Ο σκύλος ως πρότυπο ολοκληρωτικής αφοσίωσης στον Κύριο

Στην παγκόσμια λογοτεχνία κρατάει  από παλιά η διαμάχη ανάμεσα στους υπερασπιστές της γάτας και  τους ανυποχώρητους υπέρμαχους του σκύλου. Οι γατόφιλοι  θεωρούν την ανεξαρτησία ως τη μεγαλύτερη αρετή του κατοικίδιου αιλουροειδούς,  το οποίο ουσιαστικά δεν εξημερώθηκε ποτέ, σε αντίθεση με τον σκύλο, ο οποίος δεν χρειάστηκε ουσιαστικά ποτέ να εξημερωθεί, αφού ακολούθησε εξαρχής από μόνος του τον άνθρωπο. Γι’ αυτό άλλωστε τού προσάπτουν υπερβολική δουλοπρέπεια.  Συγχέουν, βλέπετε, ανοήτως την καλοσύνη, την αγάπη και την πίστη του σκύλου με τη δουλικότητα

Η στάση ωστόσο του σκύλου απέναντι στον κύριό του, η συμπεριφορά του προς αυτόν μας δείχνει εναργέστατα, έμπρακτα, παραδειγματικά, ποια πρέπει να είναι η στάση του καθενός μας ως προς τον Κύριο. Αναλυτικότερα:

Ανήκει ψυχή τε και σώματι, ολοκληρωτικά, δίχως όρους ούτε προϋποθέσεις, στον κύριο, στον οποίο τον όρισε το ριζικό του. Αυτός ο κύριος είναι το άπαν γι΄αυτόν.

Αναζητάει απεγνωσμένα τον κύριό του, όταν τον χάσει, και δεν βρίσκει αναπαμό μέχρι να τον ξαναβρεί, διανύοντας πολλές φορές εκατοντάδες χιλιόμετρα γι’ αυτόν το σκοπό. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο του σκύλου που αφήνεται να πεθάνει από ασιτία όταν πεθάνει ο κύριός του.

Ο κύριός του είναι το σπίτι του, η πατρίδα του, ο κόσμος όλος. ΄Οπου βρίσκεται εκείνος, εκεί είναι και το παν γι’ αυτόν. Όταν είναι με τον κύριό του, τα έχει όλα, δεν του λείπει τίποτα, αισθάνεται ασφάλεια και δεν ανησυχεί για τίποτα. Του αρκεί και μόνο να βρίσκεται μαζί του και μάλιστα συνεχώς κι ακαταπαύστως. Μακριά του αισθάνεται ελλιπής.

Είναι δυστυχέστατος χωρίς αφεντικό. Αδέσποτος καταντάει αξιοθρήνητος. Κάνει το παν για ν’ αποκτήσει κύριο και δεν ησυχάζει ώσπου να το κατορθώσει. Ο σκύλος με περιλαίμιο, ενδεικτικό του ότι ανήκει σε κάποιον, αισθάνεται ανωτερότητα σε σχέση με τους άλλους σκύλους που περιφέρονται αδέσποτοι.

΄Οποτε αντικρίζει τον κύριό του, είναι ευτυχέστατος και τον υποδέχεται κάθε φορά με αφάνταστες διαχύσεις κι εκδηλώσεις λατρείας, όσο  μικρή κι αν υπήρξε η απουσία του, και μοιάζει να μην ξέρει τι να πρωτοκάνει για να τού το δείξει και να τον ευχαριστήσει.

Η αγάπη του προς τον κύριό του είναι ανυστερόβουλη, ανυπόκριτη, αμέριστη, απλόχερη, γενναιόδωρη. Τελικά δεν πρόκειται για αγάπη αλλά για λατρεία και τυφλή αφοσίωση.

Δεν τον ενδιαφέρει αν ο κύριός του είναι  δύσμορφος, νάνος, σακάτης ή κουρελής. Γι’ αυτόν ο κύριός του είναι ο καλύτερος που γίνεται πάνω στη γη.

Οσφρίζεται ή ψυχανεμίζεται από πολύ μακριά τον ερχομό του κυρίου του και χαίρεται προκαταβολικά γι’ αυτό, δείχνοντας αδημονία, λαχτάρα να τον δει, και τον υποδέχεται με εκδηλώσεις  γνήσιας και συγκινητικής χαράς.

Αυτόν που αναγνωρίζει για κύριό του τον υπακούει και τον υπηρετεί πιστά, τυφλά, αδιαμαρτύρητα. Τον ακολουθεί όπου κι αν πηγαίνει ή παραμένει στο πλάι του όπου κι αν εκείνος βρεθεί, χωρίς να αναρωτιέται το γιατί.

Βρίσκεται πάντοτε σε πλήρη ετοιμότητα κι εγρήγορση για να προφυλάξει, να προστατεύσει, να υπερασπιστεί τον κύριό του, ακόμα και με τίμημα την ίδια τη ζωή του, από κάθε κίνδυνο κι επιβουλή.

Ανταποκρίνεται αυθόρμητα κι αμέσως, με απαράμιλλη σπουδή, στο οποιοδήποτε κάλεσμα του κυρίου του χωρίς να εξετάζει τους λόγους του, χωρίς να υπολογίζει ούτε κόπους ούτε δυσκολίες, πάντοτε έτοιμος να χαλάσει τη βολή και την ησυχία του για εκείνον. Εξυπακούεται ότι ούτε κουράζεται  να ανταποκρίνεται στα χάδια του κυρίου του ή να δυσανασχετεί με αυτά.

Ποτέ δεν εξεγείρεται, δεν διαμαρτύρεται όταν τον δοκιμάζει, όταν τον επιπλήττει, ακόμα και άδικα, ο κύριός του, τον οποίο συγχωρεί απολύτως, χωρίς να κρατάει μέσα του το παραμικρότερο ίχνος κακίας γι’ αυτόν. Εκδηλώνει απόλυτη υποταγή στο πρόσωπό του, τού είναι πιστός μέχρι αυτοθυσίας, και δεν υπάρχει περίπτωση να τον προδώσει ποτέ, ούτε και να τον απορρίψει.

Αναγνωρίζει τη φωνή του κυρίου του, κι ακόμα περισσότερο την οσμή του, και σπεύδει με λαχτάρα προς αυτόν οποτεδήποτε τον καλέσει.

Υπομένει καρτερικά τις αποφάσεις και τις πιο ευφάνταστες επιλογές του κυρίου του, τις οποίες ακολουθεί ασυζητητί, δίχως να τις αμφισβητεί. ΄Αλλωστε δεν αμφισβητεί ποτέ την εξουσία του κυρίου του πάνω του.

Αγαπάει ό,τι αγαπάει ο κύριός του και διαισθάνεται αλάνθαστα ποιοι τον επιβουλεύονται.

Μέσα σε μια οικογένεια αγαπάει εξίσου όλα τα μέλη της, όμως ένα μόνο αναγνωρίζει ως απόλυτο κύριό του. Ο κύριός του δεν είναι η μοναδική αγάπη του αλλά η πρώτη σε ιεράρχηση, αφού ανήκει μόνο σ’ έναν.

Εντέλει μάς δίνει ένα ύψιστο μάθημα περί του ποια είναι η αληθινή, η έμπρακτη αγάπη και μάς  παρέχει με την αγαθότητά  του τη δυνατότητα να εκφράζουμε, ας είναι και μόνο προς αυτόν, συναισθήματα καλού, να εκδηλώνουμε μόνο θετικά στοιχεία του χαρακτήρα μας  προς αυτόν.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος   piombinos.com