Ο φυσικός θάνατος

Ο φυσικός θάνατος είναι απλώς η αποκοπή από τους φυσικούς νόμους· είναι η νέα κατάσταση στην οποία εισερχόμαστε όταν παύουμε να τελούμε κάτω από την επίδραση των νόμων του υλικού περιβάλλοντος. Γι’ αυτό, λίγο πρέπει να μάς απασχολεί για την κατάληξή μας ο φυσικός θάνατος. Ο πνευματικός θάνατος είναι εκείνος που πρέπει να αποτελεί τη μοναδική, τη μόνιμή μας έγνοια.
‘Αλλωστε με τον φυσικό θάνατο δεν διασπάται η πορεία του ανθρώπινου όντος. Απλώς αυτό αλλάζει επίπεδο και μεταβάλλεται το τοπίο της πορείας του. Ο σπόρος δεν λυπάται όταν σαπίζει για να γίνει η βαθύκλωνη βαλανιδιά, η οποία από τη μεριά της δεν έχει, θά ‘λεγε κανείς, καμιά σχέση με τον αρχικό σπόρο.
Το ίδιο κι ο άνθρωπος δεν λυπάται που από βρέφος γίνεται νήπιο κι από νήπιο παιδάκι κ.ο.κ. Ούτε έχει ποτέ την αίσθηση πως κάτι χάνεται, αφού τα περάσματα αυτά γίνονται σταδιακά, ανεπαίσθητα, και ολόκληρος ο ανθρώπινος βίος δεν είναι παρά ένα συνεχές πέρασμα. Αν αντιμετωπίσουμε και τον θάνατο ως ένα πέρασμα, όπως άλλωστε όντως είναι, δεν θα μάς λυπεί ούτε θα μάς τρομάζει. Μία είναι η Ζωή, και το πέρασμά μας από τη γη κρίκος μιας αλυσίδας που το πριν και το μετά μάς διαφεύγουν.
Προς τι, λοιπόν, όλη η αγωνία για το αν η φάση της γήινης πορείας μας θα διαρκέσει λίγα ή πολλά χρόνια; Αφού μία είναι η πορεία, και το στάδιό της επί της γης έτσι κι αλλιώς πρόσκαιρο. Επομένως, καλύτερα να το περνάει κανείς όσο πιο γρήγορα γίνεται και χωρίς απώλειες.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος piombinos.com