Ο ερωτευμένος άνθρωπος είναι πολύ πολύ δυνατός, άρα πολύ επικίνδυνος!

Έτσι με κάτι πρέπει να κατασταλεί… Με την συγκατοίκηση; Με κάποιες υποχρεώσεις; Με θεσμούς φαινομενικά ορθούς; Στημένα όλα εδώ και αιώνες ! Και άντε τώρα να μιλήσεις και να το αλλάξεις αυτό… Συστήματα και θεσμοί που διαλύουν τον έρωτα και την δύναμη του ανθρώπου να φτάσει το πιο ψηλό του σημείο και τις κορυφές του εαυτού του.

Ο έρωτας είναι διαθεσιμότητα με σεβασμό προς το άγνωστο, το νέο! Ένα νέο προχώρημα προς το επόμενο βήμα όταν ολοκληρώσει, σε σημεία, τον εαυτό του… Δεσμεύεται και δεσμεύει και μετά αποδεσμεύει, απελευθερώνει, αποδεσμεύεται και προχωρά. Αυτή είναι η λειτουργία του…

Μπορούμε να φανταστούμε και να πούμε ό,τι θελουμε  και μας βολεύει! Όμως όταν πάψεις να ερωτεύεσαι, ζεις στο παρελθόν που νομίζεις για παρόν, γιατί κάνεις τον έρωτα υποχρεωτικότητα και θεσμό… Θεσμό προς χάριν της ανάγκης, λίγο για βόλεμα -και όπως το λέει η κοινωνία «υποχρέωση» … Αλλά στην ουσία προϋποθέτει να θυσιάσεις τον εαυτό σου για αυτό… Είναι το σωστό να ανακατέψεις μόνιμα τον εαυτό σου με κάτι άλλο και να παραδώσεις και την ελευθερία σου σε κάτι «ανώτερο» από εσένα, μια ιδέα γεμάτη υποχρεώσεις και πίεση επειδή έπαψες να αντέχεις τον εαυτό σου; Και θέλεις να τον αντικατοπρίζεις σε κάτι άλλο που βρήκες όταν ερωτεύτηκες;  Και σταματάς να ζητάς την ολοκλήρωση και την ελευθερία που αξίζεις πολύ πριν την κερδίσεις!

Προσπαθείς να παραδώσεις κάτι που δεν έχεις! Την ελευθερία του ταξιδιού και της αναζήτησης!

Μέχρι να βρεις το άλλο σου μισό όχι σε κάποιο σύντροφο αλλά μέσα σου! Γιατί το άλλο σου μισό δεν είναι σάρκα αλλά πνεύμα!!!