Ο Χριστός υπερασπίστηκε με την ζωή του την διδασκαλία του!

Αρνήθηκε την συντροφικότητα προκειμένου να αφοσιωθεί πλήρως στον Θεό: «Διότι έθεσα το υπόδειγμα για εσάς ώστε, όπως έκανα εγώ σε εσάς, έτσι να κάνετε και εσείς» (13:15).

Στην προς Κορινθίους επιστολή (7:32-33) διαβάζουμε: «Θέλω να είστε απαλλαγμένοι από ανησυχίες. Ο ανύπαντρος ανησυχεί για τα πράγματα του Κυρίου, πώς να κερδίσει την επιδοκιμασία του Κυρίου. Αλλά ο παντρεμένος ανησυχεί για τα πράγματα του κόσμου, πώς να κερδίσει την επιδοκιμασία της συζύγου του», καταλήγοντας: «Συνεπώς, όποιος παντρεύεται κάνει καλά, αλλά όποιος δεν παντρεύεται κάνει καλύτερα».

Στο τέλος εξάλλου, σύμφωνα με την μαρτυρία του Ιωάννης (19:25-27), ανέθεσε στον αγαπημένο μαθητή του την φροντίδα της Παναγίας, κάτι που υποδεικνύει πως δεν είχε σύζυγο ή παιδιά για να μεριμνήσουν για την μητέρα του.

Και όμως, μια γραμμή αποκρυφιστικής σκέψης επιμένει να διατείνεται πως ο Ιησούς όχι μόνο είχε σύντροφο στη ζωή, την Μαρία Μαγδαληνή, αλλά ότι απέκτησε και παιδί μαζί της,  και ότι εκείνη πήρε τον απόγονο του Χριστού στη Γαλλία είτε ενόσω ήταν έγκυος είτε λίγο αργότερα, όταν γεννήθηκε το παιδί.

Η θρησκευτική συνείδηση υποσκάπτεται ύπουλα και ανιστόρητα από την μυθιστορηματική πλοκή του βιβλίου του Νταν Μπράουν. Το «μήνυμα» που ο συγγραφέας του Κώδικα, Dan Drown, προσπαθεί να «περάσει» στο ευρύ κοινό είναι: α) η υποτιθέμενη αλήθεια πως ο Χριστός και η Μαρία η Μαγδαληνή δεν ήσαν μόνο παντρεμένοι, αλλά ότι είχαν αποκτήσει και παιδιά, β) ότι το αιώνιο «μυστικό» είναι δήθεν ότι ο Χριστός δεν ήταν Θεός, ούτε ποτέ λατρεύτηκε από τους πρώτους χριστιανούς σαν Θεός, γ) ότι υπήρχε παράλληλα με την λατρεία του Θεού η λατρεία μιας θηλυκής θεότητας, που στο μυθιστόρημα αντιπροσωπεύεται από την Μαρία την Μαγδαληνή, δ) ότι η «αλήθεια» αυτή εκδιώχθηκε από τα ευαγγέλια αργότερα, από τον Μ. Κωνσταντίνο, σε συνεργασία με τους άνδρες ιερείς, και πως με τους νόμους του κράτους επιβλήθηκε ο Χριστός σαν Θεός, και ε) ότι το Άγιο Δισκοπότηρο είναι δήθεν η γονιμότητα της Μαρίας της Μαγδαληνής και ότι πολλά αρχαία γνωστικής υφής έγγραφα πιστοποιούν την υποτιθέμενη αυτή αλήθεια.

Τι από τα προηγούμενα ισχύει; Ουσιαστικά κανένα!

