ΤΟ ΕΙΝΑΙ

Το ΕΙΝΑΙ είναι ενέργεια, λειτουργία, αντίληψη, φαινόμενο. Είναι ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ, δεν είναι κάποια «ουσία». Το ΕΙΝΑΙ ταυτίζεται με το ΝΟΕΙΝ, με το ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ, με το ΛΟΓΙΖΕΣΘΑΙ, με την ΕΠΙΓΝΩΣΗ, με την Αντίληψη της Ύπαρξης. Το ΝΟΕΙΝ, ο ΛΟΓΟΣ, η Επίγνωση της Ύπαρξης, ταυτίζεται με την Αντίληψη του ΕΛΛΟΓΟΥ, του ΑΛΗΘΟΥΣ, του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ. Το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ, σε αυτή την Καθαρή Μορφή του, δεν έχει περιεχόμενο… Ή αλλιώς, το περιεχόμενό του είναι χωρίς προσδιορισμούς: το Κενό, το τίποτα (το ΕΙΝΑΙ και το Μηδέν ταυτίζονται). Το ΕΙΝΑΙ, το ΝΟΕΙΝ, το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ θεωρείται κάτι «Άυλο», Αιώνιο, Απροσδιόριστο, Άπειρο, πέρα από τον χώρο και τον χρόνο κ.λπ. Σε αυτή την κατάσταση ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ και ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ είναι το ίδιο. Το ΕΙΝΑΙ εδώ έχει απόλυτα «υπαρκτική» έννοια. Το ΕΙΝΑΙ υπό αυτή την έννοια είναι το ΟΛΟΝ.
ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΕΔΙΑ ΤΗΣ ΚΟΣΜΙΚΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ
Όταν το ΝΟΕΙΝ, ο ΛΟΓΟΣ, διαφοροποιείται επεξεργαζόμενος την αντίληψη του ΕΙΝΑΙ, αυτή η Νοητική Δραστηριότητα αποτελεί μία δευτερεύουσα σύλληψη του ΕΙΝΑΙ, ένα αντικαθρέφτισμα του ΕΙΝΑΙ. Όταν το ΝΟΕΙΝ δημιουργεί το Καθολικό Είναι, τότε ενοικεί σε Αυτό, σε όλο τον χώρο του. Σε αυτή την περίπτωση το ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ φαίνεται να έχει υποστεί μεταβολή καθώς περιορίζεται σε σχετικό χώρο, αλλά ταυτόχρονα ταυτίζεται με τον αντικειμενικό χώρο. Αυτή είναι κατάσταση διαφορετική από το ΕΙΝΑΙ: ένα άλλο Πεδίο Ύπαρξης που ονομάζεται Πεδίο του Λόγου. Πρόκειται για προβολή του ΕΙΝΑΙ μέσα στο σχετικό. Είναι μία πραγματική κατάσταση από την άποψη του ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ αλλά όχι διαφορετική από οντολογική άποψη. Πρόκειται δηλαδή για ψευδαίσθηση. Αυτή είναι η Παγκόσμια Αυταπάτη.
Το ΝΟΕΙΝ, ο ΛΟΓΟΣ, ως Νοητική Δραστηριότητα που παράγει το Καθολικό Είναι και ενοικεί σε Αυτό, ονομάζεται Κοσμικός, Δημιουργικός Λόγος, Κοσμική Νόηση, Νόηση. Ο Κοσμικός Λόγος είναι Υποκείμενο και Αντικείμενο μαζί. Το Υποκείμενο σε αυτή την περίπτωση είναι όχι Ουσία ή Υπόσταση αλλά μόνο τρόπος αντίληψης. Θα ήταν πιο σωστό αντί για Υποκείμενο, που παραπέμπει σε κάποια υπόσταση, να λέμε Υποκειμενική Αντίληψη. Αυτή η Νοητική Σύλληψη του ΕΙΝΑΙ (Είναι, Καθολικό Είναι) αποτελεί το Υπόβαθρο και το πλαίσιο κάθε περαιτέρω επεξεργασίας από την οποία προκύπτει η ποικιλία των νοητικών φαινομένων.
Αυτή η Υποκειμενική Δραστηριότητα είναι μία εσωτερική δραστηριότητα που διαφοροποιείται ανάλογα με την θέση που υιοθετεί το Υποκείμενο σε σχέση με το αντικείμενο. Υπάρχουν τρεις βαθμίδες σε αυτή την εσωτερική δραστηριότητα.
1) Όταν το Υποκείμενο συλλαμβάνει απλώς το ΕΙΝΑΙ, επειδή δεν υπάρχουν ιδιώματα αντιλαμβάνεται την ύπαρξη ως κενότητα (Συνείδηση κενή – Παγκόσμια Ενότητα).
2) Όταν το Υποκείμενο αποδίδει στην ύπαρξη την έννοια της ύπαρξης, του απείρου, κ.λπ. αντιλαμβάνεται ότι είναι μία παγκόσμια ύπαρξη (Συνείδηση άπειρη όπου υποκείμενο και αντικείμενο ταυτίζονται: Παγκόσμια Συνείδηση).
3) Όταν το ΝΟΕΙΝ σε Νοητική Δραστηριότητα -που αποτελεί ένα πεδίο ύπαρξης μέσα στο σχετικό, ένα παγκόσμιο πεδίο, ομοιογενές (νοητικός κόσμος)- συμπυκνώνεται σε ένα σημείο, εντοπίζεται χωρικά, τότε δημιουργείται η αντίληψη ενός ατομικού είναι, ενός εγώ μέσα στον αντικειμενικό χώρο. Εδώ υποκείμενο και αντικείμενο διαχωρίζονται. Στην πραγματικότητα το Παγκόσμιο και το ατομικό είναι το ίδιο. Το ατομικό είναι μία χωρική προβολή του Παγκόσμιου. Το ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ μπορεί να αντιλαμβάνεται και το Παγκόσμιο και το ατομικό ταυτόχρονα. Αυτό μπορεί να επαναληφθεί ξανά και ξανά κι έτσι προκύπτουν πολλά εγώ. Έτσι προκύπτει η πολλαπλότητα. Στην πραγματικότητα όλα αυτά τα εγώ είναι το Ίδιο το Παγκόσμιο που ενοικεί μέσα στον αντικειμενικό νοητικό κόσμο. Τα υποκείμενα δεν αναφέρονται σε υποστάσεις αλλά μόνο σε υποκειμενικές δραστηριότητες. (Ευρύτερη συνείδηση, εγώ που απλώνεται σε όλο τον χώρο – Παγκόσμιο Εγώ).

