Prins Obi & The Dream Warriors | Αγνό ροκ εντ ρολ

Γράφει η Χαρούλα Νικολαΐδου

Όταν έβαλα για πρώτη φορά τον δίσκο Prins Obi & The Dream Warriors να παίξει, η αντίδρασή μου ήταν ένα γούρλωμα στα μάτια σχεδόν σε κάθε τραγούδι που ακολουθούσε. Αγαπώ τα ελληνικά μουσικά συγκροτήματα που χρησιμοποιούν ελληνικό στίχο. Από την άλλη, όταν χρησιμοποιούν αγγλικό στίχο, η σύγκριση με τα γνωστά καλά βρετανικά και αμερικανικά συγκροτήματα γίνεται αυτόματα. Στην περίπτωση του δίσκου αυτού, έχουμε τον συνδυασμό και των δύο. Από τη μία  μεριά η Νέα Υόρκη, το Σαν Φρανσίσκο και η Βρετανία της δεκαετίας του ’60 και από την άλλη η ανεμελιά της ελληνικής ποπ της ίδιας περιόδου. Ταυτόχρονα, ένας ζόρικος και δυνατός ήχος ακόμα και με πανκ ροκ διάθεση.

Ο Γιώργος Δημάκης, με το καλλιτεχνικό όνομα  Prins Obi, είναι ο δημιουργός όλων των τραγουδιών του δίσκου αυτού (εκτός από ένα που είναι συνδημιουργία με τον Στέργιο Βούδρη). Έχουν προηγηθεί δύο ακόμα προσωπικοί του δίσκοι, εκτός των συμμετοχών του σε άλλα σχήματα (Baby Guru, Electric Feat). Οι δε Dream Warriors έρχονται και αυτοί από άλλα σχήματα.

Ο ντράμερ Παντελής Καρασεβδάς είναι στους A Victim of Society αλλά και στους δικούς μου αγαπημένους Chickn. Επίσης συμμετέχει και σε άλλα  προγράμματα.

Ο μπασίστας Στέργιος Βούδρης (καθώς και πιανίστας όπως και τραγουδιστής) συμμετέχει στο σχήμα των The Voyage Limpid Sound, μαζί με τον ντράμερ Κώστα Στεργίου. Ο Στεργίου που είναι και αυτός στους Dream Warriors, παίζει στον δίσκο αυτό κρουστά.

Ο κιθαρίστας Χρήστος Μπεκίρης είναι στο σχήμα των Chickn αλλά και στους The Callas.

Οι συνθέσεις του Γιώργου Δημάκη είναι ένα πολύ γερό υλικό, γεμάτο μελωδίες, προσεγμένα φωνητικά και ζεστές αλλά και μελαγχολικές ιστορίες. Η δε συμβολή των υπόλοιπων μουσικών σε συνδυασμό μεταξύ τους, δίνει ένα τρελά κεφάτο αποτέλεσμα, με γκρουβάτο και δυναμικό ήχο με τον οποίο συντονίζεσαι, θες δεν θες,  με την πρώτη ακρόαση του δίσκου.

Η μουσική αυτή παρέα παρουσίασε ένα μέρος από τον δίσκο της στη μουσική σκηνή Ρομάντσο. Αν από τον δίσκο ένιωθα τις δονήσεις να με χτυπάνε απευθείας, στη ζωντανή τους εμφάνιση αυτό που παρακολούθησα ήταν πάνω από τη φαντασία μου.

___________________________________________________________________________________________________________________________________

Το συγκρότημα στήθηκε στην σκηνή, κουρδισμένο από την αρχή με θετική ενέργεια και απέδωσε σαν να έπαιζε στη μεγαλύτερη σκηνή και με το πιο τρελό κοινό από κάτω. Επαγγελματικό από την πρώτη στιγμή. Ο ρουχισμός τους και το βάψιμο στα πρόσωπα ήταν ομοιόμορφα και απέδιδαν την έννοια των πολεμιστών του ονείρου με τις καθαρές λευκές τους στολές. Μπράβο στην Ελένη Καββάδα που έφτιαξε τα ρούχα τους.

