Το αόρατο ντόμινο

Είναι συγκλονιστικό να δει κανείς πώς περπάτησε ο Χριστός στην γη… Έζησε ως άνθρωπος και δεν εξαιρέθηκε από τίποτα το ανθρώπινο. Στο μόνο που δεν ακολούθησε την ανθρώπινη μοίρα είναι στην διάσπαση του μυστηρίου της ενότητας. Δεν σταμάτησε να επαναλαμβάνει: «Εγώ και ο Πατήρ μου έν εσμέν!» Εκείνο ήταν το σημείο της δύναμής του, το οποίο καταθέτει στους αιώνες υπέρ του ανθρώπου και με το οποίο θαυματούργησε και νίκησε κατά κράτος τον δαίμονα. Περπατώντας εντελώς μέσα στις ανθρώπινες διαδρομές, χωρίς να αποκλείσει ή να εξαιρέσει κανέναν άνθρωπο -ει μη μόνο τους υποκριτές, οι οποίοι μόνοι τους αυτοαποκλείονται-, έριξε τον προβολέα του θεϊκού φωτός σε κάθε πτυχή, σε κάθε σημείο των δρώμενων της γης, εξαγιάζοντας και λυτρώνοντάς το εσχατολογικά. Δεν περιορίστηκε σε «εκλεκτούς» ούτε σε σεσωσμένους. Αγκάλιασε τον άνθρωπο καθολικά, όπου τον βρήκε, όπως τον βρήκε, χωρίς να τον κρίνει, αποκαλύπτοντάς του το μυστήριο της Υιότητας: πως κάθε ανθρώπινον ον είναι αγαπημένο παιδί του Θεού. Δεν φοβήθηκε υπέρ του ανθρώπου να σπάσει τα όρια κάθε νόμου! Μπήκε μπροστά στον Σατανά υπερασπιστής και κραταίωμα του ανθρώπου. Σοκάρισε τα ιερατεία και τους Φαρισαίους συναναστρεφόμενος πόρνες και κάθε μορφής για το κατεστημένο «μιασμένους»… Έζησε ανάμεσα στους ανθρώπους ως ένας από αυτούς. Έτρωγε, έπινε, περπάτησε σε κάθε τόπο για να τον αναστήσει. Ο Χριστός δεν έκανε φιλανθρωπία υπέρ του ανθρώπου, αλλά την ύψιστη θεουργία του Φωτός, κινητοποιώντας ένα αόρατο ντόμινο για την αποκατάσταση των πάντων! Και το ίδιο κάνει και σήμερα…