Tο “Πριγκιπάτο της Πίνδου”

Το ζήτημα των βλαχόφωνων της Ελλάδος απετέλεσε σημείο τριβής της χώρας μας με τη Ρουμανία από τα μέσα του 19ου αιώνα. Από το 1860 είχε προωθηθεί από τη Ρουμανία το σχέδιο ίδρυσης αυτόνομης Πίνδου. Σημειωτέον όμως ότι η συντριπτική πλειονότητα των Βλάχων σε ολόκληρη την Βαλκανική είχαν ελληνική συνείδηση και μιλούσαν την Ελληνική.
To 1913, προσπαθώντας ο «εθνάρχης» Ελευθέριος Βενιζέλος να κερδίσει την ευμένεια της Ρουμανίας και τη συμμετοχή της στη συμμαχία που είχε συνάψει με τη Σερβία εναντίον της Βουλγαρίας, αναγνώρισε ρουμανική μειονότητα στην Ελλάδα και της παραχώρησε ιδιαίτερα σχολικά και εκκλησιαστικά προνόμια.
Στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, με πρωτοβουλία αξιωματικών του συμμαχικού (!) τότε ιταλικού εκστρατευτικού σώματος που βρέθηκε το 1917 στην Ελλάδα, υποκινήθηκε η ίδρυση του «Πριγκιπάτου της Πίνδου», που πραγματοποιήθηκε στην κατεχόμενη από την Ιταλία Βόρειο ΄Ηπειρο και φιλοδοξούσε να περιλαμβάνει περιοχές της Ηπείρου, της Θεσσαλίας και της Δυτικής Μακεδονίας. Επικεφαλής του τέθηκε ο «πρίγκιπας» Αλκιβιάδης Διαμάντης, βλαχόφωνος δικηγόρος στη Θεσσαλία με καταγωγή από τη Σαμαρίνα. Η προσπάθεια αυτή των Ιταλών δεν βρήκε καμιάν υποστήριξη από τους βλαχόφωνους, απεναντίας συνάντησε την αποδοκιμασία τους, κι ο Διαμάντης εξαφανίστηκε από την Ελλάδα ακολουθώντας τους Ιταλούς, με τους οποίους όμως επέστρεψε το 1941 μαζί με ομάδα κατασκόπων, καταδοτών και συνεργατών των ιταλικών στρατευμάτων. ΄Ετσι, το φθινόπωρο 1941, με την υποστήριξη του στρατηγού Ρουτζέρο, διοικητή της ιταλικής μεραρχίας «Φορλί», και έδρα τη Λάρισα, ίδρυσε τη «Λεγεώνα», ένοπλο σώμα. To σώμα των «λεγεωναρίων» επανδρώθηκε από αποβράσματα της Θεσσαλίας και της Δυτικής Μακεδονίας. Αυτά κατατάχθηκαν στα αποσπάσματα που συγκροτήθηκαν στην Ελασσόνα, τη Σαμαρίνα, τα Γρεβενά, το Μέτσοβο, την Καλαμπάκα, τη Λάρισα και τα Φάρσαλα και πλαισιώθηκαν με ιταλούς στρατιώτες και καραμπινιέρους. Απώτερος στόχος τους ήταν η ίδρυση αυτόνομου Κουτσοβλαχικού Κράτους. Οι Ιταλοί προώθησαν και στήριξαν την ίδρυση του «Πριγκιπάτου της Πίνδου», επειδή εποφθαλμιούσαν την ενσωμάτωση του εν λόγω κρατιδίου στη «Μεγάλη Ιταλία» μετά τη νίκη του άξονα. Όμως υπολόγισαν χωρίς τον ξενοδόχο. Ελάχιστοι Βλάχοι δελεάστηκαν από τις υποσχέσεις για προνόμια που τους υποσχέθηκαν, και οι υπόλοιποι δεν υπέκυψαν στις απειλές και τον εκφοβισμό. Συγκεκριμένα, από τους 140.000 Βλάχους της Θεσσαλίας, οι οποίοι αντιστοιχούσαν στο 25% των Θεσσαλών, μόνο 1.000 προσχώρησαν στις θέσεις των κατακτητών. Τη χαριστική βολή την έδωσε η δράση του ΄Αρη Βελουχιώτη με τους άντρες του. Τελικά ο Διαμάντης κατέφυγε το 1942 στο Βουκουρέστι, από όπου δεν επανήλθε ποτέ, και το ζήτημα του «Πριγκιπάτου της Πίνδου» έληξε άδοξα.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος piombinos.com