Ιστορικές παρανοήσεις

Τελευταία σκανδαλίζει τους ΄Ελληνες ο απαράδεκτος –συχνά στα όρια της χυδαιότητας- τρόπος, με τον οποίο συμπεριφέρεται η Γερμανία έναντι της Ελλάδας. Τείνει κανείς να πιστέψει πως από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και μετά καλά κρατεί μια αντεκδικητική τάση της κραταιάς πλέον –αλλά ως πότε;-  Γερμανίας έναντι των λαών εκείνων που τόλμησαν να ορθώσουν το ανάστημά τους μπρός στις αιμοσταγείς ναζιστικές ορδές και να τις ταπεινώσουν, γι’ αυτό και θαρρείς πως η χώρα αυτή θέλει να τους εξουθενώσει. Εννοώ φυσικά τον σερβικό και τον ελληνικό λαό. Και τον μεν σερβικό τον γονάτισε κυριολεκτικά, πρωτοστατώντας δια του καγκελάριου Κόλ, πολιτικού μέντορα της ΄Ανγκελα Μέρκελ, στη διάλυση και τον κατακερματισμό της ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας εις τα εξ ων, τον δε ελληνικό πασχίζει λυσσαλέα να τον εξευτελίσει, απαξιώνοντάς τον κατ’ αρχάς δια της οικονομικής εξαθλίωσης.
Όμως για ποια Γερμανία πρόκειται; Τη Γερμανία γενέτειρα του ρομαντισμού και λίκνο  του διαφωτισμού, κοιτίδα μέγιστων μουσουργών όπως οι: Μπάχ, Τέλεμαν και  Σούμαν, αρχαιολατρών όπως ο Γιόχαν Γιόαχιμ Βίνκελμαν, ποιητών και πεζογράφων όπως  οι: Φρήντριχ Σίλλερ, Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε, Νοβάλις, Χάινριχ φον Κλάιστ, Χάινριχ Χάινε, Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Τόμας Μαν και Χέρμαν ΄Εσσε, καθώς και της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης; ΄Η της Γερμανίας του ΄Οτο φον Μπίσμαρκ, της πρωσικής πειθαρχίας και της μιλιταριστικής ιδεολογίας, των πρώσων Κάιζερ, της λουθηρανικής, άτεγκτης αυστηρότητας και της τευτονικής ατσάλινης σκληρότητας; Η Γερμανία δείχνει εδώ και πάνω από δύο αιώνες να βιώνει μια κρίση ταυτότητας και έναν βαθύ διχασμό προσωπικότητας, επικίνδυνο για τους ευρωπαίους σημερινούς εταίρους της. Ο Γερμανός που διέπραττε το πρωί θηριωδίες στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, αλλά το βράδυ εκστασιαζόταν ακούγοντας Ρίχαρντ  Βάγκνερ και δάκρυζε παίζοντας Ρόμπερτ Σούμαν και Γιοχάννες Μπραμς στο πιάνο, δεν αποτελεί κακεντρεχή, κακοήθη επιννόηση των εχθρών της Γερμανίας για τη διακωμώδησή της. Από το ημερολόγιο μιάς από τις γραμματείς του ΄Αντολφ Χίτλερ γνωρίζουμε πόσο αβρός προς τις γυναίκες υπήρξε ο παρανοϊκός Φύρερ, πόσο αγαπησιάρης με τα παιδάκια και πόση φρίκη, πόσο αποτροπιασμό του προξενούσε η έκθεση ωμού κρέατος στις προθήκες των κρεοπωλείων και η θέα του αίματος. Γι’ αυτό άλλωστε υπήρξε ορκισμένος χορτοφάγος, όπως υπήρξε επίσης θαυμαστής του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, καθώς και υποστηρικτής, καθόσον γνωρίζω, της ομοιοπαθητικής στη χώρα του. Από το ίδιο ημερολόγιο πληροφορούμαστε πώς έκλαιγαν σαν ευαίσθητες και άπραγες  δεσποινιδούλες οι σκληροτράχηλοι επιτελάρχες του Χίτλερ και οι αιμοβόροι γκεσταπίτες κατά την προβολή των αισθηματικών, γλυκανάλατων κινηματογραφικών ταινιών της εποχής εκείνης.
