Το μυαλό βρίσκεται πάντοτε είτε στο παρελθόν είτε στο μέλλον!

Δεν μπορεί να σταθεί στο παρόν, είναι απόλυτα αδύνατον για το μυαλό να σταθεί στο παρόν. Όταν ζείτε στο παρόν, το μυαλό δεν είναι πλέον εκεί διότι μυαλό σημαίνει σκέψη.

Πώς γίνεται να σκέφτεστε στο παρόν; Μπορείτε να σκέφτεστε σχετικά με το παρελθόν· έχει ήδη γίνει μέρος της μνήμης, το μυαλό μπορεί να βρει την άκρη. Μπορείτε να σκεφτείτε σχετικά με το μέλλον· δεν έχει φτάσει ακόμη, το μυαλό μπορεί να το ονειρεύεται. Το μυαλό μπορεί να κάνει δύο πράγματα: μπορεί να μεταφερθεί στο παρελθόν… υπάρχει αρκετός χώρος εκεί για να κινείται, ο απέραντος χώρος του παρελθόντος, όπου μπορείτε να κινείστε εκεί αδιάκοπα. Ή μπορεί να μεταφερθεί στο μέλλον -και πάλι ο χώρος είναι απέραντος, δεν έχει τέλος, μπορείτε να φαντάζεστε ξανά και ξανά και να ονειρεύεστε. Πώς, όμως, να λειτουργήσει το μυαλό στο παρόν;

Το παρόν δεν αφήνει καθόλου χώρο στο μυαλό για να κινηθεί.

Το παρόν είναι απλώς μια διαχωριστική γραμμή, αυτό είναι όλο. Δεν έχει χώρο. Χωρίζει το παρελθόν και το μέλλον, απλώς μια διαχωριστική γραμμή. Μπορείτε να είστε στο παρόν, αλλά δεν μπορείτε να σκέφτεστε· η διαδικασία της σκέψης απαιτεί χώρο.

Οι σκέψεις χρειάζονται χώρο, ακριβώς όπως και τα αντικείμενα -να το θυμάστε. Οι σκέψεις είναι ανεπαίσθητα πράγματα, είναι υλικές· οι σκέψεις δεν είναι άυλες, διότι η διάσταση του άυλου αρχίζει μόνο όταν δεν υπάρχουν σκέψεις. Οι σκέψεις είναι υλικά πράγματα, πολύ ανεπαίσθητα, και κάθε υλικό πράγμα χρειάζεται χώρο. Δεν μπορείτε να σκέφτεστε στο παρόν από την στιγμή που αρχίζετε να σκέφτεστε είναι ήδη παρελθόν.

Βλέπετε τον ήλιο να ανατέλλει· τον βλέπετε και λέτε: «Τι όμορφη ανατολή!» Είναι ήδη παρελθόν! Όταν ο ήλιος ανατέλλει, δεν υπάρχει αρκετός χώρος ούτε για να πείτε «τι όμορφο» διότι όταν ξεστομίζετε τις λέξεις η εμπειρία έχει ήδη γίνει παρελθόν, το μυαλό ήδη το γνωρίζει στην μνήμη.

Αλλά ακριβώς την στιγμή που ανατέλλει ο ήλιος, ακριβώς όταν αρχίζει να υψώνεται ο ήλιος, πώς μπορείτε να σκεφτείτε; Τι μπορείτε να σκεφτείτε; Μπορείτε να είστε μαζί με τον ήλιο που ανατέλλει, αλλά δεν μπορείτε να σκεφτείτε. Υπάρχει αρκετός χρόνος για εσάς, αλλά δεν υπάρχει χώρος για σκέψεις.

Βλέπετε ένα όμορφο λουλούδι στον κήπο και λέτε: «Όμορφο τριαντάφυλλο!» Τώρα όμως, τηΝ στιγμή αυτή, δεν είστε μαζί με το τριαντάφυλλο· είναι ήδη ανάμνηση. Όταν είναι εκεί το λουλούδι και είστε κι εσείς εκεί, παρόντες και οι δύο ο ένας για τον άλλο, πώς γίνεται να σκεφτείτε; Τι μπορείτε να σκεφτείτε; Πώς είναι δυνατόν να σκεφτεί κάποιος; Δεν υπάρχει χώρος για κάτι τέτοιο.

