«Ταξιδεύοντας με τον Μίκη» | Ο γερμανικός Τύπος εγκωμιάζει την ταινία του Αστέρη Κουτούλα

Η ταινία «Ταξιδεύοντας με τον Μίκη» συνεχίζει την πορεία της στους γερμανικούς κινηματογράφους και εγκωμιάζεται από τον γερμανικό τύπο και από πολλούς γερμανούς καλλιτέχνες.  Για τον συνθέτη Henning Schmiedt είναι μια «σημαντική και θαρραλέα» ταινία, ένα «ντοκιμαντέρ-ψηφιδωτό», ένα «καλειδοσκόπιο της συναρπαστικής ζωής του μεγάλου έλληνα μελωδού και ανθρωπιστή». Ο ηθοποιός André Hennicke μιλάει για «μια ταινία σαν ονειροπόληση. Σαν μια ζωντανή ανάμνηση μιας μεγάλης, περιπετειώδους ζωής, η οποία δεν θέλει να τελειώσει». Ο συνθέτης και συγγραφέας Hans-Eckart Wenzel χαρακτηρίζει την ταινία ως «βήμα προς την προσέγγιση της μουσικής παντοδυναμίας». Και η διάσημη μουσικός παραγωγός και συγγραφέας Vera Brandes υμνεί την ταινία ως «καταπληκτική, ανεπανάληπτη, ενώ ως προς το είδος της πρωτοφανής».

Ο έλληνας σκηνοθέτης που ζει στο Βερολίνο έρχεται στην Αθήνα για να παραβρεθεί σε ειδική προβολή της ταινίας του και να απαντήσει σε ερωτήσεις του κοινού.

Ταξιδεύοντας με τον Μίκη

Προβολή και συζήτηση

Δευτέρα, 10 Δεκεμβρίου, Studio new star art cinema, 19.30

Η προβολή θα είναι για καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, επαγγελματίες του χώρου, φίλους αλλά και θεατές που δεν είχαν την ευκαιρία να παρευρεθούν στην επίσημη πρεμιέρα του Οκτωβρίου. Στη συζήτηση που θα ακολουθήσει παρόντες θα είναι ο σκηνοθέτης και ο παραγωγός Γιάννης Σακαρίδης.

Κριτικές της ταινίας στον γερμανικό Τύπο

… Η ταινία δείχνει τη ματαιότητα, την οποία θα έπρεπε να νιώθει ένας επαναστάτης του παρόντος. Ο Αστέρης Κούτουλας την αποκαλεί «κωμωδία»… Ο Κούτουλας αποκαλεί τον Θεοδωράκη «αναρχικό του πνεύματος» και αυτό περίτρανα μπορεί να αποδειχθεί μέσω της κινηματογραφικής του «κωμωδίας».

Michael Pilz, Die WELT

Ο σκηνοθέτης Αστέρης Κούτουλας δημιουργεί με τη χρήση ενός ασυνήθιστου, πολύπτυχου αρχειακού υλικού ένα σαγηνευτικό κολάζ από λήψεις δημόσιων και ιδιωτικών στιγμών του Θεοδωράκη.

Ο Κούτουλας δημιουργεί έτσι μια προκλητική μίξη μαρτυρίας εποχής, έντεχνου δοκιμίου και χειμάρρου εικόνων, που έχουν υποστεί ένα πολύ κοφτό μοντάζ. Κέντρο βάρους είναι οι πολλές – εν μέρει προσωπικές – στιγμές και σκηνές, οι οποίες δείχνουν τον Θεοδωράκη στις περιοδείες του, σε (προσωπικά) ταξίδια και σε παραγωγές. Ο Κούτουλας κατέγραψε με την κάμερα όλα αυτά τα χρόνια τα ταξίδια σε εκατό διαφορετικά μέρη, σε τέσσερις ηπείρους. Η ποικιλία αυτή αντικατοπτρίζεται και μέσα στην ίδια την ταινία: βλέπουμε τον Θεοδωράκη σε πρόβες και εμφανίσεις στην Ελβετία, το Ισραήλ, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ, τη Νότια Αφρική, την Αυστραλία, ακόμα και τη Χιλή. Όλες αυτές οι εικόνες δείχνουν έναν απόλυτα συγκεντρωμένο, τελειομανή συνθέτη στο στοιχείο του, που νιώθει τη μουσική να πλημμυρίζει κάθε κύτταρο του σώματός του. Οι εικόνες αυτές συμπληρώνονται από σκηνές μυθοπλασίας, στις οποίες οι ηθοποιοί εικονοποιούν τη μουσική κάθε συμφωνίας, όπερας και καντάτας…

Jörg Gerle, filmdienst.de

Η κινηματογραφική πρόταση της ημέρας (Filmtipp des Tages): … η ταινία “Dance Fight Love Die” συνδυάζει μουσική και κινούμενη εικόνα, δημιουργώντας μια συμπυκνωμένη απεικόνιση της ζωής και του έργου του “enfant terrible” της νεότερης ιστορίας της ευρωπαϊκής μουσικής – του έλληνα συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη.

