Προσευχή

Το σημαντικότερο στοιχείο της προσευχής είναι η αγάπη προς τον Κύριο, ο νους και το σώμα μας πρέπει να λαχταρούν τον Κύριο.

Η σωστή προσευχή έχει ως προϋπόθεση την επίγνωση της ασημαντότητάς μας και του γεγονότος ότι συνομιλούμε με τον Δημιουργό των πάντων. Επομένως όταν προσευχόμαστε πρέπει να είμαστε απόλυτα συγκεντρωμένοι, σε ήσυχο περιβάλλον και με το μυαλό μας αποκλειστικά προσηλωμένο στον Δημιουργό.

Η τέλεια προσευχή είναι η εσωτερική, σιωπηλή, συνεχής και αδιάλειπτος με συνήθως επανάληψη της φράσης «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». Ακόμα και όταν προσευχόμαστε για άλλους ανθρώπους την ίδια φράση επαναλαμβάνουμε γιατί το «με» αντιστοιχεί στην ανθρώπινη ενότητα, όλων μας ο Πατέρας είναι ο μοναδικός Θεός, οπότε το πρόβλημα του αδερφού μας είναι και δικό μας πρόβλημα.

Όταν μας βασανίζουν σκέψεις, ενοχές, άγχος, φόβος, κακία, μίσος δύσκολα μπορούμε να προσευχηθούμε. Χρειαζόμαστε τότε αλλαγή πλεύσης και επίσκεψη στον πνευματικό – καθοδηγητή μας. Θα τον επιλέξουμε μετά από ψάξιμο και όταν τον ακούσουμε θα πρέπει να εκπέμπει χριστιανική αγάπη. Τις πιο πολλές φορές χρειαζόμαστε μετάνοια (στην καρδιά συντριβή, στο στόμα εξομολόγηση και στον βίο διόρθωση).

Δεν είναι σωστό να βλέπουμε επί ώρες τηλεόραση και αμέσως μετά να προσευχόμαστε. Χρειάζεται κάποια προθέρμανση, όπως διάβασμα βιβλίων με χριστιανικό περιεχόμενο, ένα ζεστό μπάνιο, ένα χαμομήλι.

Λέγεται ότι η πιο κατάλληλη ώρα προσευχής είναι στην πρωινή λειτουργία που στα μοναστήρια του Αγίου Όρους ξεκινάει στις 03.30.

Γνωρίζοντας ότι πρώτα πάσχει το πνεύμα μετά ασθενεί η ενέργεια και ακολούθως το σώμα πρέπει πρώτα απ’ όλα να προσευχόμαστε. Να ζητούμε από τον Θεό αυτό που θέλουμε, αλλά ταυτόχρονα να σεβόμαστε τις επιταγές του (αγάπα τον Κύριό σου και αγάπα τον πλησίον σου) και να αφήνουμε τον ανελκυστήρα της προσευχής να μας πάει όχι όπου θέλουμε, αλλά όπου πρέπει.

Την ασθένεια την επιτρέπει ο Θεός όχι για να μας τιμωρήσει, αλλά για να μας αλλάξει, να μειώσει τον εγωισμό μας, να συνειδητοποιήσουμε πόσο φθαρτοί είμαστε και να μας εκπαιδεύσει στην αρετή της υπομονής η οποία δυναμώνει την πίστη προς το Θεό.

Η ασθένεια πολλές φορές μας οδηγεί σε μεγάλη περιπέτεια μέσα από την οποία βρίσκουμε το πραγματικό νόημα της ζωής. Συνειδητοποιούμε τη ματαιότητα της αναζήτησης υλικών αγαθών ή των αξιωμάτων, αλλά και την αξία ενός περιπάτου, ενός απλού φαγητού μαγειρευμένου με αγάπη, ενός τραγουδιού, μίας φιλίας, μίας καλής πράξης. Χωρίς πόνο δεν έρχεται η χαρά, αλλά και χωρίς πόλεμο δεν έρχεται η νίκη. Στον πόλεμο χύνεται πολύ αίμα, ο Χριστός είναι ο πρωτομάστορας που πολέμησε τον διάβολο και τον νίκησε κατά κράτος.

Στο Άγιο Όρος λένε ότι η ασθένεια είναι επίσκεψη Θεού.

