Η συμμετοχή της Ελλάδας στο Διαγωνισμό της Γιουροβίζιον

Συρθήκαμε και πάλι φέτος, εκόντες άκοντες, στον ετήσιο, πιο ανόητο και κιτσάτο, διαγωνισμό τραγουδιού που διοργανώνεται ποτέ διεθνώς με τη συμμετοχή των ευρωπαϊκών κρατών. Αντιπαρέρχομαι τον παραλογισμό να θεωρούνται ευρωπαϊκά κάποια εντελώς ασιατικά ως προς τη γεωγραφική θέση και την κουλτούρα τους κράτη, όπως λόγου χάριν η Τουρκία, το Αζερμπαϊτζάν ή το Ισραήλ. Επικεντρώνομαι στο ζήτημα ότι,  ενώ ο διαγωνισμός τούτος θα μπορούσε να ήταν μια ευκαιρία να ακουστούν τραγούδια με τη σφραγίδα τόσο διαφορετικών πολιτισμών, οι οποίοι θα γίνονταν έτσι ευρύτερα γνωστοί σ’ ένα πλατύτερο κοινό έξω από τα σύνορα τού κάθε συμμετέχοντος κράτους, κατάντησε να αποτελεί μια ετήσια αντιπαράθεση τραγουδιών με αγγλικό ως επί το πλείστον, παιδαριώδη στίχο• τραγούδια που θαρρείς και βγήκαν όλα τους από το ίδιο μουσικό μίξερ, διατηρώντας ωστόσο ενίοτε ξεφτίδια ενός ξεπερασμένου και φτηνιάρικου κουλέρ-λοκάλ. Δεν καταλαβαίνω γιατί ως φορολογούμενος θα πρέπει να χρηματοδοτώ ένα απαράδεκτο από κάθε άποψη, κυρίως όμως αισθητική, θέαμα, που δεν εκφράζει διόλου την πνευματικότητα του ελληνικού πολιτισμού, ούτε αποφέρει απολύτως τίποτα στην ουσιαστική προβολή της χώρας μας, αλλ΄απεναντίας γελοιοποιεί την πλουσιότατη τραγουδιστική ελληνική παράδοση. Πώς είναι δυνατόν να συμμετέχει στο διαγωνισμό  με τέτοια χαζοτράγουδα, και μάλιστα με αγγλικό στίχο, η Ελλάδα, που έχει δοξάσει όσο ελάχιστες χώρες το τραγούδι στις πιο πολυποίκιλες μορφές του; Το πιο έξυπνο και ανατρεπτικό θα ήταν να συμμετείχαμε μ’ ένα παραδοσιακότατο δημοτικό τραγούδι ή ένα αυθεντικό ρεμπέτικο, κι ας μη μάς ψήφιζε κανείς. ΄Ετσι κι αλλιώς η ψηφοφορία εξυπηρετεί μεταξύ άλλων και πολιτικές σκοπιμότητες ή αποτελεί έκφραση συμπάθειας ή αντιπάθειας μεταξύ διαφόρων κρατών που συμμετέχουν σε τούτη την ανεκδιήγητη μουσική φιέστα. Εμείς όμως θα τούς είχαμε δείξει τι σημαίνει τραγούδι και λαϊκό ήθος.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος