Τα δίκια και η αλήθεια του ανθρώπου

Το δίκιο του ανθρώπου είναι πάντοτε η εκλογίκευση μιας απειλής. Και την απειλή μόνο η αγάπη την νικά! Ποτέ τα όπλα που η λογική του απειλούμενου εγώ αναζητά. Απειλή νιώθει το εγώ όταν χάνει τον έλεγχο… Και το εγώ χάνει τον έλεγχο όταν εμπλουτίζεται με δεδομένα που δεν μπορεί να τα διαχειριστεί μόνο του. Το εγώ, ως διαχειριστής της πραγματικότητάς του, μόνο την σημειακή του ύπαρξη στον χωροχρόνο έχει την αίσθηση ότι μπορεί να «διαχειριστεί», μέσα στα ασφυκτικά όμως όρια του επιστητού και της γραμμικής λογικής. Η σύνδεση με το ΕΙΜΑΙ, το αιώνιο ΟΝ, γίνεται μέσα από την μοναδική γέφυρα που υπάρχει: τον Λόγο! Αν ο τρόπος διαμόρφωσης της σκέψης εμπεριέχει αγάπη, τότε το «πείραμα ζωής» γίνεται ζώσα ζωή! ΄Οταν το εγώ λειτουργεί αποκομμένο, υποκαθιστά το Λογικό κέντρο. Λειτουργεί δηλαδή χωρίς επαφή με τα ανεξάντλητα κοιτάσματα της αγάπης που εγγενώς εμπεριέχει. Κινείται στην εντροπία! Και ακολουθεί το τέλος της υλικής του ύπαρξης. Ο Λόγος, δηλαδή η Αγάπη, είναι η αλήθεια του ανθρώπινου όντος! Η ίδια του η ζωή. Τότε μόνο η «πρόβα ζωής», η «εξομοίωση ζωής» στο simulator του χωροχρονικού πάρκου, γίνεται ζωή ατραυμάτιστη στον αιώνα!