Τὸ Μυαλό σου: Ἕνας Ταξιδιώτης Χωρὶς Τέλος

Σκέψου γιὰ μιὰ στιγμὴ πὼς τὸ τέλος δὲν εἶναι τίποτα περισσότερο ἀπὸ μιὰ ψευδαίσθηση.

Τὸ μυαλό σου μπορεῖ νὰ μὴν ἐξαφανίζεται ποτέ πραγματικά. Κι ἂν ἡ στιγμὴ ποὺ τὸ σῶμα σταματᾶ νὰ λειτουργεῖ, δὲν εἶναι ἡ αυλαία, ἀλλὰ ἡ ἀρχή γιὰ κάτι ποὺ ἀκόμα δυσκολευόμαστε νὰ χωρέσουμε στὴ λογική μας;

Οἱ κβαντικοὶ φυσικοὶ πλέον ψιθυρίζουν αὐτὸ ποὺ οἱ μύστες φώναζαν αἰῶνες τώρα: ὅτι ἡ συνείδηση ἴσως νὰ μὴν εἶναι ἁπλὰ ἕνα παράγωγο τοῦ φυσικοῦ μας σώματος. Ἀντ’ αὐτοῦ, θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι κάτι πολὺ βαθύτερο, κάτι ποὺ ὑπάρχει ἔξω ἀπὸ τὰ στενὰ ὅρια τοῦ χρόνου καὶ τοῦ χώρου.

Τὸ Σύμπαν ὡς Ἱστός Πιθανοτήτων

Σύμφωνα μὲ τὴν κβαντικὴ θεωρία, τὸ σύμπαν δὲν εἶναι ἕνα ψυχρὸ, ἄψυχο μηχανικὸ σύστημα. Εἶναι ἕνας ζωντανὸς ἱστὸς πιθανοτήτων, δυνατοτήτων καὶ ἐνέργειας. Καὶ ἡ συνείδηση; Η συνείδηση εἶναι ὐφασμένη μέσα σὲ αὐτὸν τὸν ἱστό. Δὲν παράγεται ἀπὸ τον ἐγκέφαλο, ἀλλὰ συνδέεται μὲ αὐτόν.

 Εἶναι μία ἰδέα ποὺ ἀλλάζει τὰ πάντα καὶ μποροῦμε νὰ τὴν κατανοήσουμε καλύτερα μὲ τρία συγκεκριμένα παραδείγματα ποὺ γεφυρώνουν τὴν ἐπιστήμη μὲ τὴ μεταφυσική:

Τὸ Παράδειγμα τοῦ Ραδιοφώνου καὶ τοῦ Σήματος

Φαντάσου τὸν ἐγκέφαλο σὰν ἕνα δέκτη, σὰν ἕνα ραδιόφωνο. Ἡ μουσική, δηλαδὴ ἡ συνείδηση, δὲν δημιουργεῖται μέσα στὰ κυκλώματα τοῦ ραδιοφώνου. Τὸ σῆμα ὑπάρχει παντοῦ στὸν ἀέρα, ἀόρατο καὶ πανταχού παρόν. Τὸ ραδιόφωνο ἁπλῶς τὸ «πιάνει» καὶ τὸ μετατρέπει σὲ ἦχο. Ὅταν, λοιπόν, τὸ ραδιόφωνο σπάσει -ὅταν τὸ σῶμα πεθάνει- ἡ μουσικὴ δὲν σταματᾶ νὰ ὑπάρχει. Τὸ σῆμα συνεχίζει νὰ ταξιδεύει, ἁπλῶς ὁ δέκτης δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ τὸ παίξει. Ἔτσι καὶ ἡ ψυχή, ὡς ἕνα κβαντικὸ σῆμα, ἀπελευθερώνεται καὶ συνεχίζει νὰ ὑφίσταται σὲ μία ἄλλη συχνότητα.

Τὸ Κβαντικὸ Νέφος καὶ τὰ Ἀκασικὰ Ἀρχεῖα

Σκέψου τὴ συνείδησή σου σὰν δεδομένα ἀποθηκευμένα σὲ ἕνα «Cloud», ἕνα ἄυλο ψηφιακὸ σύννεφο. Ὁ ὑπολογιστής σου (τὸ σῶμα) εἶναι ἁπλῶς τὸ μέσο γιὰ νὰ προσπελάσεις αὐτὰ τὰ ἀρχεῖα. Ἀκόμα κι ἂν καταστραφεῖ ἡ συσκευή, οἱ πληροφορίες, οἱ μνῆμες καὶ ἡ οὐσία σου παραμένουν ἀσφαλεῖς στὸ δίκτυο.

