Περί των Νεοελλήνων

Αναρωτιέμαι αν θα πάψουμε επιτέλους ποτέ  να χρησιμοποιούμε εμείς οι ίδιοι ως αυτοπροσδιορισμό τον ατυχέστατο όρο Νεοέλληνες, που ακόμα και όσοι ξένοι  μάς περιφρονούν σπανιότατα τον χρησιμοποιούν. Άλλωστε κανείς στην Ευρώπη δεν κάνει λόγο για Νεοϊταλούς, Νεογάλλους, Νεοϊσπανούς ή Νεογερμανούς. Βεβαία θα μου πείτε πως έχουν δίκιο, γιατί ποιοι από τους διαφόρους λαούς που κατοίκησαν την Ιταλική χερσόνησο πριν από την ίδρυση του ιταλικού κράτους (Έλληνες, Καρχηδόνιοι, Ετρούσκοι, Σαβίνοι, Ρωμαίοι, Σαρακηνοί, Λογγοβάρδοι, Οστρογότθοι, Βησιγότθοι, Ούννοι κ.ά.) είναι οι αρχαίοι Ιταλοί; Και ποιοι από τους παλαιούς κατοίκους της περιοχής που καταλαμβάνει η σημερινή Γαλλία (Γαλάτες, Κέλτες, Λατίνοι, Φράγκοι, Νορμανδοί, Κορσικανοί, Προβηγκιανοί, Βάσκοι κ.ά.) μπορούν ορθώς να χαρακτηριστούν ως αρχαίοι Γάλλοι;
Εμείς βέβαια κρίνουμε λογικό να αυτοχαρακτηριζόμαστε ως Νεοέλληνες, εννοώντας με αυτό ότι θεωρούμε τους εαυτούς μας απογόνους των αρχαίων Ελλήνων. Τούτο όμως κρύβει τον κίνδυνο  να δικαιούνται και  οι Σκοπιανοί  να αυτοχαρακτηρίζονται ως Νεομακεδόνες,  ως οι σύγχρονοι τάχα κάτοικοι ενός τμήματος της αρχαίας Μακεδονίας, ενώ δολίως εννοούν πως είναι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων. Γι’ αυτό ας αυτοχαρακτηριζόμαστε απλώς ως Έλληνες, αφού Έλληνες είμαστε νέτα-σκέτα. Μία είναι άλλωστε διαχρονικά η Ελλάδα και ενιαίο ανά τους αιώνες το πνευματικό φως που τη λούζει και τη δυναμοποιεί, είτε αυτό αρέσει είτε δεν αρέσει σε κάποιους.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος