ΥΠΕΡΛΟΓΑ

Ο συνειδητός νους, το «εγώ», είναι απασχολημένος σε μόνιμη βάση σε έναν ατέρμονο εσωτερικό μονόλογο! Κι αυτό δίνει όλον τον χώρο και τον χρόνο στον υποσυνείδητο νου να δουλέψει ανενόχλητος, φτιάχνοντας έναν υπόγειο λαβύρινθο κάτω από έναν εξωτερικό λαβύρινθο.

Μόνο που ο υποσυνείδητος-εσωτερικός νους έχει πολύ πιο γερά θεμέλια, ενώ ο εξωτερικός διαλύεται στο πρώτο φύσημα του ανέμου για να δώσει την θέση του σε έναν άλλον.

Είναι επειδή αντιδρά χωρίς λογική αλλά εντελώς παράλογα, με εξωτερικά ερεθίσματα, χωρίς διαφοροποίηση ετερόκλητων στοιχείων, αλλά μόνο με ταυτοποιήσεις ανόμοιων. Όπου η ταυτοποίηση εντελώς ανόμοιων πραγμάτων, όπως, ένα άλογο, ένα αχλάδι, η βροχή και το άρωμα από το γιασεμί… αντιστοιχούν σε “εχθρός εδώ κοντά” χωρίς να υπάρχει απολύτως τίποτε εδώ κοντά. Έτσι ελέγχεται το ανθρώπινο «ζώο».

Περπατάς σε μια σκοτεινή νύχτα. Το μόνο φως που έχεις είναι ο μικρός φακός που κρατάς στο χέρι σου. Καθώς κουνάς το φακό σε διάφορες κατευθύνσεις ολόγυρα, η δέσμη του φωτός μετακινείται, και αποσπά την προσοχή σου με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο. Φωτίζει μόνο εκεί που κοιτά, και βλέπει μόνο εκεί που φωτίζει. Ο νους μας, είναι κάτι σαν αυτόν τον φακό στο σκοτάδι. Και με την συγκέντρωση της προσοχής, κατευθύνουμε το νου από μέρος σε μέρος. Όπως και η δέσμη του φωτός, βλέπουμε που κατευθύνεται ο νους, αλλά τίποτε παραπάνω.

Όλα τα υπόλοιπα είναι παρεμβολές. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτές οι παρεμβολές είναι όλα τα άλλα πράγματα που δεν εστιάσαμε την προσοχή μας επάνω τους. Θα μπορούσαν να είναι αρνητικά αισθήματα, συμπεριφορές και σκέψεις, που κάνουν ακόμη πιο δύσκολο τον προσανατολισμό της προσοχής. Τα αισθήματά μας ακολουθούν την σκέψη μας πανεύκολα. Τα αισθήματα είναι αντιδράσεις που υποκινούνται από το Μοντέλο του «Εγώ», σαν μια θεατρική παράσταση, ενώ ο πραγματικός Διανοητικός εαυτός μας, το ΕΙΝΑΙ, απλά παρακολουθεί…

Με τις κατευθυνόμενες δέσμες του μικρού φακού, αντιλαμβάνεσαι αποσπασματικά το περιβάλλον, σαν να λύνεις ένα παζλ βάζοντας τα κομμάτια με τυχαία σειρά -που παραδόξως έχει την ικανότητα να μοιάζει πάντα σωστή σε σένα, όσο παράλογη κι αν είναι. Στην σκηνή είσαι πάντα εσύ, (εγώ) το σκοτάδι, και το μέρος που φωτίζει ο φακός.

Ο υποσυνείδητος νους βλέπει μέσα στο σκοτάδι. Συνεχίστε μόνοι σας αυτήν την απλή παραβολή, προσθέτοντας τι ψάχνετε, πόσο δυνατό φακό μπορείτε να πάρετε, τι φοβάστε μέσα στο σκοτάδι, πως επιδρούν οι ήχοι στο πού θα φωτίσετε με τον φακό, πώς παρερμηνεύετε τις σκιές ολόγυρα, τι κινδύνους αντιμετωπίζετε αν δεν φωτίζετε συχνά εκεί που βαδίζετε, και με ποιόν τρόπο ο φακός φωτίζει άπλετα ένα συγκεκριμένο σημείο αλλά κάνει το σκοτάδι γύρω σας ακόμη πιο σκοτεινό. Συνεχίστε την αλληγορία όσο περισσότερο θέλετε, αν έχετε την φαντασία για να το κάνετε. Προσοχή όμως, δημιουργείτε σκεπτομορφές.