Süddeutsche Zeitung

«… ένα ατίθασο κολάζ και παράλληλα ένας φόρος τιμής»
Ο Αστέρης Κούτουλας δημιούργησε ένα πρωτότυπο πορτρέτο του Μίκη Θεοδωράκη. Η ταινία αποτελείται από κλιπ τεσσάρων και έξι λεπτών, τα οποία συνθέτουν ένα υπέροχο ταξίδι σε τέσσερις ηπείρους. Παράλληλα με τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, στο προσκήνιο βρίσκονται και προσωπικές στιγμές. Αυτό το κινηματογραφικό δοκίμιο αποτελεί την ίδια στιγμή πορτρέτο, μαρτυρία εποχής και ταινίας δρόμου».

Björn Schneider, programkino.de

… Το αποτέλεσμα είναι μια πολύ πρωτότυπη ταινία που κινείται μεταξύ του πειραματισμού, του δοκιμίου και του ντοκιμαντέρ. Συμμετείχε στο γερμανικό φεστιβάλ κινηματογράφου Hof το 2017 και είναι ένα έργο που δεν προσφέρει καμιά τετριμμένη πληροφορία στο κοινό. Δεν υπάρχουν αριθμοί και γεγονότα, θεωρίες ή θέσεις. Το πλήθος των σκηνών, είτε με τον ίδιο τον Θεοδωράκη είτε εμπνευσμένες από αυτόν, συνθέτουν μια ενιαία εικόνα. Ένα κολάζ, το οποίο προσεγγίζει έναν καλλιτέχνη εμμέσως, αλλά ταυτόχρονα με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, και προσπαθεί να τον κατανοήσει. Ενδεχομένως να μη γίνει κανείς πολύ εξυπνότερος μέσα από αυτό το έργο. Ωστόσο η ταινία Dance Fight Love Die είναι αδιαμφισβήτητα συναρπαστική, και λόγω των πολύ διαφορετικών ερμηνειών, ενώ παράλληλα είναι κατά διαστήματα μοναδική στο είδος της και με τον τρόπο της μας συμπαρασύρει.

Oliver Armknecht, film–rezensionen.de

Ο Αστέρης Κούτουλας δημιούργησε ένα πρωτότυπο πορτρέτο του Μίκη Θεοδωράκη. Η ταινία αποτελείται από κλιπ τεσσάρων έως έξι λεπτών, τα οποία συνθέτουν ένα τραχύ ταξίδι σε τέσσερις ηπείρους. Παράλληλα με τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, κατά τη διάρκεια της ταινίας τοποθετούνται σε πρώτο πλάνο και προσωπικές στιγμές. Αυτή η ταινία-δοκίμιο αποτελεί παράλληλα πορτρέτο, χρονικό και ταινία δρόμου.

Kino.de

… Χωρίς φιοριτούρες και περιττολογίες, ο Κούτουλας οδηγεί τον θεατή σε ένα ταξίδι εξερεύνησης στο σύμπαν του μεγάλου έλληνα Θεοδωράκη. Υπερβαίνει δίχως προσπάθεια τα όρια μεταξύ χρόνου και τόπου, πραγματικότητας και ονείρου, σε μια ταινία με εναλλασσόμενες σκηνές και δομημένη υπόθεση, η οποία ρέει ακόμα και χωρίς διάλογο. Αυτό ωστόσο που δεσπόζει υπέρ πάντων είναι η καταπληκτική μουσική του Θεοδωράκη… Το δώρο του Αστέρη Κούτουλα προς εμάς είναι μια μεγάλη κινηματογραφική δημιουργία!

Jörg Krause, nachrichten.de

… Ο Κούτουλας αγαπά το μπαλέτο. Έτσι, η κινηματογραφημένη ζωή του στενού του φίλου είναι ένα μπαλέτο σε τέσσερις πράξεις. Όπως αναφέρει και ο τίτλος της ταινίας, είναι περισσότερο ένας χορός παρά μια πορεία στον χρόνο… Η ταινία του Κούτουλα είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια βιογραφική ταινία. Μέσα από τη μουσική του συνθέτη, αφηγείται την ελληνική ιστορία και μέσα από τη ζωή αυτού του μουσικού και –από φυσικής άποψης- γίγαντα, αποτυπώνει τη σημασία του να είσαι Έλληνας.

