Σχετικά και πάλι με το κυνήγι

«Ου φονεύσεις» μας παραγγέλνει, εδώ και αιώνες, ο έτσι κι αλλιώς παλαιοεποχικός μωυσαϊκός νόμος. Και όμως! Κάθε χρόνο τίθεται, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, το «καυτό» ζήτημα του κυνηγιού και της διάρκειας της κυνηγετικής περιόδου, με τους κυνηγούς να απαιτούν βέβαια και να εκβιάζουν την επιμήκυνσή της και τελικά να την κερδίζουν. Απορίας άξιον είναι πώς καμιά κυβέρνηση σε ολόκληρη την υφήλιο δεν θέλησε ποτέ – για λόγους πολιτικού κόστους, φημολογείται – να καταργήσει διά νόμου, άπαξ και διά παντός, αυτή την αιμοσταγή βαρβαρότητα. Διερωτώμαι πώς είναι δυνατόν να θεωρείται άθλημα, και στη χειρότερη περίπτωση διασκέδαση, η θανάτωση ενός πλάσματος του Θεού, στο οποίο εκχωρήθηκε από τον Μέγα Δημιουργό το ύψιστο δώρο της ζωής; Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς παρά ως ύβρη προς τη Δημιουργία τη νοοτροπία του ανθρώπινου εκείνου όντος που θεωρεί ότι είναι του χεριού του και αναφαίρετο δικαίωμά του να αφαιρεί ο ίδιος τη ζωή από ένα άλλο έμβιο ον και να υπεξαιρεί τις αρμοδιότητες του Θανάτου υποκαθιστώντας τον; Πώς είναι δυνατόν να διανοείται κανείς ότι μπορεί να εγείρει την αξίωση να αφαιρεί με τον νόμο κάτι που είναι αδύνατον να δημιουργήσει ο ίδιος; Τι ακραία, υπέρτατη έπαρση και τι βαθμός ασυνειδησίας διακρίνει εκείνον που αρέσκεται να κυνηγάει, από θέσεως ισχύος και όχι επί ίσοις όροις, άλλα ζωντανά, πλήττοντας έτσι ανεπανόρθωτα τον νόμο της ζωής!
Πολλές φορές σκέφτομαι ότι δύο τινά πρέπει να συμβαίνουν με τους κυνηγούς: είτε πρέπει να αρέσκονται να σκοτώνουν, να ευχαριστιούνται με τον πόνο του ζώου και τη θέα του αίματος, οπότε τούτο δεν είναι δυνατόν να το ανέχεται κι επιπλέον να το επιτρέπει μια κοινωνία που αυτοχαρακτηρίζεται πολιτισμένη, αφού ο φόνος είναι κακούργημα και ως τέτοιος κρίνεται κολάσιμος και επομένως πρέπει να διώκεται ποινικώς˙ είτε τους αρέσει η σκοποβολή, οπότε η πολιτεία ας φροντίσει επιτέλους να δημιουργήσει σκοπευτήρια, όπου τα άτομα αυτά να ασκούνται στο εν λόγω άθλημα της αρεσκείας τους και να βελτιώνουν τη σκοπευτική τους δεξιότητα, χωρίς νά θέτουν σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα των άλλων. Και ας τους απαγορευτεί, μια για πάντα, να ασκούν αυτήν την ικανότητά τους πάνω σε έμβιους στόχους. Γιατί πώς να χαρακτηριστεί άθλημα ένα τόσο αποτρόπαιο βίτσιο; Πόσω μάλλον που πολλοί κυνηγοί επιδίδονται σε αυτό το ψυχωφελές σπορ(!) καραδοκώντας το θήραμά τους μέσα από τα θηριώδη τζιπ τους, απολαμβάνοντας τον καφέ τους, δίχως καν να κάνουν τον κόπο να βγουν έξω για να ξετρυπώσουν το θήραμά τους. Σε παρόμοιες περιπτώσεις δεν βαστώ να μη σκεφτώ ειρωνικά πως το κυνήγι θα πρέπει μάλλον να αποτελεί άθλημα για τα όπλα και όχι για τους συνήθως αγύμναστους, και πολλές φορές υπέρβαρους, κατόχους τους.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος   piombinos.blogspot.com