Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΗΣ ΕΔΕΜ ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΠΑΓΓΑΙΑ

Στο βιβλίο της Γενέσεως (κεφ. 2, στ. 10-14) περιγράφονται 4 ποταμοί που πηγάζουν από την Εδέμ: «ποταμός δε εκπορεύεται εξ Εδέμ ποτίζειν τον παράδεισον. εκείθεν αφορίζεται εις τέσσαρας αρχάς. όνομα τω ενί Φισών… και όνομα τω ποταμώ τω δευτέρω Γεών· ούτος ο κυκλών πάσαν την γην Αιθιοπίας. και ο ποταμός ο τρίτος Τίγρις… ο δε ποταμός ο τέταρτος Ευφράτης».

Οι ποταμοί Φισών και Γεών είναι άγνωστοι. Μόνον ο Τίγρης και ο Ευφράτης είναι γνωστοί ποταμοί. Βρίσκονται στην Μεσοποταμία. Από την αναφορά στην Αιθιοπία συμπεραίνουμε ότι ο ποταμός Γεών βρισκόταν στην Αφρική. Οι 4 ποταμοί είχαν κοινή προέλευση από κάποιον άλλο (άγνωστο) ποταμό, αλλά αυτό είναι αδύνατο με βάση την σημερινή γεωγραφία της περιοχής. Θα έπρεπε η Ασία και η Αφρική να ήταν ενωμένες σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, ώστε να μπορούν να ρέουν ποτάμια μεταξύ τους.

Αν πάμε πίσω στο (γεωλογικό) χρόνο, το ζητούμενο καθίσταται ακόμη πιο ανέφικτο, διότι η Αφρική και η Ασία δεν είχαν κανέναν σύνδεσμο γης. Χωρίζονταν από ωκεανό. ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΙΝΗΘΟΥΜΕ ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΦΘΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΑΓΓΑΙΑ, ΠΡΙΝ 250 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ. Βέβαια, δεν υπήρχε τότε Μεσοποταμία, Τίγρης και Ευφράτης. Όμως σε κάποια ανάλογη θέση πρέπει να υπήρχαν άλλοι παρόμοιοι ποταμοί και η Γραφή τους δίνει τα ονόματα του Τίγρη και του Ευφράτη.

Η ΑΝΑΦΟΡΑ, ΛΟΙΠΟΝ, ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΣΤΟΥΣ 4 ΠΟΤΑΜΟΥΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΡΑΠΕΜΨΕΙ, ΕΜΜΕΣΑ, ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΗΠΕΙΡΟ ΠΑΓΓΑΙΑ (στην οποία όλες μας οι γνωστές ήπειροι ήταν ενωμένες μεταξύ τους). Εκεί, στην Παγγαία, ήταν η Εδέμ. Εκεί δημιουργήθηκε ο Αδάμ.

Ήδη σε προηγούμενο άρθρο (Βλ. Πόσο έζησε ο Αδάμ πριν την πτώση;) επιχειρηματολογήσαμε ότι ο Αδάμ δημιουργήθηκε πριν από 100 εκατομμύρια χρόνια, με τη διευκρίνηση ότι ο χρόνος αυτός ήταν απλά ενδεικτικός (προσδιόριζε τάξη μεγέθους). Τώρα μπορούμε να μιλήσουμε ακριβέστερα και να επεκτείνουμε το χρόνο δημιουργίας του Αδάμ σε 250 εκατομμύρια χρόνια πριν από σήμερα.

Τέτοια νούμερα μπορεί να μοιάζουν εξωφρενικά, αλλά είναι συμβατά με την πραγματικότητα, αν πάρουμε στα σοβαρά αυτά που λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας για τις ιδιότητες που είχε ο Αδάμ πριν την πτώση και τα συνδυάσουμε με τις ανακαλύψεις της νεώτερης επιστήμης. Όπως γράψαμε στο άρθρο «ΟΙ ΠΗΓΕΣ ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΤΕΥΧΟΥ ΚΑΙ Η ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΙΑ», η Αγία Γραφή είναι θεόπνευστη διότι μιλά για το παρελθόν που δεν θα μπορούσε να γίνει κατανοητό πριν έλθει το μέλλον, δηλαδή πριν γίνουν γνωστά τα επιστημονικά στοιχεία της εποχής μας (τους τελευταίους αιώνες ή τις τελευταίες δεκαετίες).

Διευκρινίζουμε ότι οι τεράστιοι αυτοί χρόνοι δεν αφορούν γενικά το ανθρώπινο γένος (με την έννοια της συνεχούς διαδοχής γενεών), αλλά έναν μόνον άνθρωπο. Τον Αδάμ πριν την πτώση. Είχε υπερφυσικές ιδιότητες. Ήταν αθάνατος. Ζούσε σαν άγγελος επί της γης. Το σώμα του δεν ήταν όπως το σώμα των ζώων γύρω του, τα οποία ήταν φθαρτά και πέθαιναν. Το σώμα του Αδάμ, πριν την πτώση, ήταν άφθαρτο.

