντων αναδύθηκε γυμνή από το Χάος, αλλά δεν βρήκε τίποτε στέρεο για να ακουμπήσει τα πόδια της, και έτσι διαχώρισε τη θάλασσα από τον ουρανό χορεύοντας μόνη πάνω στα κύματα. Η Ευρυνόμη χόρεψε κατά τα νότια, και ο αέρας που αναδεύθηκε πίσω της, φάνταξε κάτι καινούριο και ξεχωριστό, κάτι για να αρχίσει έργο δημιουργίας. Η Ευρυνόμη στράφηκε κι άδραξε αυτόν το βόρειο άνεμο, τον έτριψε μέσα στα χέρια της, και εμφανίστηκε ο μέγας όφις Οφίων. Η Ευρυνόμη χόρεψε για να ζεσταθεί, έξαλλα, όλο και πιο έξαλλα, ώσπου ο Οφίων κυριεύτηκε από λαγνεία, κουλουριάστηκε γύρω στα θεϊκά εκείνα μέλη, και ορέχτηκε να σμίξει μαζί της. Η Ευρυνόμη έλαβε μορφή περιστέρας πλανήθηκε πάνω στα κύματα, και όταν πέρασε ο καιρός που έπρεπε, γέννησε το Αβγό του Σύμπαντος.
Με την προσταγή της, ο Οφίων κουλουριάστηκε επτά φορές γύρω στο αβγό, ώσπου το αβγό άνοιξε και χωρίστηκε στα δύο. Από μέσα του κύλησαν όλα όσα υπάρχουν, τα παιδιά της Ευρυνόμης: ο ήλιος, η σελήνη, οι πλανήτες, τα αστέρια, η γη με τα βουνά και τους ποταμούς της, με τα δέντρα, τα βότανά της και τα ζωντανά πλάσματα. Η Ευρυνόμη και ο Οφίων έστησαν το σπιτικό τους στο όρος Όλυμπο, όπου ο Οφίων εξόργισε την Ευρυνόμη υποστηρίζοντας ότι αυτός ήταν ο δημιουργός του Σύμπαντος. Ευθύς εκείνη τον χτύπησε στο κεφάλι με τη φτέρνα της, και τον εξόρισε στις σκοτεινές σπηλιές κάτω από τη γη.
Κατόπιν, η Θεά δημιούργησε τις επτά πλανητικές δυνάμεις, ορίζοντας μια Τιτανίδα και έναν Τιτάνα για καθεμιά. Τη Θεία και τον Υπερίωνα για τον Ήλιο, τη Φοίβη και τον Άτλαντα για τη Σελήνη, τη Διώνη και τον Κρίο για τον πλανήτη Άρη, τη Μήτι και τον Κοίο για τον πλανήτη Ερμή, τη Θέμιδα και τον Ευρυμέδοντα για τον πλανήτη Δία, την Τηθύ και τον Ωκεανό για την Αφροδίτη, τη Ρέα και τον Κρόνο για τον πλανήτη Κρόνο. Αλλά ο πρώτος άνθρωπος ήταν ο Πελασγός, προπάτορας των Πελασγών, που ξεπήδησε από το έδαφος της Αρκαδίας και τον ακολούθησαν μερικοί άλλοι, που ο Πελασγός τους έμαθε να φτιάχνουν καλύβες, να τρώνε βελανίδια και να ράβουν χιτώνες από χοιρόδερμα.
Οι Έλληνες Προσωκρατικοί φιλόσοφοι ήταν οι πρώτοι που κάνοντας απλή χρήση της λογικής και της παρατήρησης στην Ιωνία, αλλά και της μεταφυσικής στην Μεγάλη Ελλάδα κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι υπάρχει ένας Δημιουργός του Σύμπαντος. Ένας από τους αρχαίους σοφούς – μάλιστα από τους επτά λεγόμενους σοφούς της Ελλάδας – , ήταν ο Θαλής ο Μιλήσιος, που έζησε τον 6ο αιώνα π.Χ. Θαλής ήταν ο πρώτος Έλληνας φιλόσοφος που αναζήτησε την πρώτη αρχή των όντων και των κοσμικών φαινομένων. Ως πρώτη αιτία όρισε το νερό.