Στην πραγματικότητα το ΕΙΝΑΙ (ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ) είναι το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ, το Υπόβαθρο κάθε αντίληψης. Οι υποκειμενικές αντιλήψεις είναι μόνο δραστηριότητες (το Παγκόσμιο, το ατομικό και οι κάθε είδους ατομικές εμπειρίες είναι μόνο δραστηριότητες). Το ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ λοιπόν μπορεί να ενοικεί είτε στο ΕΙΝΑΙ, είτε στις διάφορες υποκειμενικές δραστηριότητες. Είμαστε αυτό το ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ, ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουμε. Μπορούμε από την ατομική αντίληψη (εγώ), να ανυψωθούμε στο Παγκόσμιο, και πέραν όλων στο ΕΙΝΑΙ, είτε μπορούμε να απορροφηθούμε στο εγώ και να βιώσουμε μία ατομική ύπαρξη μέσα στον νοητικό κόσμο. Έτσι δημιουργείται ένα νέο πεδίο ύπαρξης που ονομάζεται Νοητικό Πεδίο. Το εγώ επειδή εντοπίζεται σε ένα σημείο κι έχει περιορισμένη αντιληπτική δυνατότητα, έχει μορφή περίπου σφαιρική. Η ύπαρξη μέσα στον νοητικό κόσμο συνίσταται σε νοητική δραστηριότητα που διαφοροποιείται ανάλογα με τον προσανατολισμό της.
1) Το υποκείμενο διακρίνεται κατ’ αρχήν από τον αντικειμενικό νοητικό κόσμο, αλλά, άδειο στην πραγματικότητα, ορά, θεωρεί τα αντικειμενικά νοητικά φαινόμενα που εκδηλώνονται στα πλαίσια του Καθολικού Είναι (ιδέες). Τα ανακαλύπτει σιγά-σιγά, σαν να είναι επίσης μέσα του και έτσι προσανατολίζεται στον νοητικό κόσμο. (Αυτή η δραστηριότητα ονομάζεται νόηση και δημιουργεί μία προσωπική αντίληψη της ύπαρξής μας και του κόσμου).
2) Σιγά σιγά η εικόνα του αντικειμενικού νοητικού κόσμου συμπληρώνεται, σταθεροποιούνται τα νοητικά φαινόμενα κι έτσι μπορούν να συσχετιστούν και να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα. (Αυτή η δραστηριότητα ονομάζεται διανόηση και δημιουργεί μία προσωπική κατεύθυνση μέσα στον κόσμο).
3) Η αντίληψη του κόσμου ολοκληρώνεται. Το υποκείμενο έχει εννοιοποιήσει όλα τα νοητικά φαινόμενα τα οποία είναι ταυτόχρονα αντικειμενικά. Με βάση την μνήμη μπορεί τώρα και αναγνωρίζει τα αντικειμενικά νοητικά φαινόμενα. (Αυτή η δραστηριότητα ονομάζεται αντίληψη και συνιστά την προσωπική ζωή στον νοητικό κόσμο)

Όταν το ΝΟΕΙΝ απορροφιέται στο Νοητικό Πεδίο, δημιουργείται το φαινόμενο της Ενδυνάμωσης. Η νοητική δραστηριότητα αποκτά έτσι ένα Δυναμικό Πεδίο και μαζί κάθε νοητικό φαινόμενο αποκτά το δικό του δυναμικό πεδίο, αποκτά δηλαδή ελκτική-απωθητική δύναμη. Έτσι δημιουργείται ένα νέο πεδίο ύπαρξης που ονομάζεται Δυναμικό Πεδίο. Σε αυτό το Δυναμικό Πεδίο τα ατομικά όντα που προβάλλονται σε αυτό διαθέτουν εξασθενημένη εσωτερική νοητικότητα και εξωτερικές νοητικές λειτουργίες προσαρμοσμένες στις συνθήκες του Πεδίου, μέσα σε ένα δυναμικό σώμα που κατά το πρότυπο του νοητικού σώματος έχει περίπου σφαιρική μορφή, νοιώθουν να έλκονται ή να απωθούνται από τα ενδυναμωμένα νοητικά φαινόμενα, τα δυναμικά φαινόμενα κι έτσι προκύπτουν νέες εξωτερικές λειτουργίες.
1) Συναίσθηση, προσανατολισμός μέσα στον δυναμικό κόσμο
2) Βούληση, Κατεύθυνση μέσα στον δυναμικό κόσμο.
3) Αίσθηση, στενότερη επαφή με τα δυναμικά φαινόμενα.

Όταν το ΝΟΕΙΝ απορροφάται στο Δυναμικό Πεδίο, στον δυναμικό κόσμο, δημιουργείται το φαινόμενο της εξαντικειμενίκευσης. Το Καθολικό Είναι που έχει ένα Δυναμικό Πεδίο αποκτά ένα παγκόσμιο ενεργειακο-υλικό πεδίο που η διαφοροποίησή του δημιουργεί το υλικό σύμπαν. Τα ατομικά όντα από το δυναμικό πεδίο που στρέφονται προς το υλικό πεδίο νοιώθουν ότι ενσαρκώνονται μέσα σε αυτό, μέσα σε ένα υλικό σώμα. Τα ατομικά όντα στο υλικό πεδίο διαθέτουν ακόμα πιο εξασθενημένη εσωτερική νοητικότητα και εξωτερικές νοητικές λειτουργίες προσαρμοσμένες στις συνθήκες του Πεδίου και εξασθενημένη εξωτερική δυναμικότητα. Βιώνουν την ύπαρξη στο υλικό πεδίο μέσα από ένα υλικό σώμα. Η εξωτερική, σωματική εμπειρία διαφοροποιείται ανάλογα με τον προσανατολισμό της, και έχουμε:
1) Εγκλιματισμό και αντίληψη του περιβάλλοντος μέσω του σώματος.
2) Συναλλαγή με το περιβάλλον.
3) Υλική εμπειρία.

ΓΕΝΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

Στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο το ΝΟΕΙΝ, όλοι οι κόσμοι είναι νοητικές συλλήψεις. Υπάρχει μόνο νοητική εμπειρία. Το Καθολικό Είναι αποτελεί καθαρή αντίληψη του ΕΙΝΑΙ. Το Νοητικό Πεδίο αποτελεί ατομική, νοητική σύλληψη του Καθολικού Είναι. Το Δυναμικό Πεδίο και το ενεργειακό-υλικό πεδίο είναι απλά διαστάσεις του Καθολικού Είναι και βρίσκονται στον ίδιο χώρο (δεν συγχέονται επειδή έχουν διαφορετική νοητική υφή, συχνότητα).
Στην πραγματικότητα το ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ δεν αποχωρίζεται ποτέ από το ΕΙΝΑΙ, αλλά βυθίζεται σε μία υποκειμενική διαφοροποίηση και έχει εμπειρία άλλων τρόπων ύπαρξης σε διάφορες διαστάσεις του Καθολικού Είναι. Το ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ που απορροφάται σε αυτές τις δραστηριότητες τις αντιλαμβάνεται σαν κάτι διαφορετικό και έχει την αντίληψη ότι ζει σε διαφορετικούς κόσμους.
Σε τελευταία ανάλυση λοιπόν η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ. Όλες οι συνειδησιακές καταστάσεις μέσα στους σχετικούς κόσμους, είναι όχι υποστατικές αλλά μόνο αντιληπτικές καταστάσεις. Έτσι λοιπόν μιλάμε για ΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ή για «Συνείδηση σε Πλήρη Εγρήγορση» και συνείδηση μη-διακρίνουσα, ή για Συνείδηση Ελεύθερη, Φωτισμένη και συνείδηση περιορισμένη, κ.λπ., έχοντας πάντα υπ’ όψιν ότι μιλάμε για αντιληπτικές καταστάσεις.
Το ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ σε οποιοδήποτε πεδίο ύπαρξης κι αν εκδηλώνεται, ταυτίζεται με το ΕΙΝΑΙ. Μπορεί να το αντιλαμβάνεται αυτό ή μπορεί να θεωρεί το ΕΙΝΑΙ ως το ΟΛΟΝ του οποίου είναι μέρος. Για να ανυψωθεί το ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ ως το ΕΙΝΑΙ θα πρέπει να ξεπεράσει τις διάφορες νοητικές λειτουργίες που το βυθίζουν στην αυταπάτη μίας ξεχωριστής ζωής. Η πραγμάτωση σε κατώτερο πεδίο απελευθερώνει το ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ από αυτό το πεδίο, αλλά η εξέλιξη συνεχίζεται στα ανώτερα πεδία μέχρι να φτάσει στο ΕΙΝΑΙ, στο Πεδίο του ΕΙΝΑΙ.

Η δραστηριότητα του ΝΟΕΙΝ (ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ) διαμορφώνεται σε τέσσερις κύριες λειτουργίες (κάθε μία από τις οποίες ολοκληρώνεται σε τρεις φάσεις). Μέσω αυτής της δραστηριότητας το ΝΟΕΙΝ, ο ΛΟΓΟΣ εξωτερικεύει το περιεχόμενό Του σε:
1) Καθαρή αντίληψη του Είναι (Εσωτερική Νόηση, Νοητικός Πυρήνας)
2) Νοητικό κόσμο (Εξωτερική Νόηση)
3) Αποκρυστάλλωση της αντίληψης του Είναι (Εξωτερικός Δυναμισμός )
4) Εξαντικειμενίκευση (υλοποίηση) του Είναι (Εξωτερική Ενέργεια – Υλοποίηση της Νόησης).
Έτσι το ΝΟΕΙΝ, ο ΛΟΓΟΣ, από την εσωτερική αντίληψη πορεύεται σε τέσσερις φάσεις στην υλοποίηση. Τα πεδία δραστηριότητας του ΛΟΓΟΥ γίνονται αντιληπτά ως πεδία εκδήλωσης, τόποι εμπειρίας, χώροι, κόσμοι, κ.λπ. Είναι πεδία φαινομένων (ή πιο σωστά αλληλεξαρτώμενων φαινομένων που ρέουν συνεχώς). Είναι λειτουργικά φαινόμενα και όχι σταθεροί κόσμοι από κάποια ουσία. Η αντίληψη της ουσίας είναι εσφαλμένη. (Καταχρηστικά μιλάμε για Ουσία: νοητική, αιθέρια ή υλική).
Το ΝΟΕΙΝ, ο ΛΟΓΟΣ, με την Δραστηριότητά Του δημιουργεί τρόπους αντίληψης της ύπαρξης, νοητές εκτάσεις, χώρους ύπαρξης, τόπους εμπειρίας. Η γνώση που θεμελιώνεται από το ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ, το Υποκείμενο, όταν λειτουργεί μέσα σε αυτές τις καταστάσεις δεν είναι παρά μια προσδιορισμένη από την κατάσταση ερμηνεία της ύπαρξης: μια προσωρινή ερμηνεία και όχι απόλυτη αλήθεια. Σε κάθε κατάσταση η Συνείδηση έχει πλήρη ερμηνεία της ύπαρξης, αλλά όχι τελική.

«ΓΕΝΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ» ονομάζουμε το σύνολο των συστηματικών γνώσεων (παράδοση) που αναφέρονται:
1) στο ΕΙΝΑΙ, που είναι Ενέργεια, ΝΟΕΙΝ, ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ, κι όχι κάποια ουσία, (αίτιο της Ύπαρξης).
2) στην δραστηριότητα και τους χώρους δραστηριότητας του ΝΟΕΙΝ.
3) στην ποικιλία των φαινομένων, υποκειμενικών και αντικειμενικών
4) και τον τελικό σκοπό της Ύπαρξης.