Ο Αδάμ, πριν την πτώση, δεν είχε πρόβλημα με τα ζώα, ούτε με τις καιρικές συνθήκες ή με οτιδήποτε άλλο. Ήταν, με την χάρη του Θεού, εντελώς προστατευμένος. Δεν είχε κινδύνους. Δεν μπορούσε να πάθει καμία βλάβη. Ο πόνος, όπως και ο θάνατος, του ήταν άγνωστος.

Μήπως άρχισε να… βαριέται ο Αδάμ μετά από κάποιο καιρό; Όχι, ο Αδάμ πριν την πτώση δεν βαριόταν. Την κτίση την παρατηρούσε μέσα από τη χάρη του Θεού. Έβλεπε την πρόνοια του Θεού (όχι με την έννοια που την εικάζουμε εμείς). Είχε ανοικτούς τους νοερούς οφθαλμούς της ψυχής του. Η βαρεμάρα είναι ιδιότητα του παλαιού ανθρώπου. Δεν έχει θέση στον εν Χριστώ πλήρως ανακαινισμένο άνθρωπο, όπως δεν είχε θέση και στον Αδάμ πριν την πτώση. Έτσι τα χρόνια περνούσαν κατά εκατομμύρια χωρίς καμία δυσφορία για τον Αδάμ. Όπως περνούσαν (και περνούν) για τους αγίους αγγέλους, οι οποίοι είχαν δημιουργηθεί πριν την δημιουργία της υλικής κτίσης και παρατηρούσαν (από τον πνευματικό ουρανό, με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος) την σταδιακή εξέλιξη του υλικού κόσμου.

Η πτώση του Αδάμ έλαβε χώρα πριν από 3-4 εκατομμύρια χρόνια (ενδεικτικός ο χρόνος). Τότε ξεκινά η «συνηθισμένη» ιστορία του ανθρώπου, όπως την ξέρουμε, με την εμφάνιση των διάφορων «homo». Οι homo δεν προήλθαν εξελικτικά από άλλα ζώα που προηγήθηκαν (κι ας φαίνεται έτσι). Είναι απόγονοι του Αδάμ μετά την πτώση. Η πτώση ήταν, μεταξύ άλλων, μια πνευματική στροφή προς την κτίση, ειδικότερα προς τα ζώα. Έτσι ο Αδάμ απέκτησε τις ιδιότητες των ζώων: πείνα, δίψα, λοιπές ανάγκες, πόνος, αναπαραγωγική διαδικασία κτλ. Σε αυτό το πλαίσιο, εντάχθηκε στη ζωή των ανθρώπων και η εξέλιξη των ειδών. Γιʼ αυτό έχουμε πολλά είδη homo.

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΕ ΤΑ ΖΩΑ ΟΦΕΙΛΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΔΑΜ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΑΠΟ ΤΑ ΖΩΑ.

Ας σημειωθεί ότι πριν την πτώση ο Αδάμ δεν είχε απογόνους. Η μεταγενέστερη παρουσία της Εύας (που κι αυτή ήταν αθάνατη πριν την πτώση) δεν άλλαξε κάτι σε αυτό το θέμα, παρά μόνον ύστερα από την πτώση.

Ο Αδάμ δημιουργήθηκε πριν την εμφάνιση των δεινοσαύρων και είδε όλη την εξελικτική τους πορεία μέχρι την εξαφάνισή τους. Οι σχέσεις του Αδάμ με όλα τα ζώα ήταν φιλικές πριν την πτώση. Η Εύα δημιουργήθηκε μετά την εξαφάνιση των δεινοσαύρων, διότι τα ζώα που δημιουργεί ο Θεός (Γεν.Β.19, «και έπλασεν ο Θεός έτι εκ της γης πάντα τα θηρία του αγρού») είναι τα ζώα του ΚΑΙΝΟΖΩΙΚΟΥ ΑΙΩΝΑ, ειδικότερα, των αρχών του καινοζωικού αιώνα, ο οποίος ξεκίνησε πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια), ύστερα από τα οποία αναφέρεται η δημιουργία της Εύας.

Ας επιστρέψουμε στην Εδέμ. Η Γένεση αναφέρει ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ (Γεν.Β, 8,15) την τοποθέτηση του Αδάμ στην Εδέμ. Σύμφωνα με τον τρόπο σκέψης που έχουμε υιοθετήσει (και εξηγήσει), ΥΠΗΡΞΑΝ ΔΥΟ ΕΔΕΜ. Η πρώτη Εδέμ ήταν στην Παγγαία, στο τμήμα που θα εξελισσόταν αργότερα στην Αφρική. Μόνο στην πρώτη αναφορά (ο προσδιορισμός «κατά ανατολάς» δηλώνει ότι υπήρχε και Δύση. Δύση ήταν η Νότια Αμερική (ενωμένη με την Αφρική).

Η απουσία της λέξης «Ανατολή» στην δεύτερη αναφορά στην Εδέμ (στίχος 15) υποδεικνύει ότι έπαυσε να υπάρχει η Δύση, δηλαδή έπαυσε να είναι ενωμένη η Νότια Αμερική με την Αφρική. Διάφορες αλλαγές οδήγησαν τον Θεό να ορίσει νέο παράδεισο, νέα Εδέμ, πάλι κάπου στην Αφρική, αλλά σε κάποια άλλη περιοχή. Ποιοί ήταν οι λόγοι για μία δεύτερη Εδέμ; Ίσως γεωγραφικοί (αλλαγή συνθηκών), βιολογικοί (εξέλιξη φυτών) και άλλοι. Ωστόσο ο σημαντικότερος λόγος είναι ο εξής:

ΣΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΔΥΟ ΕΔΕΜ, ΕΞΕΠΕΣΕ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ.

Γιʼ αυτό στην πρώτη Εδέμ δεν αναφέρεται φύλαξη του παραδείσου. Ενώ στη δεύτερη Εδέμ αναφέρεται το «φυλάσσειν» (τον παράδεισο). Η φύλαξη δεν ήταν αναγκαία στην πρώτη Εδέμ διότι δεν υπήρχε κίνδυνος. Στη δεύτερη Εδέμ υπήρχε κάποιος κίνδυνος, διότι ο διάβολος θα μπορούσε να προξενήσει προβλήματα.

Η φύλαξη του δεύτερου παραδείσου (δεύτερη Εδέμ) από τον Αδάμ ήταν επιτυχής και προξένησε τον φθόνο του Διαβόλου. Ο τελευταίος αποφάσισε να εκδικηθεί, στέλνοντας (με τη συγκατάθεση του Θεού) στη Γη τον γνωστό μετεωρίτη που οδήγησε στην εξαφάνιση των δεινοσαύρων (66 εκατομμύρια έτη πριν από σήμερα).

Πριν εκπέσει, ο διάβολος ήταν «πρωτοστάτης της περιγείου τάξεως» (Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός, Περί Διαβόλου και δαιμόνων), δηλαδή του διαστημικού χώρου που βρίσκεται γύρω από τη Γη και που σήμερα θα ταυτίζαμε με το ηλιακό μας σύστημα (πλανήτες και οι δορυφόροι τους, αστεροειδείς, κομήτες κτλ.). Μέχρι πού εκτεινόταν το πεδίο ευθύνης του, αν π.χ. περιελάμβανε και κάποιους αστέρες του γαλαξία μας ή και όλον τον γαλαξία, είναι άγνωστο.

Ο Διάβολος ήταν «ειδικός» σε αστρονομικά θέματα, ως επόπτης του ηλιακού συστήματος και ως φύλακας της Γης. Μεταξύ άλλων, φύλαγε την Γη από ανεπιθύμητες προσκρούσεις (εκτός αν τυχόν το ήθελε ή το επέτρεπε ο Θεός). Γιʼ αυτό, όταν εξέπεσε, έκανε το ακριβώς αντίθετο. Αντί να φυλάξει την Γη, όπως αρχικά έπραττε, την έπληξε.

Ο λόγος του Χριστού «εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα» (Λουκ, 10, 18) έχει διάφορες ερμηνείες, όπως ότι ο Χριστός, ως Θεός, είδε την πνευματική πτώση του διαβόλου, καθώς και ότι, με την ενανθρώπηση του Υιού του Θεού, ο σατανάς έχασε την δύναμή του. ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΜΩΣ, ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ (που δεν εκτοπίζει τις άλλες, όλες είναι ορθές): ΔΗΛΩΝΕΙ ΤΟΝ ΜΕΤΕΩΡΙΤΗ (καθοδηγούμενο από τον σατανά) ΠΟΥ ΠΡΟΣΕΚΡΟΥΣΕ ΣΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΗΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥΣ ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΟΥΣ.

Μπορούμε, λοιπόν, να προσδιορίσουμε κάτι που κανείς δεν θα φανταζόταν ότι είναι προσδιορίσιμο. Το πότε εξέπεσε ο Διάβολος. Όχι απλώς «κάποτε στο παρελθόν», αλλά αρκετά πιο συγκεκριμένα: Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΕΞΕΠΕΣΕ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΖΩΙΚΟΥ ΑΙΩΝΑ (ο μεσοζωικός αιώνας διήρκεσε από 250 έως 66 εκατομμύρια έτη πριν από σήμερα).

Τέλος, ας πούμε και το εξής. Ο άγνωστος ποταμός Γεών, που είναι ο δεύτερος από τους τέσσερις ποταμούς της Εδέμ, «ο κυκλών πάσαν την γην Αιθιοπίας», ίσως να μην είναι άγνωστος. Κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για τον αρχαίο Αμαζόνιο (πρωτο-Αμαζόνιος) του ενιαίου γεωγραφικού χώρου Νότιας Αμερικής και Αφρικής που ξεκινούσε από την κεντρική Αφρική και ρέοντας προς τη Δύση (δηλαδή με φορά αντίθετη από την σημερινή) είχε τις εκβολές του στον Ειρηνικό Ωκεανό (η οροσειρά των Άνδεων είναι γεωλογικά πρόσφατος σχηματισμός και δεν υπήρχε παλαιότερα).

*