Τελικά, πώς βρεθήκαμε και τι κάνουμε εδώ στην Γη!

Άλλος λέει ότι φυτρώσαμε,

άλλος λέει ότι μας έφερε ο πελαργός,

άλλος λέει ότι γεννηθήκαμε για να ακολουθήσουμε το δόγμα «ότι φάμε, ότι πιούμε κι ότι αρπάξουμε»

άλλος λέει ότι είμαστε το προϊόν εξέλιξης μιας τυχαίας διαδικασίας που ξεκίνησε πριν από δισεκατομμύρια χρόνια

Πάντως, ο γερο-Ιγνάτιος ο Μπριαντσανίνωφ έχει άλλη άποψη κι αξίζει να την παραθέσουμε:

Η ΕΠΙΓΕΙΑ ΖΩΗ

Ο Θεός εξορίζοντας τον άνθρωπο από τον Παράδεισο, τον τοποθέτησε απέναντί του (Γέν. 3:24), στην γη, προκειμένου να τον βλέπει διαρκώς. Έτσι διατηρώντας τον πόθο και την ελπίδα της επιστροφής στον Παράδεισο, θα πενθούσε αδιάλειπτα με μετάνοια.

Η τοποθέτηση του Αδάμ ακριβώς απέναντι από τον Παράδεισο φανερώνει, ότι του δόθηκε ζωηρή ανάμνηση του τόπου της τρυφής. Του τον υπενθύμιζε άλλωστε η γη με τις ομορφιές της, ομορφιές που διατηρήθηκαν ως ένα βαθμό και μετά την αλλοίωσή της από την κατάρα του Θεού.

Η γη ορίστηκε ως τόπος μετανοίας για τους πρωτόπλαστους και για όλο το ανθρώπινο γένος, που θα προερχόταν απ’ αυτούς. Η επίγεια ζωή κάθε ανθρώπου είναι καιρός που του δόθηκε για μετάνοια. Όλη η ανθρωπότητα πάνω στη γη πρέπει να είναι σε διαδρομή μετάνοιας και επιστροφής στον τέλειο πατέρα μας και στην άγια πατρίδα μας και μάλιστα εν ζωή. Κανείς μας δεν πρέπει να προσκολλάται καρδιακά στα υλικά πράγματα του περαστικού μας σχολείου εδώ.

Πρέπει να συλλογιζόμαστε διαρκώς την επουράνια πατρίδα μας, επιδιώκοντας με όλες μας τις δυνάμεις την επιστροφή σ’ αυτήν.

Ο κόπος και η ευλογία του θεού είναι οι απαραίτητοι σύντροφοι της μετάνοιας, αλλά και οι γονείς της ταπεινοφροσύνης, γι’ αυτό πρέπει να κυριαρχούν στην επίγεια ζωή μας, όπως όρισε ο Θεός.

Ο άνθρωπος δεν πρέπει να ξεχνά ποτέ τα λόγια του Κυρίου: «Με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα τρως το ψωμί σου» (Γέν. 3:19) -όχι μόνο το υλικό, αλλά και το πνευματικό ψωμί.

Ο άνθρωπος δεν πρέπει να ξεχνάει ότι είναι πρόσκαιρα εξόριστος. Του το θυμίζουν άλλωστε όλα όσα βλέπει και βιώνει -οι αλλεπάλληλες και ποικίλες συμφορές, ο πόλεμος με κακία, ο πόλεμος με την κακία των άλλων ανθρώπων, ο πόλεμος με τα στοιχεία της φύσης, ο πόλεμος με την γη, που γίνεται καταραμένη εξαιτίας της ζωής του… Μόνο με αιματηρό μόχθο και ιδρώτα υποτάσσεται σ’ αυτόν. Από την γη του επιτράπηκε να χρησιμοποιεί μόνο τα απαραίτητα για την πρόσκαιρη ζωή του, όχι τα περιττά, που απομακρύνουν την σκέψη από την αιωνιότητα.

Ο ΚΟΣΜΟΣ

Λίγοι έζησαν στη γη έτσι όπως καθόρισε ο Θεός. Ο άνθρωπος τόσο πολύ αλλοιώθηκε αφότου έπεσε, που, απορρίπτοντας την ζωή με σκοπό την επαναφορά του στο φως πάνω στη γη, προτίμησε την ζωή μόνο των απολαύσεων και της υλικής προόδου, θριαμβολογώντας, θαρρείς, και πανηγυρίζοντας για την ίδια του την πτώση.

