Η καταιγιστική ξενομανία στις ελληνικές θεατρικές σκηνές

    Η  ξενομανία που έχει καταλάβει την τελευταία τριακονταετία τον ελληνικό λαό έχει λάβει επιδημικές διαστάσεις στο χώρο του θεάτρου. Πάμπολλα είναι τα θέατρα που φέρουν αγγλικές ονομασίες και  έτι περισσότερα είναι τα θεατρικά έργα, ακόμα και ελληνικά, που έχουν αγγλικούς τίτλους. Διατρέχοντας τη σελίδα μιας πρωινής εφημερίδας της 2ας Μαρτίου, στην οποία  παρατίθεται πλήρης κατάλογος  των αθηναϊκών  θεατρικών σκηνών, σημειώνω τις ακόλουθες αγγλικές, στην πλειονότητά τους,  ονομασίες: Badminton (πρόκειται αληθινά για ονομασία γλωσσοδέτη και τόσο κακόηχη), Βeton 7  (ωραία, μα την αλήθεια, ονομασία!), Baumstrasse, Βios, Booze Cooperativa, Eliart, Camp, Knot Gallery, Coronet, Olvio, Rabbithole, Fabrica Athens, Faust και Frown Tails. Υπάρχουν επίσης και κάποιες θεατρικές ομάδες με αγγλική επωνυμία, όπως π.χ.Splish-Splash, Grasshopper, One two free. Τα θεατρικά έργα που παίζονται με αμετάφραστο τον τίτλο τους είναι τα εξής: “Black Box”, “I am my own wife”, “Piaf”, “Frozen”, “Barcelona”, “La Nonna”, “I am what I am”, “Alarme”, “Be.Bee”, “Γκόλφω forever”, “…or not to love”, “Spring Xpress”, “Unmythable”, “Virtual Reality” (τόσο δύσκολο ήταν να μεταφραστεί ως “Ἑικονική πραγματικότητα”!)   “Love, love, love”, “Erofili Synopsis”,  “Mein Komplex”, “Draculam”, “Frida/Frida”, “Winterlong”, “Historia de un amor”, “The pillowman”, “La ultima noche”, “Mnimonimous”, “Τηλέμαχος: Should I stay or should I go”, “Grotesque”, “Supernova”, “Sunset Limited”, “Empty Paradise” και “Jeanne D’ Arc”. Και  το   άκρον άωτον του  παράλογου  είναι   το γεγονός ότι  πολλοί ξενόγλωσσοι τίτλοι αφορούν ελληνικά έργα (λ.χ. το “Empty Paradise”  του Αντώνη Παπαϊωάννου). Κάτι παρόμοιο συμβαίνει επίσης με τις ονομασίες κάποιων ελληνικών χορευτικών ομάδων, όπως και κάποιων τίτλων εικαστικών εκθέσεων, για τις οποίες  φαίνεται  να μην   αρκεί, τελευταία, το όνομα του εικαστικού καλλιτέχνη, αλλά πρέπει επιπροσθέτως να τιτλοφορούνται.

     Σε ποιούς, αλήθεια, ξένους θεατές στην Αθήνα απευθύνονται αυτά τα έργα;  Θα ήθελα να ξέρω πώς μπορεί ένας ταλαίπωρος ντόπιος θεατής, που δεν γνωρίζει καμία ξένη γλώσσα, να επιλέξει, μέσα από τον παραπάνω αξεδιάλυτο γρίφο τίτλων, κάποιο θεατρικό έργο για να το παρακολουθήσει. ΄Οταν έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά άπαντα τα αριστουργήματα  της παγκόσμιας λογοτεχνίας, είναι αξιοπερίεργο που οι σημερινοί καλλιτέχνες δεν μπορούν να μεταφράσουν τις δυο-τρείς λέξεις  από τις οποίες συντίθεται  συνήθως ένας  τίτλος. Κι αν σπανιότατα  είναι  τόσο δύσκολο να μεταφραστεί ένας ξένος τίτλος στη γλώσσα μας,  όταν λ.χ. έχει αυτός να κάνει με κάποιο λογοπαίγνιο, γιατί να γράφονται  με λατινικά στοιχεία τα κύρια ονόματα που δεν χρειάζονται μετάφραση, όπως π.χ. η Φρίντα Frida και η πασίγνωστη  Πιαφ Piaf;  Μήπως θεωρούν οι  θεατρικοί παράγοντες   τον οποιοδήποτε ανόητο αγγλικό τίτλο πιο σικ, πιο εφετζίδικο και συνεπώς πιο εμπορικό,  ενώ οι ελληνικοί τίτλοι τούς φαντάζουν πιο μπανάλ; Λυπηρότατο είναι να συμβαίνει τούτο στη χώρα που γέννησε το θέατρο, το οποίο, με όχημα ακριβώς την  υπέροχη ελληνική γλώσσα, δίδαξε και διέδωσε την τέχνη της Μούσας Μελπομένης σε ολόκληρη τη γνωστή για μάς από τα χρόνια εκείνα ανθρωπότητα.

             Φοίβος Ι. Πιομπίνος     piombinos.blogspot..com