Ξέρεις ότι

Καθώς γίνεται ισχυρό το εγώ, αρχίζει να περιβάλλει την ευφυΐα σαν ένα παχύ στρώμα σκότους. Η ευφυΐα είναι φως, το εγώ είναι σκοτάδι. Η ευφυΐα είναι πολύ λεπτεπίλεπτη, το εγώ είναι πολύ σκληρό. Η ευφυΐα είναι σαν τριαντάφυλλο, το εγώ είναι σαν βράχος. Κι αν θέλεις να επιβιώσεις, λένε – οι δήθεν γνώστες – πρέπει τότε να γίνεις σαν βράχος, πρέπει να είσαι δυνατός, άτρωτος. Πρέπει να γίνεις σαν ένα φρούριο, ένα κλειστό φρούριο, ώστε να μην μπορούν να σου επιτεθούν από τα έξω. Πρέπει να γίνεις απροσπέλαστος.

Έτσι όμως γίνεσαι κλειστός. Έτσι αρχίζεις να πεθαίνεις σε ό,τι αφορά την ευφυΐα σου, επειδή η ευφυΐα χρειάζεται τον ανοικτό ουρανό, τον άνεμο, τον αέρα, τον ήλιο προκειμένου να μεγαλώσει, να διευρυνθεί, να ρέει. Για να μείνει ζωντανή, χρειάζεται μια συνεχή ροή΄ αν αρχίσει να λιμνάζει, μετατρέπεται σιγά-σιγά σε ένα φαινόμενο νεκρό.

Προσπάθησε να καταλάβεις το εγώ. Ανάλυσέ το, κατάτμησέ το, παρατήρησέ το, κοίταξέ το από όσες πιο πολλές οπτικές γωνίες είναι δυνατό. Και μη βιάζεσαι να το θυσιάσεις, αλλιώς θα γεννηθεί ο πιο μεγάλος εγωιστής που υπάρχει: ο άνθρωπος που νομίζει ότι είναι ταπεινός, ο άνθρωπος που νομίζει ότι δεν έχει εγώ.

Η αγάπη και το εγώ δεν μπορούν να συμβαδίζουν. Οι γνώσεις και το εγώ πηγαίνουν τέλεια μαζί, αλλά η αγάπη και το εγώ δεν μπορούν να πηγαίνουν μαζί. Το σκοτάδι μπορεί να υπάρχει μόνον όταν δεν υπάρχει φως. Όταν δεν υπάρχει η αγάπη, μπορεί και υπάρχει το εγώ΄ όταν υπάρχει η αγάπη, δεν μπορεί να υπάρχει το εγώ. Και αντίστροφα, αν εγκαταλείψεις το εγώ, προβάλλει η αγάπη από όλες τις μεριές. Αρχίζει να ρέει μέσα σου από παντού

Όταν έχεις αφήσει κάθε ένταση σε σχέση με το μέλλον – το ότι θα πρέπει να γίνεις τούτο και να γίνεις εκείνο – το εγώ εξατμίζεται. Το εγώ ζει με βάση το παρελθόν και το μέλλον. Κατάλαβέ το κάπως αυτό. Ό,τι ισχυρίζεται το εγώ ανήκει στο παρελθόν, “Έκανα τούτο, έκανα εκείνο”, όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Και το εγώ λέει, “Οπωσδήποτε θα πετύχω τούτο, οπωσδήποτε θα σου δείξω ότι μπορώ να το πετύχω αυτό”. Όλα αυτά ανήκουν στο μέλλον. Το εγώ απλούστατα δεν υφίσταται στο παρόν. Αν έλθεις στο παρόν, τότε το εγώ εξαφανίζεται.

Να είσαι λοιπόν καλός, δεν λέω να είσαι κακός, μόνο να είσαι πλήρης. Αν είσαι πλήρης, είσαι υγιής, κι αν είσαι υγιής, είσαι ιερός.

