Γλωσσικά τινα (ΚΘ’): η χρήση των λέξεων “τηλέφωνο” και “τηλεφώνημα”

Αναρωτιέμαι ποτε θα μάθουμε την ορθή χρήση των λέξεων τηλέφωνο και τηλεφώνημα,   που έχουν ωστόσο διαφορετική σημασία η μία από την άλλη. Τηλέφωνο  ονομάζεται η συσκευή η οποία επιτρέπει την προφορική συνδιάλεξη μεταξύ δύο τουλάχιστον προσώπων που βρίσκονται σε απόσταση μεταξύ τους.  Με τη λέξη αυτή έχουμε τις εκφράσεις: παίρνω στο τηλέφωνο / είμαι στο τηλέφωνο / μιλάω στο τηλέφωνο / μού κόβουν το τηλέφωνο / βουίζει το τηλέφωνο κ.ά. Τηλεφώνημα είναι: α) η κλήση και επικοινωνία μέσω τηλεφώνου (π.χ. τοπικό ή υπεραστικό τηλεφώνημα /  κάνω ένα τηλεφώνημα  κ.ά.) και β) το περιεχόμενο μιας τέτοιας επικοινωνίας (π.χ. ανταλλάξαμε πολλά τηλεφωνήματα μεταξύ μας / δέχτηκε απειλητικά τηλεφωνήματα από αγνώστους). Εξάλλου το ρήμα τηλεφωνώ σημαίνει ότι μιλώ με κάποιον μέσω τηλεφώνου, καλώ κάποιον στο τηλέφωνο (π.χ. τής αρέσει να τηλεφωνεί με τις ώρες / αν νιώσεις δυσφορία, τηλεφώνησέ μου /  μη διστάσεις να μού τηλεφωνήσεις κι ας είναι περασμένη η ώρα).
Από τα παραπάνω παραδείγματα γίνεται ολοφάνερο πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να συγχέουμε, μιλώντας ή γράφοντας, την τηλεφωνική συσκευή με το περιεχόμενο της χρήσης της. Κι όμως συκνά πυκνά ακούμε εσφαλμένες φράσεις όπως λόγου χάριν: κάνε μου αύριο ένα τηλέφωνο / όλη την ώρα της ραδιοφωνικής εκπομπής  μου δεν είχα  κανένα τηλέφωνο / είχα κανένα τηλέφωνο όσο έλειπα; Είναι προφανές ότι στα προηγηθέντα παραδείγματα πρέπει να μπεί η λέξη τηλεφώνημα στη θέση της λέξης τηλέφωνο (π.χ. κάνε μου αύριο ένα τηλεφώνημα ή, απλούστερα, τηλεφώνησέ μου / είχα κανένα τηλεφώνημα όσο έλειπα;).
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ενώ η σημερινή νεολαία  δείχνει βιασύνη στην ομιλία της και χρησιμοποιεί διακεκομμένες λέξεις ή αρκτικόλεκτα, στη συγκεκριμένη περίπτωση προτιμά μια πολύπλοκη διατύπωση από την απλούστερη του ρήματος τηλεφωνώ. Επομένως, εν κατακλείδι, λέμε και γράφουμε: τηλεφωνώ ή  κάνω ένα τηλεφώνημα  ή παίρνω στο τηλέφωνο.  Ακόμα και η λαϊκή μούσα τραγουδάει σωστά λέγοντας: “Πάρε με στο τηλέφωνο / και πες μου τ’ όνομά σου”.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος