Περί αναστολών

Αναστολές είναι, σύμφωνα με την ψυχολογία, η κατάσταση εκείνη κατά την οποία παρεμποδίζεται από ψυχολογικά αίτια η εκδήλωση λειτουργίας ή δραστηριότητας ή μορφής έκφρασης κυρίως στον έρωτα. Κι όμως δεν γεννιόμαστε με αναστολές. Από τις πρώτες στιγμές που αντικρίζουμε το φως του κόσμου τούτου, μεγαλώνουμε ωστόσο υφιστάμενοι μια διαπαιδαγώγηση που μάς παρέχουν πρωτίστως οι κηδεμόνες μας, η κοινωνία και οι απανταχού θρησκείες. Αυτή μάς κληροδοτεί αναστολές που δύσκολα μπορεί κανείς να τις αντιμετωπίσει και που τις αντιπαλεύει ο άνθρωπος καθ΄ όλη τη διάρκεια του περάσματός του από τη γη. ΄Ετσι,  με εντυπωσιάζει πάντοτε που κανείς δεν έχει κανένα ενδοιασμό, που δεν έχει την παραμικρή αναστολή να χαϊδέψει έναν σκύλο ή μια γάτα, και το κάνει μάλιστα με ευχαρίστηση, με απόλαυση, και βέβαια κανείς δεν τον παρεξηγεί ή δεν τον κατακρίνει γι΄ αυτό, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο όταν  πρόκειται για κάποιον άλλο άνθρωπο. Τούτο συμβαίνει, υποθέτω, επειδή υπάρχει ενδεχομένως μία εκ μέρους μας βαθύτερη πρόθεση, επειδή απλούστατα δεν είμαστε αθώοι. Δεν είμαστε αγνοί, απονήρευτοι, άδολοι. Η εκ μέρους μας έλλειψη αθωότητας μάς εμποδίζει να φερόμαστε φυσικά και αδέσμευτα από κάθε κοινωνική σύμβαση. Οι αναστολές παρεμποδίζουν την εκδήλωση τρυφερότητας  προς τα φιλικά μας πρόσωπα. Πώς είναι όμως δυνατόν να αγαπάς ένα φιλικό σου άτομο και να μη νιώθεις την ανάγκη να το χαϊδέψεις, να το φιλήσεις ή να το πάρεις στην αγκαλιά σου όπως το κάνεις με ένα σκυλί; Θα πρέπει όμως το χάδι ή το φιλί σου να μην έχει κανένα  σεξουαλικό κίνητρο ή περιεχόμενο.

      Φοίβος Ι. Πιομπίνος    piombinos.com