Όταν το ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ αντιλαμβάνεται πλήρως, τότε δεν υπάρχει παρά ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ.
Όταν η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (το Υποκείμενο, παγκόσμιο και ατομικό) δεν αντιλαμβάνεται τον Εαυτό Της αλλά βρίσκεται σε Δραστηριότητα, τότε περνά από διάφορα στάδια δραστηριότητας, απορρόφησης στην δραστηριότητα.
Όταν βρίσκεται στο Πρώτο Στάδιο της Δραστηριότητας Της, της λειτουργίας Της, της Εσωτερικής Νόησης, τότε δεν αντιλαμβάνεται τον Εαυτό Της αλλά απορροφάται στο νοητικό περιεχόμενό Της. Και ανάλογα με την φάση δραστηριότητας στην οποία βρίσκεται, υιοθετεί μια διαφορετική αντίληψη για την πραγματικότητα.
1) Η ύπαρξη είναι Κενότητα
2) Η Συνείδηση είναι άπειρη
3) Η Συνείδηση είναι Ευρύτερη ενός κέντρου και απλώνεται σε όλο τον χώρο

Όταν η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ βρίσκεται στο Δεύτερο Στάδιο της Δραστηριότητάς Της, της λειτουργίας Της, της Εξωτερικής Νόησης, ανάλογα με την φάση δραστηριότητας στην οποία βρίσκεται, υιοθετεί διαφορετική αντίληψη για την πραγματικότητα.
1) Όταν λειτουργεί ως καθαρή νόηση (ενορατική γνώση, αντίληψη) τότε θεωρεί ότι όλα είναι δημιουργήματα της Νόησης.
2) Όταν λειτουργεί ως Σκεπτοδιαδικασία θεωρεί ότι όλα είναι αντικείμενα της Νόησης.
3) Όταν λειτουργεί ως Αντίληψη θεωρεί ότι όλα είναι ανεξάρτητα της Νόησης.

Όταν η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ που δραστηριοποιείται στο Νοητικό Πεδίο χάνει, λόγω της απορρόφησή της στην δραστηριότητά της, την ικανότητα να διαπλάθει την νοητική δραστηριότητα και αντιμετωπίζει τα νοητικά αντικείμενα σαν ανεξάρτητα της δικής της δράσης φαινόμενα, τότε, στην προσπάθειά της να ελέγξει την πραγματικότητα, ενδυναμώνει τα νοητικά αντικείμενα, τα φορτίζει με ενέργεια. Η μετάβαση από το πεδίο δραστηριότητάς της στο άλλο ενώ είναι ομαλή σε παγκόσμια κλίμακα, τα όντα μεταβαίνουν από το ένα πεδίο στο άλλο με διαφορετικό τρόπο, με την «προβολή στο δυναμικό πεδίο» (υπάρχει δηλαδή μία ασυνέχεια στην εκδήλωση της συνείδησης).
Στο Δυναμικό Πεδίο η συνείδηση θεωρεί την πραγματικότητα ως δημιούργημα μία ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ που με πρότυπο νοητικό κόσμο θεμελιώνει, οργανώνει και συντηρεί τον δυναμικό κόσμο. Ο Δυναμικός Κόσμος λοιπόν θεωρείται ως αντανάκλαση του νοητικού. Ανάλογα με την φάση της δυναμικής δραστηριότητας στην οποία βρίσκεται η συνείδηση, μπορεί να ελέγχει τα δυναμικά αντικείμενα (να τα θεωρεί δημιουργήματά της), να τα θεωρεί σαν «αντικείμενα» ή σαν ανεξάρτητα φαινόμενα.
Ο Δυναμικός Κόσμος θεωρείται επίσης ως ο μέσος όρος που μεταφέρει το νοητικό πρότυπο στο υλικό πεδίο. Έτσι ο Δυναμικός Κόσμος, η Απόκρυφη Φύση, θεωρείται αιτία του υλικού κόσμου. Όλα αυτά, η δυναμική δραστηριότητα και η από αυτήν απορρέουσα εξαντικειμενίκευση, η υλοποίηση της ενέργειας, θεωρούνται δραστηριότητες, καταστάσεις, φαινόμενα. Δεν υπάρχει υλική ουσία.
Η συνείδηση σε αυτό το πεδίο προσπαθεί να ερμηνεύσει την προέλευση των κόσμων.
Σε αυτή την κατάσταση η ύπαρξη μελετάται στο κεφάλαιο «ΓΕΝΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ- ΤΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΠΕΔΙΟ».

