Η αναζήτηση του Θείου

Με αφήνει πάντοτε κατάπληκτο η αναζήτηση του Θείου από κάποιους σούπερ διανοούμενους ή γνωστούς επιστήμονες, οι οποίοι συγγράφουν [αλήθεια έχουν ποτέ διανοηθεί μαζί (συν) με ποιον τα γράφουν;] βαρύγδουπα, ογκώδη δοκίμια με στιβαρή επιχειρηματολογία προκειμένου να αποδείξουν τη μη ύπαρξη του Θεού. Τελικά έτσι απλώς αποδεικνύουν πως οι μεγαλύτεροι αναζητητές του Θεού είναι οι άθεοι. Αυτοί οι ανόητοι  αδυνατούν να αναγνωρίσουν  κάτι που και μια αμόρφωτη γιαγιά του χωριού βαθιά μέσα της, απαρασάλευτα βιώνει. Το πρόβλημα έγκειται βασικά στο ιδεολόγημα Θεός και τι αντιλαμβάνεται κανείς με αυτό τον χιλιοτετριμμένο όρο. ΄Ισως γι’ αυτό ο Ιησούς δεν χρησιμοποίησε ποτέ ο ίδιος την τόσο παρεξηγημένη λέξη «Θεός», η οποία εγείρει, ως φαίνεται,  μεγάλες  αντιδράσεις. ΄Ολο για τον Κύριο έκανε λόγο και τον Πατέρα Του. Αν ωστόσο, αντί για τη λέξη «Θεός», που φαίνεται να τους μπερδεύει, τους προτείνεις τις λέξεις Εν, Μονάδα,΄Ον, Φύση, ΄Υπαρξη, Ζωή, τότε η στάση τους κάπως αλλάζει. Θεωρώ ότι το φαινόμενο της  Ζωής και μόνο αρκεί για να μεταβάλει τις απόψεις των αθέων. Αυτό που και η τελευταία κυρούλα  στο χωριό γνωρίζει είναι ότι ένα και μόνο νανοδευτερόλεπτο μετά  το θάνατο ενός ανθρώπου και ενώ όλα τα ζωτικά όργανά του, που τού επέτρεπαν ώς εκείνη τη στιγμή να δείχνει ότι ζεί, δεν έχουν  ακόμη διόλου αναλλοίωθεί και βρίσκονται στη θέση τους, ο άνθρωπος δεν ζεί.  Τι είναι αυτό το άυλο που του έχει αφαιρεθεί ώστε να μη ζεί;  Τι είναι το ανεξιχνίαστο αυτό μυστήριο που λέγεται ζωή; Και ποιος την παρέχει τη ζωή; Από πού μας έρχεται αυτό το δώρο, γνωστού όντος βέβαια ότι από την ανυπαρξία δεν μπορεί να προκύψει ύπαρξη, από το τίποτα δεν μπορεί να γεννηθεί κάτι;

Πού και με ποιο θράσος αναζητούν λοιπόν τον Θεό; Πώς είναι δυνατόν ο ιός να θέλει να δει το άπειρο; Η Σεμέλη που επέμεινε  να δει τον Δία σε ολόκληρο το μεγαλείο του  κάηκε από τη λάμψη του. Αλίμονό τους κι αν Τον εύρισκαν κάπου, αφού τούτο θα σήμαινε ότι είναι διαχωρισμένοι από Αυτόν, ότι βρίσκονται εκτός Του, ενώ τα πάντα βρίσκονται στους κόλπους της Μονάδας, τα πάντα περιέχονται στη Μονάδα, όλα αποτελούν το Εν, αφού μόνο το Εν υπάρχει. ΄Αλλωστε ένας Θεός προσδιορισμένος θα ήταν ένας Θεός κατηργημένος. Επομένως, ο Θεός που είναι το Παν, «ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο της Ζωής χορηγός», βρίσκεται και εντός μας, όπως και εμείς βρισκόμαστε εντός Του. Εύγλωττη είναι η εικόνα του ωκεανού και μιας σταγόνας του. Στον νου μου ανακαλείται ένα επεισόδιο από την υπέροχη ταινία «Όνειρα» του Ακίρα Κουροσάβα.  ΄Ενας επισκέπτης μουσείου  στέκει εκστατικός μπρός στον  μεταφυσικής διάστασης, διάσημο  πίνακα του Bικέντιου Βαν Γκογκ, που απεικονίζει ένα χωματόδρομο να διασχίζει κάποια σταροχώραφα το καταμεσήμερο, ενώ μαύρα κοράκια να πετάνε από πάνω τους. Ο επισκέπτης αναζητάει τον δημιουργό του πίνακα και στοχάζεται γύρω από το άτομό του μέχρι που  αντιλαμβάνεται ξαφνικά πως ο πίνακας έχει ζωντανέψει κι αυτός βρίσκεται μέσα  του και βαδίζει στο χωματόδρομό του. Στην επόμενη σεκάνς της ταινίας ο επισκέπτης συνέρχεται και ξαναβρίσκει τον εαυτό του να στέκει πάντοτε  μπρος στον πίνακα· και τότε αποκαλύπτεται συγκινημένος μπρος στο μεγαλείο της δημιουργίας του πίνακα.

Από τα προλεχθέντα  καθίσταται φανερό το πόσο σημαντικό είναι να βρεί κανείς τον εαυτό του, να συνειδητοποιήσει την αιτία της ύπαρξής του και να στραφεί προς την πηγή της ζωής του, αφού έτσι βρίσκει αυτομάτως και τον Θεό. Κοντολογίς, όποιος βρίσκει τον εαυτό του, βρίσκει συγχρόνως και τον Θεό. Γι’ αυτό ο Σωκράτης ανήγαγε τη ρήση «Γνώθι σεαυτόν», η οποία αποδίδεται στον Χείλωνα, σε επίκεντρο όλης της διδασκαλίας του, προετοιμάζοντας τον άνθρωπο για το χριστικό παράγγελμα: «αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Ματθ. κβ’, 39), προσέξτε, όχι λιγότερο αλλά ούτε και περισσότερο· άρα το μέτρο της αγάπης μας προς τον συνάνθρωπό μας είναι η αγάπη μας προς τος εαυτό μας, δηλαδή προς τον Ζώντα Θεό εντός μας. Νά γιατί  είναι εκ των ων ουκ άνευ να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Είναι αδύνατον να  θεωρούμε πως αγαπάμε τους συνανθρώπους μας ενώ μισούμε τον εαυτό μας. Για να αφουγκραστούμε ωστόσο τον Θεό εντός μας οφείλουμε να επαγρυπνούμε ώστε να μη διασπάται ο νους μας  με τα εξωτερικά, με τα του κόσμου, με την καθημερινότητα και τις υλιστικές επιδιώξεις, αλλά να ησυχάζει και να ενδοστρέφεται. Και τότε επαληθεύεται η βεβαίωση του αποστόλου Παύλου στην προς Κορινθίους Α’ (γ’, 16) επιστολή του: «… ότι ναός Θεού εστε και το πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν» (είστε ναός του ζωντανού θεού).

Φοίβος Ι. Πιομπίνος   piombinos.com