 Ο χώρος είναι τόσο στενός! Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καθόλου χώρος ώστε εσείς και το λουλούδι να μπορείτε να υπάρξετε ως δύο! Δεν υπάρχει αρκετός χώρος για δύο, μπορεί να υπάρξει μόνο ένας!

Αυτός είναι ο λόγος που σε μια βαθιά παρουσία, εσείς είστε το λουλούδι και το λουλούδι γίνεται εσείς. Επίσης, είστε μια σκέψη! Το λουλούδι επίσης είναι μια σκέψη στο μυαλό. Όταν δεν υπάρχει διαδικασία σκέψης, ποιος είναι το λουλούδι και ποιος είναι ο παρατηρητής; Ο παρατηρητής γίνεται ο παρατηρούμενος. Ξαφνικά, τα όρια χάνονται. Ξαφνικά, διεισδύετε, διεισδύετε στο λουλούδι και το λουλούδι διεισδύει σε εσάς. Ξαφνικά δεν είστε δύο! Υπάρχει μόνο ένας!

Αν αρχίσετε να σκέφτεστε, έχετε γίνει ξανά δύο. Αν δεν σκεφτείτε, πού είναι η δυαδικότητα; Όταν υπάρχετε μαζί με το λουλούδι, χωρίς σκέψεις, γίνεται διάλογος, όχι δύο μονόλογοι, αλλά διάλογος. Όταν υπάρχετε μαζί με το ταίρι σας, γίνεται διάλογος, όχι δύο μονόλογοι, επειδή δεν είστε δύο εκεί. Καθισμένοι πλάι στον εραστή ή την ερωμένη σας, κρατώντας το χέρι του αγαπημένου σας προσώπου, απλώς υπάρχετε. Δεν σκέφτεστε τις μέρες που πέρασαν, που έφυγαν· δεν σκέφτεστε το μέλλον που πλησιάζει, που έρχεται,  είστε εδώ, τώρα. Και είναι τόσο όμορφο να είναι κανείς εδώ και τώρα, και τόσο έντονο· καμία σκέψη δεν μπορεί να διεισδύσει στην ένταση αυτή. Και είναι στενή, στενή η πύλη του παρόντος. Ούτε καν δύο δεν χωρούν να την περάσουν μαζί, μόνο ένας. Στο παρόν, οι σκέψεις δεν είναι δυνατές, τα όνειρα δεν είναι δυνατά, διότι τα όνειρα δεν είναι παρά σκέψεις που έχουν γίνει εικόνα. Και τα δύο (σκέψεις και όνειρα) είναι πράγματα, και τα δύο είναι υλικά.

Όταν είστε στο παρόν χωρίς να σκέφτεστε, είστε για πρώτη φορά άυλοι. Ανοίγει μια νέα διάσταση – η διάσταση αυτή είναι η επίγνωση.

Κανένα κείμενο δεν μπορεί να αποφασίσει τι είναι σωστό και

τι λάθος. Κάθε στιγμή η κατάσταση αλλάζει, και κάθε στιγμή πρέπει να καταλήξετε σε μια καινούρια απόφαση, είτε σωστή είτε λάθος. Καμία νεκρή αρχή δεν μπορεί να βοηθήσει, μόνο η ζώσα συναίσθηση. Και δεν είναι ανάγκη…

Μόνο ένας τυφλός ρωτάει: «Πού είναι η πόρτα; Δεξιά πρέπει να πάω ή αριστερά;». Μα όταν έχετε μάτια δεν είναι ανάγκη να ρωτήσετε πού είναι η πόρτα! Την βλέπετε. Στην πραγματικότητα, δεν είναι ανάγκη ούτε καν να σκεφτείτε πού είναι η πόρτα· όταν θέλετε να βγείτε από ένα δωμάτιο απλώς βγαίνετε, έχετε μάτια.

Η ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ ΣΑΣ ΔΙΝΕΙ ΜΑΤΙΑ!

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΣΑΣ ΔΙΝΕΙ ΜΟΝΟ ΛΕΞΕΙΣ!