Ο Διογένης Λαέρτιος γράφει : “Λένε επίσης ότι πρώτος αυτός βρήκε τις εποχές του χρόνου και τον διαίρεσε σε τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες”.
Ο Θαλής που ήταν μαθηματικός, παρατηρώντας και τον κόσμο και τη φύση, κατέληξε όχι μόνο να παραδεχθεί ότι υπάρχει Θεός, αλλά να τον ορίσει ορθώς, ότι είναι πρεσβύτατος των όντων, και Αυτός που δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος:
“το παλαιότερο από τα όντα είναι ο Θεός, διότι είναι αγέννητος, το ωραιότερο δημιούργημα είναι ο κόσμος, διότι είναι έργο Θεού ,το μεγαλύτερο ο χώρος, διότι χωράει τα πάντα .” . Συνέλαβε δηλ. ο Θαλής πολύ ορθά με μόνη τη λογική σκέψη, ότι ο Θεός για να είναι Θεός, είναι άναρχος και αθάνατος..
Ο Δημόκριτος και ο Λεύκιππος δίδασκαν πως οι πρώτες αρχές των πραγμάτων που περιέχονταν στο Σύμπαν, ήταν άτομα και κενό. Αλλά το κενό στην απόκρυφη φιλοσοφία είναι ουσία ανενεργός που τίθεται σε κίνηση από τη Θεία Θέληση, δηλαδή την κρυμμένη Θεότητα, το Τίποτα, το Ουδέν ή το Χάος. Για τους Πυθαγορείους και τον Πλάτωνα, το Χάος ήταν η “Ψυχή του Κόσμου”. Από αυτήν δημιουργήθηκε το σύμπαν παίρνοντας το σχήμα του Δωδεκάεδρου, ενώ ο “πρωτογεννημένος” γεννήθηκε από το Χάος και το Πρωταρχικό Φως.
Ο Αναξίμανδρος γεννήθηκε στη Μίλητο το 547 π.χ. και ήταν γιος του Πραξιάδη και μαθητής του Θαλή. Όπως και ο δάσκαλος του, δεν ήταν μόνο φιλόσοφος αλλά μεγάλος αστρονόμος, μετεωρολόγος, γεωγράφος και βιολόγος. Ο Αναξίμανδρος είναι ο πρώτος που έκανε μία μεθοδική προσπάθεια να εξηγήσει φιλοσοφικά όλες τις πτυχές της ανθρώπινης εμπειρίας εγκαταλείποντας τις μέχρι τότε μυθολογικές διατυπώσεις για την αρχή, τη γένεση και την φθορά των όντων. Το μεγάλο βήμα, η μεγάλη τομή, που έκανε, ο Αναξίμανδρος με τη σκέψη του, είναι ότι εισήγαγε πρώτος στην ιστορία της φιλοσοφίας την έννοια του απείρου.
Το άπειρον είναι η αρχή του κόσμου, η αρχή όλων των πραγμάτων, αυτό που είναι πίσω από την απέραντη ποικιλία και τις διαφορετικές τους ιδιότητες. Ο Σιμπλίκιος, Νεοπλατωνικός φιλόσοφος του 6ου αϊ μ. Χ., παραθέτει το μοναδικό σωζόμενο απόσπασμα του Αναξίμανδρου στο έργο του “Εις Φυσικά”. Ο Αναξίμανδρος είπε ότι αρχή των όντων είναι το άπειρο από το οποίο έγιναν όλοι οι ουρανοί και οι κόσμοι που υπάρχουν… Και απ’ όπου προέρχεται η γένεση των όντων εκεί ακριβώς συντελείται και η διάλυση τους σύμφωνα με την ανάγκη, γιατί τιμωρούνται και επανορθώνουν αμοιβαία για την αδικία, σύμφωνα με την τάξη του χρόνου. Ο Αναξίμανδρος προσδιορίζει το άπειρον ως στοιχείο αγέννητο, άφθαρτο και αθάνατο.