Η βασική παρατήρηση είναι: Αν καταφέρετε να ξεπεράσετε τους λογικούς δισταγμούς και τους φόβους σας, και κλείσετε τον φακό, και ξεπεράσετε το σοκ του απόλυτου σκοταδιού τα πρώτα πέντε λεπτά, τα μάτια σας θα συνηθίσουν, και θα αρχίσετε να βλέπετε μέσα στο σκοτάδι. Συγκεντρωτικά. Αληθινά. Ξεπερνώντας τους περιορισμούς των μπαταριών και της λάμπας.

Θα μπορείτε να συγκεντρώσετε την προσοχή σας αληθινά και απόλυτα στην τελεία που βρίσκεται στο τέλος αυτής της πρότασης, χωρίς να χρειάζεται να σκέφτεστε την εστίαση πάνω της. Θα σιγήσετε την μαϊμού που κόβει βόλτες μέσα στο κεφάλι σας.

Αυτή η ιδιόμορφη διανοητική κατάσταση, μπορεί να επέλθει αν χρησιμοποιήσουμε τις πιο σταθερές σκέψεις, συναισθήματα, αισθήσεις, και εικόνες, που είναι αποθηκευμένες στα υποσυνείδητα ή στα ασυνείδητα μέρη του νου, για να μπλοκάρουν αυτόν τον συνεχή εσωτερικό μονόλογο, όπως ακριβώς ένα φράγμα σε έναν ποταμό.

Διάφορα τρικ πρέπει να χρησιμοποιηθούν, γιατί αν αυτά τα πράγματα του υποσυνείδητου νου συμπεριληφθούν μέσα στην εστίαση του συνειδητού, δεν θα έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Από την άλλη, πρέπει να απελευθερωθούν ή να ενεργοποιηθούν σε ένα επίπεδο ακριβώς κάτω από την συνείδηση, γιατί στην μορφή που έχουν αποθηκευτεί στο υποσυνείδητο, που είναι ένας αφηρημένος, αντιδραστικός κώδικας, δεν μπορούν να λειτουργήσουν με σαφήνεια. Πρέπει λοιπόν να απασχολήσουμε τον συνειδητό και υποσυνείδητο νου με κάτι που να ενεργοποιεί την πρόθεση στον ασυνείδητο νου, χωρίς να μας θυμίζει συνειδητά τι είναι.

Ο αφοπλισμός του συνειδητού-υποσυνείδητου νου, και της άμεσης ανάγκης για συνεχή εσωτερικό μονόλογο και για συνεχή ερμηνεία, και η ενίσχυση του ασυνείδητου νου ώστε να δημιουργήσει γέφυρες επικοινωνίας με τον «κόσμο της επιφανείας» (να «συνηθίσουν τα μάτια στο σκοτάδι»), είναι μία φόρμουλα κατανόησης των πραγμάτων που μπορεί να την συναντήσει κανείς σε όλο της το μεγαλείο, αν καταδυθεί στην ιστορία της σύγχρονης τέχνης.

Οι πανάρχαιες τεχνικές επιρροής του συλλογικού ασυνείδητου, ξέρουν πολύ καλά ποιος είναι η μάζα, ο όχλος, το πλήθος και ξέρουν πως βρίσκεται μέσα στον καθένα που θα ενωθεί με τις υπόλοιπες μπαταρίες -παράλληλα ή σειριακά- για να δουλέψει το κασετόφωνο, και να παίξει την κασέτα που θα του δώσουν.

Η μάζα είναι αυτό το «κασετόφωνο», και οι «κασέτες» που παίζει είναι πολύ συχνά αγνώστου προελεύσεως -και ποιος ξέρει τι θ’ ακουστεί αν παιχτούν ανάποδα.