1) Καμία πηγή των χρόνων του Ιησού, Βιβλική ή εξωβιβλική, δεν αναφέρει έστω μια εμπεριστατωμένη απόδειξη για την υπόθεση εγγάμου βίου Του, 2) Εάν κάτι τέτοιο συνέβαινε δεν υπήρχε λόγος να το αποκρύψουν οι ευαγγελιστές και ο απ. Παύλος, διότι ούτε σχέδιο υπήρχε απόκρυψης στοιχείων και λεπτομερειών της ζωής του Χριστού (αφού άλλωστε κήρυττε πάντα ανοιχτά και δημόσια) ούτε απαγορευόταν στην πρωτοχριστιανική Εκκλησία να παντρεύονται οι ιερείς, 3) Στην Α προς Κορινθίους επιστολή (9,4-6) ο απόστολος των εθνών προβάλλει ως επιχείρημα του δικαιώματος του για σύναψη γάμου (προτίμησε την αγαμία χάριν του Ευαγγελίου) το παράδειγμα των αποστόλων, των αδελφών του Κυρίου και του Πέτρου, οι οποίοι είχαν οικογένεια. Εάν ό Χριστός ήταν έγγαμος, ο Παύλος θα είχε την καλύτερη ευκαιρία να κατοχυρώσει και το δικό του δικαίωμα του νυμφεύεσθαι. Δεν το έκανε, διότι απλούστατα ο Χριστός δεν ήταν έγγαμος, 4) Κάτω από τον Σταυρό του Κυρίου, λίγο πριν να ξεψυχήσει, είχαν μαζευτεί πολλές πιστές ακόλουθες του Θεανθρώπου μαζί με την μητέρα Του και τον μαθητή της αγάπης. Για άλλη μια φορά δεν γίνεται λόγος για σύζυγο, αφού εξάλλου ο αρχηγός της ζωής, λίγο πριν παραδώσει το πνεύμα Του, ανέθεσε την φροντίδα της μητέρας Του στον ευαγγελιστή Ιωάννη, 5) Ενώ σε διάφορα αποσπάσματα της Καινής Διαθήκης αναφέρονται τα μέλη της οικογένειας του Ιησού (η μητέρα του, οι αδελφοί και αδελφές του), πουθενά δεν αναφέρεται σύζυγος ούτε φυσικά αναφέρεται πιθανή κατάσταση χηρείας Του, 6) το ότι ο Χριστός δεν ήταν αναγνωρισμένος επίσημα σαν ραβίνος (για να είναι υποχρεωμένος από τις συνήθειες της εποχής να είναι έγγαμος), 7) το ότι ο Παύλος προτρέπει σε αγαμία τους πιστούς ως χαρισματική κατάσταση χάριν της βασιλείας των ουρανών (χωρίς να θεωρεί αμάρτημα το γάμο), 8) το ότι οι Κοινότητες του Κουμράν αποτελούντο από άγαμα μέλη με έντονες ασκητικές τάσεις. Τέλος, το ότι ο ίδιος ο Χριστός κηρύττει ως ιδεώδη τρόπο χριστιανικής ζωής έναν ηθελημένο (καρδιακό και ασκητικό) τρόπο για την είσοδο στην Βασιλεία των Ουρανών (Ματθ. ,10-12), οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο ίδιος υπήρξε άγαμος.  

Άλλωστε, εφόσον ο Χριστός είναι ο ενσαρκωμένος Θεός που όταν ήρθε το «πλήρωμα του χρόνου» πήρε και σάρκα και ψυχή ανθρώπινη για να σώσει την ευρισκόμενη σε πτώση ανθρωπότητα, είναι λογικό  θεολογικά να μην έχει ανάγκη γυναίκας, έρωτος και οικογένειας, αφού ήταν και είναι κάτι εντελώς διαφορετικό καθώς και η αποστολή Του ήταν διαφορετική. Αν είχε παιδιά ο Χριστός, δεν θα ήταν πλέον ο Μονογενής Υιός του Θεού, αφού και τα παιδιά του θα ήταν Υιοί Θεού.

Ο Dan Brown ισχυρίζεται ότι βασίζεται στα Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας και στα Γνωστικά Ευαγγέλια, ενώ απορρίπτει τα κείμενα της Καινής Διαθήκης. Τα Χειρόγραφα όμως της Νεκράς Θάλασσας δεν περιέχουν τίποτε το χριστιανικό, παρά μόνο τμήματα της Παλαιάς Διαθήκης και άλλα αποσπασματικά κείμενα, χωρίς καμία αναφορά στον Χριστό, ούτε φυσικά στο άγιο δισκοπότηρο.

Τα γνωστικά  «ευαγγέλια» (του Θωμά, του Φιλίππου, της Μαρίας, των Αιγυπτίων και της Αληθείας) δανείζονται τα ονόματα μαθητών του Χριστού για να προσδώσουν κύρος στα γραφόμενά τους, δεν είμαστε σίγουροι για το αρχικό τους περιεχόμενο, ενώ οι περισσότεροι μελετητές τα χρονολογούν από τον 3ο αιώνα και μετά. Δεν διαθέτουμε ακόμη πλήθος χειρογράφων, όπως αντίθετα ισχύει για τα κείμενα της Αγίας Γραφής (διαθέτουμε 24.000 περίπου χειρόγραφα που περιέχουν μεγαλύτερα ή μικρότερα τμήματα της Αγίας Γραφής), και δεν μπορούμε να πιστοποιήσουμε την ακεραιότητά τους. Παραποιούν την Καινή Διαθήκη και είναι κείμενα παράγωγα και όχι πρωτότυπα των αγίων Γραφών.

Τέλος, η σωτηρία στον Χριστιανισμό και ιδιαίτερα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν επιτυγχάνεται μέσω της αριστοκρατικής, βιολογικής ή συγγενικής σχέσης του ανθρώπου με τον Χριστό, ή τους υποτιθέμενους γενεαλογικούς απογόνους Του (στην ουσία πρόκειται για προσπάθεια ανόητων αποκρυφιστικών κύκλων της Ευρώπης να επιβάλλουν μια δήθεν θρησκευτική και εξ αίματος, απευθείας από τον Ιησού Χριστό, αριστοκρατία,) αλλά με την κατά χάριν μέθεξη των ακτίστων ενεργειών του Θεού, με τις οποίες επισκέπτεται το Άγιο Πνεύμα τους πιστούς, όταν εκείνοι ζουν με μετάνοια, ταπείνωση και αγάπη.