Το άπειρο δεν είναι μείγμα των υλικών στοιχείων ούτε άυλη νοητική αρχή: είναι ύλη που περιέχει τα πάντα. Από το άπειρο αποσπώνται οι αντίθετες ύλες “ψυχρόν” και “θερμόν” και από την ανάμιξη τους το νερό. Από το νερό προκύπτουν τα άλλα στοιχεία, η γη , ο αέρας και η φωτιά. Από τον αέρα και τη φωτιά σχηματίζονται τα αστέρια που έχουν την λάμψη της φωτιάς και την ρυθμική κίνηση των ρευμάτων του αέρα.
Ένας άλλος ΄Έλληνας σοφός, ο Ξενοφάνης από την Κολοφώνα (580-475 π.Χ.) αποκηρύσσοντας τους ανθρωπόμορφους θεούς των συμπατριωτών του καθώς και τις ανθρωποπαθείς εκφράσεις και εμφανίσεις τους, παρατήρησε ότι αν τα ζώα είχαν θεούς, σίγουρα θα τους έκαναν ζωόμορφους. “Οι θνητοί νομίζουν ότι οι θεοί γεννιούνται και ότι έχουν φορέματα και φωνή και σώμα σαν το δικό τους. Αλλά αν τα βόδια και τα άλογα ή τα λιοντάρια είχαν χέρια ή μπορούσαν να σχεδιάσουν με τα χέρια και να κάνουν έργα που κάνουν οι άνθρωποι, τα άλογα θα απεικόνιζαν τους θεούς σαν άλογα , τα βόδια σαν βόδια, και θα έκαναν το σώμα τους σαν το δικό τους.Οι Αιθίοπες λένε ότι οι θεοί τους είναι πλακουτσομήτιδες και μαύροι, οι Θράκες ότι οι δικοί τους θεοί είναι γαλανομάτηδες και κοκκινοτρίχηδες”(Κλήμης). Όπως δηλ. οι άνθρωποι κατασκευάζουν και επινοούν θεούς ανθρωπό-μορφους με ανθρώπινες αδυναμίες και πάθη.
Έτσι εξ αντιδιαστολής, κατέληξε ο Ξενοφάνης στο να πει ότι Ένας Θεός υπάρχει μέσα σε θεούς και ανθρώπους κι αυτός “ούτε κατά την μορφή όμοιος με τους ανθρώπους (είναι) ούτε κατά την σκέψη, όλος στοχάζεται κι όλος θωρεί κι όλος ακούει κι ακίνητος στον ίδιο τόπο πάντα μένει”.
Την ύπαρξη του Θεού από την τάξη και την ομορφιά του κόσμου συνήγαγε και ο Αναξαγόρας (500-428 πΧ) λέγοντας το περίφημο ρητό του ” τα Πάντα τα διακόσμησε ο Νους “.
Για τον Αναξαγόρα δηλ. όπως και για τον Πυθαγόρα που ονόμασε πρώτος το σύμπαν “κόσμο” (στολίδι, κόσμημα) είχε μεγάλη σημασία η ευρυθμία , η τάξη και η ομορφιά που παρατηρείται στη φύση.
Πληροφορίες για την κοσμολογική θεώρηση του μεγαλύτερου Φιλόσοφου της αρχαιότητας μας, του Πυθαγόρα μας δίνει ο Πλάτωνας στον Τίμαιο. Ο Τίμαιος ξεκινά με το ερώτημα “Τι είναι εκείνο το οποίον υπάρχει πάντοτε, αλλά δεν γεννάται ποτέ, και τι είναι εκείνο το οποίον πάντοτε γεννάται αλλά ποτέ δεν υπάρχει;”. Πρωταγωνιστής στο έργο της πλάσης είναι ο Δημιουργός, τον οποίο ο Πλάτωνας άλλοτε τον αναφέρει με αυτό το όνομα , άλλοτε τον αποκαλεί Θεό , και Αγαθόν. Δεν γίνεται αναφορά στους Δώδεκα Θεούς, παρά μόνο αναφέρεται σε κατώτερους Θεούς όπου ο Θεός σύμφωνα με τον Πλάτωνα τους λέει “αφού γεννηθήκατε δεν είστε βέβαια αθάνατοι ούτε τελείως άφθαρτοι..”. Πριν από την δημιουργία η ύλη δεν παρέμενε ήσυχη, αλλά κινούνταν εσφαλμένως και άτακτος, έτσι ο δημιουργός την έβαλε από την αταξία στην τάξη , νομίζοντας ότι η τάξη θα ήταν καλύτερη της αταξίας. Ο Δημιουργός κατασκεύασε το σύμπαν , αφού έβαλε Νου στην Ψυχή και την Ψυχή σε σώμα.. Μας αποκαλύπτεται εδώ μία τριςυπόστατη διάσταση του κόσμου -ΝΟΥΣ-ΨΥΧΗ-ΣΩΜΑ.
