Περί του ελληνικού ζητήματος

       Δεν μπορεί να μη γνωρίζουν οι διεθνείς αγορές και τα  τσακάλια τους  ότι δεν πρόκειται ποτέ να πάρουν πίσω τα δανεικά που μάς έδωσαν. Δεν μπορεί να μην το βλέπουν οι διεθνείς οικονομικοί  ιθύνοντες  καθώς και οι τιμηθέντες με το Βραβείο Νομπέλ Οικονομίας ότι δεν θα μπορέσει ποτέ η Ελλάδα να ξεπληρώσει το χρέος της. Το ελληνικό χρέος συνεχώς αυξάνει, η ανεργία έχει πάρει επικίνδυνα την ανηφόρα, οι ελληνικές εξαγωγές μειώνονται και η χώρα βυθίζεται όλο και περισσότερο σε  ύφεση.  Οι ξένοι παραδέχονται ότι έκαναν λανθασμένες εκτιμήσεις κι όμως επιμένουν στην εσφαλμένη  οικονομική πολιτική της λιτότητας που επέβαλαν εξαρχής  στον ελληνικό λαό στραγγαλίζοντάς τον. Εν τοιαύτη περιπτώσει, προς τί όλα αυτά; Γιατί εξακολουθούν να μάς δανείζουν; Γιατί επιμένουν να στηρίζουν με λύσσα την αδιέξοδη για την Ελλάδα πολιτική τους; Η απάντηση είναι απλούστατη. Θέλουν να καταρρακώσουν ηθικά τους ΄Ελληνες, να τους εξουθενώσουν κυριολεκτικά, να τούς φέρουν σε επίπεδο πλήρους  εξαθλίωσης, ώστε να τους εξαναγκάσουν να πουλήσουν κυριολεκτικά  γη και ύδωρ κι έτσι να αγοράσουν κοψοτιμής τις πλουτοπαραγωγικές  πηγές της χώρας. Και συνεπώς η Ελλάδα να μήν πάψει ποτέ να είναι προτεκτοράτο των ξένων Δυνάμεων, ακόμα κι αν υποτίθεται αποτελεί ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αν η Ελλάδα, που ανθίσταται και δεν λέει να συντριβεί, που δεν εννοεί να γονατίσει, αρνηθεί να υποκύψει στο μακιαβελικό πρόγραμμα που θέλουν να της επιβάλουν οι αγορές, τότε αυτές ξέρουν να πάρουν κι άλλα μέτρα. Πολλές φορές μια απλή προβοκάτσια αρκεί για να τιναχτεί μια ολόκληρη χώρα στον αέρα, και να  δώσει στους ξένους την ευκαιρία να εισβάλουν και στρατιωτικά για την επιβολή τάχα της τάξης στον όλεθρο που εκείνοι προκάλεσαν. Το είδαμε και το βλέπουμε με το φαινόμενο της Αραβικής ΄Ανοιξης, όπου οι λαοί εξεγείρονται ζητώντας τον εκδημοκρατισμό των χωρών τους και  το μόνο που κατορθώνουν είναι, μέσα από αδελφοκτόνο αιματοκύλισμα, να  ανατρέπουν κοσμικούς δικτάτορες  που τελικά    αντικαθίστανται από  ισλαμιστές δικτάτορες.  Μόνο έτσι ο αφανής πόλεμος που μαίνεται τώρα εναντίον της χώρας μας θα καταστεί εμφανής και πιο συγκεκριμένος.

Και οι ΄Ελληνες γιατί δεν εξεγείρονται παρά παρακολουθούν μουδιασμένοι, αδρανείς, με ιστορικά αδιανόητη για τη φυλή μας παθητικότητα,  την εις βάρος τους και ερήμην τους εφαρμογή των αποφάσεων, που λαμβάνονται από την Τριμερή Δικτατορία και υλοποιούνται από τα ανδρείκελα του 32% των ψηφοφόρων; Ας αντιπαρέλθουμε, προς το παρόν,  το θέμα των ψεκασμών και των ολέθριων ηχοβολισμών που υφιστάμεθα –ναι! μη γελάτε- και που, εφόσον δεν μάς δολοφονούν μακροπρόθεσμα, αναμφίβολα μάς αποβλακώνουν βραχυπρόθεσμα. Τούτο συμβαίνει επειδή  απουσιάζει η ηγετική εκείνη μορφή που θα ενθουσιάσει και θα εξεγείρει τα πλήθη για να απαιτήσουν ειρηνικά, όχι ανεξέλεγκτα και με εμπάθεια , να τους επιστραφεί η χαμένη τιμή και αξιοπρέπειά τους και να αποκατασταθεί ο διασυρμός της χώρας τους. Πού είναι οι πρυτανικές αρχές των Πανεπιστημιακών Σχολών που θα εξεγείρουν τους φοιτητές τους και θα ηγηθούν ειρηνικών διαδηλώσεων; Πού κρύβονται τα σοφά γερόντια  της Ακαδημίας των Αθηνών που περί πολλά τυρβάζουν αντί να  μπουν μπροστάρηδες σε παλλαϊκές συγκεντρώσεις;  Γιατί ο γέρων Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που λίγο πριν από το τέρμα του βίου του δεν έχει πια τί άλλο να περιμένει παρά τα τέλη του βίου να είναι  «ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά», εννοεί να υπογράφει τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, με τις οποίες μάς διοικούν  αδιάντροπα οι κατάπτυστοι, υποτιθέμενοι κρατούντες τα ηνία της διακυβέρνησης του τόπου; Σε ποιό λαγούμι έχουν τρυπώσει, πού διατρίβουν  οι εκπρόσωποι, «έρημοι κι απρόσωποι»,  των διαφόρων επιστημονικών και πνευματικών σωματείων, ενώσεων ή συλλόγων, οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες,  την ώρα που θα έπρεπε να εμπνεύσουν τους συμπολίτες τους σε μαζικές κινητοποιήσεις; Πού λουφάζουν οι αρχαιολόγοι και οι παράγοντες των εν Ελλάδι δραστηριοποιούμενων Αρχαιολογικών Σχολών αντί να απαιτούν την επιστροφή των κλεμμένων πολιτιστικών θησαυρών μας; Υπάρχουν  άραγε μεταξύ των 300 βουλευτών κάποιοι που, υπερβαίνοντας το προσωπικό τους συμφέρον,  νά αγαπούν, να πονούν τη χώρα τους; Υπάρχουν ακόμη φιλέλληνες σε αυτό τον δυσφημισμένο, περιφρονημένο τόπο;

Φοίβος Ι. Πιομπίνος   piombinos.blogspot.gr