Για τον Χαρίλαο Φλωράκη

Τώρα που πέρασε σχεδόν μία εξαετία από το θάνατο του Χαρίλαου Φλωράκη, επιτρέψτε μου να προσθέσω μια προσωπική μαρτυρία για το άτομό του, η οποία θεωρώ ότι φωτίζει μια πτυχή –σημαντική κατά τη γνώμη μου- της προσωπικότητάς του. Από πολύ παλιά, όποτε εκκλησιάζομαι, συνηθίζω να πηγαίνω στην εκκλησία των Αγίων Ισιδώρων, που βρίσκεται μισοχωμένη σε ένα σπήλαιο, στα μισά του δρόμου από τη Νεάπολη προς την κορυφή του Λυκαβηττού. Τα τελευταία τρία-τέσσερα, αν δεν με απατά η μνήμη του, χρόνια της ζωής του, στον ίδιο ναό εκκλησιαζόταν και ο Χαρίλαος Φλωράκης, στους Χαιρετισμούς και τη Μεγάλη Εβδομάδα τουλάχιστον. Στην αρχή μάλιστα συνήθιζε να πιάνει το στασίδι του δεξιού χορού και να βοηθάει στην ψαλτική τον από ετών κύριο ψάλτη του ναού. Τούτο μπορούν να το μαρτυρήσουν και οι δεκάδες συνήθεις εκκλησιαζόμενοι στους Αγίους Ισιδώρους.  Φυσικά,πολλοί μεταξύ αυτών παραξενεύτηκαν σφόδρα, όταν τον πρωτοείδαν εκεί. Γι’ αυτό, άλλωστε, ο τότε γέρων ιερέας, που ήταν φίλος του θεσσαλού πολιτικού, δεν ξανάφησε, μια ωραία ημέρα, τον Φλωράκη να ψέλνει στον δεξιό χορό, ώστε να μη δίνει αφορμή για το σκανδαλισμό και το ευνόητο σούσουρο του εκκλησιάσματος. Έτσι, τον έμπαζε διακριτικά μες στο ιερό όπου του επέτρεπε να κάθεται καθ’ όλη τη διάρκεια της ακολουθίας.
Κι όμως οι κομματικοί σύντροφοί του τού επεφύλαξαν για το κατευόδιο του μόνο πολιτική κηδεία αντί να τον θάψουν με θρησκευτική τελετή. Τούτο όμως αντίκειται στη θρησκευτικότητα που έδειχνε να τον διακρίνει κατά την τελευταία τουλάχιστον περίοδο του πολυτάραχου βίου του. Άλλωστε εντύπωση μού προξένησε στη λιτή διαθήκη του εκείνο το «να φραχτεί ο τάφος μου για να μη με ξεχώσουν τα αγρίμια». Λες και έχει μεγάλη σημασία αν, μετά θάνατον κάποιου, φαγωθεί το πτώμα του από τα σκουλήκια ή από τ’ αγρίμια. Τέτοια νοιαξιά από έναν υλιστή για το, έτσι κι αλλιώς, φθαρτό κουφάρι του δεν σας λεει τίποτα;

Φοίβος Ι. Πιομπίνος    piombinos.blogspot.com