Οι ‘Έλληνες για να εκφράσουν την Θεία ουσία χρησιμοποίησαν τον κύκλο, λόγω της διπλής της ιδιότητας ενότητας και απείρου. Είναι η πρωταρχική ουσία , η αιώνια, η αναγκαίος μία , από την οποία τα πάντα προήρθαν . Χαρακτηριστικό σύμβολο που χρησιμοποίησαν λοιπόν ήταν ο ουροφόρος όφις που δαγκώνει την ουρά του και στο κέντρο έγραφαν ΕΝ ΤΩ ΠΑΝ. Το Παν αυτό ακριβώς επειδή είναι Εν κινδυνεύει να θεωρηθεί ως Μηδέν. Μόνον εκ παραβολής και αντιδιαστολής προς άλλα πράγματα αντιλαμβανόμαστε ότι Το παν ελάχιστα απέχει από το μηδέν..
Ο κύκλος μόνος παριστά την πρώτη ύλη των σοφών, ενώ για το αμύητο είναι το μηδέν. Η ουσία του ΕΝ θα έμενε αιωνίως άγονη ακίνητη, εάν δεν ενεργοποιούταν η δημιουργός αρχή που θα προκαλέσει στην ομοιομορφία του Οντος-μη Οντος διπλή πόλωση, από την όποία θα επορέυσει η αντικειμενική ύπαρξη. Σχηματικά θα μπορούσε να περιγραφεί σαν ένα σημείο στο κέντρο του κύκλου από το οποίο αυτή η δημιουργική δύναμη διαδίδεται ανεξάντλητα μέχρι την περιφέρεια του κύκλου, χωρίς αρχή και τέλος….
Ο κύκλος της ζωής είναι μια κίνηση που έχει την ρίζα του στην πνευματική όψη του κόσμου, την εκτίναξή του στην άλλη όψη που λέγεται ύλη και τελικά την επιστροφή του στο σημείο από το οποίο πήγασε. Είναι ένας κύκλος με δύο τόξα, το ένα καθοδικό προς την ύλη και το άλλο ανοδικό προς το πνεύμα. Αυτός ο κύκλος της ζωής αποδίδεται με το φίδι που δαγκώνει την ουρά του και συμβολίζει την κοσμική γνώση και τη σοφία. Το σύμβολο του ουροβόρου όφι, αποδίδει την περιπέτεια της ατομικής ψυχής, στον υλικό κόσμο.
Η εκδηλωμένη Ζωή είναι η διάσπαση του Ενός στα πολλά και αυτό προδιαγράφει την επανασύνδεση των πολλών στο Ένα. Για να πετύχει αυτή η ενότητα, χρειάζεται ο άνθρωπος να συνειδητοποιήσει τον σκοπό της ύπαρξής του, και να ξεχωρίσει το πρόσκαιρο, από το αιώνιο, όπως προτρέπει ο Πλάτωνας. Η Ουσία-Αρχή, όταν αρχίζει την διαχέεται προς τα έξω γεμίζει τον Χώρο με την ουσία-εκπόρευση της , και τότε ονομάζεται αιθέρας ή ύλη. Η δυναμική αυτή ενέργεια στο σχήμα του κύκλου που είδαμε παραπάνω, επεκτείνεται από το κέντρο προς την περιφέρεια, δημιουργώντας έτσι έναν κύκλο-κόσμο μέσα στον οποίο η εκδηλωμένη ζωή εμφανίζει τρεις θεμελιώδεις διαφορετικές καταστάσεις ως Πνεύμα – Ψυχή – Ύλη. Η αντιστοιχία στον άνθρωπο εμφανίζεται ως πνεύμα – ψυχή – σώμα.
