Από Θεού άρξασθαι

Μες στον ακήρυκτο πόλεμο πού μαίνεται παγκοσμίως από τό 2008, η οικονομική κρίση έχει πλήξει ιδιαίτερα τη χώρα μας από το 2010 και έχει φέρει στο φως μια γενικότερη πολιτιστική κρίση και βαθιά ηθική σήψη. Συζητώντας τις προάλλες αυτά τα θέματα μ’ έναν κορεάτη γνωστό μου, ο οποίος είναι μεν βαπτισμένος χριστιανός, πλήν όμως διαποτισμένος φυσικά από τη βουδιστική παράδοση της χώρας του, μού προξένησε μεγάλη κατάπληξη η θέση του. Μού είπε, λοιπόν, πως τού κάνει εντύπωση που οι Έλληνες μεμψιμοιρούν με την οικονομική δυσπραγία τους ή βυθίζονται μοιρολατρικά σε καθηλωτική αδράνεια ή αγανακτούν μουντζώνοντας το κοινοβούλιο, αντί να συγκεντρωθούν και νά συμπροσευχηθούν για την άρση του αδιεξόδου και την απάλειψη της κρίσης. Πού βρίσκονται οι ιερείς που, αντί να κραυγάζουν στα κηρύγματά τους, ταράζοντας την ψυχή των πιστών με τον ξύλινο λόγο τους, θα τους καλέσουν σε κοινή προσευχή για την Ελλάδα. Σημειωτέον πως, όταν ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης τόλμησε να εκφράσει το αυτονόητο, να επικαλεστεί δηλαδή εν τη ρύμη του λόγου τη βοήθεια του Θεού, κάποιοι «προοδευτικοί» διανοούμενοι, αλλά στην πραγματικότητα άφρονες μηδενιστές, κάγχασαν ειρωνικά. Φαίνεται να μη γνωρίζουν οι ανόητοι αυτοί κύριοι πως δεν υπάρχει το ελάχιστο που να μπορεί να πραγματοποιήσει ο άνθρωπος χωρίς Θεό. Κι όμως οι αρχαίοι μας πρόγονοι δεν έπρατταν το παραμικρό, εάν προηγουμένως δεν επικαλούνταν τη βοήθεια των θεών. Γνώριζαν πως «τα αδύνατα παρά τοις ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστιν» (Λουκ. 18.27). Γι’ αυτό άλλωστε ανέπτυξαν τον ύψιστο πολιτισμό που άνθισε ποτέ επί της γης. Είναι εξάλλου γνωστό πως ένα και μόνο λεπτό κοινής σιγής επί τω αυτώ αρκεί για να μετατρέψει άρδην τη δυσχερέστερη, την απελπιστικότερη κατάσταση επί της γης.
Φοίβος Ι. Πιομπίνος