Τελικά η πρωσική νοοτροπία δείχνει να έχει υπερισχύσει, επικρατήσει στην ψυχοσύνθεση του μοιραίου για την Ευρώπη του 20ου αιώνα γερμανικού λαού. ΄Ετσι, πρέπει να είμαστε προσεκτικότεροι όταν κρίνουμε αυτό τον διχασμένο λαό, όπως  κρίνουμε συλλήβδην άδικα ως Εβραίους άτομα που προέρχονται από τελείως διαφορετικές φυλετικές καταβολές, όπως οι Σεφαρδίμ ή Σεφαραδίτες και οι Ασκεναζίμ, τους οποίους ενώνει μονάχα η ιουδαϊκή θρησκεία και εδεχομένως, για ορισμένους απ’ αυτούς, μία σιωνιστική ιδεολογία, ένας σιωνιστικός μεγαλοϊδεατισμός. Όπως αναφέρει στο βιβλίο του «Η δέκατη τρίτη φυλή [του Ισραήλ]» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Χατζηνικολή, μτφρ Γιώργου Σαραφιανού, Αθήνα 1978) ο γεννημένος στη Βουδαπέστη και γερμανοτραφής εβραίος συγγραφέας ΄Αρθουρ Καίσλερ (1905-1978), οι σημερινοί Ασκεναζίμ Εβραίοι είναι κατ’ ουσίαν απόγονοι εξιουδαϊσμένων Χαζάρων, προέρχονται από τη Μεσευρώπη και τις σλαβικές χώρες και μιλούσαν τα γίντις, δηλαδή ένα ιδίωμα μεσαιωνικής γερμανικής γλώσσας με στοιχεία της εβραϊκής και δάνεια από τις γλώσσες των χωρών όπου ζούσαν. Οι Χάζαροι υπήρξαν ένας  τουρκικός λαός, ο οποίος από τον 7ο ως τον 10ο αιώνα κυριάρχησε αρχικά στην περιοχή της Κασπίας και κατόπιν στην Κριμαία και στις στέπες ανάμεσα στον Ντον και τον Δνείπερο. Τέρμα στην κυριαρχία τους έθεσε το 969 ο ηγεμόνας του Κίεβου Σβιατοσλάβος. Αυτοί όμως ουδεμία φυλετική σχέση έχουν αφενός με τους Σεφαραδίτες, με τους Εβραίους δηλαδή των χωρών της Μεσογειακής λεκάνης, οι περισσότεροι των οποίων μιλούν τη σεφαρδική, λατινογενές ιδίωμα, ούτε αφετέρου με τους Ρωμανιώτες, εκείνους δηλαδή τους εξελληνισμένους Εβραίους που ζούσαν στην Ελλάδα από τη ρωμαϊκή εποχή, τους οποίους επισκέφθηκε και δίδαξε ο απόστολος Παύλος και στους οποίους απηύθυνε τις επιστολές του. Οι πρόγονοι των Ασκεναζίμ δεν ήρθαν, όπως οι Σεφαρδίμ, από τον Ιορδάνη, αλλά από τον Βόλγα, ούτε από τη Χαναάν, αλλά από τον Καύκασο, και είχαν γενετικά στενότερη σχέση με τους Ούννους, τους Ουϊγούρους και τους Ούγγρους παρά με τη φύτρα του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ. Οι Σεφαρδίμ είναι από αρχαιοτάτων χρόνων οι αυθεντικοί νομάδες της Βίβλου, που κατασυκοφαντούνται αδίκως λογω του σιωνιστικού φρονήματος των γερμανοτραφών ομόθρησκών τους Ιουδαίων. Υπό αυτό το πρίσμα, ο όρος «αντισημιτισμός» χάνει το αρχικό του νόημα, αφού εδράζεται σε παρανόηση, η οποία οδηγεί στο να συγχέονται δολοφόνοι και θύματα.
Εξάλλου και όσοι γεννήθηκαν και ζουν στην Ελλάδα, είναι ελληνες υπήκοοι και αυτοπροσδιορίζονται ως ΄Ελληνες δεν είναι κατ’ ανάγκην ΄Ελληνες, αφού το να είσαι ΄Ελληνας είναι πνευματικός τίτλος και όχι ληξιαρχικός επιθετικός προσδιορισμός. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και ως προς τη διαφορά ανάμεσα στους ανθρώπους, εκείνους δηλαδή που απεγνωσμένα αναζητούσε ο κυνικός φιλόσοφος Διογένης ο Σινωπεύς (περ. 410-323 π.Χ.) με το φανάρι του, και τους ανθρωποειδείς, οι οποίοι αποτελούν τη συντριπτική πλειονότητα των μελών της ανθρωπότητας

Φοίβος Ι. Πιομπίνος