Ο Ραλφ Φάινς μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη τη ζωή του Νουρέγιεφ

Η ταινία έχει τον τίτλο White Crow και αφηγείται τη ζωή του Ρούντολφ Νουρέγιεφ, του μεγαλύτερου χορευτή στην ιστορία. Είναι η πρώτη φορά που η ζωή του μοναδικού αυτού ταλέντου μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη.

Από τη φτωχική παιδική του ηλικία μέχρι την αποκάλυψη του ταλέντου του στην σχολή χορού του Λένινγκραντ και φυσικά έως την απόφασή του να αυτομολήσει στη Δύση ξεφεύγοντας από το άγρυπνο βλέμμα της KGB στο Παρίσι, η ιστορία του Ρούντολφ Νουρέγιεφ δεν υπήρξε τίποτα λιγότερο από κινηματογραφική. H μεταφορά της στην οθόνη είχε αργήσει. Ο Ραλφ Φάινς κι ο σεναριογράφος Ντέιβιντ Χέαρ ανέλαβαν να διορθώσουν την παράλειψη αυτή κι έτσι το «The White Crow» έγινε πραγματικότητα με τον χορευτή Όλεγκ Ιβένκο να υποδύεται τον Νουρέγιεφ, τον ίδιο τον Φάινς να κρατά έναν από τους βασικούς ρόλους και την Αντέλ Εξαρχοπουλός και τον Σεργκέι Πολούνιν να συμπρωταγωνιστούν.

«Δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του». Αυτή ήταν η επικρατέστερη εκδοχή για το μύθο του Ρούντολφ ή Ρούντικ Χαμέτοβιτς Νουρέγιεφ. Κάποιοι έβλεπαν την συγκινητική ιστορία του πάμφτωχου Τατάρου, που γεννήθηκε σε ένα βαγόνι του Υπερσιβηρικού, ώς το απόγειο της δόξας και της παγκόσμιας αναγνώρισης. Κάποιοι άλλοι στόλιζαν το μύθο με εικόνες φιλαργυρίας, μοναξιάς ή βίαιης συμπεριφοράς. Οι New York Times μιλούσαν για τον «Μπράντο του χορού» και τα πρωτοσέλιδα για έναν καλλιτέχνη που του άρεσαν οι προκλήσεις, τα φλας και το διεθνές τζετ σετ. Άλλοι τον είπαν διάδοχο του Νιζίνσκι κι άλλοι το πλέον αναγνωρίσιμο διεθνώς όνομα στο χορό.

Ο Νουρέγιεφ γεννήθηκε σ’ ένα βαγόνι της Υπερσιβηρικής αμαξοστοιχίας κοντά στην πόλη Ιρκούτσκ, κι ενώ η μητέρα του βρισκόταν καθ’ οδόν προς το Βλαδιβοστόκ, όπου υπηρετούσε ο πατέρας του στον Κόκκινο στρατό. Ήταν το τέταρτο και τελευταίο παιδί της μουσουλμανικής στο θρήσκευμα οικογένειάς του (είχε τρεις μεγαλύτερες αδελφές). Μεγάλωσε κοντά στην πόλη Ουφά, στη δημοκρατία του Μπασκορτοστάν.

Ξεκίνησε την καριέρα του από τα διάσημα μπαλέτα Κίροφ το 1958, αφού πρώτα σπούδασε στην Ακαδημία Βαγκάνοβα της  Πετρούπολης έχοντας γίνει δεκτός το 1955, σε ηλικία 17 ετών. Σύντομα αναδύθηκαν η τεχνική, η αρμονία και το ταλέντο του, κάτι που συνέτεινε ώστε να γίνει πρωταγωνιστής στους περισσότερους βασικούς ρόλους του κλασικού ρεπερτορίου.
Ο πατέρας του είχε αντίρρηση στο να γίνει χορευτής. Ο ίδιος περιέγραψε τη ζωή του στο φτωχικό σπίτι των νεανικών του χρόνων, όπου υπήρχε μόνο ένα δωμάτιο για μια εξαμελή οικογένεια: «Όποιος ήθελε να πάει στην τουαλέτα περπατούσε ώς την άκρη του δρόμου και, επειδή ποτέ δεν είχαμε χρήματα, τις περισσότερες φορές πηγαίναμε ξυπόλητοι. Δεν είχα ούτε δικά μου ρούχα να φορέσω και για να βγω στο δρόμο ντυνόμουν με τα ρούχα των τριών αδελφών μου».

