Το δυσλεκτικό βραχιόλι του Μάρτη, της Αργυρώς Αγγελίνας – Ζωγράφου @ IANOS

Θα μιλήσουν οι:
Αριστοτέλης Σαΐνης φιλόλογος, κριτικός λογοτεχνίας, μελετητής της νεοελληνικής λογοτεχνίας
Σπύρος Αραβανής φιλόλογος, δημοσιογράφος, συνεκδότης του διαδικτυακού περιοδικού “Ποιείν”
Γλυκερία Γκρέκου συγγραφέας, εκπαιδευτικός με σπουδές στον τομέα της “ειδικής αγωγής”
Χριστίνα Κλεισιάρη λογοθεραπεύτρια, λογοπεδικός

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

Ένιωθα ότι ήθελα και δεν ήθελα. Γνώριζα και δεν ήθελα. Καταλάβαινα και δεν ήθελα αυτά τα οποία καταλάβαινα.  Περίπου έτσι τοποθετούσα στο μυαλό μου τα ερεθίσματα τα οποία δεχόμουν.
Η «δυσλεξία» δεν είναι αρρώστια!
“―Εγώ, δυσλεκτική, ποτέ! Το βραχιολάκι μου, όμως, είναι…

Κοίταξα μέσα στο τυφλό πηγάδι της ψυχής μου και συνάντησα τη μικρή αγωνίστρια της πρώτης δημοτικού –μετά από μισή ζωή που μας κράτησε χώρια– έτοιμη να τρέξει στο αγαπημένο μονοπάτι της καινούριας «γενναίας» της άνοιξης. Την κράτησα απ’ το χέρι και ξεκινήσαμε τις τρεχάλες…

Ποτέ, άλλωστε, δεν αποχωρίστηκα την ανάμνηση του μαρτιάτικου κλώστινου στριφταριού των παιδικών μου παρορμητισμών. Άπλωσα τη σκέψη σα ρυζόχαρτο πάνω στα άγια χώματα και ζωντάνεψα την ξεθωριασμένη ακουαρέλα εκείνης της εποχής, αγνοώντας τις προκλήσεις των φωνών.

Αφουγκραστήκαμε μαζί τα γεννητούρια της καινούριας μέρας στο παράθυρο-παρατηρητήριο και διώξαμε το μαράζι της μαμάς με το πρώτο χαμομηλάκι του κήπου. Ευτυχώς, «ένα αυλάκι τραγουδούσε εις το ρεύμα της ζωής μου», όταν της φόρεσα το ένα παπουτσάκι στο πέτρινο ρείθρο. Το άλλο χάθηκε στο νερό.

Πιο πάνω, συναντήσαμε τον αριθμό 1, έτοιμο να διαλυθεί στο χωμάτινο βουναλάκι, μαζί με το μυστικό μας… Αναζητήσαμε τη λύση των αριθμητικών πράξεων εκτός σχολείου, στη λεωφόρο των θαυμάτων, οδηγώντας άριστα το ίδιο «αγωνιστικό» της δυσλεξίας μας. Μετρήσαμε πουλιά, σύννεφα, τρεχάλες και τραγούδια.

Τέλος, ακολουθώντας τη μυρωδιά της φρέσκιας μανόλιας, φθάσαμε στο φροντιστήριο και κάτσαμε αντικριστά στο «τραπέζι της νίκης».

―Μπορείς τώρα να με βοηθήσεις; με ρώτησε κοιτώντας με με λαχτάρα, βρήκατε λύσεις; Είναι όλα τα παιδιά χαρούμενα; Έγιναν τα σχολεία σας ανοιχτές αγκαλιές; Γιατί θέλω… θέλω να μάθω και δεν μπορώ…”