Η Χριστίνα Κοζιράκη, η μοναδική κοπέλα, έκανε φωνητικά (όπως και στον δίσκο) και δεν έφυγε ούτε ένα λεπτό από τη σκηνή. Η παρουσία της έστεκε τόσο καλά ανάμεσα στα αγόρια, που μου πήρε ώρα να συνειδητοποιήσω και να πω στον εαυτό μου πως το κορίτσι τόση ώρα δεν κρατάει κάποιο μουσικό όργανο, όμως στέκει μπροστά μπροστά, δίπλα στον Γ. Δημάκη και φαίνεται σαν να “παίζει” κι εκείνη.  Συντονισμένη, χορευτική και λαμπερά υγιής παρουσία.

Ο μπασίστας Στέργιος Βούδρης, στον ρόλο και των φωνητικών (όπως και στον δίσκο), είχε τη δική του επιβλητική παρουσία στη δεξιά μεριά της σκηνής. Νιώθω βαθύ σεβασμό προς τους μουσικούς όταν καταλαβαίνω πως έχουν δυσκολίες κατά τη διάρκεια της παράστασης, για τις οποίες δεν ευθύνονται οι ίδιοι, κι όμως εκείνοι συνεχίζουν. Ρισπεκτ κύριε Βούδρη για το παίξιμο αλλά και για τα φωνητικά σας.

Ο Κώστας Στεργίου ήταν στα κρουστά. Τον έβλεπα στο βάθος αριστερά της σκηνής. Για την ακρίβεια, περισσότερο έβλεπα το φουντωτό σγουρό του κεφάλι που κουνιόταν ασταμάτητα κατά τη διάρκεια του τρελού και γρήγορου παιξίματός του, που κόντραρε, στόλιζε και συμπλήρωνε το παίξιμο του Παντελή Καρασεβδά στα ντραμς. Η κινησιολογία του μου θύμιζε διονυσιακό γλέντι. Η δουλειά του θεωρώ πως ήταν από τις πιο δύσκολες διότι ο τύπος έπαιζε κρουστά με τις παλάμες και τα σκουπάκια, σε ένα σχήμα ηλεκτρικό με την ένταση στο τέρμα και το τρομακτικότερο δίπλα σε ένα αγρίμι, τον Καρασεβδά που παιζει ντραμς σαν οδοστρωτήρας. Με κάθε ειλικρίνεια από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τι έπαιζε. Δεν ήταν μόνο η ένταση που ανέβηκε κατά τη διάρκεια του λάιβ, αλλά και η αδρεναλίνη όλων μας εκεί μέσα.

Τα παιδιά σαρώνανε στην κυριολεξία. Παίζανε κανονικότατο ροκ εντ ρολ! Απο το Fingers με το κολλητικό ριφάκι του σαν ζέσταμα στο ξεκίνημα, στο πανέμορφο τραγούδι Δίνη με την ατμόσφαιρά του αλλά και εκεί με τα ζόρικα ρυθμικά ριφ του και από εκεί στην ιστορία της Sally Jupinero, όπου σε αυτό το σημείο ένιωσα την ενέργεια να αναβαίνει επικίνδυνα όταν όλοι οι μουσικοί ενώθηκαν στο ορχηστρικό και τελευταίο μέρος του κομματιού, ιδανική συναυλιακή στιγμή όπου έβλεπα τη σκηνή να χορεύει και τον εαυτό μου να χαμογελάει σαν μικρό παιδί από τη χαρά του.

Το ρεύμα των Dreams Warriors μας τίναζε. Δεν υπήρχε από εκεί και πέρα σταμάτημα σε αυτή την ενέργεια, μόνο κορύφωση. Δεν υπήρχε πια καμία σκέψη, ούτε για το τι ακούγεται και τι όχι, ούτε προβλήματα στον ήχο (που ζόρισαν αρκετές φορές τον Δημάκη). Τίποτε από όλα αυτά. Βρισκόμασταν σε κατάσταση έκστασης από χαρά και αδρεναλίνη. “Fucking rock n roll”, όπως φώναξε με δύναμη το παλικάρι που στεκόταν πίσω μου μόλις τελείωσε το ασυγκράτητο Astral Lady Blues. Δεν θυμάμαι να έχω ξαναζήσει κάτι ανάλογο με συγκρότημα που παίζει το δικό του ρεπερτόριο. Ή τελος πάντων έχω πολύ καιρό να περάσω τόσο καλά (στους Τρύπες είχα ξεσαλώσει έτσι κάααποτε).