Αυτοεξορία και καριέρα

Το 1961 στο Παρίσι, σε μία περιοδεία των μπαλέτων Κίροφ του Λένινγκραντ, ο 23χρονος τότε Ρούντολφ Νουρέγιεφ, που ήταν πρώτος χορευτής των μπαλέτων, ζήτησε πολιτικό άσυλο στη Γαλλία, ενώ ετοιμαζόταν να αναχωρήσει με το θίασο για την Αγγλία.
Η ιστορία, με γαργαλιστικές λεπτομέρειες που αφορούσαν την ερωτική ζωή του Νουρέγιεφ, απασχόλησε επί μακρόν τον Τύπο της εποχής. Την απόφαση πάντως να αυτομολήσει την πήρε ο ρώσος χορευτής στο αεροδρόμιο Λε Μπουρζέ όταν τον πλησίασαν δύο πράκτορες της υπηρεσίας πληροφοριών KGB, της οποίας στο μεταξύ είχε γίνει στόχος, και του ζήτησαν να επιστρέψει στη Μόσχα. Εκείνος κάλεσε σε βοήθεια τους γάλλους αστυνομικούς και οδηγήθηκε στο γαλλικό υπουργείο Εσωτερικών. Έκτοτε έγινε ανεπιθύμητος στη Σοβιετική Ένωση και του απαγορεύθηκε η είσοδος στη χώρα. Κάτι που ήρθη 28 χρόνια αργότερα (1989), όταν με προσωπική παρέμβαση του τότε ηγέτη της χώρας Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, του επετράπη η είσοδος προκειμένου να παρευρεθεί στην κηδεία της μητέρας του.

Στο Παρίσι αρχικά συνεργάστηκε με το Μεγάλο Μπαλέτο του Μαρκήσιου de Cuevas, σύντομα όμως (1962) πήγε στην Αγγλία, όπου απέκτησε τη βρετανική υπηκοότητα κι εκεί συνεργάστηκε με τα Βασιλικά Μπαλέτα του Λονδίνου, γνωρίζοντας την επιτυχία ως παρτενέρ της κατά 19 χρόνια μεγαλύτερής του βρετανίδας χορεύτριας,Μαργκότ Φοντέιν. Παρ’ ότι η εκεί συνεργασία του ξεπέρασε την εικοσαετία, ουδέποτε ενσωματώθηκε στο μπαλέτο, προτιμώντας τον ρόλο του προσκεκλημένου καλλιτέχνη, τίτλο που διατήρησε στις ανά τον κόσμο εμφανίσεις του.

Σεξ, ίντριγκες, σκάνδαλα

Λάμψη, σεξ, μηχανορραφίες, σκάνδαλα. Η ζωή του Ρούντολφ Νουρέγιεφ τα είχε όλα, αρκετά από τα οποία ήταν κοινώς γνωστά. Παρ’ όλα αυτά ο Ρούντι πήρε πολλά μυστικά μαζί του όταν πέθανε το 1993 από επιπλοκές του AIDS. Η δημοσιογράφος Τζούλι Κάβανο έχει ξεθάψει αρκετά από αυτά, χωρίς να παραλείπει λεπτομέρειες για την εντυπωσιακά απελευθερωμένη σεξουαλική του ζωή. Με ιδιαίτερη επιμονή κατάφερε να ανακαλύψει στοιχεία για τον φάκελο της ΚαΓκεΜπε για τον Νουρέγιεφ, τα αρχεία της δίκης για προδοσία που έγινε εν απουσία του και ένα ολόκληρο πακέτο με αυτοϋποτιμητικά ερωτικά γράμματα από τον διάσημο δανό χορευτή Erik Bruhn. Η έκπληξη είναι πως ο Νουρέγιεφ τα είχε κρατήσει. Στο βιβλίο The Pink Triangle των Darwin Porter και Danforth Prince υποστηρίζεται ότι ο Νουρέγιεφ είχε ερωτική σχέση με την Τζάκι Κέννεντι, με την αδελφή της αλλά και με τον Μπομπ Κέννεντι: «Αισθάνομαι πως έχω αποκαλύψει την ιστορία ενός θρίλερ ψυχρού πολέμου»,  έχει πει η Κάβανο.