Αὐτὸ στὴ μεταφυσικὴ ταυτίζεται μὲ τὰ «Ἀκασικὰ Ἀρχεῖα», τὸν αἰθερικὸ χῶρο ὅπου καταγράφεται κάθε σκέψη, λόγος καὶ πράξη τῆς ψυχῆς, πέρα ἀπὸ τὸν γραμμικὸ χρόνο. Εἶναι ἡ μνήμη τοῦ Σύμπαντος, ὅπου τίποτα δὲν χάνεται.

Ἡ Μη-Τοπικότητα τῆς Ψυχῆς

Στὴν κβαντομηχανική, ἕνα σωματίδιο μπορεῖ νὰ βρίσκεται σὲ πολλὰ μέρη ταυτόχρονα μέχρι νὰ παρατηρηθεῖ. Αὐτὸ ὀνομάζεται «μη-τοπικότητα». Ἴσως, λοιπόν, ἡ συνείδησή μας νὰ εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ μη-τοπική. Ζεῖ μέσα στὸ σῶμα γιὰ μιὰ εμπειρία ζωῆς, ἀλλὰ ταυτόχρονα εἶναι συνδεδεμένη μὲ τὸ Ὅλον.

Ὅταν τὸ σῶμα φεύγει, ἡ συνείδηση δὲν «πηγαίνει» κάπου αλλοῦ, γιατὶ ἦταν ἤδη παντοῦ. Ἁπλῶς ἐπιστρέφει στὴν κατάσταση τῆς καθαρῆς ὕπαρξης, χωρὶς τοὺς περιορισμοὺς τῆς ὕλης.

Πέρα ἀπὸ τὸν Θάνατο: Μία Νέα Ἀρχή

Εὰν ἡ συνείδηση εἶναι θεμελιώδης, ἂν δὲν δημιουργεῖται ἀλλὰ λαμβάνεται, τότε δὲν πεθαίνει μαζὶ μὲ τὸ σῶμα. Συνεχίζει. Κάπου. Κάπως. Σὲ ἕνα βασίλειο ποὺ δὲν καταλαβαίνουμε ἀκόμα, ἐκεῖ ποὺ ὁ γραμμικὸς χρόνος καταρρέει καὶ τὸ διάστημα εἶναι μία ἔννοια ρευστή.

Εἶναι ἕνα μέρος ὅπου οἱ μνῆμες, οἱ σκέψεις καὶ ἡ ἐπίγνωσή σου θὰ μποροῦσαν νὰ παρασύρονται ἐλεύθερα, χωρὶς τὶς ἁλυσίδες τῶν φυσικῶν νόμων ποὺ νομίζαμε ὅτι ἦταν οριστικοί.

Μήπως αὐτὸ εἶναι ποὺ ἡ σκληρὴ ἐπιστήμη προσπάθησε νὰ ἀρνηθεῖ γιὰ χρόνια; Ἤ μήπως εἶναι μία ματιά στὸ τί πραγματικὰ βρίσκεται πέρα ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωή;

Ἡ κβαντικὴ θεωρία δὲν προσφέρει εὔκολες ἀπαντήσεις, ἀλλὰ ἀνοίγει μιὰ πόρτα ποὺ πιστεύαμε πὼς ἦταν ἑρμητικὰ κλειστή. Καὶ μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν πόρτα, τὸ μυστήριο τοῦ τί ἔρχεται μετὰ γίνεται περισσότερο ἀπὸ μία ἐρώτηση. Γίνεται μία υπέροχη πιθανότητα.

Ὁ Ἀντίλαλος στὴν Αἰωνιότητα

Ἡ ἱστορία σου μπορεῖ νὰ μὴν τελειώνει μὲ τον τελευταῖο χτύπο τῆς καρδιᾶς σου. Μπορεῖ νὰ ἀντηχεῖ μέσα στὸ ὕφασμα τῆς ἴδιας τῆς πραγματικότητας, σὰν ἕνα τραγούδι ποὺ δὲν σβήνει ποτέ, ἀλλὰ γίνεται ἕνα μὲ τὴ σιωπὴ τοῦ ἀπέραντου.