Όταν η Συνείδηση αντιλαμβάνεται μέσω της υλικής νόησης, θεωρεί είτε ότι είναι ταυτόσημη με το Απόλυτο, είτε ότι είναι σε σχέση με το Απόλυτο, και αντιλαμβάνεται ότι όλα είναι είτε δημιουργήματα της ενέργειας, είτε αντικείμενα, είτε ανεξάρτητα.
Σε αυτή την κατάσταση η ύπαρξη μελετάται στο κεφάλαιο «ΓΕΝΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ-Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΥΛΙΚΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ».

Η ΑΤΟΜΙΚΗ ΥΠΑΡΞΗ

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Είναι ΜΙΑ. Εντός της ΜΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ δημιουργείται ο Κοσμικός Λόγος, η νόηση, η αντίληψη, τα φαινόμενα. Όλα αυτά δεν είναι κάτι ξεχωριστό. Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ υπερβαίνει όλες τις καταστάσεις, δεν περικλείνεται ποτέ μέσα σε κάποια κατάσταση. Μπορεί όμως να λειτουργήσει μέσα στις διάφορες καταστάσεις.
1) Μπορεί να λειτουργεί μόνο στο ΕΙΝΑΙ,
2) ή στο ΕΙΝΑΙ και στον Κοσμικό Λόγο,
3) ή στο ΕΙΝΑΙ, στον Κοσμικό Λόγο και στην νόηση,
4) ή στο ΕΙΝΑΙ, στον Κοσμικό Λόγο, στην νόηση και στον δυναμισμό,
5) ή στο ΕΙΝΑΙ, στον Κοσμικό Λόγο, στην νόηση, στον δυναμισμό και στο φαινόμενο.
Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ είναι πάντα έξω από όλα τα είδη των φαινομένων (Κοσμικός Λόγος νόηση, δυναμισμός, φαινόμενο). Όμως μία «συνείδηση» που επικεντρώνεται σε μια κατάσταση, μολονότι παραμένει έξω από αυτήν, απορροφάται και αντιλαμβάνεται να εισέρχεται στην κατάσταση και να την θεωρεί πραγματική. Με αυτό τον τρόπο δημιουργείται η «ατομικότητα», το «εγώ». Κι έτσι προκύπτει η «πολλαπλότητα» των συνειδήσεων. Όμως όλες αυτές οι συνειδήσεις (κάθε μία συνείδηση) αναφέρονται ποιοτικά στο «ΟΛΟΝ» (όχι ποσοτικά).
Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ είναι ΜΙΑ. Κάθε συνείδηση είναι Αυτή η ΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, αναφέρεται σε Αυτή την ΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Όταν η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ «απορροφάται» στις διάφορες σφαίρες εκδήλωσης βιώνει μια «ατομική» ύπαρξη. Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ μπορεί να λειτουργεί σε κάποιες ή σε όλες τις σφαίρες εκδήλωσης. Έτσι η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ έχει τέσσερις εκδηλώσεις, λειτουργίες, σώματα, κ.λπ.
Το ον στον υλικό κόσμο εκδηλώνεται ταυτόχρονα σε πέντε σφαίρες:
1) στην σφαίρα της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ (ως ΕΙΝΑΙ),
2) στην σφαίρα του Κοσμικού Λόγου (ως παγκόσμια συνείδηση)
3) στην σφαίρα του νοητικού κόσμου (ως νόηση),
4) στην σφαίρα της αντίληψης (ως αντίληψη)
5) και τον κόσμο των φαινομένων (ως σώμα).
Το ον καθώς είναι περιορισμένο μέσα στο σώμα και στο κόσμο των φαινομένων, ενώ ΕΙΝΑΙ δεν έχει Πλήρη Αντίληψη του ΕΙΝΑΙ, ενώ είναι μία Παγκόσμια Ενότητα δεν έχει αντίληψη του γεγονότος, ενώ νοεί δεν μπορεί να αντιληφθεί πλήρως ολόκληρο τον νοητικό κόσμο και να δράσει εκεί, ενώ αντιλαμβάνεται δεν μπορεί να «επεκταθεί» σε όλο τον χώρο της αντίληψης. Είναι περιορισμένο μέσα στο σώμα και στην σωματική ζωή.
Όταν η συνείδηση αντιληφθεί τι συμβαίνει πραγματικά, ότι υπάρχει και λειτουργεί σε διάφορες σφαίρες εκδήλωσης, μπορεί να κατευθυνθεί όπου θέλει. Όταν το ον εξελίσσεται ξεπερνώντας τις κατώτερες καταστάσεις και αναδύεται προς το ΚΑΘΑΡΟ ΕΙΝΑΙ, αντιλαμβάνεται την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, την ΠΗΓΗ, την ΑΡΧΗ. Όταν ο άνθρωπος εγκαταλείπει τον φαινομενικό κόσμο (με τον θάνατο) τότε οδεύει προς την σφαίρα ύπαρξης που είχε κατακτήσει περνώντας από κόσμο σε κόσμο σταδιακά. Όσα όντα είχαν παραμείνει παγιδευμένα στο κόσμο των φαινομένων μετά τον θάνατο περνούν μια μεταβατική περίοδο στους μεταφυσικούς χώρους μέχρι να ενσαρκωθούν ξανά και ξανά έως ότου μπορέσουν να ξεφύγουν.
Το ον έτσι κι αλλιώς υπάρχει πάντα στην σφαίρα του ΕΙΝΑΙ. ΕΙΝΑΙ για πάντα. Ούτε πέφτει σε κάποια άλλη κατάσταση, ούτε αναδύεται, ούτε τίποτα. Δεν πραγματοποιεί κάτι. Απλά αντιλαμβάνεται ότι όλα αυτά είναι καταστάσεις κι ότι απλά είχε απορροφηθεί σε αυτές τις καταστάσεις και μετά αντιλήφθηκε την Πραγματικότητα. Δεν πραγματοποιεί κάτι.

Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ

Το ΟΛΟΝ, η ΑΛΗΘΙΝΗ ΥΠΑΡΞΗ, το ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΙΝΑΙ, το ΑΠΕΙΡΟ, το ΑΙΩΝΙΟ, δεν είναι ούτε Κοσμικός Λόγος, ούτε νοητική σύλληψη της Ύπαρξης, ούτε ενέργεια, ούτε ύλη. Αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό ως εσωτερική αντίληψη σε κάποιο πεδίο ύπαρξης αλλά άμεσα και ολοκληρωτικά μόνο σε όσα όντα ανήκουν σε Αυτό το Απόλυτο Πεδίο Ύπαρξης, στο Θείο, σε όσα όντα απορροφώνται στο Θείο. Αυτά τα όντα παύουν να διακρίνουν ανάμεσα σε μια ατομική ύπαρξη και στο Παν, γίνονται το Παν. Είναι η Υπέρτατη Εξέλιξη του Όντος.
Για να φτάσουν Εδώ τα όντα πρέπει να εξελιχθούν ολοκληρωτικά στον υλικό κόσμο, στον δυναμικό κόσμο, στον νοητικό κόσμο στο Κοσμικό Πεδίο και να Απορροφηθούν στο Απόλυτο. Όσο δεν βαδίζουν σε αυτή την πορεία όλα αυτά παραμένουν μια θεωρητική σύλληψη, μια θεωρία. Μόνο όσα όντα έχουν Εμπειρία γνωρίζουν την Αλήθεια. Η Αλήθεια ως Βίωμα δεν είναι ούτε παγκόσμια ύπαρξη, ούτε νοητική σύλληψη, ούτε δυναμισμός, ούτε κάτι που μπορείς να αγγίξεις. Η Αληθινή Ύπαρξη είναι Αιώνια. Αυτή αντικαθρεφτίζεται στον Κοσμικό Λόγο, αλλά μολονότι ο Λόγος είναι παγκόσμιος ανήκει στον σχετικό κόσμο. Δευτερευόντως αντικαθρεφτίζεται στην νόηση αλλά η νοητική σύλληψη της ύπαρξης δεν είναι παρά ένα είδωλο. Ο δυναμικός κόσμος δεν είναι παρά ο δυναμισμός της νοητικής σύλληψης, και ο υλικός κόσμος δεν είναι παρά η εξωτερική όψη του δυναμισμού..

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ

H ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ είναι η Ύστατη Πραγματικότητα, το Υπόβαθρο κάθε Ύπαρξης σε όλα τα Πεδία Ύπαρξης και κάθε Αντίληψης περί της Ύπαρξης (Ό,τι υπάρχει αναλύεται τελικά σε συνειδησιακό φαινόμενο). Ανεξάρτητα από το ποιο πεδίο ύπαρξης εκδηλώνεται η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ δομεί κάποια αντίληψη περί της Ύπαρξης. Ανάλογα με το πώς θεωρεί η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ τον Εαυτό της σε σχέση με το περιβάλλον ύπαρξης είναι Υποχρεωμένη μέσα από αυτή την αντίληψη να συνειδητοποιήσει την Ύστατη Πραγματικότητά Της, να αποδομήσει όλες τις αντιλήψεις Της, να τις ξεπεράσει για να αντιληφθεί το Βάθος της Ύπαρξής Της.
Τέτοιες αντιλήψεις περί της Ύπαρξης είναι όλες οι θρησκείες, όλα τα θρησκευτικά συστήματα, όσα έχουν δημιουργηθεί και όσα είναι δυνατόν ή πρόκειται να δημιουργηθούν. Εφ’ όσον η Ύστατη Πραγματικότητα, που τίθεται ως Αρχή κάθε αντίληψης, και που δημιουργεί την αντίληψη είναι η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, όλες οι θρησκείες μιλούν για αυτή την ΜΙΑ Πραγματικότητα, και όλες οι Πρακτικές που χρησιμοποιούν (Διαλογισμού, Προσευχής, κ.ά.) δεν έχουν άλλο στόχο από το να αποδομήσουν ακριβώς όλες τις σχετικές αντιλήψεις για να αναδυθεί η Πραγματικότητα.
Όλες αυτές οι αντιλήψεις είναι κατασκευές της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ. Σε τελευταία ανάλυση λοιπόν δεν έχει σημασία ποια θρησκεία ακολουθούμε, αρκεί να πραγματώσουμε αυτό που η θρησκεία υποστηρίζει.
Οι Θρησκείες είναι προσπάθειες να μεταφερθεί σε λογικές περιγραφές μια Πραγματικότητα Υπερβατική.
Ό,τι για τις Θρησκείες αποτελεί Αποκάλυψη, Θεολογία, Θεωρία, Αντίληψη, (δηλαδή κάτι έξω από την ανθρώπινη εμπειρία), για τα όντα, στον υλικό ή στους άλλους κόσμους, που έχουν συνειδητοποιήσει την Αληθινή Τους Φύση, που έχουν Εμπειρία του Θείου μέσα τους, αποτελεί Βίωμα, Εμπειρία, Πραγματικότητα. Έχουν «ίδια» αντίληψη της Πραγματικότητας που οι Θρησκείες απλώς περιγράφουν, μιας Πραγματικότητας που παραμένει έξω από την σφαίρα εμπειρίας του απλού θρησκευόμενου.

Η ΙΕΡΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ

Η Απόλυτη Πραγματικότητα που ορίζεται με διάφορους τρόπους στις διάφορες θρησκείες είναι η Ύστατη Πραγματικότητα που Υποστηρίζει κάθε ύπαρξη, κάθε αντίληψη, κάθε βίωμα. Είναι η Καθαρή Ύπαρξη, η Υπέρτατη Πνευματική Κατάσταση, η Ολοκληρωμένη Αντίληψη, η Πληρότητα της Ζωής, κ.λπ.
Οι «οντότητες» που βιώνουν την Απόλυτη Πραγματικότητα, είτε στους μεταφυσικούς κόσμους, είτε στο υλικό πεδίο, ασχέτως από την θρησκεία που ακολουθούν, βιώνουν μια Κοινή Πραγματικότητα, και αυτό το γεγονός δημιουργεί αυτομάτως μια Κοινή Συνείδηση, μια Ιερή Κοινότητα… Αυτή η Ιερή Κοινότητα δεν έχει καμία σχέση με τις κοσμικές Εκκλησίες των διαφόρων θρησκευμάτων…
Η Απόλυτη Πραγματικότητα είναι Εμπειρία, Βίωμα. Όσοι έχουν αυτή την Εμπειρία Βιώνουν την Πραγματικότητα που Υπάρχει πίσω από όλες τις προσεγγίσεις, πέρα από όλες τις περιγραφές. Όλες οι θρησκείες μιλούν για την Ίδια Πραγματικότητα. Μονάχα όμως όσοι έχουν βιώσει την Απόλυτη Πραγματικότητα το Κατανοούν Αυτό…

Οι κοσμικές Εκκλησίες και οργανώσεις δημιουργούνται κατά μίμηση της Ιερής Κοινότητας των όντων που έχουν Εμπειρία του Θείου. Για τις κοσμικές εκκλησίες η Φώτιση, η Λύτρωση, η Σωτηρία, παραμένει Αίτημα. Για το όντα όμως της Ιερής Κοινότητας αποτελεί Συνεχές.

Πηγή: www.neoastro.gr