Κάποιες σκέψεις για την Εθνική Πινακοθήκη

Αυτή την περίοδο λειτουργεί η έκθεση «Στα άδυτα της Εθνικής Πινακοθήκης». Σε αυτήν εκτίθενται, όπως μπορεί κανείς να το εικάσει από τον τίτλο της, διάφοροι πίνακες ζωγραφικής που φυλάσσονται, ελλείψει χώρου, στις αποθήκες του εν λόγω μουσείου και γι’ αυτό παραμένουν αρκετά άγνωστοι στο ευρύ φιλότεχνο κοινό. Εκτός από τους πίνακες ελλήνων ζωγράφων, εκτίθενται και κάποιοι άλλοι ξένων καλλιτεχνών, που είναι, στη συντριπτική τους  πλειονότητα και με τον επιεικέστερο χαρακτηρισμό, κάκιστοι. Αναρωτιέμαι τι γυρεύουν τέτοιοι πίνακες σε μιαν Εθνική Πινακοθήκη, η οποία πρέπει να έχει ως αποκλειστικό στόχο την έκθεση και προβολή της ελληνικής τέχνης, που παραμένει άγνωστη έξω από την ελληνική επικράτεια. Κι αν δεν την προβάλουμε εμείς, πώς θα τη γνωρίσουν οι ξένοι; Αναρωτιέμαι ποιοι ξένοι τουρίστες να θέλουν να δουν στην Ελλάδα δείγματα δυτικής ζωγραφικής πέμπτης διαλογής, όταν στις πινακοθήκες των χωρών τους μπορούν να θαυμάσουν τα αριστουργήματα της παγκόσμιας ζωγραφικής. Τι μπορεί άραγε να τους προσφέρει ένας μετριότατος πίνακας αγνώστου ζωγράφου της ήσσονος Σχολής της Γένοβας;
Η Εθνική Πινακοθήκη θα μπορούσε κάλλιστα να πουλήσει όλους ετούτους τους ξένους πίνακες ζωγραφικής μέσω διεθνών οίκων δημοπρασιών και με τα χρήματα που θα εισέπραττε να αγοράσει πίνακες ελλήνων καλλιτεχνών, ώστε να εμπλουτίσει τις συλλογές της, υπηρετώντας επάξια τον καθαυτό σκοπό για τον οποίο ιδρύθηκε. Μια τέτοια όμως ενέργεια προϋποθέτει τὀλμη εκ μέρους του εκάστοτε διευθυντή της Πινακοθήκης, και κυρίως όραμα για την εκπλήρωση τέτοιου μουσειολογικού στόχου.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος