Το μέλλον της σημερινής νεολαίας

΄Ολο και συχνότερα ακούμε τα τελευταία χρόνια να γίνεται σπαραξικάρδιος λόγος από δήθεν προοδευτικούς εκπροσώπους της έντυπης και της ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας για το ζοφερό μέλλον που αναμένει την ελληνική νεολαία. ΄Ολοι με κάθε ευκαιρία οικτίρουν τους νέους, που έχουν απολέσει κάθε ελπίδα για το μέλλον τους, ζώντας μες στην ανασφάλεια, μες στην αβεβαιότητα, αφού δεν διαφαίνεται καμία προοπτική σ΄αυτό. Και μάλιστα τους συγκρίνουν με τους νέους περασμένων δύσκολων εποχών, που τους  βρίσκουν να υπερτερούν, τουλάχιστον ψυχολογικά, των σημερινών επειδή, ακόμα κι αν ζούσαν μες στην ανέχεια, δεν είχαν ωστόσο χάσει την ελπίδα τους και προσέβλεπαν σ’ ένα καλύτερο μέλλον και σ΄έναν πιο δίκαιο κόσμο. Κι εγώ αναρωτιέμαι ποιες να ήταν οι ελπίδες των νέων που είχαν επιζήσει της Μικρασιατικής καταστροφής του ’22 και είχαν καταφύγει με την ψυχή στο στόμα και ρακένδυτοι σε μιαν αιμόφυρτη, εξαθλιωμένη, ρημαγμένη από τους πολέμους Ελλάδα. Ποιες προοπτικές  διέβλεπαν οι νέοι της Κατοχής, οι οποίοι ζούσαν μες στον τρόμο που σκόρπιζαν στο διάβα τους οι βάναυσοι κατακτητές και ξυπνούσαν κάθε μέρα με το φάσμα του λιμού; Ποιο μέλλον μπορούσαν να προσδοκούν οι νέοι κατά τον Εμφύλιο πόλεμο, όταν δεν ήξεραν ούτε καν πώς θα τελείωναν τη μέρα τους; Εκείνοι οι νέοι ζούσαν, βλέπετε, με οράματα, ενώ τα σύγχρονα καλομαθημένα βουτυρόπαιδα με τα σινιέ ρούχα, τα οχήματά τους, τα ηλεκτρονικά γκάτζετ και τα κινητά τους, τα μπαράκια και τα στέκια τους, τα ταξίδια τους στο εξωτερικό και προπαντός με την ασφάλεια που τους παρέχουν οι  γονιοί  τους είναι απελπισμένοι, επειδή πρέπει να στερηθούν την καλοπέραση και τον υπέρμετρο καταναλωτισμό τους. Πολλοί μάλιστα απ’ αυτούς είναι πολύ πρόθυμοι να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, εφόσον βρουν στο εξωτερικό καλές επαγγελματικές προοπτικές, αντί να μείνουν εδώ και να συμβάλουν στην οικονομική ανόρθωση της Ελλάδας. Θαρρείς πως μόνο η προσωπική τους ευμάρεια τούς απασχολεί, που για την κατάκτησή της είναι έτοιμοι να διαρρήξουν τους δεσμούς με τα συγγενικά τους πρόσωπα και τη χώρα τους. ΄Ομως ποιος άλλος εκτός από τον εαυτό τους τούς εμποδίζει τελικά να οραματιστούν ένα καλύτερο μέλλον και να εργαστούν για την οικοδόμησή του;
Η ψυχική μαλθακότητα λόγω της υπερπροστασίας και των πάμπολλων υλικών παροχών που τούς επιδαψίλευσαν  οι γονείς τους, η παρεπόμενη έλλειψη σθένους και αγωνιστικότητας, η εικονική ζωή μέσω των τεχνολογικών επιτεύξεων, ο βομβαρδισμός τους από τις  ανεγκέφαλες εκπομπές της «ελεύθερης» ραδιοτηλεόρασης, η πλύση εγκεφάλου που υπέστησαν και υφίστανται από τις σειρήνες της διαφήμισης, τα φανταχτερά αλλά απατηλά πρότυπα που τους προέβαλε ο άκρατος, λίαν εγκληματικός για τα ήθη καταναλωτισμός της κοινωνίας, η άμβλυνση των ηθικών αξιών καθώς και το γενικότερο υλιστικό φρόνημα που κατέλαβε και αποπροσανατόλισε τους πάντες και τα πάντα, όλα αυτά έπληξαν ολέθρια κυρίως τους νέους. ΄Ετσι οι νέοι κατάντησαν να εκφράζουν όλη την αγωνιστικότητά τους σε περιοδικά ξεσπάσματα τυφλής βίας, που τα διαδέχονται μεγάλα χρονικά διαστήματα πλήρους αδράνειας,  «καναπεδάτης» παθητικότητας. Καιρός είναι λοιπόν να πάψουν επιτέλους οι μεγαλύτερες γενεές να υποθάλπουν όλη ετούτη τη νοσηρότητα της νεολαίας και να χαϊδεύουν την όποια ελαττωματικότητά της προκειμένου να τής γίνονται αρεστοί και να  την προσεταιρίζονται για να δείχνουν μοντέρνοι και «προοδευτικοί».

Φοίβος Ι. Πιομπίνος