AMOUR!

Είδα την βραβευμένη με Όσκαρ ταινία AMOUR! Καλογυρισμένη, με εξαίρετες ερμηνείες των πρωταγωνιστών (Emmanuelle Riva, Jean-Louis Trintignant), θίγει το θέμα της ανημποριάς των γηρατειών και την κατάθλιψη μπροστά στην αρρώστια και τον θάνατο. Ένα εύπορο ζευγάρι ηλικιωμένων, αγαπημένο, που έχει ζήσει μαζί μια πλούσια σε εμπειρίες και συγκινήσεις ζωή, βρίσκεται μπροστά στην ραγδαία αλλαγή της ζωής τους όταν εκείνη παθαίνει εγκεφαλικό, δεν μπορεί πλέον να αυτοεξυπηρετηθεί, και ο σύντροφός της αναλαμβάνει να την φροντίσει αφού του ζητά να μην την βάλει σε νοσοκομείο. Εκείνος την φροντίζει υποδειγματικά, η δική της όμως στάση είναι αρνητική, δεν συνεργάζεται στην καθημερινότητά της, δεν θέλει να βλέπει κανέναν ούτε καν το παιδί της, θέλει να κρυφτεί από τον κόσμο, να μην την βλέπει κανείς άρρωστη κ.λπ.  Στο τέλος η καθημερινή δυσκολία τους νικά και τους δυο, και εκείνος ως έσχατη πράξη «αγάπης» –  κατά τον σκηνοθέτη (Michael Haneke) ή μήπως η λέξη amour  είναι ειρωνική; Μακάρι!- προκειμένου να μην υποφέρει άλλο, την σκοτώνει πνίγοντάς την! Μια ανθρώπινη, «συμπαθητική» ιστορία που όμως είναι συνταρακτικά εκτός κάθε πνευματικής προσέγγισης. Είναι εντούτοις χαρακτηριστική του πολιτισμού μας ο οποίος είναι φτιαγμένος για νέους, υγιείς, ωραίους, και ισχυρούς -με τον άλφα ή βήτα τρόπο. Η αρρώστια και ο θάνατος βρίσκουν τον άνθρωπο τραγικά ανέτοιμο, ο οποίος ντρέπεται για την αδυναμία του και φοβάται! Το τοπίο είναι εντελώς διαφορετικό με Θεό και εντελώς διαφορετικό χωρίς Θεό! Η δυσκολία δεν είναι πρόκληση για επίγνωση, δεν είναι κάτι που μπορεί ακόμα και να ανατρέψει ο άνθρωπος! Ο θάνατος -όσο συμβαίνει στην Γη- δεν είναι ένα πέρασμα σε μια συνειδητή συνέχεια ζωής αλλά ένα τραγικό τέλος ακόμα και για τους ευνοημένους, όπως είναι οι πλούσιοι και μορφωμένοι ήρωες της ταινίας. «Αγάπη» είναι η ευθανασία στην οποία προβαίνει ο ήρωας! Ως απόλυτη δηλαδή έξαρση του εγώ που αποφασίζει για την ζωή που άλλο χέρι φύτεψε! Πλήρης λιποταξία από την αντιμετώπιση της ύπαρξης σε όλο τον κυματισμό της! Ο άντρας  παίρνει πάνω του την απόφαση να τερματίσει την ζωή που δεν είναι πλέον ευάρεστη! Η γυναίκα του από την άλλη αρνείται αυτό που της συμβαίνει! Δεν έχει όπλα ούτε ψυχικά ούτε πνευματικά για να παλέψει, αλλά ούτε και για να αποδεχτεί την κατάστασή της με ελπίδα, καρτερία ή συμπόνια! Έστω για το χατίρι του συντρόφου της -τον οποίο αντιθέτως εξοντώνει ψυχολογικά με την αρνητική της στάση! Το παιδί τους (μια ενήλικη γυναίκα) είναι ένας ξένος που δεν πρέπει να είναι θεατής σε κάτι τόσο άκομψο όπως η αρρώστια και ο θάνατος! Από «αγάπη» την προφυλάσσουν από την ασχήμια του τέλους! Ο μοναδικός εξάλλου επισκέπτης του ζεύγους χαρακτηρίζει θλιβερή την εμπειρία του να δει την μουσικό δασκάλα του ανήμπορη…  Πού είναι η συμπόνια, η αγάπη, η ανθρωπιά μέσα σε όλα αυτά; Δεν μιλώ καν για διαλογισμό ή προσευχή…Η αυλαία κλείνει τραγικά, αφήνοντάς τους όλους τραγικούς και αλύτρωτους! Ούτε λέξη ούτε σκέψη για ένα διαφορετικό περιεχόμενο και νόημα ζωής! Για επικοινωνία με τις ζώσες δυνάμεις μέσα και έξω από μας! Τραγικοί και μοιραίοι μπροστά σε ένα τέλος που η συνείδηση το ίδιο μοιραία υπογράφει! Και ταυτόχρονα «συγκινητικοί» σαν παιδιά που τους παίρνουν το γλυκό από το χέρι! Σκηνές με όντα που αποχωρούν σε ευλογία, επίγνωση και προσευχή, σκηνές που οι αγαπημένοι είναι μαζί και τους αποχαιρετούν με αγάπη και ευγνωμοσύνη, ακούγονται σουρεαλιστικές! Και όμως πολλοί άνθρωποι στις παραδοσιακές κοινωνίες έζησαν και ζουν μέχρι σήμερα με αυτό το ήθος τον θάνατο!  Μια ζωή «γλυκιά» χωρίς εντούτοις πνευματικό βάθος και προοπτική ο πολιτισμός της Δύσης κατά τον 21ο αιώνα! Όντας σ’ αυτήν την κατάσταση η Γη, είναι να απορεί κανείς που ο αρχάγγελος Ραφαήλ, ως όψη του Θεού-θεραπευτή, επιμένει να μας χαρίσει την Αειζωία!

Aqua Mov