Τα ρήγματα δημιουργούν το εγώ. Όταν πολεμάς, εμφανίζεται το εγώ΄ όταν δεν πολεμάς, δεν μπορεί να εμφανιστεί το εγώ. Το εγώ είναι μια ένταση. Αν θέλεις το εγώ, τότε διαίρεσε τον εαυτό σου όσο πιο ολικά γίνεται – γίνε δυο άνθρωποι. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους, αυτό έχει συμβεί σε όλη την ανθρωπότητα. Όλοι έχουν γίνει δυο άνθρωποι: η μια φωνή λέει, “Κάνε τούτο” κι η άλλη φωνή λέει, “Μην το κάνεις αυτό”, και τότε προβάλλει το εγώ. Μέσα από την τριβή προβάλλει το εγώ και το εγώ είναι πολύ μεθυστικό΄ σε κάνει να μην έχεις συνείδηση. Αυτός είναι ο όλος μηχανισμός,

κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να εγκαταλείψει το εγώ, διότι το εγώ δεν είναι μια πραγματικότητα την οποία μπορείς να εγκαταλείψεις΄ για να εγκαταλείψεις το οτιδήποτε θα πρέπει τουλάχιστον να είναι εκείνο πραγματικό, να έχει υπόσταση. Το εγώ είναι απλώς μια έννοια, μια ιδέα. Δεν μπορείς να το εγκαταλείψεις, μπορείς μόνο να το καταλάβεις. Γίνεται να εγκαταλείψεις τη σκιά σου; Μπορεί να τρέξεις όσο πιο γρήγορα θέλεις, αλλά η σκιά σου θα τρέχει με την ίδια ταχύτητα, με την ίδια ακριβώς ταχύτητα…

΄΄Δεν μπορείς να εγκαταλείψεις το εγώ. Μόλις αρχίσεις να προσπαθείς να εγκαταλείψεις το εγώ, θα βρεθείς πολύ βαθιά μπλεγμένος΄ θα ανησυχείς και θα απορείς όλο και πιο πολύ. Και δεν είναι αυτός ο τρόπος για να απαλλαγείς από το εγώ. Ο μόνος τρόπος για να απαλλαγείς από το εγώ είναι να το κοιτάξεις.

Σημείωνε πάντοτε τι κάνεις και πού σε οδηγεί αυτό. Σιγά-σιγά θα συνειδητοποιείς τι αποτελεί το εγώ και τι αποτελεί τη φύση΄ ποιο είναι το πραγματικό και ποιο είναι το ψεύτικο. Θα χρειαστεί καιρός και εγρήγορση, παρατηρητικότητα. Και μην εξαπατάς τον εαυτό σου – διότι μόνο το εγώ οδηγεί στη δυστυχία, τίποτε άλλο. Μη ρίχνεις στους άλλους την ευθύνη΄ οι άλλοι δεν έχουν σχέση. Το εγώ σου σε οδηγεί στη δυστυχία, κανείς άλλος δεν σε οδηγεί στη δυστυχία. Το εγώ είναι η πύλη για την κόλαση, ενώ το φυσικό, το αυθεντικό, το πραγματικό, το οποίο προέρχεται από το κέντρο σου, είναι η πύλη για τον παράδεισο. Θα χρειαστεί να το ανακαλύψεις και να εργαστείς πάνω σε τούτο.

Γι΄αυτό και δεν μπορούμε να αγαπήσουμε, διότι με το εγώ είναι αδύνατο να υπάρξει αγάπη. Γι΄αυτό και μιλάμε συνεχώς τόσο πολύ για την αγάπη, αλλά δεν αγαπάμε ποτέ. Κι ό,τι ονομάζουμε αγάπη είναι σεξ λίγο-πολύ, δεν είναι αγάπη΄ επειδή δεν μπορείς να χάσεις το εγώ σου κι η αγάπη δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν έχει εξαφανιστεί το εγώ. Η αγάπη, ο διαλογισμός, η θεϊκότητα, απαιτούν όλα τους ένα πράγμα – δεν πρέπει να υπάρχει το εγώ. Γι΄αυτό και έχει δίκιο ο Ιησούς όταν λέει ότι ο Θεός είναι αγάπη, επειδή και τα δυο αυτά φαινόμενα συμβαίνουν μόνο όταν δεν υπάρχει το εγώ.