Η μεγαλύτερη αρνητική σκεπτομορφή και το πιο δυναμικό στοιχείο επιρροής της συνείδησης του σύγχρονου ανθρώπου, είναι το Χρήμα. Το Χρήμα έχει αποκτήσει όλα τα χαρακτηριστικά ενός «πνευματικού» όντος. Είναι αόρατο και άυλο, γιατί τα νομίσματα, τα χαρτιά, και τα ηλεκτρονικά νούμερα δεν είναι Χρήμα. Είναι απλώς αναπαραστάσεις ή Τάλισμανς ενός πράγματος που οι οικονομολόγοι δεν μπορούν ξεκάθαρα να το προσδιορίσουν. Παρ’ όλα αυτά, μπορεί να επηρεάσει δυναμικά την ίδια την πραγματικότητα.

Το Χρήμα έχει την δική του προσωπικότητα και την δική του ιδιοσυγκρασία, αποφεύγει αυτούς που το βλασφημούν, και ρέει προς το μέρος εκείνων που του φέρονται με τον τρόπο που του αρέσει. Η φύση του «Πνεύματος των Χρημάτων» είναι η κίνηση, του αρέσει να κινείται. Αν συγκρατείται συνεχώς και δεν χρησιμοποιείται, αργοπεθαίνει. Το Χρήμα επιδιώκει την άμεσα ικανοποιούμενη επιθυμία και την απόλαυση της, αλλά πρέπει και να επενδυθεί σαν μια μεγαλύτερη επίκληση δύναμης.

Μεταφέρει πάνω του σύμβολα εξουσίας, και οι άνθρωποι νιώθουν υποσυνείδητα ότι ένα χαρτονόμισμα είναι κάτι σαν ένα συγχωροχάρτι από τον Πάπα. Μια προσωρινή άδεια που τους παρέχει η αυστηρή εξουσία, για να χρησιμοποιήσουν ένα ψίχουλο της δύναμής της.

Στην πραγματικότητα, το Χρήμα είναι η κλειστοφοβική σκεπτομορφή της επιβολής του κράτους, πάνω στον αδύναμο άνθρωπο που κουρνιάζει στην πύλη του για προστασία. Είναι μια προσωρινή ταυτότητα ελεύθερης εισόδου που σου παρέχει το σύστημα, αν συμβαδίζεις μ’ αυτό. Μία ταυτότητα χαραγμένη με τα πιο δυνατά σύμβολα: Βασιλιάδες, Θεούς, ήρωες, εθνικές προσωπικότητες και ευεργέτες, ιστορικά γεγονότα, ηγεμόνες, επικρατούντες επιστήμονες και καλλιτέχνες, κλπ. Ένας πανίσχυρος, αόρατος, άυλος Θεός, πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο θησαυρός των πονηρών και ζωής χορηγός…

Το ζήτημα που ξεδιπλώνεται εδωνά είναι τόσο τεράστιο που θα χρειαζόταν μια αντίστοιχα τεράστια μελέτη για να γίνει κατανοητό σε όλες τις προεκτάσεις του. Είναι ένα σαφέστατα παράξενα μαγικό θέμα, γνώσεις τις οποίες έχουν άνθρωποι που δεν θα φανταζόσασταν ότι τις έχουν: ιερωμένοι, πολιτικοί, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, επιστήμονες, στρατιωτικοί, κ.ά. Δηλαδή ένα πλήθος ανθρώπων που ξεπερνά τον πιθανό αριθμό των μυστικιστών και των ερευνητών που το εξερευνούν.

Αυτή την στιγμή, υπάρχουν και λειτουργούν δυναμικά αμέτρητες σκεπτομορφές, (θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές, εχθρικές κ.ά.) και με την σωστή οπτική και μόρφωση θα μπορούσατε να τις διακρίνετε εύκολα, το ίδιο και τις δραστηριότητές τους. Άλλωστε, πολλά από τα πράγματα που κάνουμε ή σκεφτόμαστε ή λέμε καθημερινά, είναι αποτέλεσμα ανεξιχνίαστων σκεπτομορφών ή έχουν ως αποτέλεσμα ανεξιχνίαστες σκεπτομορφές.

Ποιος θα μπορέσει κάποτε να τις χαρτογραφήσει; Πως μπορούμε να αποφύγουμε την επιβολή τους; Είναι σχετικά εύκολο, αρκεί και μόνο η χρήση της Παρατήρησης του Ολοφάνερου και η συνεχής επαγρύπνηση για να γίνουν αντιληπτές οι σκεπτομορφές-αγκιτάτσια που επιχειρούν να μας παγιδέψουν.