Σημεία των καιρών

      Κάτι που παρατηρείται έντονα τα τελευταία χρόνια στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση είναι η ανάδειξη νεότατων πολιτικών, όπως π.χ. ο Μπόρις Τζόνσον (γέν. 1964) στη Μεγάλη Βρετανία, οι Πέδρο Σάντσεθ (γέν. 1972) και Πάμπλο Μανουέλ Ιγκλέσιας Τουριόν (γέν. 1978) στην Ισπανία,  οι Λουίτζι ντι Μάιο (γέν. 1988), Ματέο Σαλβίνι (γέν. 1973) και Ματέο Ρέντσι (γέν. 1975) στην Ιταλία, οι Κυριάκος Μητσοτάκης (γέν. 1968) και  Αλέξης Τσίπρας (γέν. 1974) στην Ελλάδα, ο Εμανουέλ Μακρόν (γέν. 1977) και ο Ζεμπάστιαν Κουρτς (γεν. 1986) στην Αυστρία. ‘ Ολοι τους έχουν συμπαθητικές φατσούλες  αλλά δεν έχουν το πολιτικό εκτόπισμα των παλαιότερων πολιτικών, όπως π.χ. ο Νάσερ, ο Τίτο, ο Τσώρτσιλ, ο Ντε Γκώλ, ο Μιτεράν, ο Μπράντ, ο Σμιτ, ο Σρέντερ κ.λπ. ανεξαρτήτως του αν συμφωνούσε ή όχι κανείς με την πολιτική τους. Οι σημερινοί πολιτικοί είναι μορφωμένοι δραστήριοι αλλά δεν χρειάζεται να έχουν πυγμή, αφού αποτελούν απλώς εντολοδόχους των Βρυξελλών, των οποίων τις εντολές οφείλουν να εφαρμόζουν, χωρίς πολλές αντιρρήσεις και δισταγμούς. Είναι νέοι φιλόδοξοι τεχνοκράτες που χειρίζονται τα ευρωπαϊκά ζητήματα ερήμην των λαών  αν και δημοκρατικά εκλεγμένοι απ΄αυτούς. Αρκεί να είναι αρεστοί στο κονκλάβιο των Βρυξελλών. Τούτο ωστόσο βλάπτει στην αξιοπιστία τους με συνέπεια οι λαοί να στρέφονται προς ακροδεξιά κόμματα. Κάποτε υπήρχε, στην Ελλάδα τουλάχιστον, μια δεξιά άκρως συντηρητική και «αντιδραστική», πλην όμως ακραιφνώς φιλόπατρις, η οποία είχε επιπλέον  το «θετικό» στοιχείο  ότι συσπείρωνε την πλειονότητα του κόσμου εναντίον της και ξεσήκωνε τα πλήθη, έστω  και με φανατισμό, σε διαδηλώσεις διεκδικήσεων. Στις μέρες μας απεναντίας οι άνθρωποι τείνουν να απαξιώνουν συλλήβδην τους πάσης φύσεως πολιτικούς, να αδιαφορούν παντελώς για τα πολιτικά πράγματα, να απέχουν από τις εκάστοτε εκλογές και να μην αντιδρούν έμπρακτα, έχοντας καταστεί «καναπεδάτοι».

       Φοίβος Ι. Πιομπίνος   piombinos.com