Οι ταινίες κινουμένων σχεδίων

Από τις  ταινίες κινουμένων σχεδίων, κυρίως εκείνες του Ουώλτ Ντίσνεϋ(1901-1966), τις ταινίες Μίκυ Μάους όπως τις ονομάζαμε παλιά, απουσίαζε εντελώς η παραμικρή νύξη του θανάτου. ΄Η για να είμαστε πιο κοντά στην αλήθεια, όταν συνέβαινε ο θάνατος των ηρώων αυτών των ταινιών, αμέσως ο δημιουργός τους τον αναιρούσε στην επόμενη σκηνή. ΄Ετσι, ενώ ως παιδιά βλέπαμε τους αγαπημένους μας ήρωες να υφίστανται τα πάνδεινα, όπως λ.χ. να πολτοποιούνται, να πατικώνονται σαν χαλκομανίες, να παρασύρονται  από τρένα, να πέφτουν σε απύθμενους γκρεμούς, να διαμελίζονται οικτρά  κ.λπ., την αμέσως επόμενη στιγμή  τους βλέπαμε να ανασυγκροτούνται, να σηκώνονται πάνω και να συνεχίζουν τη δράση τους. Τί πιο λυτρωτικό μήνυμα για το υποσυνείδητο των  παιδικών ψυχών από την ακύρωση, τη διαγραφή διαμιάς του θανάτου!

Στα σύγχρονα απεναντίας βιντεοπαιχνίδια, κυριαρχούν αποκλειστικά και μόνο οι απειρότροποι σκοτωμοί, τους οποίους  πρέπει να διαπράττει ο παίκτης προκειμένου να προχωρεί  και, συγκεντρώνοντας μονάδες, να αλλάζει επίπεδο και να βελτιώνει έτσι τις επιδόσεις του. Με αυτό τον τρόπο οι άνθρωποι εθίζονται από την τρυφερή τους ηλικία  στους φόνους και τη σωματική βία, που εκλαμβάνονται απ’ αυτούς σαν παιχνίδι. Δεν είναι, λοιπόν, να απορεί κανείς που πολλοί νέοι, στις μέρες μας, περνούν αστόχαστα στήν έμπρακτη βία με την ίδια ευκολία που την ασκούν στην οθόνη των ηλεκτρονικών υπολογιστών τους, χωρίς αυτό να τούς δημιουργεί την παραμικρή ενοχή.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος   piombinos blogspot.com