Tο πνεύμα είναι μια υπερδύναμη που καθοδηγεί την ψυχή, επειδή η ψυχή είναι το περικάλυμμα του πνεύματος. Από τους Ροδόσταυρους ονομάζεται Ροδοσταυρικό Πυρ, από τον Αριστοτέλη ονομάστηκε Ενδελέχεια, από τον Πυθαγόρα Είδος και Μορφή, από τον Ηράκλειτο Αείζωο Πυρ και από τους Χριστιανούς Άγιο Πνεύμα. Για τους Έλληνες λοιπόν, αλλά και άλλους αρχαίους πολιτισμούς, όλα απορρέουν από μία Αρχή, η οποία δεν μπορεί ποτέ να αναπτυχθεί πλήρως παρά μόνο μέσα και μέσω του συλλογικού και ολικού πλήθους των απορροών της.
Η Κοσμική Μονάδα είναι ο Εκδηλωμένος Λόγος ή ο Δημιουργός Θεός και ο Αρχιτέκτονας, είναι ένα συλλογικό άθροισμα Μονάδων, οι οποίες αποτελούν τα πέπλα του ή τα πεδία του μέσω των οποίων θα εμφανιστεί ως Σύμπαν. Κάθε άνθρωπος , είναι στην ουσία του ένας σπινθήρας θείας πνευματικής, νοητικής, αιθερικής, αστρικής και φυσικής συνειδητότητας, ένας φορέας πολλών “σωμάτων”. Όλα υπάρχουν το ένα περιβάλλοντας το άλλο, και αυτό που λέγεται εξελικτικός στόχος, είναι η προοδευτική απελευθέρωση του ανώτερου από το κατώτερο.
Το τρίπτυχο Χάος-Θεός – Κόσμος και οι αντιστοιχίες του Θεός – Μονάδες – Άτομα, αποδίδουν τον σχηματισμό του Κόσμου με πρωτεργάτες τους Θεούς, οι οποίοι ξεπηδούν μέσα από το Χάος, δηλαδή μέσα από τη ρίζα της ύλης, όπου στη διάρκεια της κοσμικής συσκότισης και συστολής φωλιάζει το σπέρμα της Συνειδητότητας. Μέσα από το Χάος των Ελλήνων ή το Παραμπράχμαν των Ινδών ή τη Θεότητα, εμφανίζεται μια ακτίνα, ένα Φως, ο Φάνης- Φάνητας των Ορφικών ο Πρωτογεννημένος από τον οποίον απορρέουν με τη σειρά, που ήδη αναφέρθηκε, οι Αρχιτέκτονες της Κοσμικής Ζωής.
Οι θεοί είναι οι Οντότητες που υπάρχουν στο Πεδίο της Μοναδικής Ουσίας. Στο πεδίο της μεταφυσικής αναζήτησης και πίστης, το Πνεύμα είναι η Αρχή που εμφανίζεται στη χαραυγή της δημιουργίας και ως Νόμος που εκδηλώνει τη Θέληση του Δημιουργού, κατευθύνει με τις αξίες του την εκδηλωμένη ζωή και την εξέλιξή της. ενώ ο άλλος πόλος της Εκδήλωσης, που είναι η Ύλη, είναι ο ίσκιος του Πνεύματος μέσα στο Διάστημα. Το Πνεύμα είναι η συνειδητότητα, είναι εκείνο που έχει τη δυνατότητα να θέλει, να αποφασίζει και να σκέπτεται. Είναι η καθοδηγητική διάνοια στο απέραντο πεδίο της Κοσμικής Εξέλιξης.
Η Ύλη είναι η ουσία του Διαστήματος η οποία μπαίνει σε κίνηση από την Πνευματική Πνοή. Η Ζωή είναι το αποτέλεσμα της ανάμειξης του πνεύματος και της ύλης. Ανάμεσα στα δύο, στέκει μια ενδιάμεση Μονάδα Ζωής που ονομάζεται Κοσμικός Νους ή Κοσμική Ψυχή. Αυτή η Κοσμική Μονάδα, περιέχοντας όλες τις ιδιότητες του Πνεύματος, τις μεταδίδει στην Υλη και έτσι της προσδίδει τις δυνατότητες για βελτίωση, εξέλιξη, πρόοδο και τελικά μέθεξη στις συνειδητές λειτουργίες της Ζωής Οι έννοιες βέβαια της πρωταρχικής ενέργειας- ήταν και είναι- δύσκολο να περιγραφούν.