Αν και πολλοί ήταν αυτοί που γνώριζαν από τι έπασχε ο Νουρέγιεφ, η εκτενής συνέντευξη του γιατρού του στην εφημερίδα Le Figaro, λίγες ημέρες μετά το θάνατο που σόκαρε τον πλανήτη, ήταν η πρώτη επίσημη επιβεβαίωση ότι ο χορευτής ήταν φορέας του ιού HIV. Όταν ο Νουρέγιεφ πέθανε, ο Δρ Canesi ανέφερε ως αιτία θανάτου την καρδιακή επιπλοκή μετά από μια τραγική ασθένεια. Ο γιατρός στη συνέχεια πρόσθεσε: «Μετά από επιθυμία του κ Νουρέγιεφ, δεν μπορώ να πω τίποτε περισσότερο». Ο Δρ Canesi είπε στην εφημερίδα ότι ο Νουρέγιεφ φοβόταν να αποκαλύψει την ασθένειά του πριν από το θάνατό του, επειδή νόμιζε ότι θα έκανε κακό στην καριέρα του. Ο χορευτής έμαθε ότι ήταν φορέας του ιού HIV το 1984, όταν η καριέρα του ήταν στο ζενίθ. Ο ίδιος εξέφρασε την ανησυχία ότι ορισμένες χώρες, κυρίως οι Ηνωμένες Πολιτείες, θα μπορούσαν να του αρνηθούν την είσοδο αν γνώριζαν ότι είχε AIDS. Μετά το θάνατό του, o Νουρέγιεφ επικρίθηκε από αρκετούς οι οποίοι αισθάνθηκαν ότι θα έπρεπε να ήταν πιο ειλικρινής σχετικά με την ασθένειά και τον τρόπο ζωής του. Εκείνη την εποχή, αυτό που του έδωσε δύναμη να παλέψει με την ασθένειά του, ήταν η ελπίδα ότι θα μπορούσε να χορέψει στο έργο του Προκόφιεφ «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» στη Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης στις 6 Μαΐου. Τελικά το έκανε και ήταν μια σπουδαία εμφάνιση. Επιστρέφοντας στο Παρίσι τον Ιούλιο, έδειξε νέα σημάδια περικαρδίτιδας, αλλά αποφασισμένος να παλέψει, έφυγε για να ξεκουραστεί στο σπίτι του, στην Καραϊβική. Επέστρεψε στο Παρίσι στις 3 Σεπτεμβρίου για να ξεκινήσει πρόβες για μια νέα παραγωγή τη «La Bayadere» που είχε χορογραφήσει για το Μπαλέτο της Όπερας του Παρισιού. Τώρα σοβαρά άρρωστος, κατάφερε να ολοκληρώσει τη χορογραφία και να παρακολουθήσει την πρεμιέρα στις 8 Οκτωβρίου. Αυτός ήταν ένας προσωπικός του θρίαμβος, αν και η σοβαρότητα της κατάστασής του ήταν πλέον εμφανής. Ο Δρ Canesi είπε ότι Νουρέγιεφ του είπε στα αγγλικά:” Είναι ωραίο να είσαι ζωντανός”. Μετά από άλλες πέντε εβδομάδες στην Καραϊβική, ο Νουρέγιεφ ξαναμπήκε στο νοσοκομείο στις 20 Νοεμβρίου και παρέμεινε εκεί μέχρι το θάνατό του. Ο Δρ Canesi είπε ότι οι τελευταίες εβδομάδες ήταν ανώδυνες και ότι το πρόσωπό του στο φέρετρο παρέμενε πολύ όμορφο.

Πηγή: cnn.gr