H «αραβική άνοιξη»

΄Ολοι κάνουν λόγο για την «αραβική άνοιξη»,  ενώ θα ήταν ορθότερο να την ονομάζουμε «αραβικό χειμώνα». Οι ελπίδες που γέννησε ο ξεσηκωμός του κόσμου στην Τυνησία εδώ και πάνω από δύο χρόνια, γέννησαν μια τραγωδία στη Συρία, ύστερα από πολύμηνες  ωδίνες στη Λιβύη, το Μπαχρέιν  και την Αίγυπτο. Η «αραβική άνοιξη» διεκδίκησε τη δημοκρατία, σαρώνοντας τα κοσμικά δικτατορικά καθεστώτα,  και τελικά αλλού παρέδωσε   την εξουσία στους  Αδελφούς Μουσουλμάνους κι αλλού έφερε το πολιτικό χάος, την ακυβερνησία. Παντού άφησε πίσω της διαλυμένες οικονομίες, κενό εξουσίας, εκρηκτική ανεργία, βία και καθημερινή αναστάτωση από διαδηλώσεις, φιμωμένη πολιτική ελευθερία και παλινδρόμηση στα γυναικεία ζητήματα. Ο σαλαφισμός, δηλαδή η ριζοσπαστικότερη μορφή του ισλαμισμού, προοδεύει παντού, ενώ οι προαιώνιες χριστιανικές  κοινότητες (κόπτες, μαρωνίτες, μελκίτες, ορθόδοξοι, ρωμαιοκαθολικοί, λατινόφρονες κ.λπ.) ολοένα και  συρρικνώνονται μέχρι πλήρους αφανισμού. Οι Ευρωπαίοι από τη μεριά τους, έχοντας ξεχάσει την πάνω από δυόμισι αιώνες ταραχώδη, αιματηρή ιστορία τους για την εγκαθίδρυση του κράτους δικαίου στις χώρες τους, δείχνουν σκανδαλώδη έλλειψη υπομονής ως προς τις διεκδικήσεις των αραβικών λαών, καί μάλιστα τους αντιμετωπίζουν με κεκαλυμμένη περιφρόνηση και υπόγειο σαρκασμό για τις υπανάπτυκτες, κατ’ αυτούς,  ποικίλες εκφάνσεις του βίου τους. Κι όταν αισθάνονται πως απειλούνται τα συμφέροντά τους, προχωρούν σε πολεμικές επιχειρήσεις, υπό το  υποκριτικό πρόσχημα της παροχής ανθρωπιστικής  βοήθειας στους  κατατρεγμένους αμάχους  και της συνεισφοράς τους στην εγκαθίδρυση του κοινοβουλευτισμού και των δημοκρατικών του αρχών. ΄Ομως αφήνουν πίσω τους βαθιά τραυματισμένες και διαλυμένες χώρες.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος   piombinos blogspot.com