Ο Χρήστος Μπεκίρης είναι ένας από τους πιο σεμνότερους ηλεκτρικούς κιθαρίστες που έχω δει. Όλα μετρημένα. Καμία κινητική υπερβολή, τίποτα δήθεν. Και το παίξιμο, παίξιμο! Μία ουσιαστική ήρεμη δύναμη. Ένας απολαυστικός μουσικός. Ο δε Παντελής Καρασεβδάς, χάρμα οφθαλμών τε και ωτών, πυροδοτούσε με καλλιτεχνική μανία όλο το σχήμα με άψογο και θανατηφόρο παίξιμο.

Στα ενδιάμεσο του προγράμματος, το κομμάτι Guilty Pleasure Theme ήρθε για να γεμίσει την ατμόσφαιρα με αστράκια και ουράνια τόξα, ένα ψυχεδελικό ταξίδι πίσω στο χρόνο σαν να βγαίνει μέσα από την ταινία More του 69 με soundtrack όχι τους Φλόυντ αλλά τους Dream Warriors. Και πριν το Flower Child μας αποτελειώσει όλους στο κοπάνημα, ήρθε η απρόσμενη διασκευή του μουσικού θέματος της σειράς κινουμένων σχεδίων Spiderman του 1967! Σε αυτό το σημείο ο Κώστας Στεργίου κάθεται στα ντραμς αρχίζοντας να θερίζει και ο Καρασεβδάς κόβει βόλτες με ένα ντέφι στο χέρι.

Για τον Prins Obi, τον Γιώργο Δημάκη, τον πρωταγωνιστή ανάμεσα στους υπόλοιπους πέντε πρωταγωνιστές της παράστασης, η σκηνή είναι το φυσικό του μέρος. Ο Δημάκης δίνει ό,τι έχει και δεν έχει. Ο κόσμος του ανήκει χωρίς να ξοδεύεται. Είναι ένας δημιουργός που τα λέει όλα με τη γραφή του, μουσική και στιχουργική και στο λάιβ, σου προσφέρει τον κόσμο του κάνοντας πάρτυ. Λυμένος και εκφραστικός, τραγουδάει στημένος πίσω από το κόκκινο Nord του, χορεύει και επικοινωνεί με τους μουσικούς του, την παρέα του. Και μας προσκαλεί όλους  σε αυτό το πανηγύρι.

Εύχομαι ο Prins Obi να συνεχίσει να δημιουργεί με τους Dream Warriors. Όμως πρώτα εύχομαι να πραγματοποιηθεί  σύντομα και δεύτερη συναυλία και παρουσίαση όλου του δίσκου αυτή τη φορά. Διότι κάποια τραγούδια απουσίαζαν.

Σκέφτομαι πως, αν ήμουν έφηβη και πήγαινα σε αυτην τη συναυλία, θα είχα απορροφήσει τόση ροκ εντ ρολ πληροφορία, σκηνική, ακουστική και εμπειρική που ο μουσικός αυτός κόσμος θα με αφορούσε σαν να γεννήθηκε εν έτει 2019. Ακριβώς επειδή δεν θα είχα προλάβει να αφομοιώσω λόγω ηλικίας ούτε τους Velvet Underground, ούτε τους Ramones ή τους Bealtes και τους Jefferson Airplane, θα είχα μπει στον σωστό δρόμο για τη βιωματική εμπειρία της χαράς του ροκ εντ ρολ. Τόσο απλά. Για τον λόγο αυτό, ποτέ δεν με ξένισε η οποιαδήποτε αναβίωση ήχων και συνθέσεων παλαιοτέρων μουσικών στυλ. Διότι την κάθε χρονική στιγμή, η μουσική αφορά στους νέους του ΤΩΡΑ. Όσο για μένα,  επιτρέπω στον εαυτό μου, την κάθε στιγμή να νιώθω έφηβη και καινούργια μέσα στην δίνη της μουσικής του Prins Obi & The Dream Warriors.

Υ.Γ ένα μεγάλο συγγνώμη στο γλυκύτατο παλικάρι που στεκόταν δίπλα μου και του πάτησα το πόδι καμιά δεκαριά φορές.

Οι φωτογραφίες είναι από τη facebook σελίδα των Prins Obi & The Dream Warrios