Περί της αρχαιολογικής τυμβωρυχίας

Κατά την  πρόσφατη επίσκεψή μου στο θαυμάσιο Αρχαιολογικό Μουσείο του Βόλου με τις, μεταξύ άλλων, καταπληκτικές νεολιθικές αρχαιότητες, μαύρισε η ψυχή μου από τα εκθέματα διαφόρων ειδών ταφής που χρονολογούνται από την κλασική εποχή, μεταξύ των οποίων ενός βρέφους και ενός εξαετούς, αν θυμάμαι καλά, κοριτσιού. Ξαφνικά συνειδητοποίησα με δυσφορία πως ουσιαστικά περιεργαζόμουν κάποιους σκελετούς με διάφορα ενδιαφέροντα κτερίσματα  γύρω τους. Και για πολλοστή φορά επιβεβαιώθηκε η άποψή μου πως η αρχαιολογία βασίζεται κυρίως στην τυμβωρυχία, η οποία μάς δίνει πλέον τις εγκυρότερες και συνάμα πλουσιότερες πληροφορίες για τον βίο των αρχαίων προγόνων μας, αφού οι πληροφορίες τις οποίες μας παρέχουν τα κείμενα έχουν από χρόνια εξαντληθεί, και δεν ανακαλύπτονται καινούργιες γραπτές μαρτυρίες. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για την αρχαιολογική έρευνα σε όλες τις χώρες όπου αναπτύχθηκαν μεγάλοι προχριστιανικοί πολιτισμοί. Αρκεί να σκεφτούμε την Αίγυπτο και τις αναρίθμητες μούμιες που μάς έδωσαν πάμπολλες πληροφορίες για τον πολιτισμό των αρχαίων Αιγυπτίων.

Αναρωτιέμαι όμως –ευλόγως θέλω να πιστεύω- για το πώς είναι πρέπον να  επιτρέπεται  η πραγματοποίηση τέτοιας έκτασης τυμβωρυχιών. Πώς είναι δυνατόν να παραβιάζεται, έστω και για αρχαιολογικούς λόγους,  η ιερότητα της οποιασδήποτε  ταφής, για την οποία είχαν τόσο σεβαστικά και με οδύνη μεριμνήσει οι προσφιλείς συγγενείς των νεκρών; Πώς είναι δυνατόν από καθαρή επιστημονική περιέργεια να ταράζουμε τον αιώνιο ύπνο των κεκοιμημένων με σκοπό τον εμπλουτισμό των αρχαιολογικών μας γνώσεων; Πώς είναι δυνατόν η αρχαιολογία να έχει τέτοια θανατόφιλη ενασχόληση;

Φοίβος Ι. Πιομπίνος   piombinos.com