Περί θαυμάτων

Στις 28 Απριλίου 2014 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Τα Νέα περισπούδαστο άρθρο του Μιχάλη Μητσού, στο οποίο ο εν λόγω επιφυλλιδογράφος χλευάζει μετ’ απολύτου βεβαιότητος την πίστη κάποιων ανοήτων, κατά την «ταπεινή» γνώμη του, στα θαύματα. Και αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν «στον 21ο αιώνα να ισχυρίζονται κάποιοι ότι μπορεί ένας βαριά άρρωστος να θεραπευτεί άμεσα σε μία νύχτα με θεία παρέμβαση». Το δε πιο σκανδαλώδες κατ’ αυτόν είναι «ότι τον ισχυρισμό τους αυτό τον επικυρώνουν λειτουργοί της ιατρικής». Εδώ διαπιστώνει αδίστακτα πρόβλημα. Και καταλήγει με την πεποίθηση ότι σε τέτοιες περιπτώσεις «θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για σκοταδισμό». Αν ο Μιχάλης Μητσός δεν βλέπει το καθημερινό θαύμα γύρω του, πώς θα μπορέσει να το αντιληφθεί στις έκτακτες περιπτώσεις; Δεν του αρκεί, βλέπετε, το μόνιμο θαύμα της Ζωής, το θαύμα της πάνσοφης λειτουργίας του Κόσμου, το θαύμα του μηχανισμού του ίδιου του οργανισμού του που λειτουργεί ερήμην του με πραγματικά απίστευτη τάξη και ασύλληπτη σοφία. Επίσης δεν καταλαβαίνει πώς ο Θεός επιλέγει να γιατρεύει κάποιον ασθενή ενώ την ίδια στιγμή αφήνει κάποιον άλλον να πεθαίνει. Με άλλα λόγια κατηγορεί τον «ανύπαρκτο», κατ’ αυτόν, Θεό για σκανδαλώδη μεροληψία, αφού τα κριτήρια επιλογής των πιστών που θεραπεύει είναι, κατά δήλωσή του, «ψιλοαυθαίρετα». Και αναρωτιέται γιατί ο Θεός να μην τους γιατρεύει όλους, αλλ΄απεναντίας να δρά επιλεκτικά. «Για να μην καταρρεύσει το συνταξιοδοτικό;» καταλήγει ειρωνικά το δημοσιογραφικό βακτήριο για την απειροαιώνια ζώσα Ζωή. Ο κύριος Μ. Μητσός φαίνεται να αγνοεί πώς το Θείον δεν παραβιάζει ποτέ την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου –το περήφημο αυτεξούσιον- και πως δεν θεραπεύει σώματα αλλά ψυχές, αφού η σωτηρία της ψυχής είναι το ζητούμενο. Το σώμα είναι έτσι κι αλλιώς φθαρτό και παρέρχεται. Αν η ψυχή κάποιου αρρώστου είναι, λοιπόν, έτοιμη να Τον δεχθεί, τότε ο Θεός τη θεραπεύει, οπότε θεραπεύεται παρεπομένως και το σώμα. Πώς όμως απαιτεί ένας άπιστος να τον θεραπεύσει; Γι΄αυτό άλλωστε ο Χριστός ρώτησε τον εκ γεννετής τυφλό πριν τον θεραπεύσει: «Συ πιστεύεις εις τον υιόν του Θεού;» (Ιω. θ’, 35). Και στον αρχισυνάγωγο, του οποίου είχε πεθάνει η θυγατέρα, τού είπε: “Μη φοβού , μόνον πίστευε” (Μάρκ. ε’, 36). Εξάλλου είπε σε κάποιον τον οποίο θεράπευσε: “Η πίστις σου σέσωκέν σε”(Mάρκ. ε’, 34).  Η πίστη είναι αυτή που ανοίγει τη δίοδο επικοινωνίας του ανθρώπου με το Θείον, μέσα από την οποία κατέρχεται Αυτό και σε συναντάει. Η πίστη σου είναι εκείνη που σε σώζει, όχι το Θείον. Με αυτό το πνεύμα απευθύνει  στον Ιησού το αίτημά του ο πατέρας του παιδιού, που το είχε καταλάβει δαιμονικό, καταθέτοντάς Του την πίστη του: “Πιστεύω, κύριε, βοήθει μου τη απιστία μου” (Μάρκ. θ΄, 24).

Κατ’ αρχάς δεν έχω ποτέ μου καταλάβει γιατί απασχολεί τους αθέους τόσο πολύ η «ανυπαρξία» του Θεού και τρώγονται τόσο πολύ με το ζήτημα ετούτο. Ο αληθινά άθεος δεν θα έπρεπε να ασχολείται με τον Θεό, γιατί πώς είναι δυνατόν να ασχολείται κανείς με κάτι το ανύπαρκτο; ΄Επειτα δεν μπορώ να εννοήσω το μέγεθος της βλακείας και της έπαρσής τους να θεωρούν τον εαυτό τους ικανό να κρίνει τον Νόμο που διέπει τους κόσμους του Παντός. Ο ΄Αινστάιν είπε κάποτε το εξής αμίμητο: «Από την όλη επιστημονική πορεία μου διαπίστωσα πως το Σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία είναι άπειρα. Για το πρώτο δεν είμαι απολύτως βέβαιος». Γι΄αυτό είπε ο Χριστός, απευθυνόμενος στον «άπιστο» Θωμά: «Ότι εώρακάς με, πεπίστευκας. Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες» (Ιω. κ’, 29). «Η πίστη απευθύνεται το υπάρχον ΄Αγνωστο». Φοίβος Ι. Πιομπίνος piombinos blogspot.com