«Η ακτίνα μου υπερβαίνει όσα λέω! Σαν να μη μίλησα ποτέ! Εκείνο που ήταν να γίνει, έγινε. Η σκέψη είναι διαλύτης της πραγματικότητας για να γίνεται κατανοητή και ανεκτή από τον νου. Όσο περισσότερο φοβάσαι, τόσο περισσότερο σκέφτεσαι. Οι εθισμοί είναι για να ξεχνάς, όπως οι σχέσεις είναι το υποκατάστατο της ζάχαρης που χρειάζεσαι. Ήρθαμε εδώ για να μάθουμε κάτι και να φύγουμε. Ο καθένας σταματά στο επίπεδο που επιλέγει. […]
Ο άνθρωπος ισορροπεί ψυχολογικά πίσω από τους ρόλους του θύματος και του θύτη! Η αλήθεια όμως είναι πως καθένας είναι θύμα και θύτης του εαυτού του. Το σύμπαν ένα νόμο γνωρίζει: την ελευθερία! Η ελευθερία κινεί τον νόμο του αιτίου και του αιτιατού σε όλους τους κρίκους της αλυσίδας της ύπαρξης: παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος. Είναι ασύλληπτη η δύναμη της εσωτερικής «υπογραφής» των συμβαινόντων, αλλά και των εκδοχών του νου. […]
Ποιος ονειρευτής δεν είναι «ορφανό» του κόσμου τούτου! Τα όνειρά μας εντούτοις δεν είναι λιγότερο αληθινά επειδή ακόμα η γη δεν τα αντέχει! «…Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο δεν το αντέχουν οι άνθρωποι, κι είναι νωρίς, μ’ ακούς, είναι νωρίς στον κόσμο αυτόν, αγάπη μου, να μιλώ για σένα και για μένα… Είναι νωρίς, δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα…», όπως λέει ο Ελύτης. Να φτιάξουμε τον κόσμο […]
Ένας σπουδαίος στίχος από κάποιον που από ειρωνεία της τύχης λέγεται «Χριστιανόπουλος»! Άπω ελπίς, είπες Οδυσσέα, είναι η απελπισία: μακρινή ελπίδα! Ενός λεπτού σιγή για τους απελπισμένους, λοιπόν. Ποτέ, μα ποτέ, να μην ξεχάσουμε όσους απελπίστηκαν, λύγισαν, λιγοψύχησαν, δεν άντεξαν! Είμαστε εμείς εδώ να στηρίξουμε το όνειρό σας! Να συνεχίσουμε από εκεί όπου σταματήσατε! Να σας αγαπήσουμε μέχρι τέλους.
Ο ανθρώπινος νους ζητάει να τοποθετήσει γραμμικά και να εξηγήσει εκείνο που στην φύση του είναι κβαντικό, δηλαδή χαοτικό. Το χάος εντούτοις δεν είναι παρά ύψιστη μορφή οργάνωσης και τάξης, μόνο που δεν είναι προσβάσιμο από την συμβατική λειτουργία του νου. Γι’ αυτό η αλήθεια διατυπώνεται μες στους αιώνες κβαντικά και όχι σειριακά. Ψηφίδες ατάκτως εριμμένες με πολλούς ελλείποντες κρίκους… Ο άνθρωπος θέλει να φτιάξει μια ενιαία θεωρία, μια ιστορία […]
Η μακροκλίμακα πάντοτε φοβίζει τον άνθρωπο, αφού δεν μπορεί να την ελέγξει. Τι σημασία έχει άλλωστε το μέγεθος ή η ποσότητα! Δεν είναι παρά σχήματα του νου! Στην πραγματικότητα μόνο τα απειραιώνια σημεία της συνείδησης υπάρχουν. Όλο το βάθος και η έκταση βρίσκονται στην στιγμιαία εμβάπτιση μέσα στο Φως! Μια αίσθηση, ένα βίωμα πληρότητας είναι η Λάμψη η οποία εμπεριέχει ακέραιο το Όλον. Ο Θεός δεν είναι το άπειρα μεγάλο […]
Ο άνθρωπος «φυτεύτηκε» εδώ πλήρης! Γι’ αυτό και θυμάται! Θυμάται ότι πρέπει να θυμηθεί… Επιτέλους ας σταματήσει το παραμύθι της εξέλιξης του πιθήκου σε άνθρωπο! Ο πόλεμος των προγόνων των Ελ με τους Άτλαντες κατέστρεψε τον τότε πολιτισμό, αφού οι Άτλαντες κατάφεραν να διαρρήξουν την ενεργειακή ασπίδα προστασίας. Τα σαρκοβόρα τέρατα, τα ερπετά και όλα τα επικίνδυνα και απεχθή για τον άνθρωπο όντα δεν ανήκουν στην πρωτογενή δημιουργία του Θεού. […]
Καθώς διάφορες καταστροφικές εκδοχές ήδη κυκλοφορούν αιθερικά πάνω από την Γη για το μέλλον του πλανήτη και των μορφών της ζωής που αυτή εκδηλώνει και συντηρεί, ας εστιαστούμε δυναμικά στην μία και μοναδική εκδοχή που αξίζει στον άνθρωπο: την εκδοχή της αναβάθμισης της ζωής εντός του. Η ζωή που αιώνες τώρα ζωοποιεί τον άνθρωπο αναζητά υψηλότερη μορφή έκφρασης της Άγιας Δύναμης. Ο Χριστός, δύο χιλιάδες χρόνια πριν, όρισε τον άνθρωπο […]
Στον αρχαίο κόσμο οι βάρβαροι πάσχισαν να φτιάξουν ένα κτίσμα τόσο ψηλό που να αγγίξει τον ουρανό! Και η αλαζονεία τους τιμωρήθηκε με την σύγχυση των γλωσσών και την πλήρη έτσι έλλειψη επικοινωνίας των ανθρώπων μεταξύ τους! Η υλιστική ανθρωπότητα χτίζει τον δικό της «πύργο» -με ιδιαίτερο ζήλο κατά τον παρόντα αιώνα της έπαρσης που δημιουργεί η δυναμική της τεχνολογίας-, χρησιμοποιώντας μιαν αυτονομημένη από το όλο πράγμα ικανότητα για […]
Λέξεις-θροΐσματα από τον κόσμο τον χρυσό, τον «πέραν», με την Μαρία Παπαϊωάννου
close