Hansgeorg Hermann, Die Junge Welt

… Πρόκειται για μια ταινία-δοκίμιο, ένα βίαιο και υπνωτικό κολάζ, που δεν αναζητά κάτι συγκεκριμένο, αλλά προσπαθεί να εισχωρήσει στην ποίηση του έργου του Θεοδωράκη… Είναι σαν να έχει ο σκηνοθέτης ένα σημειωματάριο, στο οποίο καταγράφει μέσω εικόνων, σκέψεις, συσχετισμούς και οράματα σχετικά με τον Θεοδωράκη και τη μουσική του. Όλο αυτό μοιάζει με έναν κινηματογραφικό ποταμό, ο οποίος εξελίσσεται σταδιακά σε ορμητικό χείμαρρο. Η ταινία ακροβατεί ανάμεσα σε δράση και περίσκεψη, διαθέτει έντονη έκφραστικότητα, αποκτά ζωή μέσα από έντονες αντιθέσεις και αντιπαραβολές, έχει πομπώδη και σχεδόν οπερατική ενορχήστρωση, ενώ παράλληλα διαθέτει αφήγηση σαν να είναι ένα μουσικό έργο…

Σίγουρα, δεν πρόκειται για μια ταινία συμβατική. Δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο πορτρέτο καλλιτέχνη… Η ταινία δεν δίνει εξηγήσεις. Πρόκειται για ένα κάπως αινιγματικό έργο. Η ταινία επιτρέπεται να είναι έτσι. Και πρέπει να είναι έτσι. Περιέχει σημεία και κώδικες που κρύβονται πίσω από την επιλογή των εικόνων, της μουσικής και του μοντάζ… Είναι μυστηριώδης και πολύπτυχη. Δημιουργεί συνεχώς νέες εντυπώσεις. Ο Θεοδωράκης είναι η άγκυρα. Η υπόλοιπη ταινία είναι θολή, μεταβλητή και εκπλήσσει συνεχώς με ασυνήθιστες ιδέες… Γιατί η ταινία του Κούτουλα είναι λιγότερο ντοκιμαντέρ και περισσότερο μια δοκιμιακή ενασχόληση με τη μυθική φιγούρα του Θεοδωράκη και τη μυθική δύναμη της μουσικής του… Πρόκειται για μια κινηματογραφική Οδύσσεια…

Ron Jäger, Benowtv

Ο Θεοδωράκης είναι ένας σημαντικός συνθέτης συμφωνικής μουσικής, ένας διευθυντής ορχήστρας και χορωδίας που διεισδύει στα έγκατα του κάθε έργου και μυεί τον άνθρωπο σε ιδέες που αξίζει κανείς να συλλογιστεί: την αγάπη, τον θάνατο, τον φόβο. Σε αυτό το ντοκιμαντέρ, μια πληθώρα εικόνων και σύντομων σκηνών συνοψίζουν την έως τώρα ζωή του συνθέτη, χωρίς όμως να έχουν αναγκαστικά δραματουργική διάταξη. Ο Θεοδωράκης συναντάει τη μουσική του στην Αθήνα και την Κρήτη, όπως και στα Ιμαλάια, την Αγία Πετρούπολη, την Ιερουσαλήμ, το βαυαρικό Πασάου, το Σαν Φρανσίσκο, τη Νότια Αφρική, την Έφεσο και το Τσεσμέ. Φυσικά, στην ταινία διαφαίνεται και η στάση του σε διάφορα πολιτικά ζητήματα: με τον αγώνα κατά της γερμανικής κατοχής στη χώρα του, με την ελληνική χούντα και τη δικτατορία των συνταγματαρχών, με το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν, με το δολοφονημένο κορίτσι ονόματι Άννα Φρανκ ή με τον διώκτη των Ναζί, Simon Wiesenthal. Είναι στο στοιχείο του τόσο με το μπαλέτο όσο και με τη συμφωνία, τόσο με το ορατόριο όσο και με την όπερα, και μέσα στην ταινία ακούει κανείς πολλές άριες και χορωδίες από τις όπερες «Μήδεια», «Αντιγόνη», «Ηλέκτρα» ή το ορατόριο «Μαουτχάουζεν». Τον βλέπουμε να ακούει στίχους από τραγούδια και ποιήματα. Μιλάει για τον πόλεμο και την αγάπη. Ονειρεύεται την άκρως προβληματική ελληνοτουρκική φιλία. Αναλογίζεται το κακό που κάνει ο άνθρωπος στον πλανήτη. Πρόκειται συνολικά για μια εντυπωσιακή ζωή και μια εντυπωσιακή ταινία.

Björn Schneider, programmkino.de