Ορθογραφικά (ΛΔ’): τα επιρρήματα σε –ί και –εί

         Οι αρχαιοπρεπείς επιρρηματικές λέξεις που λήγουν σε –ί και σε –εί και χρησιμοποιούνται σε λογιότερο ύφος, αποτελούν κατά κανόνα υπολείμματα αρχαίων οργανικών πτώσεων, που πέρασαν σε επιρρηματική χρήση, ή λέξεις που σχηματίστηκαν με το πρότυπο τέτοιων χρήσεων. Ως προς την ορθογραφία τους, λοιπόν, με –ί γράφονται πολλές λέξεις λήγουσες σε –τι (π.χ. αμαχητί, αμελλητί, ανεπιστρεπτί, ανωμοτί, ασκαρδαμυκτί, ασυζητητί, ατιμωρητί, αυτονυκτί, αψηλαφητί  κ.λπ.),  –στί (π.χ. απνευστί,   νεωστί  κ.λπ. ) ή σε –αστί (π.χ. ιππαστί, ονομαστί, χιαστί κ.λπ.) ή σε –ιστί (π.χ. ακροβολιστί, αρχαϊστί, γαλλιστί, γερμανιστί, ελληνιστί, ιταλιστί, λακωνιστί, παπαγαλιστί, χυδαϊστί κ.λπ.) καθώς και τρείς λέξεις που δεν λήγουν σε –τι: οι λέξεις αμισθί (=χωρίς μισθό), αυτοχειρί (=ιδιοχείρως) και παννυχί (από τη νύκτα). Με –εί γράφονται όλες οι άλλες λέξεις (π.χ. αποινεί, αυθωρεί, αυτολεξεί, αυτοστιγμεί, παμφηφεί, πανδημεί, πανοικεί  κ.λπ.).

Φοίβος Ι. Πιομπίνος   piombinos.com