Για τo Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης Γουλανδρή

Πρόσφατα επισκέφθηκα για πολλοστή φορά το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης Γουλανδρή, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, σε λίγο δεν θα ανταποκρίνεται πλήρως στον τίτλο που φέρει, αφού έχει αρχίσει να κατακλύζεται από εκθέματα άλλων περιόδων της αρχαιοελληνικής τέχνης. Όμως αυτό το ζήτημα δεν είναι του παρόντος.
Στο εν λόγω μουσείο διοργανώνονται ως επί το πλείστον εξαιρετικά ενδιαφέρουσες  και επιστημονικά τεκμηριωμένες εκθέσεις. Ωστόσο οι εκθέσεις αυτές δεν πραγματοποιούνται σε χώρους   ειδικά  προορισμένους για να δέχονται τέτοιου είδους και ενδιαφέροντος εκδηλώσεις, αλλά σε ένα ωραιότατο μεν, πλην όμως εντελώς ακτάλληλο οίκημα του περασμένου αιώνα. Έτσι, στους   μικρούς, για τα σύγχρονα δεδομένα, εκθεσιακούς  χώρους που άλλοτε ήταν τα δωμάτια μιας πλούσιας, αστικής οικογένειας, και μάλιστα όχι στις αίθουσες υποδοχής του σπιτιού, αλλά στα δωμάτια του επάνω ορόφου που θα χρησίμευαν, υποθέτω, ως υπνοδωμάτια, αναγκάζονται να στριμωχθούν οι επισκέπτες της ε-κάστοτε έκθεσης για να θαυμάσουν, να μελετήσουν και να παρατηρήσουν ενίοτε εκατοντάδες αντικείμενα μικρογλυπτικής, ακόμα και σφραγιδόλιθους και νομίσματα. Γίνεται, νομίζω, αντιληπτό το πρόβλημα που δημιουργείται έστω και με δέκα άτομα μέσα στο ίδιο δωμάτιο. Το πρόβλημα καταντάει ακόμα πιο ανυπόφορο και η επίσκεψη γίνεται κόλαση όταν στους ίδιους αυτούς χώρους στριμώχνονται ταυτόχρονα τέσσερις τάξεις -ναι τέσσερις!- από διαφορετικά σχολεία, με βαριεστημένα σχολιαρόπαιδα και τον συνακόλουθο, αναμενόμενο εκ μέρους τους, χαβαλέ, με τούς εκνευρισμένους συνοδούς-δασκάλους τους  καθώς και δύο μικρές ομάδες ξένων περιηγητών με τους φωνασκούντες ξε-ναγούς τους. Τι χρωστάει ο μεμονωμένος επισκέπτης να υφίσταται τέτοια ταλαιπωρία, έχοντας μάλιστα πληρώσει το ακριβό εισιτήριο, αναγκαζόμενος εκ των πραγμάτων να κάθεται ώρα πολλή στην ουρά για να θαυμάσει ένα περίαπτο ή να πηγαίνει αντίθετα από τη φορά της έκθεσης για να προλάβει την ελεύθερη από κόσμο γωνιά κάποιας προθήκης. Και πώς να γίνει διαφορετικά, θα μου πείτε; Θα μπορούσε, κατά τη γνώμη μου, να καθιερωθεί μία ημέρα εβδομαδιαίως, που θα καθίσταται εκ των προτέρων γνωστή στο κοινό, κατά την οποία θα επιτρέπεται η επίσκεψη των ομάδων. Μόνον έτσι θα παραμείνει απόλαυση -όχι πολιτιστικός εξαναγκασμός- η επίσκεψη της όποιας θεματικής έκθεσης. Τούτο βέβαια θα μπορούσε να ισχύσει και για όλα τα μουσεία. Άλλωστε αυτό εφαρμόζεται και σε κάποια μουσεία του εξωτερικού.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος