Τελευταία, το αρχέτυπο που με απασχολεί είναι ο Σαμποτέρ!

Προβληματίστηκα αρκετά μέχρι να τον αναγνωρίσω. Είναι το κομμάτι μέσα μας που πισωγυρίζει και κολλάει στο παρελθόν, που σκέφτεται το μέλλον και πεισμώνει, που επικρίνει, μέμφεται, κουτσομπολεύει, αναβάλλει, ξεκινά και δεν ολοκληρώνει, που αποζητά απεγνωσμένα την αποδοχή, που δυσπιστεί και απελπίζεται, που αυτοκαταστρέφεται, τσακώνεται, παραπονιέται, μιλά και σκέφτεται αρνητικά, υπονομευτικά, περιοριστικά.

Με λίγα λόγια, φαίνεται να φοβάται. Η αντιπαράθεση μαζί του είναι εξουθενωτική!

Ο Σαμποτέρ είναι ο καθρέφτης που αντανακλά τον φόβο να αναλάβω την ευθύνη για τον εαυτό μου και για όσα δημιουργώ. Αν καταφέρεις να τον κάνεις σύμμαχό σου με πράξεις θάρρους και ακολουθώντας την διαίσθησή σου, τότε θα σε υπηρετεί λειτουργώντας ως ένστικτο το οποίο θα σε παροτρύνει να ενεργείς με βάση τα προαισθήματά σου και όχι στην ανορθολογική σκέψη.

Μαθαίνοντας να ακούμε την φωνή του δεν επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη, αποφεύγοντας έτσι προβλήματα και εξαντλητικές μάχες. Μπροστά μου ανοίγεται ορθάνοιχτος ο δρόμος της ωριμότητας, τον οποίο όμως πρέπει να διαβείς μόνος.

Το θεϊκό δυναμικό σου, για να εκδηλωθεί σε όλο του το μεγαλείο, προϋποθέτει καταρχάς αυτογνωσία, και τον εαυτό σου τον γνωρίζεις όταν έρχεσαι σε άμεση αντιπαράθεση μαζί του. Δεν θέλω να ολοκληρωθώ, αν αυτό σημαίνει ότι θα είμαι μόνος! Δεν θέλω την φώτιση, αν για να την πετύχω πρέπει να ζω σαν ασκητής!

Έτσι, βαθιά μέσα στο ασυνείδητό σου, δίνεις ενέργεια στον Σαμποτέρ, σε εκείνη την πλευρά του εαυτού σου που συντηρεί το πρότυπο της σκιάς και τροφοδοτεί τον κατακερματισμό σου. Φοβάμαι να δυναμώσω επειδή τότε δεν θα μπορώ να ισχυριστώ ότι δεν είμαι υπεύθυνος για τις πράξεις μου.

Για να αναλάβω προσωπική ευθύνη για την ποιότητα όχι μοναχά των πράξεών μου αλλά και της νοοτροπίας μου, χρειάζεται ισόβια πειθαρχία.

Τα αρχέτυπα της επιβίωσης μπορεί σε επιφανειακό επίπεδο να υπονομεύουν την πρόοδό μας, αν τα παρατηρήσουμε όμως πιο προσεκτικά, θα διαπιστώσουμε ότι στην πραγματικότητα μας προσκαλούν να πραγματώσουμε το δυναμικό μας. Η ελευθερία, άλλωστε, είναι μεγάλη ευθύνη και απαιτεί συνεχή και κοπιαστική εσωτερική εργασία αλλά και πειθαρχία.

Κάτι άλλο που παρατήρησα είναι ότι τα τέσσερα βασικά αρχέτυπα, καμιά φορά μπερδεύονται μεταξύ τους, ή συνεργάζονται, δυσκολεύοντας έτσι το έργο εντοπισμού τους. Η φωνή του Σαμποτέρ είναι παιδική. Στην πορεία της ζωής καθένας μας διαμορφώνει πολλαπλές προσωπικότητες, πολλαπλά συμβόλαια με «εαυτούς» που ουσιαστικός τους ρόλος είναι να μας βοηθήσουν να αναπτυχθούμε.

Υιοθετούμε ρόλους για να ανταπεξέλθουμε στις προκλήσεις της ζωής. Τις περισσότερες φορές αυτό δεν γίνεται συνειδητά, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή που η επίγνωση μας χτυπά την πόρτα (αργά ή γρήγορα, η στιγμή αυτή πάντα έρχεται) ο πολύπλοκος εαυτός μας εκπλήσσει, μας σαστίζει. Τότε έχει έρθει η ώρα για να ασχοληθούμε με πλήρη συνείδηση με την αυτοπαρατήρηση.

Όταν παρατηρώ ποια πλευρά μου εκδηλώνεται μια δεδομένη στιγμή, αρχίζω σιγά-σιγά και με γνωρίζω πραγματικά. Και αν κάτι πάνω μου με δυσαρεστεί, αντί να το πνίγω, αντί να αποστρέφω το βλέμμα, να το αγνοώ, να το καταδικάζω, να προσπαθώ μάταια πολλές φορές να το αλλάξω, ανοίγω τα χέρια μου και το αγκαλιάζω. Τότε, αυτό νιώθοντας ότι επιτέλους δικαιώνεται, μου μιλά. Παύει να νιώθει ότι απειλείται και αρχίζει να συνεργάζεται, και τελικά από σκιά μετατρέπεται σε δάσκαλο. Με αυτό τον τρόπο, αρχίζω να γνωρίζω ποιος είμαι και εντέλει απελευθερώνομαι από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Οι καταναγκαστικές δεσμεύσεις, οι περιορισμοί δεν είναι άραγε πλάσματα του νου; Και ο νους δεν είναι κομμάτι μου;

Στο συναρπαστικό αυτό ταξίδι της αυτογνωσίας, γνωρίζω αυτό που εγώ ο ίδιος, με την συμβολή πολλών ανθρώπων γύρω μου, αγαπητών και μη, δημιούργησα -έστω και ασυνείδητα: Εμένα. Και ίσως τώρα πάρω εμένα και φτιάξω μια βελτιωμένη του εκδοχή, έναν νέο εαυτό, πιο άρτιο και ίσως πολύ πιο ευτυχισμένο. Στο χέρι μου είναι άλλωστε! Όπως και τόσα άλλα!

ΔΙΟΤΙ Ο ΖΩΝ ΘΕΟΣ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ Ο,ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΩ ΣΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ!