Ο Αναστάσης Κοτσίνης κυκλοφορεί τον πρώτο του δίσκο ως Lorqa…“Από Μακριά”

Ο Αναστάσης Κοτσίνης, καλλιτεχνικά Lorqa, ανακοινώνει την πρώτη του δισκογραφική δουλειά “Από Μακριά” . Το αποτέλεσμα μιας δημιουργικής διαδικασίας που συνέβη όπως ακριβώς την περιγράφει ο τίτλος του album: από το μακρινό Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης, όπου ζει και εργάζεται τα τελευταία 10 χρόνια, με κύρια πηγή ενέργειας και έμπνευσης αυτήν που του δίνει η αφετηρία του – τα καλοκαίρια στην Ερεσό. 

Βρείτε περισσότερα εδώ: https://linktr.ee/lorqa

Εκείνοι που ήταν τόσο κοντά, όσο και μακριά

Το “Από Μακριά” ήταν η πρώτη φορά που βάζαμε μαζί τις φωνές μας στο στούντιο με τη Lah Porella, που τελείως τυχαία είχαμε σαν κοινό συνδετικό στοιχείο την καταγωγή από τη Λέσβο , κάτι το οποίο ενδεχομένως να βοήθησε στο να μεταφραστεί ο δίσκος συναισθηματικά και μέσω του μικροφώνου. Η φωνή της έδωσε μία πολύ όμορφη νότα, ένα επιπρόσθετο χρώμα και διάσταση στο κομμάτι και μια παραπάνω “σιγουριά” για το τελικό αποτέλεσμα. 

Δείτε το video του τραγουδιού “Όνειρο”:

Λίγα λόγια από τον δημιουργό

Η συνεργασία μου με τον Δημήτρη από το Tube Sound Recordings έπαιξε σημαντικό ρόλο καθώς έκανε όλη τη διαδικασία εύκολη. Ένας άνθρωπος που έφερε θετική διάθεση, αστείρευτη υπομονή και ‘παιδική’ περιέργεια – αυτό ακριβώς που είχα ανάγκη τις ώρες μου στο στούντιο ηχογράφησης. 

Ο Ξενοφών Καρύδης έβαλε και αυτός το χεράκι του στο δίσκο με το τρίχορδο μπουζούκι στο κομμάτι “Εκβολές του ποταμού”. Μία αναπόφευκτη συμμετοχή καθώς είναι ένας από τους ανθρώπους που είχα περάσει τα εφηβικά μου καλοκαίρια –  εγώ στην κιθάρα, εκείνος στο μπουζούκι, σε αγαπημένα παραδοσιακά κομμάτια. 

Η Ανδριάνα Νάσσου μετέφρασε τους ήχους σε εικόνες. Ήταν εκείνη που δημιούργησε το εξώφυλλο με το έντονο κόκκινο να περικλείει έναν σουρεαλιστικό κόσμο γήινο και εξωγήινο, από κάποια άλλη διάσταση (από κάπου μακριά) που μαζί με τον “τράγο” – που για μένα αντιπροσωπεύει τα πιο φυσικά και “άγρια” στοιχεία του δίσκου, όπως η γκάιντα, ο τζουράς, τα έντονα βαλκανικά κρουστά – από το κεραμικό εργαστήρι της Μελίνας Ξενάκη, συνθέτει την visual αισθητική της δουλειάς. 

Ο Βασίλης Τεντολούρης φέρνει ένα έντονο κομμάτι από την Ερεσό. Είναι ο καλλιτέχνης πίσω από την ηχογράφηση που ανοίγει τον δίσκο – μία μελωδία που συνέλαβε ένα βράδυ του Μαΐου, στη γνωστή γωνιά μας στην παραλία της Ερεσού, γύρω από τη φωτιά και κάτω από τα αστέρια. Μήνες μετά, τον κάλεσα στο στούντιο για να αναπαράγουμε εκείνη τη στιγμή, παίζοντας τζουρά. 

Η Ελένη Μάλτα, “ευλόγησε” το δίσκο με τις συμβουλές της, την εμπειρία της και το καλό γούστο στη μίξη και στο μάστερινγκ αφού με βοήθησε να ολοκληρώσω και τα 2 και να ακούγεται ο δίσκος όπως ακούγεται τώρα. 

Ο Πάνος Σκουτέρης, ο οποίος ήταν μια αφορμή για να πειραματιστώ με καινούργιους ήχους, συνεισέφερε γνώσεις και ήχους ευχόμουν να υπάρχουν στο δίσκο με αυτό το τρόπο. Έφερε τον αέρα βουνού, του πελάγους και της παράδοσης. Έπαιξε Θρακιώτικη γκάιντα, ηπειρώτικο καβάλ, τσαμπούνα από τη Κάρπαθο και κλαρίνο. 

Κάποια χαρακτηριστικά του δίσκου

Το κύριο μουσικό θέμα του δίσκου είναι το πάντρεμα δύο αρκετά ασυνήθιστων στοιχείων (που ενέπνευσαν και το όνομα “από μακριά”): των παραδοσιακών οργάνων και των ηλεκτρονικών ήχων. 

Βαθιά κρουστά & ρεμπέτικες ζίλιες με 808 drums, γκάιντα από τη Θράκη και τζουράς με το prophet 12 & korg synthesizers, soul & alternative φωνητικά με επιρροές από Ηπειρώτικους δρόμους & πολυφωνικά σχήματα. 

Το κοινό χαρακτηριστικό είναι ότι όλα τα όργανα είναι προσεγμένα και υπάρχει ξεκάθαρη πρόθεση στην ενορχήστρωση. Δεν μπήκαν τα στοιχεία αυτά μαζί απλώς για να πούμε ότι υπάρχουν. Με τα φωνητικά να δίνουνμια πιο σύγχρονη νότα σε στύλ electronic songwriter, έχει βγει μια δουλειά που ακούγεται φρέσκια.   

ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ – το κομμάτι του ομώνυμου album

Το ομώνυμο κομμάτι “Απο Μακριά” είναι αυτό που έβγαζε για μένα το περισσότερο νόημα. Υπήρχε κάτι τόσο άμεσο και τόσο προφανές με αυτό το κομμάτι αλλά και ταυτόχρονα κάτι εντελώς άγνωστο και φρέσκο που δεν μου άφηνε άλλα περιθώρια παρά το να εξερευνήσω το πού θα με οδηγήσει. Πλέον, μπορώ να πω, ότι αυτή η σύνθεση αποτέλεσε μία εξερεύνηση των ορίων μου, της δημιουργικότητας μου, της προσωπικής και καλλιτεχνικής ταυτότητας μου, μία επαφή με τα τα βιώματα και τις προσλαμβάνουσες μου.

Εκείνη τη περίοδο, αποκομμένος – όπως οι περισσότεροι άνθρωποι – λόγω πανδημίας, είχα κάνει τη συνειδητή προσπάθεια να περάσω χρόνο στον τόπο καταγωγής μου, την Ερεσό, ένα μέρος που πάντα αποτελούσε για μένα πηγή έμπνευσης και γαλήνης, που ανοίγει μια πόρτα στο αυθαίρετο και συνδέει με εναν αβίαστο ρομαντισμό το κάθε τι ζωντανό. Είναι το μοναδικό μέρος το οποίο με γειώνει, το μέρος στο οποίο συνειδητά επιλέγω να κοιτάω το πέλαγος καθώς κάθομαι πάνω στην αμμουδιά με τα χέρια μου βουτηγμένα μέσα στην άμμο και να γεμίζω, να νιώθω “χορτασμένος”, χωρίς να σκέφτομαι ότι περνάει η ώρα, ότι οι υποχρεώσεις τρέχουν, ότι πρέπει να κοιτάξω το τηλέφωνό μου, ότι δεν έχω επισκεφθεί ακόμα την Αίγυπτο ή την Ινδία, ότι πρέπει να βρω χρόνο για όλα όσα βρίσκονται στην συνεχώς αυξανόμενη λίστα και άλλα χίλια μικροπράγματα που μας απορροφούν τη προσοχή και δε μας αφήνουν να απολαύσουμε την αβίαστη απλότητα και το δώρο της ύπαρξης μας.

Στην Ερεσό συμβαίνει αυτό το φαινόμενο και κρατάει από τη στιγμή που πατάω το πόδι μου εκεί, μέχρι να φύγω και να επιστρέψω στους ρυθμούς της ζωής. Συχνά αναρωτιέμαι: τι από τα δύο είναι “κανονικότητα”; Παραμένει αναπάντητο. 

Μέσα σε αυτή την αλλαγή περιβάλλοντος, φυσικά αλλά και πνευματικά, αποφάσισα πως ενδεχομένως είναι καιρός να αλλάξω προσέγγιση στη δημιουργική διαδικασία και να επεκτείνω τα όρια μου, αφήνοντας παράλληλα πίσω και κατάλοιπα από προηγούμενες προσεγγίσεις όπως το να επιδιώκω το αψεγάδιαστο, τη μεγαλειότητα, το να συγκρίνω τον εαυτό μου με άλλους δημιουργούς ή το να προσπαθώ υποσυνείδητα να αντιγράψω – μία κατά τ’ άλλα χρήσιμη άσκηση.

Ακολουθήστε τον Lorqa:

Instagram | Spotify | Youtube