Η γερμανική αντεκδίκηση

Θαρρώ πως  δεν είναι ανεδαφικό να υποστηρίξει κανείς πως η γερμανική βεντέτα μετά την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας και την οδυνηρή γι’ αυτήν κατάληξή του Β’  Παγκοσμίου πολέμου, εβδομήντα χρόνια αργότερα, καλά κρατεί. Και εξηγούμαι.

Στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από το κράχ του 1929 μέχρι την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, στην  πλειονότητα των ευρωπαϊκών κρατών εγκαταστάθηκαν δικτατορικά καθεστώτα, τα οποία έλαβαν σταδιακά φασιστική χροιά και συνεργάστηκαν απροκάλυπτα με τον ΄Αξονα. ‘Ετσι, δεν μπορούμε να ρίχνουμε όλο το φταίξιμο μόνο στη Γερμανία και την Ιταλία αλλά και σε όλους τους Ευρωπαίους συνεργάτες τους, χωρίς τη βοήθεια των οποίων  δεν θα είχαν κατορθώσει, έστω και πρόσκαιρα, να επικρατήσουν.

Η  πρώτη και μόνη χώρα που αντιστάθηκε στο ένα μέλος του ΄Αξονα και μάλιστα νικηφόρα ήταν η μικρή Ελλάδα. Η ήττα της Ιταλίας από την Ελλάδα  υποχρέωσε τη Γερμανία να εισβάλει στη χώρα μας, η οποία και πάλι αντιστάθηκε γενναιότατα, τη στιγμή πού άλλες ευρωπαϊκές και μάλιστα πολύ ισχυρότερες χώρες, όπως λόγου χάριν η Γαλλία και η Ολλανδία, καταλήφθηκαν εντός μερικών εβδομάδων. Άλλο τώρα που εμείς οι ίδιοι, λόγω του εν συνεχεία αδελφοκτόνου πολέμου, στον οποίο μάς εξώθησαν οι Μεγάλες Δυνάμεις, αμαυρώσαμε το ηρωικό τούτο κεφάλαιο της πρόσφατης ιστορίας μας. Ενώ η Γαλλία που παραδόθηκε σχεδόν αμαχητί στους γερμανούς εισβολείς και το μισό της χώρας τελούσε υπό το φασιστικό καθεστώς του Βισύ, κατάφερε να συγκαταλέγεται –οποία ειρωνεία!- μεταξύ των τεσσάρων νικητριών δυνάμεων, χάρη στην πολιτική δεινότητα του Σαρλ ντε Γκώλ. Κι επιπλέον επαίρεται για τους αντιστασιακούς της, τους μακί, όπως άλλωστε και η Ιταλία.

Να μη λησμονούμε τελικά πως την αντίσταση κατά των Γερμανών την επωμίστηκαν σθεναρά από τις ευρωπαϊκές χώρες κυρίως η Αγγλία, η οποία είχε το μέγα πλεονέκτημα ότι ως νησί δεν καταλήφθηκε ποτέ, η Ελλάδα, η Σερβία και η Σοβιετική ΄Ενωση.

Πού θέλω να καταλήξω; Στο ότι η σημερινή κραταιά Γερμανία, που ανορθώθηκε, ας μη λησμονείται,  χάρη στη γενναιοδωρία του Σχεδίου Μάρσαλ και στην ανοχή όλων των κρατών που είχαν καταστραφεί από τα στρατεύματά της, η Γερμανία που θέλει να θεωρείται η ατμομηχανή της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, με τη συνενοχή, τη σύμπραξη και των υπόλοιπων ευρωπαίων πρωθυπουργών που στερούνται το αναγκαίο  πολιτικό ανάστημα και δεν έχουν κανένα ειδικό βάρος,  η Γερμανία που  εκδηλώνει όλο και ενεργητικότερα  φιλοδοξίες εγκαθίδρυσης ενός Τέταρτου Ράιχ, αυτή η Γερμανία δείχνει σαφέστατα να θέλει να εκδικηθεί όσους τόλμησαν παλιά να της αντισταθούν και να επανασυγκροτήσει  τον παλαιό ζωτικό της χώρο, ο οποίος περιελάμβανε ολόκληρη την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη με τις τότε φασιστικές και αντισημιτικές Βαλτικές Χώρες, την Ουγγαρία, τη Ρουμανία, τη Σλοβακία, τη Σλοβενία, την Κροατία κ.ά. Όμως και στη νότια Ευρώπη όλα τα κράτη είχαν τα μαύρα εκείνα χρόνια δικτατορικά καθεστώτα, με την ειδική διαφορά της Ελλάδας, της οποίας το μεταξικό καθεστώς δεν είχε προκύψει από στρατιωτικό πραξικόπημα αλλά από την εντολοδότρια Βουλή των Ελλήνων.