Σ’ αυτή την ζωή, που σκοτώνει την πνευματική δυνατότητα, στράφηκαν ήδη μερικά από τα παιδιά του Αδάμ, δίνοντας μικρή σημασία στις διηγήσεις του πατέρα τους για τον Παράδεισο και την εκεί κατάσταση του ανθρώπου. Κι αυτό γιατί στην χώρα της εξορίας, την γη, βρήκαν άφθονη τροφή για να χορταίνουν και να ικανοποιούν τα κτηνώδη πάθη τους. Τα εγγόνια του προπάτορά μας, στράφηκαν ακόμα περισσότερο στην σαρκική ζωή, ξεχνώντας την αιώνια. Το ίδιο έκαναν, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, και όλοι οι απόγονοί του, θεωρώντας την διήγηση για τον Παράδεισο μύθο, επινόηση δεισιδαιμονικής φαντασίας. Ο θάνατος θέριζε συνεχώς τους ανθρώπους. Αυτοί όμως συνέχιζαν να ζουν και να ενεργούν σα να ήταν αιώνιοι πάνω στη γη.

– Από τη μετρημένη λήψη λιτής τροφής για την ενίσχυση των σωματικών του δυνάμεων, ο άνθρωπος κατάντησε στην πολυφαγία και την καλοφαγία.

– Από την πόση νερού για την ικανοποίηση της δίψας του, κατάντησε στην απόλαυση διαφόρων ποτών και την μέθη.

– Από την προστατευτική κάλυψη του γυμνού σώματός του με τους δερμάτινους χιτώνες, κατάντησε στο ματαιόδοξο στολισμό του με πολυτελή ενδύματα και περιττά κοσμήματα.

– Από την κατασκευή απλών κατοικιών για την προφύλαξή του από τα στοιχεία της φύσης και τα θηρία, κατάντησε στην ανέγερση τεράστιων και μεγαλόπρεπων μεγάρων. Η χλιδή με τις αναρίθμητες απαιτήσεις της έγινε νόμος αδυσώπητος στην κοινωνία των ανθρώπων.

Αλλά και η νόμιμη σύζευξη των δύο φύλων για την αύξηση του ανθρώπινου γένους ξέπεσε σε άκρατη ακολασία, οικονομικές διευθετήσεις, ψευτο-ασφάλεια της δήθεν αγάπης.

ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ: Ο εμπαθής μεταπτωτικός άνθρωπος. φλογισμένος από την αχαλίνωτη σαρκική επιθυμία, ξέφυγε από τον δρόμο της φύσεως και έφτασε να ικανοποιείται με σαρκοβόρα αμαρτήματα -τόσο πολύ αλλοιώθηκε το επιθυμητικό της ανθρώπινης ψυχής. Αλλά και το θυμικό αχρειώθηκε πλήρως, υπηρετώντας τα θελήματα του αμαρτωλού ανθρώπου

Έτσι δημιουργήθηκαν διαμάχες, αδικίες, ληστείες, αρπαγές, φόνοι, πόλεμοι, κατακτήσεις. Το λογιστικό τέλος της ανθρώπινης ψυχής χρησιμοποιήθηκε εξολοκλήρου για την εξυπηρέτηση επίγειων συμφερόντων και μάταιων σκοπών με μέσα εφάμαρτα -με το ψέμα, την απάτη, την πονηριά και την υποκρισία.

Έτσι αμέσως μετά την προπατορική παράβαση άρχισε να διαμορφώνεται στην γη ένας κόσμος εχθρικός προς τον Θεό, κόσμος που με τον καιρό γινόταν όλο και εχθρικότερος.

«Ο κόσμος όλος βρίσκεται κάτω από την εξουσία του πονηρού» (Α’ Ιω 5:19). Κεφαλή και άρχοντας αυτού του κόσμου, του εχθρικού προς το Θεό, είναι ο αποστάτης άγγελος, ο σατανάς. Στον παράλογο και θρασύτατο πόλεμο που διεξάγει εναντίον του Κυρίου και των πιστών, τον βοηθούν και τον υπηρετούν οι άγγελοι του τάγματός του, οι δαίμονες και οι απατημένοι απ’ αυτόν άνθρωποι.

Αρχικά ο Θεός όρισε άρχοντα του κόσμου ετούτου και κύριο των ορατών, τον άνθρωπο… Όταν όμως αυτός ενέδωσε στην απάτη του διαβόλου, παρέδωσε την εξουσία του σε κείνον που τον έκανε να αποστατήσει (από το Θεό).

Εύλογα, λοιπόν, η Γραφή ονομάζει τον αποστάτη άγγελο «κοσμοκράτορα» (Εφ. 6:12) και «άρχοντα του κόσμου τούτου» (Ιω. 12:31).

(σ.σ.: ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΕΙ «ΨΙΛΟ ΓΑΖΙ» ΟΣΟΥΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΕΜΑΣ «ΨΙΛΟ ΓΑΖΙ»)