Μία ρήση της Αποκάλυψης

      Διαβάζουμε στην Αποκάλυψη (21. 5): «Καὶ εἶπεν ὁ καθήμενος ἐπὶ τῷ θρόνῳ· ἰδοὺ καινὰ ποιῶ τὰ πάντα». Πουθενά στις ιερές Γραφές δεν γίνεται λόγος για την κατάργηση ή τη βελτίωση των πάντων, του οτιδήποτε τέλος πάντων προηγήθηκε. Απλώς τα πάντα  τα κάνει καινούργια. Το ίδιο συμβαίνει και με το ανθρώπινο ον, το οποίο  κατά την πνευματική πορεία του, όταν δεν βελτιώνεται απλώς πνευματικά παρά αλλάζει επίπεδο, ανακαινίζεται, γίνεται δηλαδή καινούργιο, αφού ο παλαιός εαυτός του πεθαίνει. Η όλη διαδικασία είναι  σαν την κύηση ενός εμβρύου, το οποίο αναπτύσσεται σταδιακά και, όταν ολοκληρωθεί η ανάπτυξή του, γεννιέται, οπότε έχουμε να κάνουμε με τη γέννηση μίας νέας οντότητας.  Είναι αυτό που   χαρακτηρίζεται  υπό τον πολύ γνωστό στον Εσωτερισμό όρο Νέα ή Δεύτερη Γέννηση και ακόμα καλύτερα Επαναγέννηση.   Στην περίφημη συνομιλία Του με τον εκ των Φαρισαίων Νικόδημο (Ιω. γ’ 3-4 ), ο Ιησούς υπονοεί αυτή τη γέννηση με τη δήλωσή Του: « Ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι, ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἄνωθεν, οὐ δύναται  ἰδεῖν τὴν  βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Όταν συμβεί τούτο, οι πράξεις του «ανακαινισμένου» ανθρώπου      είναι κατά την υπόλοιπη ζωή του διαφορετικές από εκείνες που ήταν μέχρι τότε, και ολόκληρη η ζωή του αλλάζει από κάθε άποψη.

     Φοίβος Ι. Πιομπίνος   piombinos.com