Άλλες φορές η ασθένεια στοχεύει στην πνευματική βελτίωση των συγγενών ή φίλων. Άλλες φορές οι ασθένειες στοχεύουν στην ανάδειξη περιβαλλοντικών ρυπάνσεων. Άλλες φορές «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα», δηλαδή εκ γενετής ή γονιδιακές διαταραχές που οφείλονται σε προβλήματα που δημιουργήθηκαν μέχρι και 7 γενεές πίσω και επανεμφανίζονται.

Όταν ρώτησαν οι μαθητές τον Χριστό εάν ο εκ γενετής τυφλός πληρώνει αμαρτίες των γονέων του, ο Κύριος απήντησε: Δεν πληρώνει αμαρτίες κανενός, αλλά επετράπη για τη δόξα του Θεού.

Από την ασθένεια ωφελούμαστε μόνον όταν κατά τη διάρκειά της δοξάζουμε και ευχαριστούμε τον Θεό. Μας έχει δοθεί το χάρισμα μέσω του σωματικού πόνου να θεραπεύουμε τον ψυχικό.

Πριν μας δώσει ο Θεός τον σταυρό που σηκώνουμε, τον κοίταξε με τα πάνσοφα μάτια Του, τον εξέτασε με την Θεία λογική Του, τον επέλεξε με την ατελείωτη δικαιοσύνη Του, τον έβαλε στην γεμάτη αγάπη καρδιά Του για να τον ζεστάνει, τον ζύγισε στα ευλογημένα χέρια Του για να μην μας πέσει βαρύτερος από ότι μπορούμε να σηκώσουμε και τον ακούμπησε ευλαβικά στον ώμο μας αφού υπολόγισε το θάρρος, την πίστη και την δύναμή μας. Άρα μπορούμε να τον σηκώσουμε και να πάμε από τον Γολγοθά στην Ανάσταση.

Μεγαλώνουμε με την φιλοδοξία να γίνουμε κάποιοι και να αποκτήσουμε υλικά αγαθά ώστε να ευτυχίσουμε. Δεν πρέπει να δημιουργούμε τεχνητές καταναλωτικές ανάγκες, είναι σημαντικό το να είμαστε ολιγαρκείς και να υπάρχει απλότητα στον τρόπο ζωής καθώς και στον χαρακτήρα μας. Όταν, ξεχνώντας το σκοπό της ύπαρξής μας, θέλουμε πολλά, τότε αγχωνόμαστε για να τα αποκτήσουμε και για να τα διατηρήσουμε.

Το κυνήγι των υλικών αγαθών και της κοινωνικής καταξίωσης μας αγχώνει και έτσι ξεκινάει ο φαύλος κύκλος των ψυχικών και σωματικών ασθενειών. Το άγχος προκαλεί σωματική και ενεργειακή εξάντληση – κόπωση που με τη σειρά τους επιτείνουν το άγχος γιατί υποσυνείδητα διαπιστώνουμε ότι οι αντοχές μας μειώνονται με κατάληξη την ασθένεια που σιγά-σιγά γίνεται χρόνια, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει ακόμη περισσότερο το άγχος που επιδρά ακόμη πιο πολύ στο σώμα μας με τελική κατάληξη τις ανίατες παθήσεις.

Για να δώσουμε τη δυνατότητα στο σώμα μας πραγματικά να αυτοϊαθεί πρέπει πρώτα απ’ όλα να γαληνέψει ο νους μας, να γεμίσουμε με αγάπη και ταπεινότητα. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο ψυχισμός, οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας επηρεάζουν άμεσα το σώμα μας.

Όταν σκεπτόμαστε με απλότητα, καλοπροαίρετα, θετικά, με αισιοδοξία (εάν ένα αγκάθι μπήκε στο χέρι σου να είσαι ευτυχής που δεν μπήκε στο μάτι σου), συμπόνια και με πίστη στον Θεό, τότε όχι μόνο επιδρούμε καταλυτικά στην ασθένεια, αλλά όπως λέει και το ευαγγέλιο μπορούμε να επιδράσουμε τόσο στο περιβάλλον μας ώστε και βουνά μπορούμε να μετακινήσουμε.

Στα παιδιά μας πρέπει να μάθουμε ότι θα ευτυχίσουν μόνο αν μάθουν να ζούνε σύμφωνα με το θέλημα του Δημιουργού μας.

Η ζωή μας είναι σύντομη και είναι βέβαιο ότι θα πεθάνουμε. Σημασία έχει να είναι ηθική ώστε να προετοιμαστούμε για την αιώνιο ζωή.