Προσαγορεύσεις

Κάθε φορά που ακούω τους επιθετικούς προσδιορισμούς με τους οποίους προσφωνούνται εθιμοτυπικώς ή αλληλοπροσαγορεύονται οι ανώτεροι ιεράρχες της Εκκλησίας μας, δεν μπορώ να μη σκέφτομαι, ανατριχιάζοντας, την ύβρη προς τα θεία που διαπράττεται εκείνη τη στιγμή, είτε από τους ίδιους ακριβώς τους θεράποντες των θείων είτε από το «ευσεβές» ποίμνιό τους, με τη συνένοχη συγκατάθεσή τους. Αφελώς αναρωτιέμαι πώς μπορεί η Θεομήτωρ να προσφωνείται και να λατρεύεται ως Παναγία, αλλά ο Πατριάρχης να θεωρείται παναγιώτατος, δηλαδή πανάγιος στον υπερθετικό μάλιστα βαθμό; Όλοι, υποθέτω, γνωρίζουμε την ύψιστη σημασία που είχε για τους αρχαίους το επίθετο «μάκαρ», όμως ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος θεωρείται μακαριώτατος. Και τι να πούμε για τους παντοειδείς αγίους των διαφόρων μητροπόλεων, βλέπε π.χ. τον άγιο Θηβών ή τον άγιο Φλωρίνης κ.λπ., προσαγορεύσεις που στην καλύτερη περίπτωση προκαλούν θυμηδία αλλά στη χειρότερη οργή, για τη βλασφημία και την ασέβεια απέναντι στους ανά τους αιώνες αθλήσαντες αληθινούς αγίους;

Φοίβος Ι. Πιομπίνος