Ποιο είναι λοιπόν το θέμα.

Δεν μπορούμε να μετακινούμαστε μπρος-πίσω ταυτόχρονα.

Δεν μπορούμε να είμαστε ανοιχτοί και κλειστοί την ίδια στιγμή. Η ανάπτυξη και η προστασία είναι συμπεριφορές που η μία αποκλείει την άλλη.

Οπότε λες, εντάξει, έχω μία αρνητική αντίληψη για την ζωή μου, μία αίσθηση αρνητικής περιόδου. Και εγώ λέω, τι θα κάνεις; Λογικά θα προσπαθήσεις να προστατέψεις τον εαυτό σου οπότε θα κλείσεις τα συστήματα σου ώστε να κρατηθούν μακριά από τα προβλήματα.

Εδώ λοιπόν έρχομαι και σου λέω ότι με το να κλείσεις το σύστημα, κάνεις ακριβώς το αντίθετο της ανάπτυξης, και θα προκαλέσεις κυριολεκτικά πολλά προβλήματα.

Άρα ο φόβος προκαλεί πολλά προβλήματα. Και έρχεσαι και μου λες δεν έχω καθόλου φόβο -αλλά σου λέω, αγάπη έχεις όμως; Ποια είναι η διαφορά;

Η αγάπη μας επιτρέπει να αφομοιώσουμε πράγματα. Με την αγάπη μπορείς να αναπτυχθείς οπότε αν δεν είσαι ούτε στο στρες ούτε στην αγάπη που είσαι;  Στη μέση. Τι συμβαίνει στη μέση; Τίποτα. Ούτε αναπτύσσεσαι ούτε και προστατεύεις τον εαυτό σου.

Αν θέλουμε λοιπόν πραγματικά να βελτιώσουμε την ζωή μας χρειάζεται να πάμε στην άλλη άκρη -από τον φόβο στην ανάπτυξη, στην αγάπη.

Αν θέλετε να βελτιώσετε την ζωή σας, οι εικόνες ευτυχίας, πληρότητας, το να είστε δημιουργικοί και μέρος από κάτι, αυτά είναι τα φωτεινά, τα έντονα και τα ζωντανά ερεθίσματα.

Αυτά είναι τα ερεθίσματα που θα επηρεάσουν την ανάπτυξη.

Έρχεσαι τώρα και μου λες πως θα απαλλαγώ από το στρες;

Καλά λες, αλλά να απαλλαγείτε από το στρες και να μην έχετε καθόλου αγάπη ή ανάπτυξη; Τότε είστε στη μέση του πουθενά.

Δεν αναπτύσσεστε αλλά ούτε και προοδεύετε! Δεν κάνετε τίποτα.

Αν όμως αφαιρέσετε το στρες και το αντικαταστήσετε με αγάπη, τότε εντελώς ξαφνικά αλλάζετε πλήρως από ένα απενεργοποιημένο σύστημα σε ένα ανοιχτό.

Πώς όμως αφαιρούμε το στρες και το αντικαθιστούμε με αγάπη; Αυτό γίνεται αφήνοντας τον εαυτό μας να εργάζεται και να δημιουργεί φυσιολογικά: προσευχόμενοι, βάζοντας στόχους, και κυρίως έχοντας συμπόνια και για εμάς και για τους άλλους, ώστε ό,τι κάνουμε, να απευθύνεται πρώτα τους άλλους και μετά σε εμάς.

Αυτή η συμπόνια, η δημιουργικότητα και το φως που εκπέμπουμε, διώχνει το στρες. Και μας βάζει στο κέντρο του εαυτού μας. Εκεί που δεν μπορεί να υπάρχει για κανένα λόγο το στρες, γιατί η ζωή μας είναι αφιερωμένη στην χαρά, στην προσφορά και στην δημιουργία.

Επομένως η αλήθεια είναι μπροστά μας.