Πρώτα, λοιπόν, συνετέλεσε στην εγκληματική διάλυση της  άλλοτε υπό τον Τίτο ισχυρής Γιουγκοσλαβίας δια των ενεργειών του Γκένσερ, τον οποίο ακολούθησε ασμένως ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον με τους βομβαρδισμούς που διέταξε. ΄Ετσι, κουτσουρεύτηκε και ταπεινώθηκε η Σερβία των αλλοτινών παρτιζάνων, ενώ επιβραβεύτηκε η αλλοτινή σύμμαχος και φασιστική Κροατία, η οποία έγινε τελικά και μέλος της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης όπου είχε προηγηθεί η Σλοβενία, δύο δηλαδή κράτη που  παλαιότερα αποτελούσαν τμήματα  της Αυστροουγγρικής Μοναρχίας.

Πολύ αργότερα  ήρθε η τιμωρία της Ελλάδας, η οποία διαπομπεύτηκε, διασύρθηκε και εξουθενώθηκε με πρωτοφανή επαχθέστατα δημοσιονομικά μέτρα που δεν έχουν ληφθεί μεταπολεμικά για κανένα άλλο ευρωπαϊκό κράτος. Επακολούθησε η ραγδαία, προμελετημένη, οικονομική κατάρρευση της Κύπρου.

Και τώρα ήρθε η σειρά της Ρωσίας να τιμωρηθεί με τον ξεσηκωμό που προκλήθηκε στην Ουκρανία. Ο εν εξελίξει εμφύλιος στην Ουκρανία θυμίζει μάλιστα  έντονα τις απαρχές του γιουγκοσλαβικού εμφυλίου. Είναι  ηλίου φαεινότερο πως, μετά τη χαμένη Αραβική Άνοιξη κι αφού επιτεύχθηκε η διάλυση  των ισχυρότερων αραβικών χωρών, η αναστάτωση αρχίζει να πλήττει ύπουλα το ορθόδοξο τόξο.  Για την Ουκρανία έχουν μάλιστα ετοιμάσει και το χάρτη που θα προκύψει από το διαμελισμό της, προκειμένου να παγιωθούν νέες ζώνες επιρροής, αφού έτσι κι αλλιώς υπάρχει σαφής περιφερειακή διαίρεση μεταξύ των φιλορωσικών νοτιοανατολικών περιοχών και των βορειοδυτικών  εθνικιστικών ουκρανόφωνων περιοχών. Από τη μια υπάρχει ένα κίνημα φιλοευρωπαϊκό, που οι χρηματοδότες τους παραμένουν άγνωστοι και που περιλαμβάνει προϋπάρχουσες ακροδεξιές εθνικιστικές ομάδες, όπως λ.χ. η «Τρίαινα», οι «Ουκρανοί πατριώτες» και ο «Δεξιός Τομέας». Κι από την άλλη υπάρχει ένας μειονοτικός αλλά συμπαγής ρωσόφωνος πληθυσμός. Από τη μια έχουμε περιοχές πρώην  ουκρανών συνεργατών των Γερμανών και ουνίτες, δηλαδή ελληνοκαθολικούς,  στο θρήσκευμα, κι από την άλλη Ρώσους και ελληνορθοδόξους στο θρήσκευμα.

Το σχέδιο ετοιμάστηκε μεθοδικά και κυνικότατα για να πληγεί  η Ρωσία εν μέσω των Ολυμπιακών αγώνων, οπότε δεν μπορούσε  να αντιδράσει δυναμικά, αφού έτσι θα διαταρασσόταν  η ολυμπιακή εκεχειρία. Το ίδιο είχε επιχειρηθεί εναντίον της  Ρωσίας  και κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων του Πεκίνου με την κρίση της Οσετίας, αλλά η απόπειρα αποσταθεροποίησης ναυάγησε  παρ’ όλη την απροκάλυπτη ανάμειξη της Δύσης.  Όμως οι Ολυμπιακοί αγώνες έληξαν, ευτυχώς ειρηνικά, ενώ οι άφρονες ευρωπαίοι ηγέτες, δηλαδή κατ’ ουσίαν η Γερμανία και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σπέρνουν ζιζάνια και  εσοδειάζουν νεκρούς. Οίδασιν όμως οι φύλακες!

Φοίβος Ι. Πιομπίνος   piombinos blogspot.com