Όπως ο Παρμενίδης λέει “Η αρχή των πάντων Δεν μπορεί να ονομαστεί, ή να μιλήσουμε για αυτή ..”, ή όπως ο Ερμής ο Τρισμέγιστος δίδασκε στον Ασκληπιό:
“Καμία σκέψη μας δεν θα μπορούσε να δεχτεί το Θεό, καμία γλώσσα δε θα μπορούσε να τον προσδιορίσει. Αυτό που είναι ασώματο, αόρατο, άμορφο είναι αδύνατο να γίνει κατανοητό από τις αισθήσεις μας, αυτό που είναι αιώνιο είναι αδύνατο να μετρηθεί από το μικρό μέτρο του χρόνου.” Άρα ο Θεός είναι άφατος.Ο Θεός μπορεί πράγματι, να μεταδώσει σε μερικούς εκλεκτούς την τέχνη να υπερβούν τα φυσικά πράγματα για να παρατηρήσουν μιαν ακτίνα της υπέρτατης τελειότητας του, αλλά αυτοί οι εκλεκτοί δε βρίσκουν τα κατάλληλα ακριβώς λόγια για να μεταφέρουν σε λαϊκή γλώσσα το άυλο όραμα που τους έκανε να ανατριχιάσουν.
Εξηγούν στην ανθρωπότητα τις δευτερεύουσες αιτίες των δημιουργιών που περνούν κάτω από τα μάτια τους, όπως οι εικόνες της παγκόσμιας ζωής αλλά η αρχική αιτία παραμένει σκεπασμένη και δε θα μπορέσουμε να την καταλάβουμε παρά μόνο διασχίζοντας το θάνατο….”. Η γνώση απαιτούσε σωματική και πνευματική πειθαρχεία, και η αποκάλυψη αυτής της γνώσης επέφερε ως και την ποινή του θανάτου.
Η ζωή του Διαγόρα κινδύνεψε διότι απεκάλυψε τα απόρρητα των Μυστηρίων. Ο Ανδροκλής και ο Αλκιβιάδης οδηγήθηκαν στο δικαστήριο γιατί μίλησαν για τα μυστήρια δημοσίως, ενώ και ο Αισχύλος καταδικάστηκε σε θάνατο επειδή κατηγορήθηκε ότι παρουσίασε επί σκηνής τα δρώμενα σχετικά με τα Ελευσίνια. Τέλος ο Αριστοτέλης, όταν καταδικάστηκε για ασέβεια από τον Ιεροφάντη Ευρυμέδοντα , αναγκάστηκε να φύγει στην Χαλκίδα.Οι αμύητοι που εισέρχονταν στο άδυτο καταδικάζονταν σε θάνατο και η περιουσία τους δημεύονταν.
Ο Πυθαγόρας έλεγε: “Ου τά πάντα τοις πάσοι ρητά” , ενώ ο Ιησούς Χριστός “μη δότε τα αγία τοις κυσί, και μη θέτετε τους μαργαρίτας ενώπιον των χοίρων”. Λίγο πριν την μύηση στα Ελευσίνια μυστήρια ο κήρυκας φώναζε επιτακτικά για να απομακρυνθούν οι ανέτοιμοι “ΕΚΑΣ, ΕΚΑΣ ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ”, συνέβαινε δηλαδή ότι και την εποχή των πρώτων χριστιανικών αιώνων απέναντι των κατηχημένων, οι οποίοι διατάσσονταν να φύγουν , μόλις άρχιζε η λειτουργία των πιστών, των μυημένων στον χριστιανισμό με την φράση: “τας θύρας- τας θύρας” για να μην ακούσει κανείς αλλόθρησκος για τα σύμβολα της πίστεως. Σε έναν Ορφικό ύμνο δε ο Ορφέας φέρεται αν λέει: “θα απευθύνω τους λόγους μου προς εκείνους, προς τους οποίους είναι θεμιτόν να ομιλήσω. Αλλά εις τους αμύητους, εις όλους ομαδικώς, κλείσατε τας θύρας…”.Πηγή:
neoastro.gr
Σχολιάστε το άρθρο (0)