Μαρία Παπαϊωάννου

     Αφιερωμένο σε Εσένα που σε ονειρεύτηκα πριν Σε συναντήσω και σε εκείνους με τους οποίους ονειρευτήκαμε μαζί… Με αφορμή την πρόταση «το παιχνίδι της ζωής», αναρωτήθηκα κατά πόσο από την μέρα που γεννιόμαστε μας χαλαλίζει κανείς αυτό το παιχνίδι! Αντιθέτως όλοι μάς οριοθετούν και θεσμοθετούν τους όρους αυτού του παιχνιδιού, με αποτέλεσμα να μην αναπτύσσεται η πρωτοβουλία και η ανόμοια φύση μας, αλλά να συνθλίβεται κάτω από το βάρος των […]

    Οι ασύμμετρες, δυσαρμονικές σκέψεις ανοίγουν λακκούβες στον νου! Κινητοποιούν έτσι μια ορμονική δράση του νου που τον καίει. Οκτώ μήνες παραμένει ενεργή στον νου μια τέτοια λακκούβα. Αν δεν γίνει λακκούβα, γίνεται παγιωμένη «άποψη». Η κατάθλιψη δεν είναι παρά ένας νους γεμάτος λακκούβες!

Δεν συνέβη ποτέ τίποτε άλλο από ΑΓΑΠΗ! Δεν συνέβη ποτέ τίποτε άλλο από Χριστό-Εαυτό! Δεν συνέβη ποτέ τίποτε άλλο από γλυκό, ζεστό, φως ζωής: αυτό που οι άνθρωποι λένε Έρωτα!

Ποιος φωτίστηκε; Το εγώ! Και «κατόπιν»; Αυτό στο οποίο δεν δίνεις διέξοδο γυρίζει και σε πνίγει! Το να προσπαθείς να σταματήσεις τον ποταμό είναι μάταιο, και το ίδιο επικίνδυνο με το να μην μπεις ποτέ σ’ αυτόν για να τον διαβείς και να περάσεις απέναντι! Το εγώ επιστρέφει δριμύτερο στον κόσμο με το προνόμιο της φώτισης για να αναζητήσει δικαίωση και αποτελέσματα! Ο κόσμος όμως είναι στην θέση του, ακόμα […]

Αν ελάχιστα σκιάσεις την χρυσή ακτίνα του Φωτός, σε απορροφά η σκέψη. Και τότε εισβάλλουν οι αντιθέσεις στον νου σου. Μην εξανθρωπίζεις το θαύμα! Η χρυσή γραμμή λάμπει απόλυτη, συνδέοντας τον αιώνιο Ιησού με τον αιώνιο Χριστό! Χαίρε Άνθρωπε! Χαίρε Χριστέ αγαπημένε!

Η ζωή εν τάφω κατετέθεις, Χριστέ, και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σην. Δοξάζω σου, Υιέ, την άκραν ευσπλαχνίαν, ής χάριν ταύτα πάσχεις. Άξιόν έστι, μεγαλύνειν Σε τον Ζωοδότην, τον εν τω Σταυρώ τας χείρας εκτείναντα, και συντρίψαντα το κράτος του εχθρού.