Για την υπερηφάνειά μας και τον αποτροπιασμό μας

Δηλώνω ευθαρσώς και τιμίως ότι πάντοτε ήμουν, είμαι και θα είμαι υπερήφανος για την Ελλάδα, γεγονός που δίνει το έναυσμα σε κάποιους -διεθνιστές;- να με αποκαλούν σοβινιστή, αφού βλέπετε έχει χαθεί ο όρος πατριωτισμός από τον γλωσσικό τους ορίζοντα. Γι’ αυτό, δεν έγινα ποτέ πιο υπερήφανος από τις όποιες επιτυχίες της ποδοσφαιρικής εθνικής μας ομάδας, όσο κι αν το ευχαριστήθηκα αυτό με την ψυχή μου, πιο πολύ όμως επειδή καταρρακώθηκαν οι εθνικές ομάδες κάποιων ευρωπαϊκών υπερφίαλων πρώην αποικιοκρατικών κρατών, και μόνο γι’ αυτό, για την «εκδίκηση της γυφτιάς» δηλαδή. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο που μαζί μας το γιόρτασαν και όλοι οι Βαλκάνιοι και καταφρονεμένοι της ευρωπαϊκής ιστορίας. Δεν χρειάζομαι βέβαια το ποδόσφαιρο για την εθνική μου επιβεβαίωση. Επίσης, δηλώνω ότι συνεπώς δεν παύω να είμαι υπερήφανος για την Ελλάδα, όταν ηττάται η ποδοσφαιρική εθνική μας ομάδα, αφού δεν εξαρτώ την υπερηφάνειά μου ούτε από τις νίκες της. Απεναντίας θα έπρεπε σε αυτή την περίπτωση  να κάνει τον κύριο πρωθυπουργό μας να αισθάνεται ταπεινωμένος από την ήττα, αφού δήλωνε τόσο υπερήφανος για την επιτυχία της. Το ίδιο θα πρέπει βέβαια να ισχύει και για πάμπολλους συμπατριώτες μου, οι οποίοι περιμένουν κάποια ποδοσφαιρική νίκη για να ανακαλύψουν την ελληνική σημαία, που τη ρίχνουν τότε πάνω τους σαν μπέρτα ή τη χρησιμοποιούν ενίοτε και σαν τραπεζομάντιλο. Με αυτή την ευκαιρία δηλώνω τη βαθιά απορία μου που δεν είδα ποτέ κανέναν πρωθυπουργό να δίνει τόσο εξοργιστικά υπέρογκα πριμ, όπως αυτά που καρπώνονται οι ποδοσφαιριστές, σε βραβευμένους σκηνοθέτες, ποιητές, ζωγράφους και άλλους καλλιτέχνες, ακόμα και μεταφραστές όπως η αφεντιά μου, που πολλά έκαναν για τον πολιτισμό και για την προβολή της χώρας τους. Φαίνεται όμως πως οι επιτυχίες αυτών  των ατόμων δεν κάνουν τους  Έλληνες πιο υπερήφανους, ούτε τους κατεβάζουν στους δρόμους με αλαλαγμούς για την ανωτερότητα της φυλής τους.
Εξάλλου, θα συνιστούσα στον κύριο πρωθυπουργό να είναι προσεκτικός όταν ομιλεί εν ονόματι του ελληνικού λαού, αφού άλλωστε γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν τον ψήφισε όλος ο ελληνικός λαός. Μπορεί βέβαια να ομιλεί εν ονόματί του εαυτού του ή εν ονόματι της κυβέρνησής του, έστω και ως εκπρόσωπος της Ελλάδας. Αυτά, βέβαια, τα λέω για τον αποτροπιασμό που εξέφρασε εν ονόματι ολόκληρου του ελληνικού λαού στον αυταρχικότατο Πούτιν. Το ότι τα ταγικότατα επεισόδια που συνέβησαν στη Βόρεια Οσετία ήταν βέβαια περισσότερο από αποτρόπαια, κανείς δεν το αμφισβητεί. Όμως όλοι οι λαοί που αγωνίστηκαν για την απελευθέρωσή τους προέβησαν συχνά σε αποτρόπαιες πράξεις, των ένδοξων οπλαρχηγών μας κατά το ηρωικό Εικοσιένα συμπεριλαμβανομένων. Γι’ αυτό θα δικαιολογούσα τον αποτροπιασμό του κυρίου πρωθυπουργού, εφόσον βέβαια τον εξέφραζε κάθε μέρα και για τον χαμό κάποιων Ιρακινών ή κάποιων αμάχων επίσης Παλαιστινίων, μεταξύ των οποίων και παιδιών. Αλλά γι’ αυτές τις απώλειες φαίνεται ότι εντέλει δεν αισθάνεται αποτροπιασμό, ειδάλλως θα έβγαινε δημοσίως και θα το δήλωνε έστω σεμνά και ταπεινά. Ωστόσο μόνο οι απώλειες από τη μεριά του κοσμάκη των ισχυρών της γης φαίνεται να τον αποτροπιάζουν.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος